Η Αθήνα είναι μια πόλη που πεθαίνει.

Και ηθικά, και πολιτιστικά, και οικονομικά, αλλά κυρίως πολιτικά μιας και το ψάρι βρωμάει από την κάρα.

Ένας απίστευτος τύπος, ξενόμυαλος και ξενολάγνος, ο οποίος συνηθίζει να παπαγαλίζει δηθενιές και ψευτοπροοδευτικά της ηθικά χρεωκοπημένης εκδοχής της δύσης, φυτευτός από την οικογένεια του, επί της ουσίας διορισμένος δήμαρχος από τον θείο του, ανέλαβε να ξεπαστρέψει ό,τι είχε απομείνει σε αυτή τη δύσμοιρη πόλη. Δύσμοιρη, διότι χειμάζεται διαχρονικά από ανίκανους δημάρχους, ο ένας χειρότερος του άλλου, με αποκορύφωμα τώρα, τον Μητσοτάκη τον νεότερο.

Πρόκειται για τον ορισμό του κακομαθημένου δελφίνου, ατάλαντου και άεργου, μεγαλωμένου στην τρυφηλή ζωή και τη γαλάζια γυάλα. Η οικογένειά του, η οποία παρασιτεί εις βάρος της χώρας μας εδώ και δεκαετίες, του έδωσε τώρα την Αθήνα για να «παίξει» και να πειραματιστεί, προετοιμάζοντάς τον για τα κυβερνητικά σαλόνια της διαφθοράς και της διαπλοκής. Εκεί, οι δεξιοί βαστάζοι της φαμίλιας και του κόμματος, του έχουν από τώρα στρωμένα κόκκινα χαλιά, και αδημονούν να τον αναδείξουν μελλοντικό πρωθυπουργό, ως Μητσοτάκη τον Γ’.

Δική του λοιπόν προσωπική ευθύνη ήταν η εμετική και ιδεοληπτική αθλιότητα με τους χριστουγεννιάτικους στολισμούς σε στυλ σήματα Μορς, τα οποία ο ίδιος και οι φίλοι του – οι κομπλεξικοί από το ίδρυμα Ωνάση – τόλμησαν να μας τα «πουλήσουν» κιόλας, βαφτίζοντάς τα «ιντάστριαλ ινσταλέισονς» και «κόνσεπτς».

Προσωπική του ευθύνη το τερατούργημα της πλατείας Ομονοίας, κοστοβόρο άνευ λόγου και προηγουμένου, δίχως την παραμικρή ελληνική νότα ή χαρακτηριστικό (στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ελλάδος υπογραμμίζω), με φιέστα και χαριεντισμούς με τους παπαράτσι, εν μέσω καθολικού εγκλεισμού, που απ’ ότι φαίνεται ίσχυε μόνο για τους πολίτες.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και για την πρόσφατη αθλιότητα στην πλατεία Βικτωρίας, με τους μετανάστες οι οποίοι απελευθερώθηκαν από τον εφιάλτη που ο θείος του έστησε στη Μόρια, για να βρεθούν τώρα να ζουν σαν τρωγλοδύτες στην πόλη μας, και να εξαθλιώνουν τη ζωή και το επίπεδο όλων.

Προσωπική του ευθύνη, και το έως τώρα “magnum opus” αυθαιρεσίας και διαπλοκής, ο «μεγάλος περίπατος» με την πεζοδρόμηση του κέντρου, ο οποίος πολύ σύντομα κατέληξε να αποτελεί μια «μεγάλη κομπίνα». Τι άλλο θα περίμενε κανείς όμως από αυτή την ευγενή φαμίλια;

