Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα θεωρείται δεδομένη η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων σε ένα πολιτικό σύστημα εκπροσώπησης. Τα πολιτικά κόμματα λειτουργούν διαχρονικά ως πολιτικές οντότητες μέσω των οποίων οι πολίτες μπορούν να οργανωθούν βάσει κοινών πολιτικών ή/και ιδεολογικών πεποιθήσεων και να διεκδικήσουν ή να επηρεάσουν την εξουσία. Η προσφορά των πολιτικών κομμάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι αδιαμφισβήτη, όπως επίσης θεωρείται αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι τα κόμματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολιτικού κόσμου. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι αλήθεια στην περίπτωση ενός Ρεπουμπλικάνικου καθεστώτος, αλλά όχι ενός Δημοκρατικού. Στην περίπτωση του πρώτου, οι πολίτες εκλέγουν αντιπρόσωπους οι οποίοι αποφασίζουν για το κοινό συμφέρον. Στην δεύτερη, οι πολίτες αποφασίζουν οι ίδιοι για μείζονα θέματα που τους αφορούν και παίρνουν το μέλλον της ζωής και της χώρας στα χέρια τους. Η δεύτερη αυτή περίπτωση συνιστά το πολίτευμα της Δημοκρατίας, το οποίο συναντάται μερικώς και πολύ σπάνια στην σύγχρονη εποχή.

Η Δημοκρατία δεν είναι τα κόμματα. Η Δημοκρατία γεννήθηκε, άνθισε και επαναπροσδιορίστηκε απελευθερωμένη από κομματικές οργανώσεις. Υπάρχουν διάφορα φωτεινά παραδείγματα των επιτευγμάτων της Δημοκρατίας η οποία λειτούργησε υπεράνω και άνευ κομμάτων.

Στην αρχαία Αθήνα ο Περικλής ήταν από τους σπουδαιότερους ηγέτες της δημοκρατικής πόλης-κράτους. Ο ίδιος, αν και είχε αμέτρητους ακόλουθους καθώς και πολλούς πολιτικούς συμμάχους που χρησιμοποιούσε για να ασκήσει την επιρροή του στην πόλη, δεν ανήκε σε κάποιο πολιτικό κόμμα (οι Δημοκρατικοί αποτελούσαν ιδεολογική ομάδα που υποστήριζε μια συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος και όχι κομματικό μηχανισμό). Αντίθετα, η πολιτική του ισχύς πήγαζε από το ήθος του, από το γεγονός ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και από τα καθήκοντά του ως εκλεγμένος και διακεκριμένος στρατηγός της Αθήνας. Ο Χρυσός Αιώνας που ακολούθησε για την πόλη, αποδεικνύει ότι η παρουσία και λειτουργία πολιτικών κομμάτων δεν είναι υποχρεωτική για την πρόοδο μιας Δημοκρατίας.

Αντίστοιχα, το Κογκρέσο της Φιλαδέλφειας στις Αμερικανικές αποικίες δεν ήταν οργανωμένο βάσει κομματικών πεποιθήσεων ή μηχανισμών. Τα μέλη του περιοριζόντουσαν στο να εκπροσωπούν την θέληση των 13 αποικιών και όχι τις προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων κομματικών ηγετών. Ο George Washington κράτησε ένα κράτος ενωμένο απέναντι σε μια εχθρική διεθνή κοινότητα και έναν Αγγλο-Γαλλικό πόλεμο ο οποίος απειλούσε να σύρει τις νεοσυσταθείσες Η.Π.Α. σε πλήρη εμπλοκή. Ο πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α. αντιμετώπισε αυτές τις πιέσεις έναντι αναπτυσσόμενων κομματικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας τους. Ως αποτέλεσμα, οι Η.Π.Α. εξήλθαν αλώβητες και ικανές να αντιμετωπίσουν από θέση ισχύος την αποδυναμωμένη Ευρώπη.

Αρκεί κάποιος να μελετήσει την σημερινή διεθνή σκηνή για να παρατηρήσει αντίστοιχα φαινόμενα. Οι περιπτώσεις όπου κράτη αποτυγχάνουν (πολιτικά ή/και οικονομικά) λόγω του νεποτισμού και της διαφθοράς που αποτελούν αναπόσπαστα δομικά στοιχεία και χαρακτηριστικά των κομμάτων, αυξάνονται συνεχώς. Η προφανής περίπτωση είναι σαφώς αυτή της Ευρώπης. Ολόκληρη η ήπειρος χαρακτηρίζεται από την παντοδυναμία των κομμάτων στην πολιτική ζωή των χωρών και έχει οδηγηθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στο παρελθόν ή ακόμα και τώρα, σε πολιτικά αδιέξοδα. Επιπλέον, η απάθεια των πολιτών για τα κόμματα και την πολιτική ζωή είναι μεγαλύτερη σήμερα όσο ποτέ. Για παράδειγμα, στην Ιρλανδία, ως αποτέλεσμα της αποδοκιμασίας του κόσμου λόγω της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης, ο Πρωθυπουργός Brian Cowen πολύ πρόσφατα αναγκάστηκε να παραιτηθεί από ηγέτης του κόμματός του. Ο Ιρλανδικός λαός νοιώθει πλέον παγιδευμένος σε πολιτικο-κομματικές επιλογές οι οποίες δεν τον εκπροσωπούν. Αντίσχοιχα παραδείγματα υπάρχουν σε όλη την ήπειρο γενικότερα, και συγκεκριμένα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ε.Ε. έχοντας υιοθετήσει τα κομματικά μοντέλα των κυρίαρχων κρατών μελών της, έχει ορίσει τον εαυτό της ως ένα βραδυκίνητο οργανισμό ο οποίος ξεψυχά από την έλλειψη οράματος και συναίνεσης των πολιτών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ίσως η σημαντικότερη απόδειξη αυτής της νέας τάσης κομματικής απαξίωσης, αφού η συμμετοχή στις ευρωεκλογές του 2009 ήταν πιο μικρή από ποτέ. Αυτό βέβαια δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι οι απλοί πολίτες της Ένωσης δεν γνωρίζουν τον σαφή ρόλο του οργάνου αυτού (όπως επίσης και πολλοί ευρωβουλευτές). Η απαξίωση είναι επίσης αποτέλεσμα της κομματικοκρατούμενης νοοτροπίας που έχει υιοθετηθεί για τη διεξαγωγή ευρωεκλογών, όπου ουσιαστικά οι πολίτες καλούνται από τους τοπικούς αρχηγούς κομμάτων να ψηφίσουν το εθνικό τους κόμμα, χωρίς αυτό βέβαια να έχει κάποια σχέση με την πολιτική πραγματικότητα στο Ευρωκοινοβούλιο (οι εθνικοί τοπικοί άρχοντες δεν έχουν καμμία ουσιαστική εξουσία στο εν λόγω σώμα). Τέλος, αδιαμφισβήτητο παράδειγμα της νέας αυτής τάσης αποτελούν τα διάφορα δημοψηφίσματα των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών (Δανία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία), όπου στην ουσία καταψηφίστηκε ξεκάθαρα το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων στις εν λόγω χώρες, που πήρε θέση υπέρ των Ευρωπαϊκών αυτών δημοψηφισμάτων.

