ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΚΟΓΚΡΕΣΟ ΝΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΡΑΜΠ;

Ο πρόεδρος Τραμπ κατηγορείται από τους αντιπάλους του ότι πίεσε τον πρώην διευθυντή του FBI να διακόψει την έρευνα κατά συμβούλου εθνικής ασφάλειας στο επιτελείου του Τραμπ, καθώς και ότι διέρρευσε απόρρητες πληροφορίες σε Ρώσους αξιωματούχους.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του προέδρου των ΗΠΑ ήδη καλούν για τη διαπόμπευση του. Κάτι τέτοιο, και εφόσον αποδεικνυόταν όντας παράνομη ενέργεια, θα ήταν δυνατό με τη συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία μομφής κατά του προέδρου (και όχι μόνο) για περιπτώσεις «προδοσίας, δωροδοκίας ή άλλων σημαντικών εγκλημάτων και παράνομων πράξεων». 

Η διαδικασία είναι απλή. Την πολιτική πρωτοβουλία μομφής μπορεί να αναλάβει μόνο η Βουλή των Αντιπροσώπων (στην οποία, κατά την παρούσα εκλογική θητεία, πλειοψηφεί το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στο οποίο ανήκει και ο Τραμπ) κατόπιν σχετικής προκαταρκτικής έρευνας. Σε αυτό το πρώτο στάδιο απαιτείται απλά μια σχετική πλειοψηφία για να εγκριθεί η πρόταση από τη Βουλή και ουσιαστικά στη φάση αυτή απλά εγείρεται το κατηγορητήριο. Για την μομφή και καταδικαστική απόφαση απαιτείται στη συνέχεια η σύμφωνη γνώμη του δεύτερου νομοθετικού σώματος, της Γερουσίας. Εκεί τα πράγματα είναι πολύπλοκα καθώς η Γερουσία διενεργεί έρευνα η οποία θυμίζει δικαστική διαδικασία με καταθέσεις, μαρτυρίες και αποδεικτικά στοιχεία. Στην ιδιαίτερη αυτή «δίκη» η Επιτροπή Δικαστικών Υποθέσεων της Βουλής έχει τον ρόλο του εισαγγελέα, ενώ τα μέλη της Γερουσίας αποτελούν το σώμα των ενόρκων. Ο Πρόεδρος του Ανώτατου δικαστηρίου της χώρας προεδρεύει της διαδικασίας.  Στην περίπτωση  που η Γερουσία αποφανθεί με πλειοψηφία δύο τρίτων κατά του ανώτατου άρχοντα των ΗΠΑ, ο πρόεδρος καθαιρείται του αξιώματος του και ορκίζεται νέος πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος αυτού.

Η αλήθεια είναι πως η εν λόγω διαδικασία είναι αρκετά σύνθετη. Δύο φορές στην ιστορία των ΗΠΑ η Βουλή εκκίνησε τη διαδικασία η οποία ωστόσο δεν υπερψηφίσθηκε στη Γερουσία (κατά προέδρων Τζάκσον και Κλίντον). Μοναδική επιτυχημένη διαδικασία μομφής πρέπει να θεωρείται η αναγκαστική παραίτηση του προέδρου Νίξον μόλις διαπίστωσε πως το Κογκρέσο θα τον καθαιρέσει για το σκάνδαλο Watergate.

Η ανάκληση εκλεγμένων αξιωματούχων, ή πιο σωστά «πρόταση μομφής», είναι μια δημοκρατική πρακτική που αξιοποιείται από προοδευτικά πολιτικά συστήματα αφενός για την εξασφάλιση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών και αφετέρου για να ελέγχονται μέχρι και οι αρχηγοί του κράτους. Με τη θεσμοθέτηση της καθίσταται σαφές πως κανείς δεν είναι υπεράνω νόμου, ενώ η παρουσία της δρα αποτρεπτικά και αναστέλλει πολιτικές συμπεριφορές και αποφάσεις ασυδοσίας, παρανομίας και εγκλημάτων από πρωθυπουργούς και προέδρους.

Στη χώρα μας όχι απλά δεν υπάρχουν τέτοιες διαδικασίες ελέγχου και πρόληψης (κατά της παρεμπόδισης της δικαιοσύνης, της διαφθορά και της δωροδοκίας), ή εν γένει δημοκρατικές πρακτικές, αλλά αντιθέτως οι πολιτικοί έχουν θεσπίσει για τους εαυτούς τους ένα ασφαλές σύστημα το οποίο περιλαμβάνει βουλευτικές ασυλίες, ανεύθυνο αξιωματούχων, χάρη και αμνηστία υπουργών, προνόμια κ.ά. που τους θέτουν στο απυρόβλητο. Με τελικό αποτέλεσμα βέβαια τη σημερινή κατάσταση της χώρας.

Το δέλτα, είναι το μοναδικό πολιτικό κίνημα που πρεσβεύει και προωθεί την πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία πολιτική επανάσταση. Μπες στο www.todelta.gr για να μάθεις τις θέσεις του δ για πολιτική ισότητα αλλά και ευθύνη πολιτικών και αξιωματούχων, καθώς και για άλλες δημοκρατικές ιδέες που είναι οι μόνες ικανές να αλλάξουν το έκπτωτο πολιτικό μας σύστημα και να απελευθερώσουν επιτέλους τη χώρα.

Ενημερώσου και πάρε μέρος με ένα μήνυμα στο [email protected]

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ

Στις 6 Μαρτίου τέσσερις ηγέτες χωρών της Ε.Ε. συναντήθηκαν στη Μάλτα για να συζητήσουν την πορεία της Ένωσης. Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία επέλεξαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, λειτουργώντας ως μια πραγματική κλίκα, για να αποφασίσουν για όλους μας.

Δυστυχώς, όσον αφορά τις 4 αυτές χώρες, από τη μία η Ευρωπαϊκή ισορροπία ισχύος και από την άλλη η πολιτική ανυπαρξία των υπόλοιπων χωρών (βλέπε π.χ. Έλληνες πολιτικούς), τους καθιστούν ξεκάθαρα ηγέτες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος. Και λέω δυστυχώς διότι δεν έφτανε η μέχρι τώρα αντιδημοκρατική και αντιευρωπαϊκή τους πορεία και όλα όσα έχει υποστεί η ήπειρος μας εξαιτίας τους, αλλά με τις δηλώσεις τους στις 6/3 και την πρόθεση τους για μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων, επιδιώκουν να σκοτώσουν μέχρι και το ίδιο το όραμα της Ένωσης.

«Ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος. Ο μετριοπαθής και μέτριος Ολάντ, ο αυτοπροσδιοριζόμενος μεταρρυθμιστής (λόγω λέει κάποιας αστείας ιδεολογίας που λέγεται «σοσιαλισμός» της οποίας είναι θιασώτης), δεν αρκέστηκε στο να συνεχίσει την πολιτικά ανεγκέφαλη πολιτική του προκατόχου του, αλλά προχώρησε σε αυτήν τη βαθιά ανιστόρητη δήλωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ιδρύθηκε για να είμαστε απλά ενωμένοι. Αυτό μπορούσαμε να το πετύχουμε άλλωστε και με μια αμυντική συμφωνία ή με μια σειρά διμερών συμφωνιών. Αντίθετα, η ΕΕ δημιουργήθηκε για να εξαλειφθούν οι ανισότητες σε μία ήπειρο η οποία μαστιζόταν από πολέμους και από το μίσος που προκαλούσαν οι πολιτικές και οικονομικές διαφορές. Έτσι λοιπόν, οι πραγματικοί οραματιστές της, και όχι τα ανδρείκελα που την διαφεντεύουν τώρα, προέβαλαν ως στόχους την οικονομική ένωση, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλεια (ΚΕΠΠΑ) και τη συνεργασία στους τομείς της Δικαιοσύνης και των Εσωτερικών Υποθέσεων. Τα «γαλλικά» του οπισθοδρομικού Ολλάντ μας γυρίσανε δηλαδή 30 χρόνια πίσω..

Ταυτόχρονα, για την Καγκελάριο Μέρκελ οι Ευρωπαίοι θα πρέπει «να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες». Κανένα αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Καμία απολύτως σχέση με το όραμα της Ευρώπης «που δεν αφήνει κανέναν πίσω». Αρκετά εριστικές δηλώσεις μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς πως η Ευρώπη δεν χρειάζεται κάποιον να την πατρονάρει λέγοντας του τα αυτονόητα. Γνωρίζουμε όλοι μας πως κάποιες χώρες μπορούν να «προχωρούν πιο γρήγορα». Η Ένωση ωστόσο ιδρύθηκε για αλληλοϋποστήριξη και για να ενισχύουν και να βοηθούν οι γρήγορες σε ανάπτυξη χώρες τις πιο βραδυκίνητες. Η Γερμανίδα πολιτικός αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως δεν έχει καμία σχέση με τα Ευρωπαϊκά ιδεώδη και το πνεύμα την ενωμένης Ευρώπης. Η ζούγκλα, ο νόμος του ισχυρού και η επικράτηση των δυνατών στους αδυνάτους είναι κάτι που μπορούμε να επιτύχουμε και χωρίς τους παχυλούς μισθούς των Βρυξελλών. Κάτι τέτοιο ωστόσο, όπως γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια, δεν εξασφαλίζει την ομόνοια και την αποφυγή ενός ακόμα μεγάλου πολέμου.  

