Πριν από λίγες μέρες στην Επιτροπή Ελληνισμού της Διασποράς ο πρόεδρος Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης παρέπεμψε εις ελληνικάς καλένδας το ζήτημα του δικαιώματος ψήφου των αποδήμων Ελλήνων δηλώνοντας πως κάτι τέτοιο σήμερα είναι ανέφικτο. Όλα τα κόμματα, όπως και το κυβερνών, υποστηρίζουν προεκλογικά το αυτονόητο δικαίωμα ψήφου των αποδήμων, για να το ξεχάσουν την εκλογική επομένη.

Η χώρα μας είναι η υπερήφανη γενέτειρα της δημοκρατίας, και συνεπώς αποτελεί όνειδος για την Ελλάδα να υστερούμε σε βασικά δημοκρατικά δικαιώματα. Δεν αποτελεί άλλωστε έκπληξη ότι 115 χώρες παρέχουν ήδη το εν λόγω δικαίωμα στους πολίτες τους ενώ οι χώρες που το αρνούνται είναι ως επί το πλείστον αναπτυσσόμενες. Καταρχάς, η συγκεκριμένη άρνηση της κυβέρνησης αποτελεί παράβαση του άρθ.4§2 του Συντάγματος περί ίσων δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, καθώς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου περί ελεύθερης μετακίνησης. Πόσο μάλλον τη στιγμή που το άρθρ.51§4 του Συντάγματος προβλέπει τη σχετική δυνατότητα ψήφου, αρκεί να υπάρχει ελάχιστη πολιτική βούληση. Η επιστολική, η διαδικτυακή, και η ψήφος σε προξενεία/πρεσβείες αποτελούν εύκολες λύσεις για την άμεση εφαρμογή του μέτρου.

Ειδικά μετά την περίοδο της κρίσης, οι Έλληνες πολιτικοί είναι καλύτερα να μοχθούν για να μην φεύγουν οι πολίτες από τη χώρα παρά για να τους αρνούνται την ψήφο. Οι πολίτες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα πρέπει να μπορούν να ψηφίζουν για να αλλάξουν τις συνθήκες που τους οδήγησαν μακριά από το σπίτι τους.

Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, ενημέρωσης και επικοινωνίας, το δικαίωμα ψήφου θα γίνει νομοτελειακά οικουμενικό. Η Ελλάδα οφείλει να πρωτοστατήσει.

Το ισχύον νομικό πλαίσιο είναι ξεκάθαρα άδικο μιας και τιμωρεί συμπολίτες μας οι οποίοι διατηρούν άμεσους και αντικειμενικούς δεσμούς με την πατρίδα, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν ανεπίσημοι πρεσβευτές της Ελλάδας στο εξωτερικό προωθώντας τη χώρα και τις αξίες της. Η απουσία τους δεν ακυρώνει ούτε το ενδιαφέρον τους για το μέλλον της Ελλάδας, ούτε την εξάρτηση τους από την επιτυχία της χώρας.