Στον Τσίπρα συγκεντρώνονται τα χειρότερα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Έλληνα

Πολλοί διαπράττουν το ατόπημα να κατηγορήσουν με τον χειρότερο τρόπο τους σύγχρονους Έλληνες. Ακόμα περισσότεροι δε, καταλήγουν να επιτίθενται στους ίδιους τους πολίτες θεωρώντας τους υπεύθυνους για το επίπεδο της πολιτικής στη χώρα.

Τα πιο αφελή και σίγουρα αμαθή σχόλια αυτής της κατηγορίας είναι τα επιφανειακά αποφθέγματα τύπου “είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι”, “εμείς τους ψηφίσαμε”, “έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν”, κτλ. Βέβαια, το πολιτικό σύστημα είναι αυτό το οποίο διακινεί την εν λόγω αήθη προπαγάνδα εναντίον μας, είτε μέσω των υποστηρικτών του στα Μ.Μ.Ε., είτε στα πανεπιστήμια, και έτσι μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε και τους πραγματικούς αντιπάλους μας, αλλά και την καρδιά του προβλήματος.

Αιχμή του δόρατος στην πολιτική κατάντια της Ελλάδας οι επαγγελματίες πολιτικοί που κατάφεραν με αγώνες από το ’74 έως τώρα (αλλά και παλαιότερα), να κατακρημνίσουν την πολιτική στη χώρα, για να καταλήξει σήμερα να βρίσκεται στα δικά τους ιδεολογικά τάρταρα.  

Δεσπόζουσα φυσιογνωμία αυτού του απόλυτου ξεπεσμού, ο νυν πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Στο αφήγημα λοιπόν των εκφυλισμένων χαρακτηριστικών, ο Τσίπρας είναι το απόλυτο δείγμα που συγκεντρώνει ό,τι χειρότερο έχει να αναδείξει η Ελληνική κοινωνία σήμερα. Ο ξεπεσμός και ο πολιτικός του χαρακτήρας αγγίζουν πραγματικά την τελειότητα όσον αφορά το βαθμό της εθνικής κατρακύλας.

Αυτός λοιπόν, πρώτος και καλύτερος από όλους δεν λογαριάζει τη δικαιοσύνη, δρα παράνομα, στα όρια παρανομίας και ανομίας και χλευάζει την κυριαρχία του νόμου και του κράτους δικαίου. Αυτός πρεσβεύει την κατάλυση κάθε δημοκρατικού θεσμού και τις επιστροφές στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Αν και ανίκανος, ατάλαντος, ανεπάγγελτος, άεργος, κηφήνας – αιώνιος φοιτητής, παιδί του κομματικού σωλήνα (έχοντας ενταχθεί στην ΚΝΕ από ηλικία 14 ετών!), τεμπέλης – καταληψίας,  κατάφερε παρ’ όλα αυτά να αναρριχηθεί με κουτοπονηριές, προδοσίες και τεχνάσματα στην εξουσία. Καιροσκόπος, αριβίστας, ζώντας στον κόσμο των παραμυθιών και των ονείρων της ιδεοληψίας του, παρουσίασε ένα προδοτικό δημοψήφισμα στους πολίτες με την τσαπατσουλιά και την προχειρότητα που τον διακρίνει (δημοψήφισμα-express μέσα σε μια εβδομάδα, με ερώτημα σχετικό με έγγραφα που κανείς δεν μετέφρασε ήμδιάβασε!), λίγο έλλειψε να διαλύσει τη χώρα, πολύ απλά επειδή μπορούσε. Ως στυγνός αμοραλιστής και επειδή αυταρχικά δεν δέχεται τις διαφορετικές απόψεις, απέκοψε και κατέστρεψε εν μία νυκτί, τους επί χρόνια φίλους και συνεργάτες του.