Δίχως ουσιαστική μελέτη, στρατηγική και όραμα για τις κυκλοφοριακές επιπτώσεις, αποφάσισε χωρίς καμία νομιμοποίηση, να καταστρέψει την Αθήνα. Αρχικά, επιδιώκοντας να περάσει τον αυταρχισμό του (τον οποίο προφανώς του τον μετέδωσε το σόι), επιχείρησε να μας υποβάλει σε διαδικασία αποστολής μηνύματος (SMS), ζητώντας την άδειά του για να κυκλοφορήσουμε στην πόλη μας. Με το ίδιο απολυταρχικό σκεπτικό, δήλωσε θρασύτατα πως «δεν θέλουμε τη διέλευση στο κέντρο χωρίς λόγο και αιτία». Προφανώς, το αν έχουμε αρκετά καλό λόγο, θα το κρίνει ο φαντασμένος δελφίνος και τα παιδαρέλια της ΟΝΝΕΔ που του κάνουν τα βιντεάκια και τα social media.

Το χειρότερο όμως είναι πως, όπως όλοι οι γαλάζιοι, ο δελφίνος δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την κοινωνία και τους πολίτες της. Το σχέδιο «ανάπλασης» της πόλης δεν αποσκοπεί στην πεζοδρόμηση και την υποτιθέμενη ευκολότερη πρόσβαση των πολιτών, αλλά στην διαφθορά, τον χρηματισμό και την αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, ωσάν
να ήταν ιδιωτική. Με αδιαφανείς και τσαπατσούλικες διαδικασίες, υπερκοστολογήσεις και εξυπηρετήσεις, η δήθεν προσπάθεια «ένωσης του κέντρου με το ιστορικό κέντρο της πόλης» (την Πλάκα), όλως τυχαίως άφησε απέξω την μοναδική λεωφόρο που πραγματικά διασυνδέει το ιστορικό κέντρο – την οδό Σταδίου! Αντί λοιπόν να πεζοδρομήσει τη Σταδίου η οποία και συνδέει και έχει και πραγματικό πρόβλημα ερήμωσης και εγκληματικότητας, λόγω της υποβάθμισης που έχει δεχθεί από το δημαρχείο, ο δελφίνος επέλεξε περιέργως να τη λησμονήσει παντελώς, πεζοδρομώντας την ήδη ακμάζουσα Πανεπιστημίου!

Πρόκειται μάλιστα για το ίδιο σχέδιο – κομπίνα, που είχε προσπαθήσει πριν κάποια χρόνια να μας επιβάλλει από το πουθενά, το ύποπτο Ίδρυμα Ωνάσης. Κάποιοι τότε είχαν μιλήσει για συμφέροντα και τραπεζοκαθίσματα στην Πανεπιστημίου, αλλά το Ίδρυμα δεν είχε την περίοδο εκείνη τον δικό του άνθρωπο στον δημαρχικό θώκο. Και έτσι ξεκινάει η «μεγάλη κομπίνα».

Ενημερωτικά, για την περίπτωση της πεζοδρόμησης της Σταδίου (και όχι της Πανεπιστημίου), ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Κονταργύρης αναφέρει πως «η πρόταση για πεζοδρόμηση της οδού Σταδίου επιτρέπει την πλήρη και όχι μερική πεζοδρόμηση της οδού, η οποία βρίσκεται σε άμεση επαφή με το Εμπορικό Τρίγωνο, καθώς και τη συνένωση της κάτω πλευράς της πλατείας Συντάγματος με την αρχή της οδού Ερμού, δημιουργώντας έναν τεράστιο ενιαίο δημόσιο χώρο». Αυτό θα είχαμε σε μια δημοκρατία.

Η χώρα αυτή είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας. Πρέπει να είναι κανείς εντελώς εξανδραποδισμένος ή έστω αφελληνισμένος για να υποστηρίζει δίχως ντροπή τους μητσοτάκηδες και την οικογενειοκρατία. Ντροπή και αίσχος.

Αγωνιστείτε για να πετάξουμε τους μητσοτάκηδες κάθε μορφής, χρώματος και ηλικίας, μια και καλή, εκτός πολιτικής ζωής της χώρας μας.