Οι Η.Π.Α. παραμένουν μέχρι σήμερα οι πρωτοπόροι των δυτικών πολιτικών μοντέλων και προτύπων. Στην περίπτωση των Η.Π.Α., η μόδα της «πτώσης» των κομμάτων είναι ήδη πραγματικότητα. Συγκρεκριμένα, τα δύο μεγάλα κόμματα φαίνονται ανίκανα να διαχειριστούν τα πολιτικά κεφάλαια της χώρας και γι’ αυτό το λόγο είτε δημιουργούν, είτε αναγκάζονται να δώσουν χώρο και πολιτική δύναμη σε πολιτικές ομάδες πολιτών. Από τη μία οι Δημοκρατικοί, όντας ανάξιοι να διαχειριστούν την επικράτησή τους στο Κογκρέσο από το 2006, ανάγκασαν τον Barack Obama να προχωρήσει στη δημιουργία προοδευτικού κινήματος εθελοντών πολιτών με την ονομασία Organizing for America (OFA). Είναι γεγονός, ότι ήταν το κίνημα αυτό το οποίο οδήγησε τους Δημοκρατικούς στις μεταρρυθμιστικές τους νίκες (Υγεία, Οικονομία) και όχι το Δημοκρατικό κόμμα. Αντίστοιχα, το Ρεπουμπλικάνικο κόμμα φάνηκε ανίσχυρο να αντιδράσει στο ανερχόμενο Tea Party Express Movement, και παραχώρησε πολιτική ισχύ στο εν λόγω κίνημα. Το Tea Party επέβαλλε πολλούς από τους Ρεπουμπλικάνους υποψηφίους στις εκλογές του 2010, τις περισσότερες φορές ενάντια στη θέληση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος (το οποίο κάποιες φορές υποστήριξε ξεχωριστό δικό του υποψήφιο!), και κέρδισε μεγάλες εκλογικές νίκες, εν αντιθέσει με τους «καθαρόαιμους» πολιτικούς υποψηφίους του Ρεπουμπλικάνικου κόμματος.

Σημαντικότερη όμως απόδειξη της νέας αυτής «μόδας» έναντι των κομμάτων είναι η επανάσταση των «Υακίνθων» στην Τυνησία, στις αρχές του 2011, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του επί 23 χρόνια δικτάτορα Ben Ali και στη διαφυγή του στη Σαουδική Αραβία. Όπως έχουν ήδη αναφέρει τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι διαδηλώσεις που οδήγησαν στις εξελίξεις αυτές δεν καθοδηγήθηκαν από κανένα κόμμα. Αντίθετα, ήταν διαδηλώσεις των πολιτών της Τυνισίας όπου συνειδητοποίησαν ότι το «φτιαχτό» πολιτικό-κομματικό σύστημα του Ben Ali δεν ήταν πλέον χρήσιμο και λειτουργικό γι’ αυτούς και για τη χώρα τους. Στο ίδιο κλίμα, και κατά τη διάρκεια σύνταξης αυτού του άρθρου, έχουν ήδη ξεκινήσει αντίστοιχες διαδηλώσεις σε Ιορδανία και Αίγυπτο. Και στις δύο περιπτώσεις οι δυτικόφιλες πολιτικές ηγεσίες (ένας βασιλιάς και ένας δικτάτορας) έχουν ήδη προβεί σε πολιτικές παραχωρήσεις για την αποφυγή περαιτέρω διαμαρτυριών. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, μάλιστα, η οποία διαφαίνεται ως η πιο σοβαρή, διεθνείς ρεπόρτερ και ακαδημαϊκοί επισημαίνουν πως οι τωρινές διαδηλώσεις είναι οι πρώτες στην ιστορία της Αραβικής Δημοκρατίας που δεν υποκινήθηκαν από κάποιο πολιτικό κόμμα.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι ενώ η Βόρειος Αφρική και η Μέση Ανατολή διψούν για την πολιτική τους αναγέννηση, τα κόμματα διαφαίνονται κατώτερα των περιστάσεων και ανίκανα να ανταπεξέλθουν στην θέληση των πολιτών, με αποτέλεσμα οι πολίτες να τα αγνοούν και να οργανώνονται μόνοι τους (μέσω Facebook και λοιπών social media) για να πάρουν την μοίρα και την τύχη στα χέρια τους.