Στα χαρακτηριστικά του πολιτικού ξεπεσμού, τα οποία συγκεντρώνονται όλα και μηδενός εξαιρουμένου στα μάτια του χαρισματικού πρωθυπουργού, πρέπει να συμπεριλάβουμε βεβαίως και τα ακόλουθα: αγένεια, απαιδευσία και υποκουλτούρα, εξύβριση, προσβολή, συκοφαντία, κατάχρηση εξουσίας, ανισορροπία και τρομοκρατία, ανικανότητα, διχασμός – κομματισμός, αυταρχισμός και φίμωση των διαφορετικών απόψεων, ψευτιά,προπαγάνδα, και αναξιοπιστία. Την εικόνα συμπληρώνουν οι ναυαρχίδες του πολιτικού εκφυλισμού, δηλαδή η διαπλοκή, η προκλητική οικογενειοκρατία, ο μεσαιωνικός παλαιοκομματισμός, και το χειρότερο όλων, η εθνική μειοδοσία.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρωθυπουργός διδάσκει στους Έλληνες, πώς μπορεί να πράττει κανείς όλα τα παραπάνω ανεκδιήγητα, και να το κάνει με έπαρση, θράσος και αναίδεια. Όπως για παράδειγμα να μην ντρέπεσαι για την ημιμάθεια, την αμάθεια και την πνευματική σου τύφλωση, και να απαιτείς από τους υπόλοιπους να σε παίρνουν στα σοβαρά και να μην σε αποπέμπουν.

Θα έλεγε κανείς ότι ο νυν πρωθυπουργός δεν είναι απλά το προϊόν των χειρότερων και πλέον οπισθοδρομικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας. Αντιθέτως, είναι ο καλύτερος εκφραστής και υπερασπιστής τους, ο οποίος πολεμάει διακαώς να κυλίσει την κοινωνία στο υπό το μηδέν ιδεολογικό του επίπεδο, για να διατηρήσει την πνευματικά φτωχή του ύπαρξη στην εξουσία.

Στον αντίποδα ωστόσο βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνισμού. Είναι οι υγιείς άνθρωποι που αντιστέκονται στις εκφυλιστικές πολιτικές τάσεις των πολιτικών ανθρωποειδών που επιθυμούν να μας γυρίσουν αιώνες πίσω στην εξελικτική αλυσίδα. Είναι οι ελεύθεροι πολίτες, οι οποίοι πολεμούν για την απελευθέρωση της χώρας μας από αυτή την Κακιστοκρατία και τα απεχθή χαρακτηριστικά της. Είναι οι Έλληνες που με τη δύναμη των ιδανικών και των αξιών τους, δίνουν ανάσες στη χώρα και κρατούν την κοινωνία ακόμα ζωντανή και στο ύψος της. Είναι οι ενεργοί πολίτες, αυτοί οι οποίοι με την υπέρβαση του καθημερινού τους βίου, αποτελούν την τελευταία ελπίδα και το απόρθητο οχυρό του Ελληνισμού και της δημοκρατίας.

Είναι συνεπώς αλήθεια ότι κυβερνούν τα ιζήματα της πολιτικής, του πολιτισμού και του πνεύματος. Είναι μια δεινή πραγματικότητα ότι μας διοικούν οι χειρότεροι ανάμεσα μας. Οι χειρότεροι των χείριστων. Ωστόσο αυτό συμβαίνει διότι το σύστημα είναι έτσι στημένο ώστε να αναδεικνύει τον πάτο του μαύρου βαρελιού. Και αυτό συμβαίνει επειδή δεν το ανατρέπουμε.

Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Πάρε μέρος στο δέλτα για μια ιδεολογική, πολιτιστική και ηθική πολιτική επανάσταση.