Ο υπηρεσιακός Ιταλός πρωθυπουργός από την πλευρά του τάχθηκε υπέρ «μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης» αλλά με «διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης». Περιγράφει προφανώς μια ξεκάθαρα ανολοκλήρωτη Ευρώπη. Μάλλον θα ξέχασε το γεγονός πως είναι υπηρεσιακός πρωθυπουργός και πως η νομιμοποίηση του από τους Ιταλούς πολίτες δεν του επιτρέπει κάτι τόσο οπισθοδρομικό και καταστροφικό για την Ένωση. Τέλος, συμπληρώνοντας την εικόνα του θλιβερού αντιευρωπαϊκού παζλ, ο ανύπαρκτος Μαριάνο Ραχόι έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους. Να είναι ανύπαρκτος και με τη συμμετοχή του να υποστηρίζει και να νομιμοποιεί τους λοιπούς ηγέτες που δια της ανικανότητας τους αποδομούν και βάλλουν κατά της Ένωσης.

Η πρωτοβουλία, η οποία αποτελεί τεράστιο πλήγμα για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βασίστηκε στην μυωπική «Λευκή Βίβλο» που εξέδωσε ο μέγας Ολιγάρχης Γιούνκερ εκ μέρους του ολιγαρχικότερου πολιτικού σώματος στην ιστορία της ανθρωπότητας – της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι ανάξιοι επίτροποι λοιπόν, εξέδωσαν ένα κατάπτυστο κείμενο 32 σελίδων στο οποίο δεν αναφερόταν ούτε μία φορά η λέξη δημοκρατία. Ούτε καν για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Στο ίδιο κείμενο ο Γιούνκερ πρότεινε 5 μελλοντικά σενάρια για την Ένωση από τα οποία τα 3 μας ταξιδεύουν πίσω στο χωροχρόνο, το ένα δεν αντιμετωπίζει τα συστημικά προβλήματα της ένωσης, ενώ το τελευταίο προσπαθεί φαινομενικά να συνεχίσει το Ευρωπαϊκό ιδεώδες αλλά με τρόπο μετριοπαθή και αόριστο. Αν αυτό κατάφερε η συλλογική προσπάθεια των καλύτερων στην Ευρώπη, τότε μάλλον δεν πρόκειται όντως για τους καλύτερους..

Από την άλλη οι τελευταίες δηλώσεις των 4 ηγετών είναι μάλλον αναμενόμενες καθώς για να προχωρήσουμε σε μία πραγματική σύγκλιση και περαιτέρω ένωση θα χρειαστούν ικανοί πολιτικοί και τεχνοκράτες να διαχειριστούν τις σύγχρονες και συλλογικές προκλήσεις. Όπως λέει και η Λευκή Βίβλος «ούτε η ΕΕ των 27 ούτε οι ευρωπαϊκές χώρες είναι από μόνες τους αρκετά καλά εξοπλισμένες για να αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες προκλήσεις». Με άλλα λόγια μιας κα δεν υπάρχουν ικανά στελέχη και καθώς η ίδια η ελίτ της ΕΕ αναγνωρίζει προφανώς πως είναι κατώτεροι των περιστάσεων, εύλογα αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να σκοτώσουν το όραμα της Ένωσης και να συνεχίσουν να επιβουλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τα κράτη-μέλη, οδηγώντας μας κάθε φορά προς την κατεύθυνση που επιθυμεί η Ευρωπαϊκή κλίκα.

Συνυπεύθυνοι οι εγχώριοι πολιτικοί οι οποίοι θέλουν να μας πείσουν πως οι ηγέτες της ΕΕ είναι αντιδημοκρατικοί επειδή μας επιβάλλουν άδικες οικονομικές πολιτικές λιτότητας. Ωστόσο αυτό που δείχνουν είναι το δέντρο, αδυνατώντας και οι ίδιοι να δουν την μεγάλη εικόνα. Η αλήθεια είναι πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι αντιδημοκρατικό γιατί βασίζεται σε ανελεύθερους θεσμούς αντιπροσώπευσης που δεν λειτουργούν – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα. Οι Ολιγάρχες της ΕΕ έλαβαν την εγκληματική απόφαση το 1999 να προχωρήσουν την Ευρωπαϊκή σύγκλιση με τη δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης η οποία όμως δεν σκόπευε ποτέ να είναι και οικονομική! Γι’ αυτό και εγκληματική. Στη συνέχεια προχώρησαν με τις άθλιες Συνθήκες της Νίκαιας και μετέπειτα της Λισαβώνας προσπαθώντας να επιβάλλουν ένα ανελεύθερο Ευρωσύνταγμα για εμάς χωρίς εμάς. Όταν δέχτηκαν την αναμενόμενη εκλογική ήττα στο Γαλλικό και Ολλανδικό δημοψήφισμα του 2005 (στην Ελλάδα οι πολιτικοί το πέρασαν από τη βουλή), αντί να πάρουν το μάθημα τους και να προχωρήσουν σε πραγματική σύγκλιση και δημοκρατία, οι Ολιγάρχες πείσμωσαν και κατέληξαν σε μεγαλύτερο αυταρχισμό, περισσότερη ασυδοσία και αδιαφορία για την άποψη των πολιτών. Τελευταία σκηνή του δράματος ήταν οι τραγικές φιγούρες των ηγετών στη Μάλτα, οι οποίοι ακυρώνοντας δεκαετίες ευρωπαϊκής θεωρίας, σκέψης και οράματος, προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το ολιγαρχικό τους μόρφωμα ζωντανό. Σε βάρος όλων μας.

Αυτό το τελευταίο είναι που δεν καταλαβαίνει και η Ελληνική κυβέρνηση η οποία έσπευσε μέσα στην άγνοια της (ή την κακοβουλία της) να τους υποστηρίξει. Ας μην γελιόμαστε, η Ευρώπη θέλει διάσωση. Αλλά δημοκρατική διάσωση. Χρειάζεται μια πρωτοβουλία την οποία δεν μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε χώρα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο. Το δικαιούται από κάθε άποψη. Όχι όμως η Ελλάδα της κομματοκρατίας. Κανένας από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν έχει την ικανότητα και το ηθικό ανάστημα. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει το πολιτικό της σύστημα, και τότε μόνο να το επιχειρήσει. Να μεταμορφωθεί για να μεταμορφώσει και την Ευρώπη.

Μάθε πως και πάρε μέρος – www.todelta.gr

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ

Είναι αδύνατο να παρακολουθεί κανείς τις εξελίξεις και να μην βλέπει τις ομοιότητες μεταξύ του Τραμπ και της ελληνικής κυβέρνησης.

Η αλήθεια είναι πως και στις 2 περιπτώσεις, τους ακραίους πολιτικούς έφεραν στην εξουσία οι διεφθαρμένες και αντιδημοκρατικές ελίτ Ελλάδας και Η.Π.Α. – οι λεγόμενοι ολιγάρχες. Τα γερασμένα κομματοπαλήκαρα από τη μία και οι επαγγελματίες πολιτικοί – λομπίστες από την άλλη. Μόνο αυτούς έχουμε να κατηγορούμε στην πραγματικότητα καθότι αυτοί δημιούργησαν τις αναγκαίες συνθήκες επικράτησης των βαρβάρων. Σε σύγκριση με τη διαφθορά και την ασυδοσία τους, τα πάντα διαφαίνονταν καλύτερα.

Παρατηρώντας λοιπόν τις εξελίξεις στις Η.Π.Α. είδα έκπληκτος τον Τραμπ να κατηγορεί τον Ομπάμα πως τον παρακολουθούσε προεκλογικά έχοντας βάλει κοριούς στην οικία του. Πρόκειται προφανώς για έναν εξωφρενικό ισχυρισμό που αποδεικνύει την παντελή έλλειψη σοβαρότητας του νυν προέδρου της Αμερικής. Δίχως κανένα αποδεικτικό στοιχείο, ο Τραμπ αναπαρήγαγε τη θεωρία ενός συντηρητικού «δημοσιογράφου» για κοριούς και κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα πράξη στο θέατρο του παραλόγου των Η.Π.Α.