Διακρίνεται συνεπώς, μία πραγματική πολιτική τάση και ανάγκη υπέρβασης και παραγκωνισμού των πολιτικών κομμάτων, έτσι ώστε να μπορέσουν οι πολίτες να επιφέρουν ουσιαστικές και άμεσες αλλαγές στη ζωή και τη χώρα τους. Μία τάση η οποία ξεκίνησε σαφώς από τον δυτικό κόσμο (Η.Π.Α. και Ευρώπη) και φαίνεται τώρα πως αποκτά προεκτάσεις και σε άλλες ηπείρους (Αφρική, Ασία).

Ως συμπέρασμα, μπορούμε να πούμε ότι η νέα τάση αυτή δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν. Χρειάζεται μόνο να αναλογιστεί κανείς τη σύγχρονη καταστροφική επιρροή των κομμάτων στις ζωές των πολιτών για να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό. Διαφθορά, ανικανότητα, εθνική προδοσία, πολιτική αδαημοσύνη, υποβάθμιση/έλεγχος των Μ.Μ.Ε., υποβάθμιση του κοινωνικού επιπέδου/κουλτούρας, ελεγχος/εκμετάλλευση των νέων και των εργαζομένων (μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων), είναι μέρος μόνο των αρνητικών επιπτώσεν των κομμάτων.

Τέλος, αναλογιζόμενοι ότι η μονοπώληση της πολιτικής εξουσίας, ζωής και συμμετοχής από τα κόμματα είναι ίσως το σημαντικότερο συστημικό πρόβλημα στην σύχρονη Ελληνική πραγματικότητα, καλούμε τους δημιουργικούς πολίτες της ανερχόμενης Ελληνικής Κοινωνίας των Πολιτών να αποφασίσουν να οργανωθούν –όχι κομματικά ή ιδεολογικά, αλλά παραγωγικά και θεματικά για κοινά προβλήματα και ανάγκες, και να επιφέρουν ουσιαστική και μόνιμη αλλαγή στις ζωές τους και τη χώρα μας.

Το παρόν άρθρο θα εξετάσει το σημερινό σύστημα εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση (ΑΕΙ/ΤΕΙ) και θα προτείνει σαφείς ιδέες για τη βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

• Υπό τη σημερινή μορφή του, ο/η μαθητής/ρια δικαιούται μία αποκλειστική και ταυτόχρονα αφαιρετική ευκαιρία με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Συγκεκριμένα, ο μαθητής δικαιούται από το Υπουργείο Παιδείας αλλά και από την Ελληνική κοινωνία, μία και μοναδική ευκαιρία να επιτύχει να ασχοληθεί με αυτό που θέλει και να δώσει νόημα στη ζωή του. Αυτή η ανεύθυνη συμπεριφορά, όχι μόνο οδηγεί σε ψυχολογικά προβλήματα και ανώφελες αγχωτικές επιπτώσεις τους μαθητές, αλλά επιπλέον, αποτελεί μια διαρκής απόδειξη έλλειψης Δημοκρατίας στην χώρα.

• Σε περίπτωση αποτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις, ο μαθητής οδηγείται σε αναμονή ενός ολόκληρου έτους για επανεξέταση. Κατά το έτος αυτό, ο μαθητής αναγκαστικά δεν ασχολείται με τίποτα δημιουργικό, παρόλο που βρίσκεται στην πιο παραγωγική και δυναμική στιγμή της ζωής του. Συγκεκριμένα, ο μαθητής ξοδεύει επιπλέον χρήματα σε εξωσχολικά φροντιστήρια προετοιμασίας εξετάσεων, «χάνοντας» ουσιαστικά τελείως μία ολόκληρη χρονιά από τη ζωή του. Να σημειωθεί ότι η επιτυχία στην δεύτερη προσπάθεια πανελλαδικών εξετάσεων δεν είναι καθόλου βέβαιη. Οι στατιστικές μάλιστα αποδεικνύουν το αντίθετο, και επιπλέον επισημαίνουν ότι οι περιπτώσεις επιτυχίας μειώνονται όσο αυξάνεται ο αριθμός των προσπαθειών του υποψηφίου (ακόμα πιο λίγες πιθανότητες επιτυχίας στην τρίτη προσπάθεια πανελλαδικών, κ.ο.κ.).

• Σε περίπτωση επιτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις, ο μαθητής «βολεύεται» με μία κατώτερη μηχανογραφική επιλογή (δεύτερη, τρίτη, ή και πολύ χειρότερη). Και σε αυτό το σημείο, βέβαια, η Πολιτεία απογοητεύει τα νέα παιδιά, μιας και τα αναγκάζει να σπουδάσουν για τέσσερα χρόνια κάτι που ποτέ δεν ήθελαν, κάτι που δεν τους εκφράζει, και που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να τους αναδείξει ως δημιουργικούς ανθρώπους. Παρόλα αυτά, και βάσει των κοινωνικών μας προκαταλήψεων, τα παιδιά τελειώνουν την αναγκαστική αυτή σχολή γιατί θεωρείται «καλό το να έχεις ένα πτυχίο». Ως αποτέλεσμα, έχουμε τις αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων που εργάζονται σε τομέα τελείως διαφορετικό από αυτόν των σπουδών τους. Τα δύο αυτά στοιχεία (η απαραίτητη ανάγκη οιουδήποτε πτυχίου και το αυτονόητο της δουλειάς σε άσχετο αντικείμενο) είναι βασικά συστατικά του «Ελληνικού Μύθου», δεν είναι σύγχρονα, προσβάλλουν τις Ελληνικές αρχές της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και θα πρέπει να πολεμηθούν και τέλος να ξεπεραστούν. Οι νέοι, δημιουργικοί και αποφασισμένοι Έλληνες πολίτες χρειάζονται ένα και μοναδικό πτυχίο, αυτό της αρεσκείας τους, και μία και μόνο δουλειά, αυτή που τους εκφράζει ως ανθρώπους και τους καθιστά παραγωγικά και δημιουργικά μέλη της Ελληνικής και γενικότερα της Ανθρώπινης κοινωνίας των πολιτών. Οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να θεωρείται πολιτικό-εκπαιδευτικό καρκίνωμα, και επιβεβαίωση ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσει το υγιές μέλλον των νέων πολιτών της αλλά και της ίδιας.