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

Περί πολιτικής ηθικής

Στη σύγχρονη εποχή της χώρας μας, η Ελλάδα έχει βιώσει την απόλυτη απαξίωση της εφαρμοσμένης πολιτικής και διακυβέρνησης. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και την πολιτική επιστήμη, βρίσκεται σήμερα στο έλεος ανήθικων και ανάξιων πολιτικών στελεχών, οι οποίοι πλήττουν διαχρονικά και με μεθοδικότητα το συλλογικό καλό και συμφέρον. Τα αίτια αυτής της κατάστασης είναι αδιαμφισβήτητα πολλά και ποικίλλουν, ωστόσο αυτό που αποφεύγουν να θίξουν οι παραδοσιακές, συστημικές και ελεγχόμενες αναλύσεις, είναι το ζήτημα της πολιτικής ηθικής, ή μάλλον η ηθική κατάπτωση της πολιτικής στη χώρα.

Αρχή παντός ο Αριστοτέλης, ο οποίος μας προσέφερε τον πρώτο ορισμό της «πολιτικής» στην ιστορία της ανθρωπότητας, χαρακτηρίζοντάς την όχι απλά ως «διακυβέρνηση», αλλά ως ιερή αποστολή διάπλασης ήθους στην κοινωνία και τους πολίτες. Παραμερίζοντας λοιπόν τη σημερινή διαστρέβλωση της πολιτικής, τον εκφυλισμό και τον δήθεν επαγγελματισμό της, μπορούμε να επιστρέψουμε στην ποιοτική και ανώτερη πολιτική, μόνο εάν ανακαλέσουμε και επαναφέρουμε την έννοια της πολιτικής ηθικής στη χώρα. Μόνο εάν επανασυνδέσουμε την ηθική με την πολιτική πρακτική ως κάτι το αναπόσπαστο. Εάν αποκαλέσουμε τη σύγχρονη πολιτική ενασχόληση που στερείται ηθικής, με το πραγματικό της όνομα: τυχοδιωκτισμός και εξαπάτηση.

Το πολιτικό σύστημα και οι υποστηρικτές του (σε ακαδημία και τύπο), προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν για τη ματαιότητα της πολιτικής ηθικής, για την ασημαντότητά της, ή για την ανάγκη να τη θυσιάσουμε στο βωμό των σύγχρονων απαιτήσεων διακυβέρνησης και των πολύπλοκων προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που περιγράφουν ωστόσο, αυτό που απομένει όταν αποκόψεις την ηθική από την πολιτική, έχει την ίδια αξία με μια χούφτα λάσπη, από την οποία ο χρυσοθήρας αφαιρεί εντελώς το χρυσάφι. Το ίζημα της πολιτικής δίχως την ηθική, είναι ένα ληστρικό και αναξιοκρατικό σύστημα, το οποίο δεν λογοδοτεί σε κανέναν, εκφυλίζει εαυτό περαιτέρω, ανακυκλώνεται, και επιχειρεί να εκμαυλίσει την ίδια την κοινωνία.

Τα υψηλά πρότυπα ηθικής, η αποφασιστικότητα να διάγεις τον πολιτικό σου βίο βάσει αυτών, και ο συναισθηματικός αυτοέλεγχος που απαιτείται για κάτι τέτοιο, αποτελούν τα πλέον σημαντικά στοιχεία και χαρακτηριστικά της πολιτικής. Η πολιτική ηθική είναι μια προσωπική επιλογή, μια ατομική προσπάθεια για την επίτευξη μιας στάσης ζωής που οδηγεί στην ευδαιμονία. Στον αντίποδα βρίσκεται η κοινωνική προσδοκία καθώς και η έννοια του «φαίνεσθαι» και των εντυπώσεων, οι οποίες κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας.