Ενώ στην αρχή γέλασα και αναρωτήθηκα πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσουν οι πολιτικοί του σήμερα, στη συνέχεια προβληματίστηκα όταν συνειδητοποίησα πόσο πιο ακραίοι και παράλογοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί από τον Τραμπ. Για παράδειγμα, η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα, με τους γραφικούς ανειδίκευτους και τα κομματικά παιδιά της, απέχουν παρασάγγας από τον τρελό και πομπώδη επιχειρηματία Τραμπ. Με ιδεοληψίες και φτηνές ιδεολογίες της δεκάρας, δεν σέβονται τους πολιτικούς άλλων χωρών (σε διαπραγματεύσεις, επισκέψεις, κτλ), δεν σέβονται τους εαυτούς τους (εκφράζουν απόψεις ενώ είναι ανειδίκευτοι και άσχετοι με το αντικείμενο), και τέλος, δεν σέβονται τους πολίτες (προκήρυξαν το απεχθές δημοψήφισμα, λαϊκίζουν με οικτρό τρόπο και δεν σταματούν να λένε ψέματα). Είναι θλιβερό το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι έχοντας κάνει τόσες καταστροφές στον κοινωνικό ιστό της χώρας, στην οικονομία και στη διεθνή εικόνα και θέση της Ελλάδας, πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Συμπεραίνω πως η ανθρωπότητα έχει καταλήξει τη δεδομένη χρονική στιγμή να υποφέρει από τους χειρότερους δυνατούς πολιτικούς της. Δεδομένου του ανύπαρκτου πολιτικού δυναμικού της Ελλάδας δεν είναι τυχαίο που μας επιβουλεύεται μια κολεγιά απολίτιστων και άξεστων εθνοβόρων προσωπικοτήτων.

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΚΥΠΡΟΣ, ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ Ε.Ε.

Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε αφενός η ημέρα μνήμης του μεγάλου ήρωα του ελληνικού έθνους Γρηγόρη Αυξεντίου και αφετέρου οι τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την ειλημμένη απόφαση εξόδου της Αγγλίας από την Ε.Ε. (Brexit).

Εν αντιθέσει με τις απόψεις κάποιων που, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω υποστήριξης συγκεκριμένων συμφερόντων, πρεσβεύουν την περιθωριοποίηση και υποβάθμιση της χώρας μας, στην πραγματικότητα η Ελλάδα δεν ανήκει απλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά συγκεκριμένα η χώρα μας αποτελεί την ψυχή αυτής της ηπείρου. Είναι μάλιστα ιστορικό καθήκον της χώρας μας να οδηγήσει το ολιγαρχικό και ανελεύθερο μόρφωμα των Βρυξελλών στην πραγματική δημοκρατία. Αντίστοιχα, είναι ηθική υποχρέωση των κρατών-μελών να εξασφαλίσουν ένα υγιές οικοδόμημα από χώρες πραγματικά δημοκρατικές, που συμβάλλουν στη διατήρηση της ειρήνης και της προόδου στη Γηραιά ήπειρο, αλλά και εν γένει στον κόσμο. Η Αγγλία δεν είναι μια τέτοια χώρα.

Στις 3 Μαρτίου του 1957 ο 29χρονος Γρηγόρης Αυξεντίου πολεμάει για τη ζωή του. Βρίσκεται παγιδευμένος στο κρησφύγετο του και μάχεται σαν λιοντάρι, ολομόναχος απέναντι σε 60 Άγγλους κατακτητές που τον έχουν περικυκλώσει. Πολεμάει μοναχός καθώς έχει διατάξει τους τέσσερις συναγωνιστές που βρίσκονταν μαζί του να βγουν από το κρησφύγετο για να σωθούν. Ο ίδιος, αν και τραυματισμένος, θα πολεμήσει ως υπέρμαχος της ελευθερίας, αψηφώντας ηρωικά τους Άγγλους δυνάστες του ελληνισμού για 10 ολόκληρες ώρες. Αγγλικές ενισχύσεις που κατέφθασαν στην περιοχή, έριξαν βόμβες πετρελαίου στο κρησφύγετο και τότε μόνο κατάφεραν να νικήσουν τον για πάντα ανίκητο Γρηγόρη.  

Δυστυχώς, 60 χρόνια μετά, ο κατακτητής παραμένει μέχρι και σήμερα στο ελληνικό νησί, και εγγυάται τη διχοτόμηση του για να εξασφαλίσει τη γεωπολιτική του παρουσία και επιρροή στην Μέση Ανατολή. Παραμένει αμετανόητος και δίχως να λογοδοτεί ή να ντρέπεται ενώπιων του ΟΗΕ, της Ε.Ε. ή άλλων διεθνών φορέων. Όπως άλλωστε παραμένει με την ίδια ιδιότητα του κατακτητή και στο Γιβραλτάρ, και στα νησιά Μαλβίνας (Φώκλαντ κατά τους Άγγλους). Εξίσου επαχθής είναι η παραμονή του κατακτητή στην κατεχόμενη Ιρλανδία (Βόρεια Ιρλανδία κατά τους Άγγλους). Προφανώς δεν μπορεί να μιλάει για δημοκρατία και ελευθερία μια χώρα που λειτουργεί με κατεχόμενες δυνάμεις και νέο-αποικιοκρατικές πολιτικές. Μια αμιγώς ιμπεριαλιστική χώρα, που επιτέθηκε στο Ιράκ με την ψεύτικη πρόφαση των όπλων μαζικής καταστροφής και τις επακόλουθες καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή.

Ας κρατήσει λοιπόν η αμετανόητη και επηρμένη Αγγλία τους βασιλιάδες, τους λόρδους, και τα λοιπά αναχρονιστικά ολιγαρχικά απομεινάρια και ας αρχίσουμε να καθαρίζουμε το πρόσωπο και την ψυχή της Ένωσης. Και όταν αυτή επιστρέψει για την επανένταξη της – μιας και είναι νομοτελειακά βέβαιο πως οι λύσεις της ανθρωπότητας θα δοθούν με τη συνεργασία και τη σύνθεση και όχι με την απομόνωση και την περιθωριοποίηση – ας βρει απέναντι της μια πραγματικά δημοκρατική Ένωση. Δημοκρατική κατά τα ελληνικά (και όχι νέο-ελληνικά) πρότυπα. Και τότε ας της ζητηθούν τα αυτονόητα ως προαπαιτούμενα για την επιστροφή της στην ενωμένη Ευρώπη. Να σταματήσει μια και καλή να διχάζει και να διαφεντεύει τις ζωές των πολιτών άλλων χωρών. Να εξαφανιστεί από την Κύπρο και να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνισμό για τα εγκλήματα εναντίον μας. Να τελειώσει με τα απομεινάρια της αποικιοκρατίας και να δώσει οριστικό τέλος στη σύγχρονη σκλαβιά που η ίδια συντηρεί.

Καθίσταται επομένως σαφές, πως μία τέτοια χώρα με τη μορφή της σημερινής Αγγλίας, που αδυνατεί να συμφιλιωθεί με το αμαρτωλό παρελθόν της και να ζητήσει συγνώμη από την ανθρωπότητα – κάτι το οποίο δεν έχει κάνει ποτέ (για την εγκληματική κατάτμηση της Μ. Ανατολής, την καταστροφή της Παλαιστίνης, την εκδούλευση της Ινδίας, τον εκμαυλισμό της Αφρικής, τους πολέμους του οπίου στην Κίνα, κ.ά.), δεν έχει καμία θέση σε μια πραγματικά δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι καιρός να επιστρέψει η ηθική στις διεθνείς σχέσεις και να προσπαθήσουμε για αυτό αντί να εξυπηρετούμε τις πολιτικές ισορροπίες, τον καθωσπρεπισμό, τη διαφθορά και το διεθνές έγκλημα. Είναι καιρός να διεκδικήσουμε δημοκρατία στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ελευθερία και ειρήνη, και να αναγκάσουμε να συμβιβαστούν και να «συνθηκολογήσουν» οι πολέμιοι αυτών των μεγαλόπνοων ιδεών και όχι οι χώρες που τις εμπνεύστηκαν και τις υποστηρίζουν.

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΣΙΠΡΑ – ΤΡΑΜΠ;

Για ποιο λόγο, αν και οι δύο εξίσου πολιτικά επικίνδυνοι και ανεξέλεγκτοι, ο Τσίπρας δεν απείλησε και δεν επιτέθηκε ανοιχτά στην Ελληνική δικαιοσύνη όπως είδαμε να κάνει πρόσφατα ο Τραμπ στη χώρα του;

Όταν ακόμα μαινόταν ο «πόλεμος» για το αντισυνταγματικό και πολιτικά ανήθικο ζήτημα αδειοδότησης λειτουργίας των τηλεοπτικών καναλιών, ο Τσίπρας είχε τότε «περιοριστεί» στο να προκαταβάλει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, δηλώνοντας πως «η δικαιοσύνη θα βγάλει την απόφαση της αλλά δεν δίνω ούτε μια πιθανότητα το ΣτΕ να ακυρώσει τον διαγωνισμό». Όταν έπειτα το Στε κατακεραύνωσε το σχετικό νομοσχέδιο Παππά το οποίο επιχειρούσε να παραδώσει τον έλεγχο των καναλιών στο κυβερνών κόμμα, ο Τσίπρας παρέμεινε σιωπηλός και φάνηκε να αποδέχεται την ολοκληρωτική του ήττα.

Αντίθετα, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Τραμπ, πρόσφατα εξέδωσε εκτελεστικές αποφάσεις μέσω των οποίων απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε πολίτες 7 μουσουλμανικών χωρών –   στοχοποιημένες από τον ίδιο. Λίγες μέρες αργότερα, η δικαστική εξουσία των ΗΠΑ αντέδρασε, και ένας ομοσπονδιακός δικαστής από το Σιάτλ «πάγωσε» τις εν λόγω αποφάσεις και ουσιαστικά ακύρωσε την πολιτική Τραμπ στο μεταναστευτικό ζήτημα. Στην περίπτωση αυτή, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αντέδρασε στην εν λόγω εξέλιξη και κατονόμασε τον εν λόγω δικαστικό, περιγράφοντας την απόφαση του ως «γελοία» και τον ίδιο ως «δήθεν δικαστή», προσθέτοντας, πως στην περίπτωση ενδεχόμενου τρομοκρατικού περιστατικού οι πολίτες θα πρέπει να αποδώσουν ευθύνες στους δικαστικούς της χώρας.