• Τέλος, το παρόν σύστημα δεν παρέχει ούτε επαρκή ενημέρωση στους μαθητές για τις επιλογές τους, και η ενημέρωση η οποία παρέχεται, δεν δίδεται με σωστό και ουσιαστικό τρόπο έτσι ώστε να αποβεί χρήσιμη για τον μαθητή.

Για τους ανωτέρω λόγους προτείνονται οι εξής αλλαγές για την βελτίωση, αν όχι για την πραγματική επιτέλους λειτουργία, του συστήματος εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση.

ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

Συγκεκριμένα, προτείνεται η μετατροπή του Γ’ έτους Λυκείου σε ένα προπαρασκευαστικό έτος για την Γ’ βάθμια εκπαίδευση. Για να συμμετέχει κάποιος στο έτος αυτό θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος ελάχιστος απαιτούμενος βαθμός της Β’ Λυκείου συνολικά ως έτος, ή ως συμψηφισμός των βαθμών του μαθητή κατά την Β’ και Α’ Λυκείου μαζί (ενδεικτικά βαθμός 10).

Κατά τη διάρκεια του προπαρασκευαστικού αυτού έτους (Γ’ Λυκείου) θα υπάρχει σαφής προσπάθεια α) ενημέρωσης των μαθητών για τις επιλογές τους, και β) ενσωμάτωσης των υποψηφίων φοιτητών στις σχολές Γ’ βάθμιας εκπαίδευσης της αρεσκείας τους. Από άποψη ύλης, το προπαρασκευαστικό έτος θα αποτελεί εκπαιδευτική ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία. Συγκεκριμένα, τα μαθήματα κατά την χρονιά αυτή, δεν θα στοχεύουν στην αύξηση του γνωστικού αντικειμένου, αλλά θα διδάσκεται γενικότερα τι σημαίνει το κάθε μάθημα στην σύγχρονη εποχή και πραγματικότητα (θα τίθεται στο χωροχρονικό του πλαίσιο και θα παρουσιάζονται τυχόν νέες μελέτες, ανακαλύψεις, σύγχρονες προκλήσεις και τάσεις), και τι σημαίνει το κάθε μάθημα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά την δεδομένη χρονική στιγμή για τον μαθητή. Απώτερος σκοπός του εν λόγω εγχειρήματος είναι η ανάδειξη των επαγγελματικών πτυχών των διαφόρων μαθημάτων και αντικειμένων, και η ενημέρωση των μαθητών για αυτές.

Η είσοδος στις σχολές θα κρίνεται από την πορεία των μαθητών καθ’ όλη τη διάρκεια του προαπρασκευαστικού έτους (Γ’ Λυκείου), και έτσι όπως αυτή θα εκφράζεται από τις τρεις βαθμολογίες του μαθητή στα τρία εξάμηνα του εν λόγω έτους (δλδ. μέσος όρος έτους). Η τριμηνιαία σταδιακή πορεία είναι σαφώς ένα πιο αξιόπιστο μέτρο αξιολόγησης των μαθητών το οποίο αναδεικνύει την σαφή και συνεχόμενη πορεία τους, εν αντιθέσει με την μία και μοναδική, αφαιρετική εξέταση η οποία επηρεάζεται πολλές φορές από διαφόρου τύπου συγκυρίες και περιστάσεις. Το σημαντικότερο όμως εδώ είναι ότι όπως και κατά την προηγούμενη περίπτωση εισαγωγής στο προπαρασκευαστικό έτος, θα απαιτείται ένας ελάχιστος βαθμός ώστε να μπορεί ο μαθητής να αποφοιτήσει από την Γ’ Λυκείου και αφού επιτύχει τον βαθμό αυτόν θα μπορεί να εγγραφεί σε οποιαδήποτε σχολή ανώτατης εκπαίδευσης της αρεσκείας τους (ενδεικτικά βαθμός 12). Ως επιβράβευση προς του μαθητές που επιτυγχάνουν υψηλότερες βαθμολογίες (ενδεικτικά υψηλότερη του 12) αυτό θα μετράει υπέρ τους κατά το πρώτο εξάμηνο της φοίτησής τους στη σχολή που θα επιλέξουν, με την προσαύξηση στο βαθμό αποτελεσμάτων της εξεταστικής τους.