Ένας ηθικός πολιτικός δεν πρόκειται να κλέψει, να αρπάξει, να εξαπατήσει, ή να δυσφημήσει τους αντιπάλους του για να επωφεληθεί ο ίδιος. Ο Στωικός Χρύσιππος υποστήριζε πως ο αθλητής στον αγώνα δρόμου, οφείλει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να νικήσει, ωστόσο, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εμποδίσει τους αντιπάλους του, βάζοντάς τους τρικλοποδιά ή καθυστερώντας τους με τα χέρια. Και αυτό διότι σύμφωνα με την πολιτική ηθική, η φήμη και το κύρος του ηθικού ανθρώπου είναι πολύ σημαντικά για να θυσιαστούν στο βωμό οποιουδήποτε άλλου πράγματος, όσο επωφελές και αν αυτό φαίνεται. Επιπλέον, κανένα κέρδος ή πλεονέκτημα δεν μπορεί να αποκτηθεί αν θυσιάσει κάποιος την υπόληψη και το όνομά του, τη συνείδηση, την καλοπιστία, τις αρχές και την αξιοπρέπειά του.

Η πολιτική ηθική λοιπόν, συνθέτει τον πολιτικό που σέβεται τον εαυτό του και την κοινωνία την οποία υπηρετεί. Τον ακλόνητο ιδεολόγο, που υπερβαίνει το ατομικό του συμφέρον, και θέτει εαυτόν υπέρμαχο των ιδανικών και των υψηλών του πεποιθήσεων. Τον πολιτικό που διακρίνεται για τη βαρύτητα και το μέγεθος του χαρακτήρα του, το ανυπέρβλητο αίσθημα της δικαιοσύνης, την ειλικρινή και αυτολυτρωτική αξιοπρέπεια, το ελπιδοφόρο και ζωογόνο θάρρος, και την ακράδαντη πίστη στην πατρίδα και τους ανθρώπους της.

Σε συλλογικό επίπεδο, η πολιτική ηθική, είναι αυτή που απαλλάσσει την κοινωνία από τις κίβδηλες πολιτικές υποσχέσεις, την απάτη, και τις μετέπειτα κυβιστήσεις. «Είναι ύψιστο καθήκον και ύψιστη απόδειξη της σοφίας μας να συμφωνούν τα λόγια με τις πράξεις μας», δίδασκε ο Στωικός Σενέκας, για να αποδείξει πως τα πολιτικά ψεύδη ομολογούν ένδεια πνεύματος.

Η πολιτική ηθική είναι αυτή που εγγυάται τις δίκαιες πολιτικές και αποφάσεις, στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στα διακρατικά ζητήματα. Με οδηγό την ηθική, ο πολιτικός ούτε αδικεί τους πολίτες (έλλειψη), ούτε δέχεται να αδικηθεί από ηγέτες άλλων χωρών (υπερβολή). Και έτσι επιτυγχάνεται η Αριστοτελική μεσότητα της εφαρμογής του δικαίου.  

Η πολιτική ηθική προστατεύει επίσης το πολιτικό προσωπικό από τη διαφθορά των χρημάτων. Θωρακίζει και ενδυναμώνει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αντισταθεί στην επίθεση και την επιρροή των οικονομικών συμφερόντων, του χρηματισμού και της δωροδοκίας. Μέσω της ανένδοτης και αξιοπρεπούς πολιτικής ηθικής εξασφαλίζεται έτσι, η ιερότητα της ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα, που ονομάζεται ενασχόληση με τα κοινά. Ελλείψει της πολιτικής ηθικής, παρατηρούμε εγκληματίες του πιο βαθιού χρώματος να αναδεικνύονται σε θέσεις ισχύος, ενώ πολίτες αμέμπτου ηθικής διώκονται πολιτικά, περιθωριοποιούνται και αφανείς, εξορίζονται.

Η πολιτική ηθική είναι αυτή που οδηγεί μια χώρα στην κοινωνική συνοχή και ειρήνη. Στην ομοψυχία και την ενότητα των πολιτικών δυνάμεων υπέρ του συλλογικού συμφέροντος. Στην υπέρβαση των κομματικών γραμμών και τον παραμερισμό των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, για την επίτευξη κοινών στόχων. Στο αδιανόητο του μηδισμού και της αναντιστοιχίας πολιτικού και κοινωνίας. Στο αδιανόητο της δολοφονίας της πατρίδας.