Και στις 2 περιπτώσεις οι αρχηγοί κρατών είδαν τα πολιτικά τους σχέδια να καταρρίπτονται από μια δικαστική απόφαση. Και οι 2 περιπτώσεις αφορούν πολιτικά ασταθείς και επικίνδυνους ηγέτες. Οι αντιδράσεις τους ωστόσο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο μεν φάνηκε να αποδέχεται την ήττα του, ενώ ο δε αποφάσισε ξεκάθαρα να αντεπιτεθεί. Η διαφορά αυτή εξηγείται από ένα και μόνο πράγμα –  τον τρόπο διορισμού των ανώτατων δικαστικών στις δύο χώρες.

Συγκεκριμένα, στη χώρα μας, «οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου» (αρθ.90§5 Σύνταγμα των Ελλήνων), και επιπροσθέτως, «την πειθαρχική αγωγή κατά των δικαστικών λειτουργών εγείρει ο Υπουργός Δικαιοσύνης» (αρθ.91§1 Σύνταγμα των Ελλήνων).

Αντίθετα, στις ΗΠΑ, «ο Πρόεδρος έχει τη δυνατότητα, κατόπιν συμβουλής και σύμφωνης γνώμης της Γερουσίας, να διορίζει τους ανώτατους δικαστικούς της χώρας» (αρθ.2 Σύνταγμα των ΗΠΑ).

Τι σημαίνει αυτό; Στην Ελλάδα, η πολιτική ηγεσία διορίζει και ελέγχει τη δικαστική εξουσία. Αυτή δυστυχώς είναι η τραγική αλήθεια. Συνεπώς, οι δικαστικοί λειτουργοί δεν είναι αντίπαλοι των κυβερνόντων, ενώ συνηθίζεται κάποιες φορές να λαμβάνονται αντικυβερνητικές αποφάσεις έτσι ώστε να διασκεδάζεται και η κοινή γνώμη ειδικά όταν προηγούνται επικοινωνιακά λάθη και πρόωροι πανηγυρισμοί νίκης, όπως έγινε και στην περίπτωση του αντιδημοκρατικού νόμου Παππά. Γι’ αυτό και η αποδοχή της εξέλιξης από τον Τσίπρα. Η λύση στις όποιες διαφωνίες και η εξομάλυνση των σχέσεων Τσίπρα και δικαστικών, θα δοθεί με προσωπικές επαφές, πιθανότατα μάλιστα στο γραφείο του πρωθυπουργού..

Αντίθετα, στις ΗΠΑ η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη καθώς απαιτείται συμβιβασμός Γερουσίας και Προέδρου για την ανάδειξη των ανώτατων δικαστικών, οι οποίοι και δεν λογοδοτούν ούτε ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Με άλλα λόγια ο Τραμπ δεν ελέγχει τους δικαστές για να αποδεχτεί σιωπηρά τις εξελίξεις. Αν το δικαστικό σώμα κρίνει αντισυνταγματικό το σύνολο του πολιτικού του προγράμματος και αποφασίσει να το σταματήσει, μπορεί να το κάνει. Στην περίπτωση αυτή, το μόνο που μπορούν να κάνουν ο Τραμπ και το Υπουργείο Δικαιοσύνης που αυτός ελέγχει, είναι να αντεπιτεθούν. Η λύση στην αντιδικία και τις όποιες διαφωνίες θα δοθεί στα δικαστήρια.

Το δέλτα είναι ο πολιτικός φορέας ο οποίος πρεσβεύει την πραγματική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Μάθε πως και πάρε μέρος στην προσπάθεια μας να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας στο www.todelta.gr

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΤΟ «ΔΟΓΜΑ ΟΜΠΑΜΑ» ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η πρόσφατη συμφωνία της Λωζάννης σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, δεν εκφράζει τίποτα άλλο παρά το λεγόμενο «δόγμα Ομπάμα» – ένα δόγμα που μετά από δεκαετίες αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων, προτάσσει τη διπλωματία ως το κύριο εργαλείο εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α.

Ο Μπαράκ Ομπάμα παρουσίασε το δόγμα του ευθύς εξαρχής με την ανάληψη του Προεδρικού αξιώματος όταν έδωσε ουσιαστικό τέλος στον πόλεμο του Ιράκ. Η διπλωματική πολιτική του ξεδιπλώθηκε με το άνοιγμα στις μουσουλμανικές χώρες, την αναδίπλωση στο Αφγανιστάν, τον πρωτοφανή δευτερεύοντα ρόλο των Η.Π.Α. στην επιχείρηση κατά της Λιβύης, την άρνηση να επέμβει κατά του Άσαντ στη Συρία, το τολμηρό άνοιγμα στην Κούβα και την πρόσφατη ιστορική συμφωνία με το Ιράν.

Εύλογα συμπεραίνεται πως ο Ομπάμα είναι ίσως ο μοναδικός φιλειρηνικός Πρόεδρος στη σύγχρονη ιστορία της Αμερικής. Οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν αποτέλεσαν την μεγαλύτερη δοκιμασία του δόγματος Ομπάμα για διπλωματία και διάλογο με τους αντιπάλους των Η.Π.Α. Για όποιον παρακολουθεί τον Αμερικανό Πρόεδρο, η εν λόγω συμφωνία ήταν μια μεγάλη προσωπική νίκη, σχεδιασμένη από τις απαρχές της προεδρίας του. Έχοντας τείνει χείρα φιλίας στο Ιράν κατά την ορκωμοσία του το 2009, ο Ομπάμα χαιρέτησε την πρόσφατη συμφωνία ως μια «ιστορική συνεννόηση» και ζήτησε από τους επικριτές του να αναρωτηθούν αν η συμφωνία είναι «χειρότερη επιλογή από τον κίνδυνο ενός ακόμη πολέμου στη Μέση Ανατολή». Οι ίδιοι επικριτές όμως είναι αυτοί που προκαλούν σύγχυση και προβληματισμό σχετικά με την επίτευξη τελικής συμφωνίας.

Για όσους λοιπόν παραμένουν σκεπτικοί, πρέπει να γίνει σαφές πως η τελική συμφωνία όντως θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο: Το πολεμοχαρές Κογκρέσο δεν μπορεί να μπλοκάρει τις τελικές διαπραγματεύσεις καθώς πρόκειται για «συμφωνία» μεταξύ των Η.Π.Α. και του Ιράν και όχι για «συνθήκη», κάτι το οποίο θα απαιτούσε την επικύρωση της Γερουσίας. Ταυτόχρονα, η Ισραηλινή επιρροή στον Λευκό Οίκο είναι μικρότερη από ποτέ. Μετά το φιάσκο της ομιλίας του «απρόσκλητου» Νετανυάχου στο Αμερικανικό Κογκρέσο και τα ρατσιστικά σχόλια κατά τον προεκλογικό του αγώνα, ο Ομπάμα, οργισμένος φαίνεται να έχει αποφασίσει να κρατήσει μια καθαρά τυπική σχέση με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, για πρώτη φορά σε αντίθεση με την παραδοσιακή άνευ όρων πολιτική υποστήριξης του Ισραήλ από τις Η.Π.Α. Βροντερή απόδειξη αυτού είναι πρόσφατη δημοσίευση από το Πεντάγωνο – κατ’ εντολήν Ομπάμα – μελέτης του 1987 η οποία αποδεικνύει για πρώτη φορά δημόσια πως το Ισραήλ έχει στην κατοχή του πυρηνικά όπλα.

Όπως λοιπόν η Αμερικανική πλευρά δεν συνεννοήθηκε με τους Ισραηλινούς για τις διαπραγματεύσεις στη Λωζάννη, έτσι και ο Ομπάμα, δηλώνοντας πως «το Ιράν έχει τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις του», και πως η συμφωνία «έπρεπε να είχε γίνει καιρό τώρα», δεν νοιώθει υπόλογος στον Νετανυάχου για την τελική συμφωνία. Αντιθέτως, η οποιαδήποτε επιπλέον πίεση από το Ισραήλ, θα σκληρύνει την στάση της Ουάσινγκτον και θα επιφέρει ενδεχομένως επιπλέον κέρδη για την Ιρανική πλευρά

Επιπροσθέτως, απόδειξη της επιτυχίας του δόγματος Ομπάμα για τη διπλωματία αποτελεί και η αντίδραση της Ιρανικής πλευράς. Ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν, Αλί Χαμενεΐ, εξέφρασε την ικανοποίηση του δηλώνοντας πως η συμφωνία διασφαλίζει τις Ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και άρει τις οικονομικές κυρώσεις, αποτελώντας έτσι ξεκάθαρη νίκη για το Ιράν. Αντίστοιχη υποδοχή νικητή επεφύλασσαν οι Ιρανοί για την ομάδα διαπραγματεύσεων κατά την επιστροφή της στην Τεχεράνη.