Η ουσιαστική αλλαγή εδώ είναι η όλη νοοτροπία εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Στην περίπτωση αυτή, δεν μιλάμε για αδίστακτο ανταγωνισμό σε επίπεδο εισαγωγής στις σχολές, αλλά για υγιή ανταγωνισμό κατά τη διάρκεια φοίτησης (και αποφοίτησης) σε αυτές και στην ανεύρεση εργασίας· στους τομείς δηλαδή που υπάρχει νόημα ανταγωνισμού. Στην ουσία, αν αναλογιστεί κανείς τις σύγχρονες απαιτήσεις φαίνεται λίγο αστείο να ζητάμε από τους μαθητές να αριστεύσουν σε τομείς και μαθήματα άσχετα με το αντικείμενο/επάγγελμά τους, και να τους μοιράζουμε πτυχία πανεπιστημίων απαιτώντας μόνο την εισαγωγή τους σε αυτά.  Με την υπάρχουσα κατάσταση, εφόσον κάποιος εισαχθεί σε μια σχολή, έχει βεβαιώσει την επικείμενή αποφοίτηση του από αυτή σε κάποιο χρονικό διάστημα, κάτι το οποίο οδηγεί σε απαξίωση και ακαδημαϊκή ανεπάρκεια του όλου συστήματος. Εναλλακτικά, μπορεί ο οποιοσδήποτε φοιτητής να βοηθηθεί από το διαστραμμένο σύστημα φοιτητικών νεολαίων-παρατάξεων-στρατών και να εξασφαλίσει υψηλές βαθμολογίες από κομματικοποιημένους καθηγητές, με το να ψηφίσει απλά το αντίστοιχο κόμμα στις φοιτητικές εκλογές (θα ακολουθήσουν αντίστοιχα άρθρα για την μεταρρύθμιση στην ίδια την λειτουργία των σχολών, καθώς και για την δράση των φοιτητικών νεολαίων). Απαιτείται, λοιπόν, αφενός να δίνουμε την ευκαρία στους μαθητές να εισαχθούν στις σχολές τις αρεσκείας τους, αλλά να πασχίσουν για να αποφοιτήσουν από αυτές – μέχρι και να αποβληθούν από αυτές σε περίπτωση διαρκούς αποτυχίας τους κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους. Με άλλα λόγια, το σημαντικότερο στοίχημα των νέων είναι και θα πρέπει να είναι η Γ’ βάθμια εκπαίδευση και η ενασχόλησή τους με το μελλοντικό τους επάγγελμα, και όχι οι αδιέξοδες και κυριολεκτικά μονοδιάστατες πανελλήνιες εξετάσεις.

Β’ ΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΠΡΥΤΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η σωστή ενημέρωση των μαθητών για τις επιλογές τους. Είναι σαφές ότι είναι υποκριτικό να περιμένει κάποιος από νέους 17 ετών να λάβουν τις βέλτιστες δυνατές αποφάσεις για το μέλλον τους χωρίς καμμία βοήθεια. Γι’αυτό, απαιτείται η βοήθεια και η συνεργασία μαθητών, γονέων, δασκάλων αλλά κυρίως των πρυτανικών αρχών, οι οποίοι θα παρακολουθούν την πορεία του μαθητή κατά το προπαρασκευαστικό έτος, και θα τον συμβουλεύουν καθ’όλη τη διάρκεια επιλογής σχολής φοίτησης.  Η συμμετοχή και βοήθεια των πρυτανικών αρχών, στην ουσία δημιουργεί μια de facto σχέση και συνέχεια μεταξύ σχολείου και πανεπιστημίου – κάτι το οποίο είναι σαφώς αναγκαίο αλλά προς το παρόν ανύπαρκτο. Η σχέση αυτή θα βοηθήσει για μια πιο ομαλή μετάβαση από την Β’ βάθμια στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση.

Επιπλέον, οι πρυτανικές αρχές (μέσω συγκρεκριμένων εκπροσώπων) θα πρέπει να διεξάγουν πλήρεις παρουσιάσεις/ενημερώσεις σε σχολεία (και όχι μόνο) για τις διάφορες σχολές, για το τί αυτές πραγματεύονται ακαδημαϊκά, και για το ποιες επαγγελματικές επιλογές παρέχουν στους μαθητές. Αξίζει να επισημανθεί σε αυτό το σημείο ότι με το ισχύον σύστημα, μαθητές, γονείς και πολλές φορές και δάσκαλοι, έχουν πλήρη άγνοια για ένα μεγάλο ποσοστό των Ελληνικών πανεπιστημίων.

ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ

Ίσως όμως το σημαντικότερο μέτρο το οποίο θα πρέπει να ληφθεί για την εξυγίανση και εξομάλυνση της διαδικασίας εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση είναι η απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας σε κοινωνικό επίπεδο. Μία αλλαγή νοοτροπίας της Πολιτείας, των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων, για το τι ακριβώς σημαίνει ανώτατη εκπαίδευση για τον μαθητή και τη ζωή του. Συγκεκριμένα, απαιτείται η υπέρβαση λανθασμένων πεποιθήσεων και ιδεών που θεωρούνται δεδομένες όπως ότι «το παν είναι κάποιος να περάσει σε μια σχολή», όποια και αν είναι αυτή, ότι «η φοίτηση δεν χρειάζεται να έχει κάποια σχέση ή αντιστοιχία με την εργασία», ότι «νομικός και γιατρός είναι τα καλύτερα επαγγέλματα» και θα πρέπει να προτιμούνται, κτλ. Επίσης χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε, ότι ούτε το Υπουργείο Παιδείας, ούτε η Πολιτεία, ούτε η Ελληνική κοινωνία δικαιούται να στερήσει από τα νέα παιδιά το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην προσπάθεια να γίνουν αυτοί που ονειρεύονται – και αυτό ακριβώς κάνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε σε όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου ηλικίας, να εισέρχονται στις σχολές της αρεσκείας τους, και εκεί, σε ένα υγιές ανταγωνιστικό περιβάλλον, να προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα ονειρά τους. Είτε επιτύχουν και αποφοιτήσουν από μια σχολή, είτε αποτύχουν και αποβληθούν από αυτήν, τους οφείλουμε το δικαίωμά τους στην προσπάθεια. Απατείται τελικά να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι δεν υπάρχουν ούτε «καλύτερα» επαγγέλματα, ούτε ουσιώδης νόημα στον παιδικού τύπου ανταγωνισμό των πανελληνίων εξετάσεων αλλά ούτε ημίμετρα στην παιδεία μας. Αυτό που υπάρχει είναι μια βαθειά ανάγκη για να παρέχουμε στα παιδιά μας την παιδεία που θα τους βοηθήσει να αναδείξουν τον καλύτερό τους εαυτό, την παιδεία που θα τους εμπνεύσει, την παιδεία που θα τους αναδείξει σε δημιουργικούς ανθρώπους και ενεργούς πολίτες της Ελλάδας, την παιδεία που πραγματικά θέλουν, την καλύτερη δυνατή παιδεία.