Στον αντίποδα, η πολιτική ανηθικότητα οδηγεί σε παθιασμένη επιθυμία, επιθυμία για αμύθητα πλούτη, απεριόριστη εξουσία, και τέλος, σε επιθυμία κατάργησης κάθε μορφής ελευθερίας στην κοινωνία και τη χώρα – για πραγματική τυραννία. Αυτές οι επιθυμίες είναι οι πιο απεχθείς. Τα διεστραμμένα μυαλά των ανθρώπων που ελκύονται από αυτές τις επιθυμίες είναι ικανά να αντιληφθούν τα φυσικά κέρδη, αλλά όχι τις επιπτώσεις των επιθυμιών τους. Και δεν πρόκειται βέβαια για τις νομικές επιπτώσεις, από τις οποίες οι πολιτικοί τις περισσότερες φορές διαφεύγουν, αλλά για την πιο τρομερή τιμωρία από όλες: τον ίδιο τους τον εκφυλισμό.

Ως άνθρωποι γεννιόμαστε για να αναζητήσουμε το ηθικά σωστό. Ο Αριστοτέλης άλλωστε, μας λέει ότι το ηθικά σωστό αξίζει την κάθε μας προσπάθεια απείρως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ενώ ο Ζήνων υποστηρίζει πως το ηθικά σωστό είναι το μόνο πράγμα το οποίο αξίζει τις προσπάθειες και τον κόπο μας. Συνεπώς, ο ηθικός βίος είναι είτε το μοναδικό καλό, είτε έστω, το υψηλότερο από όλα τα καλά για τον άνθρωπο.

Απότοκος της μετάβασης σε καθεστώς πολιτικής ηθικής είναι οι υψηλές πολιτικές ιδέες. Ιδέες – συνεχιστές της προόδου της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ιδέες που οδηγούν τους πολίτες σε ψυχική πλήρωση ατομικά, και σε επίτευξη μεγάλων επιτευγμάτων ως σύνολο.

Αυτήν την πολιτική πρεσβεύουμε στο δέλτα – πολιτική επανάσταση.

Πάρε μέρος στο www.todelta.gr

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

Ποιοι διοικούν πραγματικά τα κόμματα; Πολίτες ή βαρόνοι;

Πριν από λίγες μέρες δημοσιογράφος μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού αποδέχτηκε πρόταση της ΝΔ για να συμπεριληφθεί στο Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Δηλαδή, τα κομματικά στελέχη πλησίασαν τον δημοσιογράφο με δική τους πρωτοβουλία, του πρότειναν να συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο και αυτός συμφώνησε. Όλοι θα περίμεναν ότι μετά από αυτή την απλή και συγκαταβατική διαδικασία, ο εν λόγω δημοσιογράφος θα ήταν υποψήφιος της ΝΔ στις ευρωεκλογές. Μάλλον λογαριάσανε όμως χωρίς τους ξενοδόχους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους βαρόνους που διοικούν πραγματικά τα κόμματα, και δη την ολιγαρχικότατη Νέα Δημοκρατία.

Μόλις διέρρευσε η πρόταση του προέδρου της ΝΔ στον δημοσιογράφο, τα αυτοαποκαλούμενα «ανώτατα στελέχη» του οπισθοδρομικού κόμματος, αντέδρασαν σφόδρα. Οι γαλάζιοι «Βαρόνοι» φοβήθηκαν πως λόγω της δημοτικότητάς του, ο δημοσιογράφος είχε σοβαρές πιθανότητες εκλογικής νίκης, θέτοντας έτσι κάποιον από την παλιά φρουρά του κόμματος εκτός Ευρωκοινοβουλίου και Ευρωπαϊκής μισθοδοσίας