Η συμφωνία συνεπώς πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όπως δεδομένη πρέπει να θεωρείται και η απόλυτη ρήξη των σχέσεων μεταξύ Ομπάμα και Ισραηλινής κυβέρνησης.

Όσον αφορά τώρα τη χώρα μας, η Ελληνική πλευρά όφειλε χρόνια τώρα να αναγνωρίσει το «δόγμα Ομπάμα» και να εκμεταλλευτεί τη μοναδική ευκαιρία που προσέφερε ένας πρόεδρος που σκέφτεται με λογική, και έχοντας δυνατή την αίσθηση της δικαιοσύνης, για να διαπραγματευτούμε για τα μείζονα εθνικά θέματα, όπως το Αιγαίο και το Κυπριακό.  Δυστυχώς οι Ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν πλησίασαν την Αμερικανική πλευρά με γνώμονα τα εθνικές μας ζητήματα, αλλά μέχρι και σήμερα αγνοούν ηθελημένα ή άθελα τους την πρωτοφανή αυτή αλλαγή στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις ευκαιρίες που δημιουργούνται επί προεδρίας Ομπάμα.

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΤΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

«Στρατιώτες του Χαλιφάτου σηκωθείτε. Ξαναζωντανέψτε τη δόξα μας.

Και επιστρέψτε την κορώνα στην κεφαλή του Έθνους μας (Ummah), σηκωθείτε.
Καταστρέψτε όλους τους απίστους (Taghut). Ανάψτε την καυτή φωτιά σας.

Εκπαιδεύστε στρατιώτες με κάθε τρόπο. Αναπνεύστε με κάθε τρόπο».

Πολεμικό τραγούδι της οργάνωσης ISIS

 

Μετά από μια δεκαετία πολέμου και βίας που επέφερε η παράνομη επίθεση και κατοχή των Η.Π.Α. στο Ιράκ, η ιστορική χώρα της Μεσοποταμίας απειλείται σήμερα με εμφύλιο πόλεμο και de facto τριχοτόμηση.

Στο επίκεντρο των εχθροπραξιών βρίσκεται η στρατιωτική και τρομοκρατική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε» (ISIL/ISIS, Islamic State of Iraq and the Levant/ Syria) η οποία δραστηριοποιείται στο Ιράκ και τη Συρία. Η εν λόγω οργάνωση προέρχεται από τους κόλπους μιας άλλης ομάδας Σουνιτών πολεμιστών, του «Μετώπου Αλ Νούσρα» (JN, Jabhat al-Nusra ) το οποίο δημιούργησε η Αλ Κάιντα για να πολεμήσει το καθεστώς Ασάντ στη Συρία. Το 2013 και εν μέσω του πολέμου στη Συρία, η ISIS διακήρυξε την ανεξαρτησία της και απορρόφησε την πλειοψηφία των πολεμιστών της Αλ Νούσρα (όσοι δεν ακολουθούν τη «συνένωση» εκτελούνται). Προσπαθώντας να αποτρέψει τον εμφύλιο μεταξύ των ισλαμιστών – ουαχαμπιστών, ο ηγέτης της Αλ Κάιντα, Αιμάν αλ Ζαουάχρι, καλεί την άμεση διάσπαση των δύο οργανώσεων. Τη στιγμή όμως αυτή έχει ήδη αναδειχθεί μια νέα ηγετική φυσιογνωμία στις τάξεις των ισλαμιστών: ο Άμπου Μπακρ αλ Μπαχνταντί, ένας αιμοσταγής και αιμοχαρής Ιρακινός, ο οποίος με μια πρωτοφανή κίνηση θα αγνοήσει τις διαταγές του αλ Ζαουάχρι και θα ξεκινήσει να υλοποιεί το όραμα της δημιουργίας του «Ιερού Σουνιτικού Χαλιφάτου», δηλαδή μιας νέας Ισλαμικής χώρας στη Μέση Ανατολή.

Τον Ιανουάριου του 2014 η ISIS, κάτω από την ηγεσία του Μπαχνταντί, καταλαμβάνει την Ιρακινή πόλη Φαλούτζα και ξεκινάει να ασκεί πλήρη διοίκηση στην πόλη σαν κανονική κατοχική δύναμη (βλέπε φωτογραφίες). Αξίζει να σημειωθεί πως η ISIS, όπως άλλωστε και η Αλ Κάιντα, χρηματοδοτείται άμεσα από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ με σκοπό τον περιορισμό της επιρροής των Σιιτών στην περιοχή (Ιράν, Συρία). Συγκεκριμένα, οι Σαουδάραβες στρατολογούν φτωχούς Σουνίτες από όλη την περιοχή, υποσχόμενοι χρήματα για τις οικογένειές τους και μεταθανάτια ανταμοιβή για τους ίδιους. Για να τους εντυπωσιάσουν, μάλιστα, πολλούς από τους υποψήφιους στρατιώτες τους φιλοξενούσαν μέχρι και πρόσφατα σε πολυτελή ξενοδοχεία της νότιας Τουρκίας (με τη συγκατάθεση της ίδιας της χώρας η οποία και υποστηρίζει τον Σουνιτικό – τρομοκρατικό άξονα).

enhanced-buzz-21447-1381601536-10

Κατάληψη διοικητικών κτιρίων από την ISIS

Στις αρχές του Ιουνίου (2014),  ο Μπαχνταντί αγγίζει το όνειρο του Χαλιφάτου όταν κατακτά τη Μοσούλη – τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ. Σε μια κίνηση «ματ» η ISIS διαλύει κάθε πιθανή αντίδραση του Ιρακινού στρατού και της αστυνομίας (οι Ιρακινοί από τον τρόμο τους βιάστηκαν να πετάξουν τις στολές τους για να μην τους εκτελέσουν οι ισλαμιστές). Η ευκολία της επιχείρησης βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη που δέχθηκε η ISIS από τους τοπικούς Ιρακινούς σουνίτες φύλαρχους τους οποίους κακομεταχειρίζεται για χρόνια η σιιτική κυβέρνηση του Νουρί αλ Μαλίκι από τη Βαγδάτη. Στη βιασύνη τους να ενθρονίσουν έναν πιστό τους ακόλουθο οι Αμερικανοί διόρισαν τον αντιδημοκράτη και τυραννικό Μαλίκι ο οποίος από την πρώτη στιγμή της πρωθυπουργίας του κινήθηκε εκδικητικά κατά των σουνιτών που για δεκαετίες επιβουλεύονταν τους σιίτες της χώρας και τους απέκλεισε οικονομικά και πολιτικά. Προφανώς και ο Μαλίκι δεν έχει ιδέα από δημοκρατικές αρχές όπως ακριβώς δεν έχουν ιδέα οι Αμερικανοί Ολιγάρχες που επέλεξαν κάποιον ικανό να διαχειριστεί τον πετρελαϊκό πλούτο του Ιράκ αλλά όχι και τους πολίτες του. Ως αποτέλεσμα των εγκλημάτων του Μαλίκι, το Ιράκ έχασε τη Μοσούλη, οι Κούρδοι κατέλαβαν το πετρελαϊκό κέντρο του Κιρκούκ και η ISIS συνέχισε να προελαύνει ανενόχλητη στη χώρα με την υποστήριξη Ιρακινών σουνιτών, Μπααθιστών και πρώην αξιωματικών του Σαντάμ Χουσεΐν. Ίσως και όχι τόσο παράπλευρη απώλεια ήταν και η ομηρία 49 τούρκων στο προξενείο της Μοσούλης (μεταξύ αυτών και ο Τούρκος γενικός πρόξενος).

enhanced-buzz-27591-1381603622-2

Περιπολικό όχημα της ISIS

Μέσα σε λίγες μέρες η ISIS έχει καταλάβει και το Τικρίτ ενώ τη στιγμή που γράφεται το παρόν, οι ισλαμιστές πολιορκούν την πόλη Σαμάρα, 130 χιλιόμετρα βόρεια της Βαγδάτης. Ταυτόχρονα καθίσταται σαφής ο θρησκευτικός χαρακτήρας του πολέμου μιας και η ISIS φαίνεται πλέον να βάζει στο στόχαστρο τις ιερές πόλεις της Σιιτικής πίστης. Συγκεκριμένα, δια στόματος του εκπροσώπου της ISIS (Άμπου Μοχάμεντ αλ Αντνανί), επόμενοι στρατιωτικοί στόχοι είναι «η βρωμερή πόλη Καρμπάλα και η Νατζάφ, η πόλη του πολυθεϊσμού». Από την άλλη πλευρά ο Μαλίκι φαίνεται ανίσχυρος να αντιδράσει και καθώς οι πολιτικοί μαλώνουν μεταξύ τους στη Βαγδάτη, η «Ρώμη καίγεται». Ως ήταν αναμενόμενο, οι στρατιωτικές νίκες των ακραίων Σουνιτών πολεμιστών προκάλεσαν την έξαρση των Σιιτών πιστών, τους οποίους ο Μεγάλος Αγιατολάχ του Ιράκ Αλί Σιστανί κάλεσε να πάρουν τα όπλα και να σχηματίσουν πολιτοφυλακές αντίστασης.

Προς υπεράσπιση της κυβέρνησης του Ιράκ φαίνεται να κινείται και η Αμερικανική πολιτική ηγεσία, η οποία δηλώνει έτοιμη να βοηθήσει. Ύποπτη όμως φαίνεται η απόφαση του Προέδρου Ομπάμα να μην στείλει στρατεύματα αλλά να εξετάσει ένα πιθανό και μελλοντικό ενδεχόμενο αεροπορικών βομβαρδισμών. Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον προκάλεσε η πρωτόγνωρη ανάμειξη του Ιρανικού στρατού. Λίγες ώρες μετά την κατάληψη της Μοσούλης, ο Υποστράτηγος  Κασίμ Σουλεϊμανί, διοικητής της επίλεκτης Qods Force κατέφθασε στη Βαγδάτη. Ο Σουλεϊμανί, έχοντας μαζί του 500 επίλεκτους στρατιώτες της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς, έσπευσε να έρθει σε συνεννόηση με Ιρακινούς αξιωματούχους για να βοηθήσει το Σιιτικό καθεστώς του Μαλίκι απέναντι στη Σουνιτική απειλή.

Τα δεδομένα λοιπόν φαίνεται να είναι τα εξής: Η ISIS θέλει να ιδρύσει ένα νέο κράτος στην περιοχή. Οι Σαουδάραβες και το Κατάρ τους χρηματοδοτούν για να περιορίσουν την επιρροή των Σιιτών και να αυξήσουν τη δική τους παραγωγή πετρελαίου. Οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί, γνωρίζοντας πλήρως τις κινήσεις της  ISIS, επιτρέπουν στους Σαουδάραβες να παίξουν το παιχνίδι τους, παρόλο που αυτό κοστίζει στον Ομπάμα για την απόφασή του να απομακρύνει τα Αμερικανικά στρατεύματα από ένα «σταθερό» πλέον Ιράκ. Οι Ιρανοί προέβησαν σε ένα πρωτόγνωρο βήμα με την αποστολή ειδικών δυνάμεων στη Βαγδάτη, κάτι το οποίο αποδεικνύει πως θίγονται βασικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

1530421_573033479445693_545603124_n

Το Χαλιφάτο και η απομόνωση του Ιράν

Η τριχοτόμηση του Ιράκ (κουρδικό, σουνιτικό, σιιτικό κράτος) εθεωρείτο από πολλούς κάτι το αναμενόμενο. Τα νέα όμως δεδομένα αποδεικνύουν πως η «Δύση» φαίνεται να επιθυμεί τη δημιουργία ενός σουνιτικού Χαλιφάτου από τους ίδιους ουαχαμπιστές τρομοκράτες (Αλ Κάιντα) τους οποίους φαινομενικά πολεμά. Το νέο ενδεχόμενο που εξετάζουν οι Η.Π.Α. να μην επέμβουν καν στην περιοχή αλλά απλώς να υποστηρίξουν το έργο των Ιρανών (!) επιβεβαιώνει το εν λόγω σενάριο. Το Χαλιφάτο της Τρομοκρατίας και της Δύσης (βλέπε χάρτη) αποκόπτει το Ιράν από τους ζωτικούς του συμμάχους: Συρία και Χεζμπολά (Λίβανο). Το Ιράν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των δυτικών (Η.Π.Α.), ισραηλινών και σουνιτικών (Σ. Αραβία, Κατάρ, Τουρκία) δυνάμεων στην περιοχή. Οι Σουνίτες και οι Ισραηλινοί φαίνονται ανίκανοι ή/και διστακτικοί να επιχειρήσουν στρατιωτικά και μονομερώς να περιορίσουν την Τεχεράνη. Από την άλλη οι Η.Π.Α. ακολουθούν τον δρόμο της διπλωματίας για να ελέγξουν τις πυρηνικές δραστηριότητες του Ιράν, αλλά ταυτόχρονα αποζητούν αφενός τις εναλλακτικές επιλογές και αφετέρου να αποκόψουν τον Ασάντ (Συρία) και τον Νασραλά (Λίβανο) από τα πολύτιμα χρήματα και όπλα που τους παρέχει το Ισλαμικό καθεστώς. Η μεγάλη «ήττα» της εκλογής Ρουχανί στην Ιρανική προεδρεία στοίχισε στους αντιπάλους του Ιράν μιας και πλέον απαιτείται η παρασκηνιακή δράση μέσω αντιπροσώπων (βλέπε ISIS) και αυτό διότι ο Ρουχανί παρουσιάστηκε στην διεθνή κοινή γνώμη ως φιλειρηνικός και διαλλακτικός – και όχι ως εχθρός της δύσης. Αξίζει να θυμηθεί κανείς τους πανηγυρισμούς των Ισραηλινών για την εκλογή Αχμεντινετζάντ το 2005 και την μετέπειτα απογοήτευσή τους το 2013.

Το Χαλιφάτο αυτό λοιπόν αν καρποφορήσει θα απομονώσει και θα αποδυναμώσει το Ιράν ανεπανόρθωτα. Η συμμαχία, Σουνιτών, Ισραηλινών και δυτικών πολύ πιθανό να καταφέρει εν καιρώ να εξολοθρεύσει τις απειλές της Χεζμπολά και του Ασάντ ενώ το Ιράν θα αναγκαστεί να επιστρέψει στην επιθετική ρητορική και να σκληρύνει τη στάση του. Ταυτόχρονα όμως, το εν λόγω μόρφωμα θα είναι πιθανώς το πλέον εγκληματικό, σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό κρατίδιο/περιφέρεια στον πλανήτη. Η επιβολή της Σαρίας (Ισλαμικό Δίκαιο) θα είναι δρακόντεια και απόλυτη – κάτι το οποίο αποδεικνύεται από τον απάνθρωπο τρόπο διοίκησης των περιοχών που τελούν ήδη υπό την κατοχή των ισλαμιστών στο Ιράκ και τη Συρία. Η εγκληματική πολιτική της δύσης στην περιοχή φαίνεται να συνεχίζεται δυστυχώς ακάθεκτη από την εποχή των απεχθών αποικιοκρατικών δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία) έως και σήμερα. Από ελληνικής πλευράς, η πολιτική ηγεσία φαίνεται για ακόμα μια φορά να είναι και ανίδεη αλλά και ανίκανη για να συμμετέχει στις εξελίξεις.

 

ie3gTta8m4FQ

Ο ενεργειακός χάρτης του Ιράκ

Σημείωση: Τα πετρελαϊκά αποθέματα του Ιράκ είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στην εξίσωση για την περιοχή. Αν και η τιμή του αργού πετρελαίου ήδη παρουσίασε μια άνοδο της τάξεως των 3 δολαρίων (από $109 σε $112 το βαρέλι) λόγω της αποσταθεροποίησης μετά την κατάληψη της Μοσούλης, και παρόλο που διακρίνεται η επιδείνωση της κατάστασης, η τιμή του πετρελαίου παραμένει μακροπρόθεσμα σταθερή. Και αυτό διότι η προσφορά του πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά παραμένει εξίσου σταθερή. Εγγυητές αυτής της σταθερότητας δεν είναι άλλοι βέβαια από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ οι οποίες δεσμεύθηκαν ενώπιον των υπολοίπων κρατών-μελών του ΟΠΕΚ να αυξήσουν την ημερήσια παραγωγή τους και να καλύψουν μια πιθανή μείωση της παραγωγής του Ιράκ. Οι ίδιες δυνάμεις δηλαδή που με τα πετροδολάριά τους χρηματοδοτούν τους φτωχούς πολεμιστές της Αλ Κάιντα και της ISIS και τους οδηγούν σε τζιχάντ. Ακόμα και αυτή η περίπτωση όμως φαντάζει απίθανη μιας και οι Αμερικανοί μπορεί να είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν τη δημιουργία του Χαλιφάτου αλλά δεν πρόκειται να δεχτούν τον περιορισμό εξαγωγής του πετρελαίου του νότιου Ιράκ από την πόλη της Βασόρας. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να προβλέψει μια αύξηση στην παραγωγή του πετρελαίου στα βόρεια της χώρας κατά την πιθανή ενεργοποίηση του αγωγού Κιρκούκ-Σειχάν από τους Κούρδους, αλλά και γενικότερα λόγω της μεγάλης αυτονομίας που θα απολαμβάνει πλέον ο Κουρδικός λαός από την κυβέρνηση της Βαγδάτης για την εξόρυξη και εξαγωγή του Κουρδικού πετρελαίου.

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης
  • 3 Comments

CHARLIE HEBDO: ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ

Στις 7 Ιανουαρίου το Γαλλικό περιοδικό «Charlie Hebdo» έγινε στόχος μιας άνανδρης τρομοκρατικής επίθεσης δύο παρανοϊκών ισλαμιστών οι οποίοι αλλοπαρμένοι από το σκοταδισμό και τον μυωπικό τους ζηλωτισμό δολοφόνησαν 12 ανθρώπους. Θύματα της επίθεσης ήταν και δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες τους οποίους οι τρομοκράτες δολοφόνησαν στο χώρο δημιουργίας και έκφρασή τους. Στην ουσία, οι δράστες προσπάθησαν να «δολοφονήσουν» την ελευθερία του λόγου αλλά απέτυχαν οικτρά· η προσπάθεια τους για φίμωση και τρόμο ήταν καταδικασμένη να αποτύχει λόγω της άγνοιας και της μισαλλοδοξίας τους. Κάθε νουνεχής και εχέφρων πολίτης καταδικάζει με αποστροφή το απεχθές συμβάν ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζει πως το μίσος και η βία δεν μονοπωλούνται από τη μουσουλμανική θρησκεία και δεν εκφράζουν επ’ ουδενί την πλειοψηφία της απανταχού Ισλαμικής κοινότητας (το αντίθετο μάλιστα).

Έχοντας έρθει αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της άκρατης βίας στο Παρίσι, η πολιτική ηγεσία του δυτικού κόσμου, πρέπει τώρα να προσπαθήσει να αναλύσει και να καταλάβει τι συνέβη και για ποιο λόγο. Κυρίως όμως έχει έρθει η ώρα η πολιτική ηγεσία να αναλάβει δράση και να αντιμετωπίσει την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας προέρχονται από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής: Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Γουινέα, Μαυριτανία, Νιγηρία, Σενεγάλη, Γκάμπια, Τσαντ, Γκαμπόν, Κονγκό, Καμερούν, Τόγκο, Μπουρκίνα Φάσο, Μαδαγασκάρη, Ερυθραία, Μαυρίκιος, Τζιμπουτί, Κομόρες. Κυρίως όμως και λόγω εγγύτητας, οι μουσουλμάνοι Γάλλοι πολίτες προέρχονται από την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Υπό αυτό το πρίσμα, η αποικιοκρατία εισέρχεται στο προσκήνιο αντικαθιστώντας τη θρησκεία. Η γαλλική αποικιοκρατία (όπως και η εν γένει αποικιοκρατία) δεν ήταν πεφωτισμένη. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν είναι καταδυνάστευση, και εκμετάλλευση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η περίπτωση της Αλγερίας, μια χώρα η οποία επαναστάτησε και κέρδισε την ελευθερία της το 1962, μετά από 130 χρόνια κατοχής. Η ήττα της Γαλλίας στον Αλγερινό πόλεμο γέμισε με μίσος τους Γάλλους για την Αλγερία και δημιούργησε τις συνθήκες για τη μετέπειτα περιθωριοποίηση και γκετοποίηση των Αλγεριανών και Μαροκινών μεταναστών στα προάστια του Παρισιού και άλλων πόλεων. Το ίδιο κλίμα καχυποψίας, αρνητισμού και προκατάληψης επικράτησε εναντίον όλων των μεταναστών της Β. Αφρικής. Αυτή την η αλήθεια η Γαλλία δεν την έχει ακόμα αντιμετωπίσει.

Αντιθέτως, η Γαλλία – όπως και άλλες πρώην αποικιοκρατικές χώρες – συνεχίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια νεοαποικιοκρατική συμπεριφορά και δράση. Πέραν των αποικιών που η Γαλλία διατηρεί ευθαρσώς μέχρι σήμερα (Ρεϊνιόν, Μαγιότ, κ.α.), η σύγχρονη αποικιοκρατική πρακτική δεν είναι μόνο πολιτική (με παράδειγμα τις πρόσφατες Γαλλικές επεμβάσεις σε Μάλι και Λιβύη) αλλά και γλωσσική (francophonie), πολιτιστική και ακαδημαϊκή. Ο έλεγχος και η επιρροή δηλαδή από τις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις παραμένει αλλά με εξελιγμένη μορφή όπως είναι αυτή των οικονομικών ενισχύσεων στις «αποικίες» (με όρους όμως που θέτει το Παρίσι), της δήθεν κοινής πολιτιστικής ταυτότητας (κυρίως μέσω της γαλλικής γλώσσας) και των υποτροφιών σε κατοίκους των «αποικιών» για πανεπιστήμια της Γαλλίας με σκοπό την εν καιρώ αφομοίωσή τους.

Προφανώς αυτή η αφομοίωση δεν ήρθε ποτέ καθώς η Ισλαμική ταυτότητα είναι κάτι πανίσχυρο για τους μουσουλμάνους, που δεν φθείρεται κατά την έκθεσή του στον δυτικό κώδικα αξιών και αρχών. Σε συνδυασμό με την προκατάληψη και την περιθωριοποίηση, η μη αποδοχή της εγκληματικής νεοαποικιοκρατικής πραγματικότητας και η διαιώνιση μιας απαρχαιωμένης πρακτικής επιρροής και ελέγχου της Αφρικής από το Παρίσι, θέτουν ξεκάθαρα τις βάσεις για έκρυθμα κοινωνικά φαινόμενα.

Είναι αδιαμφισβήτητο πως μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για το πρόσφατο συμβάν φέρει ο ακραίος ισλαμικός φονταμενταλισμός. Ωστόσο όσο οπισθοδρομική και σκοταδιστική ακούγεται σήμερα η «τζιχάντ» άλλο τόσο οπισθοδρομική είναι και η νεοαποικιοκρατία. Οι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις οφείλουν να παραδεχτούν ανοιχτά την εγκληματική ιστορία της απανταχού αποικιοκρατίας, να προχωρήσουν σε δημοψηφισματικού τύπου εκλογικές διαδικασίες στις αποικίες που ακόμα διατηρούν, και τέλος, να διακόψουν κάθε σύγχρονη νεοαποικιοκρατική πρακτική ελέγχου των πάλαι ποτέ αποικιών τους.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΑΤΟΥ;

Στις 16 Ιουνίου το Ισλαμικό Χαλιφάτο έχοντας καταλάβει τη Μοσούλη συνεχίζει ανενόχλητο την προέλασή του στο χειμαζόμενο Ιράκ πολιορκώντας την ιερή Σιιτική πόλη Σαμάρα, 130 μόλις χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη. Πριν ακόμα ξεκινήσουν οι σκέψεις για αεροπορική επέμβαση των Η.Π.Α., μια άλλη ισχυρή δύναμη της περιοχής αποφασίζει να επέμβει και να κάμψει την επέλαση των τρομοκρατών.

Δύο μέρες νωρίτερα, στις 14 Ιουνίου, τμήμα των επίλεκτων δυνάμεων «Κουντς» της Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν, καταφθάνει στην περιοχή για την προάσπιση των Σιιτικών τους συμφερόντων. Επικεφαλής τους είναι το ανώτατο στέλεχος του Ιρανικού καθεστώτος, Στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμανί. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες δράσης, οι Κουντς θα καταφέρουν να διακριθούν ως ο σημαντικότερος παράγοντας επιβίωσης της Σιιτικής κυβέρνησης του Ιράκ. Αν και το ίδιο το Ιράν αρνείται να παραδεχθεί την ισχυρότατη επιρροή του στην περιοχή, αυτή ωστόσο είναι πανθομολογουμένως δεδομένη.

Οι Ιρανικές δυνάμεις απέδειξαν τη στρατιωτική τους δεινότητα και αξία με την υπεράσπιση της πόλης Αμερλί, το αποκαλούμενο «Ιρακινό Στάλινγκραντ». Εκεί, με την υποστήριξη των Κούρδων «πεσμεργκά», ο Σουλεϊμανί κατόρθωσε να απωθήσει τους τζιχανιστές και να επιτύχει την πρώτη μεγάλη νίκη κατά του Χαλιφάτου. Σήμερα, το επιτελικό στρατηγείο της Ιρανικής αποστολής βρίσκεται στη Βαγδάτη, ενώ οι Κουντς διαθέτουν πολεμική βάση στο πρώην αμερικανικό στρατόπεδο «Camp Speicher» στο Τικρίτ. Επιπλέον, το Ιράν διατηρεί εκτεταμένη αμυντική παρουσία στην περιοχή, με τους Κουντς να υπερασπίζονται τις ιερές Σιιτικές πόλεις Σαμάρα και Καρμπαλά. Επιχειρησιακά αυτό καθίσταται δυνατό μέσω των διαφόρων Ιρακινών-Σιιτικών παρακρατικών οργανώσεων που χρηματοδοτεί και εξοπλίζει το Ιράν και οι οποίες δρουν κατ’ εντολήν του στην Ιρακινή επικράτεια. Οι σημαντικότερες εξ αυτών είναι τα «Τάγματα της Χεζμπολά», ο «Στρατός Μουχτάρ», η «Ένωση των Ενάρετων» και οι «Ταξιαρχίες της Επαγγελίας», με τις δύο τελευταίες οργανώσεις να δραστηριοποιούνται και στη Συρία.

Για να γίνει αντιληπτή η διαχρονική αφοσίωση των εν λόγω Ιρακινών οργανώσεων στο Ιράν, αρκεί να θυμηθεί κανείς πως κατά τον πόλεμο Ιράκ-Ιράν το 1980 οι οργανώσεις αυτές πολέμησαν εναντίον της χώρα τους και επέστρεψαν στο Ιράκ μόνο μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, το 2003.