Όραμα είναι μία ευγενική προσπάθεια που υπερβαίνει εποχές, ανθρώπους και συμφέροντα. Ένα υψηλό ιδεώδες.  Ένας ύψιστος και απόλυτα Ελληνικός στόχος, ένα υπερβατικό κοινό εγχείρημα που θα μπορέσει να μας καλέσει όλους,  να πολεμήσουμε μαζί για την επίτευξή του. Μία κοινωνικά ειρηνική πρωτοβουλία, που θα μπορέσει να μας εμπνεύσει, να δώσει νόημα σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας και να μας κάνει υπερήφανους που είμαστε Πολίτες, που είμαστε Έλληνες.

1923-2011. Ενενήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Ελλάδα είχε ένα όραμα. Ενενήντα χρόνια που η Ελλάδα απλά επιβιώνει ως χώρα, έχοντας παράλληλα εγκαταλείψει κάθε μεγαλειώδη προσπάθεια και κάθε πιθανό δημιουργικό εγχείρημα. Σχεδόν ένας αιώνας, που η χώρα μας εξασθενεί και στην ουσία αιμορραγεί και αυτοκαταστρέφεται, λόγω έλλειψης ενός μεγάλου Ελληνικού Οράματος.

2011. Ενώ όλα αυτά τα χρόνια οι μεγάλες αποφάσεις λαμβάνονται στην ουσία ερήμην των πολιτών, ενώ η Δημοκρατία όταν δεν κακοποιείται αποδυναμώνεται, εμφανίζεται στο προσκήνιο η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας και ενίσχυσης της Κοινωνίας των Πολιτών στην χώρα. Για πρώτη φορά, και λόγω εξεχουσών και ίσως μοναδικών συνθηκών, μας δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσουμε ως Έλληνες πολίτες να προσπεράσουμε την Κακιστοκρατία – τον στυγερό «δυνάστη» και χρόνιο ανασταλτικό παράγοντα της ανάπτυξης στη χώρα και την κοινωνία –, και να διεκδικήσουμε ένα Σύγχρονο Ελληνικό Όραμα.

Θεωρούμε λοιπόν πλέον, πως ένα κράτος με πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, διεθνείς και ηθικές απαιτήσεις για το ίδιο και τους πολίτες του, έχει βιοτική ανάγκη την αποσαφήνιση, θέσπιση και ενίσχυση ενός καθολικού και υψηλού στόχου. Αναγνωρίζουμε την Ελλάδα ως ένα τέτοιο κράτος.

Πιστεύουμε πως αυτοί που επιμένουν να «πρεσβεύουν» ότι μια τόσο δυναμική χώρα θα πρέπει να οδηγείται κυριολεκτικά στο «πουθενά», είναι ανάξιοι και στην ουσία ανίκανοι να φέρουν ομότιμα τον τίτλο του πολίτη, πόσο μάλλον να δέχονται την ύψιστη τιμή σε μια Δημοκρατία, την αντιπροσώπευση των Ελλήνων πολιτών. Η παραμονή τους σε θέσεις ηγεσίας, αποτελεί ύβρη απέναντι στη Δημοκρατία, την Αξιοκρατία και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.

Επιπλέον, αναγνωρίζουμε τους παθητικούς στόχους της Κακιστοκρατίας ως ευτελείς, ανεπαρκείς, οπισθοδρομικούς, προσβλητικούς για την ίδια, καθώς και κακεντρεχείς και εν δυνάμει καταστροφικούς για τη χώρα. Στις συκοφαντικές και αυτό-μειωτικές προτάσεις τους, όπως «πάταξη της διαφθοράς» και «μείωση του δημοσίου χρέους», αναγνωρίζουμε ως μοναδικό σκοπό την υπονόμευση των υψηλών δικαιωμάτων των πολιτών και τον περιορισμό των απαιτήσεων, και του μεγέθους της επιτυχίας τους. Δηλώνουμε ότι υποτιμητικές προτάσεις τέτοιου τύπου δεν είναι και ούτε μπορούν ποτέ να γίνουν αυτοσκοπός μιας κοινότητας πολιτών.

Αρνούμαστε να δεχτούμε ως πραγματικούς πολιτικούς στόχους τα αυτονόητα και τις πολιτικές υποχρεώσεις. Δεν δύναται να είναι ο στόχος μιας κοινωνίας η καταπολέμηση της διαφθοράς και η πάταξη της φοροδιαφυγής. Χαρακτηρίζουμε τις προσβλητικά υπ-αναπτυξιακές προτάσεις της Κακιστοκρατίας (όπως για παράδειγμα η πάταξη της διαφθοράς) απλά ως αναγκαίο, πρώιμο, αλλά σαφώς υποδεέστερο στάδιο για την επίτευξη ενός μεγαλειώδους οράματος· ενός οράματος το οποίο θα πρέπει να αποτελεί τον απόλυτό μας στόχο. Ως νουνεχείς πολίτες κατανοούμε ότι η απαίτηση και επιδίωξη ενός υψηλού στόχου θα οδηγούσε σε αναγκαία επίλυση λοιπών προβλημάτων, όπως ακριβώς επιβάλλει μια ευγενική προσπάθεια για να οδηγηθούμε σε κάτι πιο μεγάλο και σπουδαίο. Επί της ουσίας, χαρακτηρίζουμε τα υφιστάμενα και προσωρινά προβλήματα της Ελλάδας ως διαρκή επισήμανση της βαθειάς ανάγκης για την δημιουργία και ενίσχυση του Σύγχρονου Ελληνικού Οράματος, και όχι ως στόχους που θα πρέπει αφαιρετικά και μονοδιάστατα να ακολουθήσει η χώρα.

Αναγνωρίζουμε ως πολιτική λοιδορία την συνήθη πλέον στη χώρα μας υποστήριξη φαιδρών προεκλογικών ιδεών και προτάσεων, και τη διλληματική ατμόσφαιρα ανάμεσα σε χείριστες επιλογές κομμάτων ομοούσιων και φορέων κοινών, ιστορικά αμαρτωλών και νεκρών πολιτικών ιδεολογιών. Συνεπώς, ζητάμε ουσιαστικότερες πολιτικές επιλογές που να συνίστανται σε συγκεκριμένες μεγάλες ιδέες. Ιδέες τις οποίες θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε και διαλέγοντας μία από αυτές, να επιλέξουμε ταυτόχρονα τη δημιουργική κατεύθυνση που θέλουμε να οδηγήσουμε τη χώρα.

Διακηρύττουμε τον ειλικρινή μας πόθο για μία Ελλάδα ως μεγάλη δύναμη, στα πλαίσια και τις δυνατότητες της σύγχρονής μας χώρας. Για μία αμοιβαία και λαμπρή απόφαση, ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, που θα μπορέσει να μας ενώσει και να αναδείξει τον καλύτερο μας εαυτό. Μια αριστουργηματική δήλωση ελπίδας, που θα καταφέρει να εμπνεύσει και να συναρπάσει τους νέους πολίτες, την αναγεννητική δύναμη της χώρας, που υπομένουν και αδίστακτα υποχρεώνονται να αποδεχτούν τα στείρα και αρνητικά πρότυπα της Κακιστοκρατίας. Αποζητούμε να θέσουμε από τώρα ακλόνητες και δημιουργικές υποδομές, και να διαλέξουμε ενσυνείδητα ένα επωφελές, εύφορο και χαρισματικό μέλλον για όλους μας. Ένα μέλλον στο οποίο η Ελλάδα δύναται να πρωτοστατήσει οικουμενικά ως μία μεγάλη δύναμη, Εκπαιδευτική, Ενεργειακή, Τουριστική, Πολιτιστική, Ανθρωπιστική. Επιθυμούμε έναν ιδανικό στόχο για εμάς και τις επόμενες γενιές Ελλήνων, για τον οποίο θα χρειαστεί να αγωνιστούμε και να πασχίσουμε, για όσο καιρό χρειαστεί· και αυτός ο σκοπός θα πρέπει να είναι αληθινός και να αξίζει. Ένα Σύγχρονο Όραμα αξιοσέβαστο και δημοκρατικό, που θα μας οδηγήσει στην κοινωνική προσφορά και αφύπνιση, και την επιτυχία. Ένα Όραμα που θα μας ανυψώσει να γίνουμε αυτοί που ξέρουμε ότι μπορούμε να είμαστε, και να δημιουργήσουμε τη νέα εποχή στην Ελλάδα. Μία Ελλάδα ως μεγάλη δύναμη που θα οδηγήσει τις επόμενες γενιές σε ένα συναρπαστικό μεγαλείο, και τη δική μας στην Ελληνική ιστορική αιωνιότητα.

Πολλοί  Έλληνες σήμερα, ενδιαφερόμαστε (άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο) για πολιτικά θέματα και γενικότερα για την Πολιτική. Βάσει του ενδιαφέροντος μας αυτού, επιδιώκουμε να μάθουμε αρχικά τι ακριβώς σημαίνει Πολιτική.  Τυχαίνει παρόλα αυτά, η σημερινή έννοια της Πολιτικής, ή τουλάχιστον αυτή που δεχόμαστε από την κοινωνία να είναι απόλυτα διαστρεβλωμένη. Η διαστρέβλωση αυτής της έννοιας είναι η αιτία που έχει οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση της «ευγενικής αυτής περιπέτειας», και στην αδιαφορία των πολιτών για την ενασχόληση τους με αυτήν. Η διαστρέβλωση αυτή έχει επίσης οδηγήσει στη σημερινή Κακιστοκρατία της Ελλάδος (συμπεριλαμβάνοντας στον όρο τα πολιτικά κόμματα και την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης). Απαιτείται συνεπώς άμεσα, ένας ισχυρός επανακαθορισμός της υψηλής έννοιας της Πολιτικής στη τη χώρα.

Η Πολιτική δεν είναι η Κακιστοκρατία. Ούτε η παρελθοντική, ούτε και η προσωρινή.

Η Πολιτική δεν είναι μία απαρχαιωμένη πολιτική ελίτ, που αποτελεί τα τελευταία 40 χρόνια μέρος του προβλήματος και βασική υπαίτιος της σημερινής κατάστασης της χώρας. Προσωπικότητες οι οποίες έχουν την ίδια μηδενική και μηδενιστική σχέση με την Πολιτική όσο και με τους ανθρώπους τους οποίους, μάλιστα, έχουν το θράσος να λένε πως «εκπροσωπούν».

Η Πολιτική δεν είναι τα κόμματα. Κόμματα-περαστικά, σημαιοφόροι κενών ιδεολογιών, ευπαθείς οντότητες λόγω θολών αντιλήψεων και έλλειψης μεγαλοπρέπειας και βάθους. Κόμματα δυνάστες και νωχελικοί αυτοκράτορες της πολιτικής ζωής, που βαμπιρίζουν υγιείς τομείς του Ελληνισμού (Παιδεία – νεολαίες, σχέσεις εργαζομένων και εργοδοτών – συνδικαλιστικοί φορείς) για να διαιωνίσουν την καταστροφική τους ύπαρξη στη χώρα.

Αντίστοιχα, Πολιτική δεν είναι οι κομματικές νεολαίες που σκοπεύουν να αφομοιώσουν στην κομματική μετριότητα και διαφθορά το πιο δυναμικό τμήμα της Ελλάδας – τα νέα παιδιά. Ούτε βέβαια είναι Πολιτική, οι κομματοβαμμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις που ειρωνικά παριστάνουν τον εκπρόσωπο του εργαζόμενου απέναντι στους κομματικούς τους πατέρες στους οποίους τελικά λογοδοτούν και των οποίων είναι οι μεγαλύτεροι επιδεικτικοί υπέρμαχοι.

Πολιτική δεν είναι η έλλειψη πολιτικών ποιοτικών ιδεών, η μετριοπάθεια, η ανικανότητα, και η πολιτική μωρία σε βαθμό εθνικής προδοσίας.

Τέλος, Πολιτική δεν είναι η στέρεα δημιουργία/συντήρηση δημοσίων έργων, ή η επίτευξη απλής επιβίωσης της Ελλάδας ως χώρα.

Έπειτα από 40 χρόνια πολιτικής ανεπάρκειας, ιδεολογικής λήθης και ηθικής απαλλοτρίωσης, και σε μία εποχή που η Ελληνική Πολιτεία υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών της και απαρνιέται κάθε μορφή και έκφανση Εθνικής αξιοπρέπειας, πρέπει να επανακαθορίσουμε την Πολιτική και να την αποκαταστήσουμε στην αιώνια και απαστράπτουσα μορφή της.

Η Πολιτική είναι μία υψηλή δυναμική, μία γενεσιουργός δύναμη. Μία μόνιμη ευγενής προσπάθεια υπέρβασης του ατομικού συμφέροντος για την επίτευξη κοινών στόχων. Μία γενναία ενασχόληση βελτίωσης της ζωής και του μέλλοντός μας. Μία μαγική δύναμη, που μπορεί να μετατρέψει τη θέληση μας σε εθνική επιταγή, σε μια λαμπερή και απόλυτα δική μας πραγματικότητα.

Πολιτική είναι οι ενεργοί και δημιουργικοί Έλληνες πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν υπεύθυνα στις συλλογικές διαδικασίες μιας Δημοκρατίας, κάνοντας την φωνή τους να ακουστεί και επιφέροντας ουσιαστική αλλαγή στη χώρα. Πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν για να ικανοποιήσουν την ευγενή ανάγκη τους για κοινωνική προσφορά, με γνώμονα πάντα και μόνο το συλλογικό καλό. Πολίτες οι οποίοι μπορούν – παραβλέποντας πατριαρχικούς και κομματικούς μεσάζοντες – να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα στη χώρα που ζουν και αγαπούν.

Πολιτική είναι η υγιής και προσοδοφόρα Κοινωνία των Πολιτών. Με άλλα λόγια, οι δημιουργικές και εμπνευσμένες οργανώσεις των απλών αλλά πανίσχυρων πολιτών. Οργανώσεις όχι κομματικές (στείρες), ούτε ιδεολογικές (κενές), αλλά ουσιώδεις και θεματικές πάνω σε κοινά ζητήματα που αφορούν τους πολίτες και που ως σκοπό έχουν να αρθρώσουν τα ζητήματα αυτά στην Ελληνική κοινωνία και μέσω ενός μοναδικού και επικερδούς διαλόγου να επιφέρουν αλλαγές σε αυτήν.

Πολιτική είναι η ανθρώπινη ευφυία, η βαρύτητα και το μέγεθος του χαρακτήρα, η ακλόνητη ηθική, το ανυπέρβλητο αίσθημα της δικαιοσύνης, η ειλικρινής και αυτό-λυτρωτική αξιοπρέπεια, το ελπιδοφόρο και ζωογόνο θάρρος, και η ακράδαντη πίστη στην πατρίδα.

Πολιτική είναι οι υψηλές πολιτικές ιδέες. Ιδέες πρωτοποριακές, αδέσμευτες από ιστορικά εγκλήματα. Ιδέες συνεχιστές της προόδου της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ιδέες που οδηγούν τους πολίτες σε ψυχική πλήρωση ατομικά, και στην επίτευξη μεγάλων επιτευγμάτων ως σύνολο.

Μα πάνω από όλα, Πολιτική είναι ο δρόμος προς ένα μεγάλο Ελληνικό Όραμα, το οποίο υπερβαίνει εποχές, ανθρώπους και συμφέροντα. Ένα υψηλό ιδεώδες.  Ένας ύψιστος και απόλυτα Ελληνικός στόχος, μία υπερβατική κοινή προσπάθεια που θα μπορέσει να μας καλέσει όλους, μαζί να πολεμήσουμε για την επίτευξη του. Μία κοινωνικά ειρηνική πρωτοβουλία, που θα μπορέσει να μας εμπνεύσει, να δώσει νόημα σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας, και να μας κάνει υπερήφανους που είμαστε Πολίτες και που είμαστε Έλληνες.