. Πράγμα βέβαια ανεπίτρεπτο. Πώς είναι δυνατόν να επιτραπεί σε κάποιον που χαίρει εκτίμησης από τον κόσμο να συμμετάσχει σε μια «δημοκρατική» διαδικασία, ριψοκινδυνεύοντας να μείνουν στο ράφι τα γεροντοπαλίκαρα του συντηρητισμού; Πώς μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους να βρεθούν στην ευρωβουλή άνθρωποι βγαλμένοι από τον πραγματικό κόσμο και όχι από τα γαλαζοαίματα σηψαιμικά τζάκια της μπλε παράταξης;

Ακόμα χειρότερα, μια μεγάλη εκλογική πρωτιά θα έθετε τον γνωστό δημοσιογράφο ως «επικεφαλής» της ομάδας της ΝΔ στην Ευρωβουλή, πράγμα σαφώς αδιανόητο. Οι βαρόνοι της ΝΔ, όπως άλλωστε και όλων των κομμάτων, δεν υπακούν στις δημοκρατικές επιλογές των πολιτών, παρά μόνο στην κομματική πειθαρχία και αφοσίωση, την τυφλή και διαχρονική στήριξη στο κόμμα και τους φαύλους θεσμούς του, και πάνω απ’ όλα στην πολιτική διαφθορά. Σε αυτά υπακούν και σε αυτά λογοδοτούν.

Σαν να μην έφτανε αυτό για να ξεφτιλιστεί η όποια δημοκρατική επίγευση είχε απομείνει στην ΝΔ, υπήρξε αντίδραση και από βαρόνους οι οποίοι δεν είναι οι ίδιοι υποψήφιοι αλλά στηρίζουν «δικά τους παιδιά» ως υποψήφιους στις επικείμενες ευρωβουλευτικές εκλογές και δεν θα ήθελαν να τα δουν να αποτυγχάνουν! Πρόκειται σαφώς για ένα κομματικό παραμάγαζο, που λειτουργεί με ασυδοσία και αδιαφορεί για τη θέληση των πολιτών και της κοινωνίας.

Όλη αυτή η άθλια και θλιβερή κατάσταση μπορεί να είχε αποφευχθεί. Όλο αυτό το νοσηρό και απεχθές πολιτικό σύστημα μπορεί και πρόκειται να αλλάξει. Η συνταγή είναι έτοιμη και οι ιδέες κοινής λογικής του δ δείχνουν τον δρόμο της εκ βάθρων δημοκρατικής μεταρρύθμισης που χρειάζεται η Ελλάδα.

Αρχικά, οι συστημικές αλλαγές της πλατφόρμας του δ, μας απαλλάσσουν οριστικά από το μεσαιωνικό «χρίσμα», και δίνουν τη δυνατότητα μέσω προκριματικών εκλογών, στους ίδιους τους πολίτες να επιλέγουν τους υποψηφίους των κομμάτων. Ούτε στους προέδρους, ούτε στους βαρόνους. Επιτέλους, η χώρα αυτή είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας. Θέλουμε δικούς μας υποψηφίους και βουλευτές. Όχι αυτούς που αποφασίζουν οι ανάξιοι πολιτικοί ταγοί, πίσω από τα διεφθαρμένα παραβάν, στα εκμαυλισμένα κεντρικά γραφεία των κομμάτων.

Και το κυριότερο, το δ είναι η μόνη πολιτική δύναμη στη χώρα που πρεσβεύει τον άμεσο και απόλυτο εκδημοκρατισμό των κομμάτων. Δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων και συμμετοχής, παντού και σε κάθε επίπεδο. Αν τα κόμματα δεν μεταμορφωθούν, τότε αναγκαστικά πρέπει να εκλείψουν. Η βαρονία και η ολιγαρχία δεν έχει καμία θέση στη δημοκρατία μας. Δεν έχουν καμία θέση στην Ελλάδα.