Επιπροσθέτως, το Ιράν έχει φροντίσει με άμεσο τρόπο για την επιβίωση της κυβέρνησης στη Βαγδάτη εξοπλίζοντας τον Ιρακινό στρατό με μη επανδρωμένα αεροσκάφη (τύπου Mohajer-4) και με αεροσκάφη τύπου «Sukhoi Su-25»  (επανδρωμένα από ανάμεικτα πληρώματα Ιρακινών και Ιρανών) τα οποία θεωρούνται η αιχμή του δόρατος της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς. Τη Σιιτική εικόνα συμπληρώνουν στρατιωτικοί σύμβουλοι της Λιβανέζικης Χεζμπολά τους οποίους το Ιράν έχει τοποθετήσει στη Βαγδάτη για την οργάνωση των Ιρακινών παρακρατικών οργανώσεων.

Με έμπειρο λοιπόν προσωπικό, επιλεγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό και με δυναμική γεωγραφική διασπορά, το Ιράν φαίνεται αποφασισμένο αλλά κυρίως ικανό να κρατήσει στην Ιρακινή εξουσία το Σιιτικό κόμμα (Dawa), ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε ιδανική θέση άμεσης αντίδρασης εναντίων κρίσεων στο βόρειο, κεντρικό και νότιο Ιράκ. Αναλογιζόμενη τις πολιτικές εξελίξεις και κλυδωνισμούς στην περιοχή, η πάλαι ποτέ Περσική αυτοκρατορία είναι πολύ πιθανό να εξετάσει το ενδεχόμενο μεγαλύτερης συμμετοχής της στον πόλεμο, ιδιαίτερα εάν οι τρομοκράτες του Χαλιφάτου αποφασίσουν να επεκταθούν προς τα νότια του Ιράκ και να απειλήσουν ξανά τους ιερούς Σιιτικούς τόπους. Μια τέτοια ενδεχόμενη αυξημένη Ιρανική παρουσία στο Ιράκ προϋποθέτει οργανωμένη στρατιωτική ανάπτυξη δυνάμεων και de jure δημόσια αποδοχή της επιρροής που απολαμβάνει το Ιράν στη Βαγδάτη.

Το χείριστο και απευκταίο σενάριο για το Ιράν είναι η πιθανή εμπλοκή Νατοϊκών δυνάμεων στην περιοχή η οποία αφενός θα υποβάθμιζε την Ιρανική ισχύ και αξιοπιστία και αφετέρου θα περικύκλωνε το Ιράν με δυτικά στρατεύματα. Ενώ λοιπόν τα αεροπορικά χτυπήματα των Η.Π.Α. μονοπωλούν την επικαιρότητα, η Τεχεράνη παραμένει ο σιωπηλός εγγυητής του Ιράκ, έτοιμη να επέμβει για να διασφαλίσει το φιλικό προς αυτήν Ιρακινό καθεστώς το οποίο της προσφέρει ελεύθερη και ανενόχλητη σύνδεση και επαφή με τα ζωτικά της συμφέροντα στην αρραγή «Σιιτική Ημισέληνο» (Συρία και Λίβανο).

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης

ΤΟ ΜΗ ΧΕΙΡΟΝ ΧΕΙΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Στη διεθνή πολιτική σκηνή και τις διεθνείς σχέσεις υπάρχει μια δύναμη που κάθε μικρός και μεγάλος παίκτης, διπλωμάτης, πολιτικός και επιχειρηματίας είναι αναγκασμένος να σέβεται ή έστω να υπολογίζει. Πρόκειται για τη «διεθνή κοινή γνώμη», η οποία στην εποχή της ραγδαίας ανάπτυξης στην επικοινωνία, τις μεταφορές και τις τεχνολογίες, απολαμβάνει τη δυνατότερη πιθανή επιρροή και ισχύ της. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι συνεχείς προσπάθειες ελέγχου της κοινής γνώμης από διάφορα μέσα και κέντρα, από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς, κτλ.

Παρακολουθώντας λοιπόν τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα τα γεγονότα στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και τη Συρία, η διεθνής κοινή γνώμη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ηθικό δίλημμα: από τη μία βρίσκονται οι ισλαμιστές τρομοκράτες, η βία και ο σκοταδισμός της αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Στον αντίποδα βρίσκονται οι «πολιτισμένες» πολιτικές ηγεσίες του Ισραήλ και των φιλοδυτικών δικτατόρων (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, κτλ). Εδώ παρατηρείται ένα αδιέξοδο δίλημμα μιας και η διεθνής κοινή γνώμη δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ούτε την άκρατη βία και τρομοκρατία από τη μία, αλλά ούτε και την εκμετάλλευση και την ασυδοσία από την άλλη. Απότοκος του εν λόγω αδιεξόδου είναι ο συχνός διχασμός της διεθνούς κοινής γνώμης για τα ζητήματα της περιοχής. Η μια άποψη προσπαθεί να επικρατήσει της άλλης, ενώ χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται σε εκστρατείες ενημέρωσης και υποστήριξης των δύο πλευρών. Το δίλημμα αυτό άλλωστε παρατηρείται και στη χώρα μας όπου η ελληνική κοινή γνώμη φαίνεται πολλές φορές αδύναμη να διαλέξει ανάμεσα σε τρομοκράτη και δικτάτορα.

Αυτό όμως που δεν προβάλλεται σχεδόν πουθενά είναι πως το όλο δίλημμα είναι στην πραγματικότητα πλαστό. Οι δύο αυτές πλευρές και εικόνες της καθημαγμένης Μ. Ανατολής δεν είναι ούτε οι μόνες, ενώ σίγουρα δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές για την περιοχή. Επιπλέον, το κίβδηλο αυτό δίλημμα δεν έχει δημιουργηθεί από τους απλούς κατοίκους της Μ. Ανατολής (οι οποίοι άλλωστε το απεχθάνονται καθώς καθίστανται θύματα αυτού), αλλά είναι ένα αποκλειστικό προϊόν της εξωτερικής πολιτικής και βούλησης της «Δύσης». Η Δύση είναι αυτή που από το τέλος του Β’Παγκοσμίου και ύστερα ενθρόνισε τους ανά την περιοχή ανελεύθερους μονάρχες (Ιορδανία, Σ. Αραβία, Ιράκ, κτλ.). Η Δύση είναι επίσης αυτή που αποφάσισε να εγκαθιδρύσει νέα Ισραηλινή ηγεσία στην Παλαιστινιακή επικράτεια, την οποία και υπερασπίζεται μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, η Δύση είναι αυτή που χρηματοδότησε και εξόπλισε τις τρομοκρατικές Σουνιτικές οργανώσεις (Ταλιμπάν, φύλαρχοι της Λιβύης, κτλ). Ακόμα και το νεοσυσταθέν Ισλαμικό Χαλιφάτο δημιουργήθηκε με χρήματα των φιλοδυτικών μοναρχών της περιοχής (Σ. Αραβία, Κατάρ, κτλ.) και τη σιωπηλή συμπεφωνημένη άδεια της Δύσης, η οποία επιδιώκει μέσω των αργυραμοιβών – τρομοκρατών, να περιορίσει τη Σιιτική – Ιρανική απειλή.

Προφανώς, όταν προβάλλονται δύο επιλογές, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί και οι δύο από τη Δύση, ό,τι και να υποστηρίξεις, υποστηρίζεις εν τέλει τη δυτική πολιτική. Τοιουτοτρόπως λοιπόν ελέγχεται η διεθνής κοινή γνώμη. Επιπλέον, οι δύο δυτικογενείς πιθανές όψεις της περιοχής, δεν παρέχουν ούτε πραγματική δυνατότητα επιλογής , ούτε εκφράζουν κάποια διαφορετική πολιτική ή αντίληψη. Συνεπώς, το επίπλαστο αυτό δίλημμα, και οι διαστρεβλώσεις που προκαλεί, είναι κάτι το οποίο η ιστορία οφείλει να χρεώσει στη Δύση.

Καταλήγοντας, η Δύση θα μπορούσε πράγματι να παρουσιάσει εναλλακτικές και θετικές επιλογές για την περιοχή και τους κατοίκους της οι οποίοι χειμάζονται ασταμάτητα για δεκαετίες. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί με την υποστήριξη πραγματικά δημοκρατικών ηγεσιών και πολιτευμάτων στη Μ. Ανατολή. Ένας τέτοιος «τρίτος δρόμος» με την πλήρη και ειλικρινή υποστήριξη της Δύσης, θα διέλυε το φτιαχτό ηθικό δίλημμα, θα αφαιρούσε το επιχείρημα της «αντίστασης στον κατακτητή» των ακραίων ισλαμιστών, ενώ θα διέλυε ταυτόχρονα την όποια νομιμοποίηση για αυταρχισμό και ασυδοσία απολαμβάνουν οι δικτάτορες επικαλούμενοι ζητήματα εθνικής ασφάλειας και τρομοκρατίας. Εύλογα λοιπόν, τα αίτια των μεσανατολικών προβλημάτων και οι όποιες δυνατότητες αλλαγής δεν θα πρέπει να αναζητούνται στους απλούς κατοίκους, αλλά στις προς δυσμάς συμμαχίες και χώρες.

 

 

  • Standard Post
  • Written by Σταύρος Καλεντερίδης