Πάρε μέρος και ενδυνάμωσε τις δράσεις του δ για πραγματική δημοκρατία στο www.todelta.gr

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΚΡΑ

Σε συνέχεια του άρθρου μου για τη θεωρία των «2 άκρων, 2 απολιθωμάτων και λοιπών περισσευμάτων» παραθέτω τη θεωρία της πλήρους «περικύκλωσης από τα άκρα».

Στην πραγματικότητα η πατρίδα μας (λυπάμαι αν στεναχωρώ κάποιο άκρο με την επιλογή των λέξεων, ωστόσο παραμένω υπεράνω ιδεολογιών), είναι περικυκλωμένη από πολιτικά ακραίες ιδεολογίες.

Οι πολιτικές ιδεολογίες αποτελούν αντικείμενο μελέτης της πολιτικής επιστήμης και περιγράφουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα για τη θέσμιση μιας κοινωνίας. Αυτοί που παρουσιάζονται ως θιασώτες τους, πρεσβεύουν ταυτόχρονα και το αντίστοιχο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και αξιακό μοντέλο. Είναι δηλαδή «στρατιώτες» της εκάστοτε πολιτικής ιδεολογίας. Αν εξετάσουμε τις ιδεολογίες αυτές υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης και τις μεταφέρουμε στο σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας καταλήγουμε σε πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα.

Οι 4 ιδεολογίες οι οποίες κυριαρχούν στην Ελλάδα είναι ο (νέο)φιλελευθερισμός-συντηρητισμός, ο σοσιαλισμός (ή η τραγελαφικά επονομαζόμενη σοσιαλδημοκρατία), ο κομμουνισμός και ο φασισμός. 

Αρχικά να πω πως καμία από αυτές τις ιδεολογίες δεν είναι Ελληνική. Είναι όλες τους εισαγόμενες από τα παραπαίδια των απανταχού ανέμπνευστων πολιτικών οι οποίοι αφού μαγευτούν λόγω μωρίας από κάτι στο εξωτερικό ή αφού διαβάσουν μια μυθιστορηματική νουβέλα (βλ. Το Κεφάλαιο) προσπαθούν να το εισάγουν, και να επιβάλλουν τις φαντασιώσεις τους στη χώρα μας.

Και οι 4 ιδεολογίες λοιπόν, πάντα κατά την Ελληνική τους μεταφορά και απόδοση από επαγγελματίες πολιτικούς και δήθεν ακαδημαϊκούς, αποτελούν ακραίες πολιτικές προτάσεις. Αναλυτικότερα:

Ο ελληνικός φασισμός είναι μια εθνικιστική και απολυταρχική ιδεολογία η οποία αναγνωρίζει μόνο το έθνος και αντιτίθεται στην προσέγγιση του ανθρώπου ως ξεχωριστή προσωπικότητα. Σε μια ανέλπιδη και μυωπική αναζήτηση εθνικής «καθαρότητας», καταλήγει σε πρακτικές ωμής βίας, λογοκρισίας, φίμωσης του τύπου και λοιπών καταστολών για να επιβληθεί σε κάθε αντιφρονούντα. Στην τέλεια μορφή του ο φασισμός είναι μια ολοκληρωτική, στρατοκρατική, ανελεύθερη, μισαλλόδοξη και κλειστοφοβική ιδεολογία κατά την οποία ο πολίτης απορροφάται από ένα ισχυρό κέντρο εξουσίας το οποίο συγκεντρώνεται στα χέρια ενός δικτάτορα, στον οποίον καθυποτάσσεται ως δέσμια ολόκληρη η χώρα.

Ο ελληνικός (νέο)φιλελευθερισμός-συντηρητισμός είναι η ιδεολογία της κομματικής δημοκρατίας, και των ολιγαρχών. Ένα σύστημα επαγγελματιών της πολιτικής, όπου κυριαρχούν ανίκανες και διεφθαρμένες μαριονέτες οι οποίες συνάπτουν σχέσεις με διάφορους κύκλους συμφερόντων (του εσωτερικού και του εξωτερικού) και επιβουλεύονται τους πολίτες. Στην τέλεια μορφή του ο (νέο)φιλελευθερισμός-συντηρητισμός είναι μια εκφυλιστική, πλουτοκρατική και οπισθοδρομική ιδεολογία κατά την οποία μια κλειστή σέκτα  ανειδίκευτων οικογενειοκρατών και υποτακτικών τους, καταδυναστεύει τη χώρα με τον μανδύα της δημοκρατίας, διχάζει την κοινωνία και την διαφθείρει με πελατειοκρατικές πολιτικές, επιφέροντας έτσι τον σκοταδισμό του πνεύματος και την απόλυτη υποδούλωση.

Ο ελληνικός σοσιαλισμός είναι κοντινός συγγενής του ελληνικού (νέο)φιλελευθερισμού-συντηρητισμού. Εκεί που ο (νέο)φιλελευθερισμός-συντηρητισμός διακρίνεται για την κοινωνική του αναλγησία, την αδίστακτη θεοποίηση του κέρδους, και την παντελή αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο  ελληνικός σοσιαλισμός έρχεται με τον λαϊκισμό του και τα σαρώνει όλα. Μία ιδεολογία που βασίζεται στο ψέμα και την εξαπάτηση του πολίτη, πανομοιότυπη κατά τα άλλα με τη διαφθορά του (νέο)φιλελευθερισμού-συντηρητισμού καθώς και τα δύο ρεύματα αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως πελάτη. Στην τέλεια μορφή του ο σοσιαλισμός δημιουργεί ένα τεράστιο γραφειοκρατικό κράτος – τέρας (χομπσιανός Λεβιάθαν) το οποίο εξαγοράζει την πολιτική υποστήριξη,  διορίζει υποστηρικτές, και καταστρέφει οικονομικά αλλά κυρίως ηθικά τη χώρα.

Τελευταίος αλλά όχι καταϊδρωμένος, ο ελληνικός κομμουνισμός είναι ο ετεροζυγώτης δίδυμος του ελληνικού φασισμού. Εξίσου ακραίος, βίαιος, λαϊκίστικος και πολέμιος κάθε έννοιας δημοκρατίας και ελευθερίας. Στην τέλεια μορφή του κομμουνισμού δεν υπάρχει Ελλάδα, αλλά ένα είδους μόρφωμα, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το κράτος – αστυνόμος μέσω του οποίου το Κόμμα ελέγχει τα πάντα, από την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα και τα διαθέσιμα προϊόντα στα ράφια, μέχρι τις επιτρεπόμενες ώρες κυκλοφορίας στους δρόμους. Ταυτόχρονα, στην κοινωνία επιβάλλεται ο τρόμος και η ανομία.

Αν και περικυκλωμένοι από ακραίες και επικίνδυνες ιδεολογίες, δεν πρέπει ωστόσο να απελπιστούμε. Στις πολιτικές ακραιότητες του σημερινού πολιτικού μας συστήματος αντιπαρατίθεται η ιδεολογία του δέλτα, η οποία εδραιώνεται με τους πυλώνες της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της ισονομίας και ισότητας, της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, της πολιτικής λογοδοσίας και της διαβούλευσης με τους πολίτες. Κυρίως όμως της πραγματικής συμμετοχής και της δημοκρατίας.

Θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο με αναλυτική παρουσίαση του θεσμικού οικοδομήματος του δ. Μέχρι τότε μην μένετε παρατηρητές των εξελίξεων. Δεν είμαστε αδύναμοι. Εμείς είμαστε η Ελλάδα – οι πολίτες της.

Πάρε μέρος: www.todelta.gr

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης