Category: Ελλάδα

Από τη Δημοκρατία στην ψευδο-δημοκρατία

Ενώ η Αθήνα βρισκόταν στον Χρυσό της Αιώνα, την ίδια στιγμή, κάπου κοντά αλλά ταυτόχρονα πολύ μακριά, μια άλλη πόλη δημιουργούσε κάτι νέο. Κάτι πανίσχυρο που θα κλόνιζε τη Μεσόγειο και θα κυριαρχούσε στον γνωστό τότε κόσμο.

Το 509 π.Χ. καταλύεται η μοναρχία στο Ρωμαϊκό Βασίλειο και τη θέση της αναλαμβάνει ένα νέο και αυτοδύναμο πολίτευμα. Την στιγμή αυτή η Ρώμη αναδεικνύει τη σπουδαιότερη προσφορά της στο πολιτικό πάνθεον της ανθρωπότητας: το πολίτευμα που ονομάζεται Republic (Res Publica Romana)[1]. Μέχρι το 300 π.Χ. το πολίτευμα αυτό είχε αποκρυσταλλωθεί. Στα ηνία του πολιτεύματος βρέθηκε ένα νέο και μοναδικό πολιτικό σώμα, το οποίο ονομάσθηκε Senatus. Η “Γερουσία” ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε από την αρχαία Σπάρτη (το συμβούλιο των γερόντων του Λυκούργου), όπως ακριβώς ήταν και η ιδέα των δύο Υπάτων, που είχε βασιστεί στους δύο Βασιλείς των Λακεδαιμονίων. Εδώ λοιπόν αναδεικνύεται μια μεγάλη αλήθεια. Το πολίτευμα που δημιουργήθηκε στη Ρώμη ήταν βασισμένο πάνω σε μια Ολιγαρχία, αντίθετο και επιθετικό της Δημοκρατίας. Η καινοτομία της Republic ήταν η δημιουργία φαινομενικών “αντιπροσώπων” των πολιτών, όπου οι πολίτες εγκατέλειπαν την διακυβέρνηση σε μια επαγγελματική Ολιγαρχία τέτοιου είδους αντιπροσώπων. Αντιπρόσωποι οι οποίοι ουσιαστικά εκπροσωπούσαν την εκάστοτε ελίτ της Ρώμης[2]. Η Γερουσία στο απόγειο της δύναμής της ανεδείχθη στο ισχυρότερο πολιτικό σώμα στην ιστορία του ανθρώπου μέχρι και σήμερα. Οι απεσταλμένοι της στον γνωστό κόσμο είχαν την πολιτική ισχύ υψηλόβαθμων διπλωματών, ενώ το ίδιο το σώμα ήλεγχε την Εκτελεστική, τη Νομοθετική αλλά και τη Δικαστική Εξουσία της Ρώμης. Η αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών που πρώτος ανέπτυξε ο Αριστοτέλης και έκανε ευρέως γνωστή ο Montesquieu το 17ο αιώνα, είχε καταλυθεί από το πανίσχυρο σώμα της Γερουσίας.

Τα δύο κόμματα που συμμετείχαν στη Γερουσία, οι Populares (υποστηρικτές των πολιτών) και οι Optimates (άριστοι) ήταν και τα δύο αριστοκρατικά και στην ουσία αποτελούσαν την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία (ελίτ) της εποχής. Για την διατήρηση και αυτοσυντήρησή της, η Γερουσία χρησιμοποίησε διάφορες δημοκρατικοφανείς μεθόδους, όπως αυτή των εκλογών, ενώ στην ουσία έψαχνε και έβρισκε νομιμοποίηση απέναντι στους πολίτες μέσω των δημοκρατικών αυτών τεχνασμάτων. Κάθε φορά που κάποιος Ρωμαίος προσπάθησε να αναδειχθεί μέσω των εκλογών αυτών και να εκπροσωπήσει τους πολίτες και το δημόσιο καλό, όπως συνέβαινε σε μια Δημοκρατία, οι Ολιγάρχες της Γερουσίας τον δολοφονούσαν. Το μεγαλύτερο παράδειγμα εδώ είναι η δολοφονία του Τιβέριου Γράκχου, το 2ο αιώνα π.Χ., καθώς προσπαθούσε να υποστηρίξει τον αναδασμό της γης. Ο αδελφός του Γάιος Γράκχος, δέκα χρόνια αργότερα, αγωνίσθηκε για τον ίδιο πολιτικό στόχο και δολοφονήθηκε και αυτός επίσης από την Γερουσία.

Καθίσταται λοιπόν σαφές πως η Republic ήταν ένα πολίτευμα που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ρώμη και ήταν εξ αρχής και επί της ουσίας μία Ολιγαρχία, με ανύπαρκτο διαχωρισμό Εξουσιών, με αντιπροσώπους των πολιτών, και φαινομενικά Δημοκρατικές ιδέες.

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ. ο Οκταβιανός αποδεκάτισε τη στρατιωτική δύναμη του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας της Φιλοπάτορος στη Ναυμαχία του Ακτίου στο Ιόνιο πέλαγος, λίγο έξω από τη σημερινή πόλη της Πρέβεζας. Ως αποτέλεσμα της νίκης του αυτής, ο Οκταβιανός ανεδείχθη ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ρώμης και του γνωστού κόσμου. Το 27 π.Χ. ο Οκταβιανός υιοθέτησε τον τίτλο Princeps Civitatis (“Πρώτος Πολίτης”), διέλυσε την Republic και εγκαθίδρυσε το Imperium Romanum, γνωστό σε όλους μας ως Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Γερουσία ήταν αυτή που του έδωσε τον τίτλο “Αύγουστος“, τον οποίο και υιοθετούσαν εφ’ εξής οι διάδοχοι αυτοκράτορες του Οκταβιανού. Έτσι, κάπως άδοξα, τελείωσε το μοναδικό αυτό πολίτευμα της Republic, το οποίο όμως δεν έμελλε να σβήσει εντελώς.

Η Ρωμαϊκή και μετέπειτα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επέζησαν για χρόνια σε μια εποχή που ολόκληρος ο γνωστός κόσμος υπέκυψε για ακόμα μια φορά σε μοναρχικού τύπου πολιτεύματα: Αυτοκρατορία, Τυραννίδα, Βασιλεία. Θα χρειαστεί να περάσουν δεκαοχτώ αιώνες για να υπάρξει και πάλι η ευκαιρία δημιουργίας κάτι νέου: ενός πολιτικού οικοδομήματος το οποίο δεν θα αποτελούσε μοναρχία.

 

Δημοκρατία ή Republic: το μεγάλο δίλημμα

Το 1774 ο Thomas Jefferson συνέταξε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α. και οι πρώην Αγγλικές αποικίες επαναστάτησαν εναντίον της Βασιλείας και της εκμετάλλευσης από την Μεγάλη Βρετανία. Το μένος των πολιτών των Η.Π.Α. έναντι του Βασιλιά Γεώργιου του 3ου, οδήγησε σε μία τελεσίδικη άρνηση των “Αμερικανών” απέναντι σε κάθε τι μοναρχικό και αυταρχικό για το πολίτευμά που σκόπευαν να υιοθετήσουν.

Αφού κατέκτησαν την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους, οι Η.Π.Α. στράφηκαν στους λιγοστούς και εμπνευσμένους ηγέτες αυτής της περιόδου για την πολιτική καθοδήγηση του νεοσύστατου κράτους. Οι ηγέτες αυτοί, οι “Πατέρες και Ιδρυτές των Η.Π.Α.“, ήταν μια πολυφωνική και ποικιλόμορφη ομάδα, η οποία ήταν επί της ουσίας μία πολιτική αλλά και οικονομική ελίτ. Η ελίτ αυτή είχε πρωτοδημιουργηθεί στις τοπικές βουλές των αποικιών, και έπειτα στις συνελεύσεις του Ηπειρωτικού Κογκρέσου, στο οποίο οι απλοί πολίτες δεν είχαν ούτε φωνή, ούτε εκπροσώπηση, αλλά πολλές φορές ούτε καν γνώση και ενημέρωση για το τι συνέβαινε.

Οι Πατέρες λοιπόν του Αμερικανικού Έθνους ήταν και οι συντάκτες του Συντάγματος των Η.Π.Α. το οποίο υιοθετήθηκε το 1787[3]. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων των “Πατέρων”, οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι Αμερικανοί πολιτικοί βρέθηκαν απέναντι σε ένα κυριολεκτικά πολύ σοβαρό δίλλημα. Συνειδητοποίησαν πως σε αντίθεση με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στην ιστορία του κόσμου, είχαν μια μοναδική ευκαιρία να αποφασίσουν οι ίδιοι τη μοίρα και το πολίτευμά τους, χωρίς καμία επιρροή από εχθρούς, συμμάχους, γείτονες και ξένες δυνάμεις. Το δίλλημα, λοιπόν, ήταν ανάμεσα σε δύο πολιτεύματα, τα οποία ήταν υποψήφια για υιοθέτηση από τις Η.Π.Α. Το ένα ήταν το Ελληνικό πολίτευμα της Δημοκρατίας. Οι Πατέρες των Αμερικανών ήταν μεγάλοι θιασώτες του Ελληνικού πνεύματος, κυρίως της τέχνης και της φιλοσοφίας. Αντιθέτως, για θέματα πολιτικής πρακτικής και ρητορικής αντλούσαν την έμπνευσή τους από την αρχαία Ρώμη. Ταυτόχρονα, έκριναν και αποφάσισαν πως το πολυπληθές νεοσύστατο κράτος δεν θα μπορούσε να αντέξει, να καταστεί διαχειρίσιμο και να διοικηθεί εύκολα μέσω του Ελληνικού πολιτεύματος της Δημοκρατίας. Ο Πατέρας του Συντάγματος, James Madison, βλέποντας προς την Καλιφόρνια και διακρίνοντας την πιθανή εξάπλωση προς την Δύση, πίστεψε πως το μέγεθος της χώρας του θα χρειαζόταν κάτι διαφορετικό από τη Δημοκρατία. Άλλοι πάλι Πατέρες, όπως ο Alexander Hamilton, συμφώνησαν μαζί με τον Madison αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο Hamilton πίστευε ότι μόνο μία ομάδα αρίστων και επίλεκτων θα μπορούσε να διαχειριστεί τα κοινά. Ενώ βέβαια ο ίδιος οραματιζόταν μια αριστοκρατία, ο φόβος του και το μίσος του για τον “όχλο” και τις “μάζες” τον έκαναν ανίκανο να συνειδητοποιήσει ότι υιοθετώντας το Ρωμαϊκό πολίτευμα της Republic, οδηγούσε ουσιαστικά τις Η.Π.Α. σε μία νέα αλλά κλασικού τύπου Ολιγαρχία. Μία Ολιγαρχία που αποτελείτο αφενός από την οικονομική ελίτ του Βορρά και αφετέρου από τους γαιοκτήμονες του Νότου, η οποία μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο κατέληξε στην απόλυτη Ολιγαρχία του Βορρά και του χρήματος, και της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που κυβερνάει την ήπειρο μέχρι και στις μέρες μας.

Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, την ώρα που η Ευρώπη ήταν βυθισμένη στο σκότος της Μοναρχίας και η Δημοκρατία ήταν παγκοσμίως ανύπαρκτη και απούσα, η Republic επανεμφανίστηκε στην ανθρωπότητα και αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένη να παραμείνει.

Η περίπτωση της Γαλλίας

Το 1789 η ανθρωπότητα επαναστατεί για ακόμη μια φορά κατά της Βασιλείας, συγκεκριμένα στη Γαλλία. Στις 14 Ιουλίου του 1789 οι Γάλλοι επαναστάτες λεηλατούν την Βαστίλη και αναγκάζουν τον Λουδοβίκο 16ο να συνθηκολογήσει. Η Νομοθετική Βουλή που προέκυψε ως το κυρίαρχο πολιτικό σώμα μετά την επανάσταση, είχε ως μοναδικό αλλά και πρόσφατο οδηγό επιτυχίας το Αμερικανικό Σύνταγμα του 1787 και προχώρησε αμέσως στην υιοθέτηση του Ρωμαϊκού πολιτεύματος της Republic[4]. Και σε αυτήν την περίπτωση, όπως και στην Αμερικανική, οι νόμοι δεν αποφασίζονταν απευθείας από κάθε πολίτη, όπως είχε πει ο Rousseau, αλλά μέσω των “αντιπροσώπων” τους, όπως πρέσβευε ο Sieyès.

Η Ολιγαρχία που δημιουργήθηκε στην επαναστατική Γαλλία, εξέφραζε τα συμφέροντα της αριστοκρατίας, μέλη της οποίας αποτελούσαν και την πλειοψηφία της Νομοθετικής Βουλής (π.χ. Marquis de La Fayette, πολιτική ομάδα των Feuillants, κτλ.). Η Republic αυτή ήταν θνησιγενής εξ αρχής και η μεγάλη οικονομική κρίση, οι ήττες στον πόλεμο με την Βοημία, την Αυστρία και την Ουγγαρία, και η συνειδητοποίηση των πολιτών ότι αντάλλαξαν το τυραννικό καθεστώς του Λουδοβίκου με την τυραννίδα των πλουσίων και των ευγενών, οδήγησαν στη δεύτερη Γαλλική Επανάσταση, στις 10 Αυγούστου 1792. Το κύριο αίτημα της επανάστασης αυτής ήταν η κατάργηση των προνομίων των ευγενών και η πραγματική ισότητα των πολιτών. Κυρίως όμως ήταν η απαίτηση για Δημοκρατία, το ξεχασμένο αυτό πολίτευμα που είχε σβήσει με την υποταγή της αρχαίας Ελλάδας στις Ρωμαϊκές λεγεώνες το 146 π.Χ..

Οι Γάλλοι συνειδητοποίησαν το 1792 πως την κυριαρχία σε μια πολιτεία την έχουν οι πολίτες και όχι οι αντιπρόσωποί τους[5]. Στην ουσία συνειδητοποίησαν πως η ισχύς των “αντιπροσώπων” είναι δευτερεύουσα και υπάρχει υπό την ανοχή και την εμπιστοσύνη των πολιτών, οι οποίοι μπορούν όποτε θέλουν, ελεύθερα να την ανακαλέσουν. Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δεν θα μάθει ποτέ αν η Δημοκρατία θα μπορούσε να επικρατήσει και να λειτουργήσει στο τεράστιο Γαλλικό κράτος του 18ου αιώνα. Η άμεση δολοφονία του Λουδουβίκου, ο εμφύλιος πόλεμος που προκλήθηκε από την υποχρεωτική στράτευση, η Κυριαρχία του Τρόμου (ιδιαίτερα επί της εποχής του Robespierre), ο λανθασμένος ιδεολογικός “Δημοκρατικός επεκτατισμός” και οι στρατιωτικές ήττες οδήγησαν σε απανωτά πραξικοπήματα τα οποία κατέληξαν στην επάνοδο της μοναρχίας με την υποστήριξη μιας υποταγμένης πλέον Ολιγαρχίας, στην οποία ο νικητής Ναπολέων έκλεινε το μάτι αποδεχόμενος τον τίτλο του Πρώτου Ύπατου[6]. Ως νεότερος Οκταβιανός που ανακηρύχθηκε “Αύγουστος” από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, ο Ναπολέων απετίναξε το μανδύα του Ύπατου όταν εδραιώθηκε στην εξουσία και ανακηρύχθηκε από την Γαλλική Γερουσία[7] ως Αυτοκράτορας των Γάλλων.

Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις

Η Ευρωπαϊκή ήπειρος στη συνέχεια βυθίστηκε για ακόμα μια φορά στο σκοτάδι της μοναρχίας και όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις είχαν δύο πρόσφατα παραδείγματα για να μελετήσουν και να αξιοποιήσουν. Την βραχύχρονη και επίδοξη Δημοκρατία της Γαλλίας, και την Republic της ανερχόμενης Αμερικανικής υπερδύναμης. Προφανώς, το πρώτο παράδειγμα ήταν προς αποφυγή ενώ το δεύτερο προς απομίμηση. Συνεπώς, κάθε χώρα που απελευθερωνόταν, κοιτούσε προς Δυσμάς για να δημιουργήσει έτσι το νέο της πολίτευμα – δηλαδή μια ακόμη Republic.

Το μυστικό εδώ είναι πως οι λέξεις αυτές, Δημοκρατία και Republic, και η διαφοροποίησή τους δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, ούτε εξηγήθηκαν στους πολίτες. Ο όρος Republic άρχισε να σβήνει σιγά σιγά από την Αμερική και να αντικαθίσταται με τον όρο Δημοκρατία.. Ο λόγος ήταν η δημοκρατική νομιμοποίηση του καθεστώτος και της ηγεσίας των Ολιγαρχών. Με άλλα λόγια, η Republic ντύθηκε με τον μανδύα της Δημοκρατίας για να υπηρετήσει ακόμα καλύτερα και απόλυτα τα συμφέροντα της εκάστοτε ελίτ. Η λέξη Δημοκρατία οδηγούσε και οδηγεί ακόμα με την αγχίνου μνήμη στην Αρχαία Αθήνα, όπου τα όργανα της πολιτείας εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό. Αυτόν ακριβώς το συνειρμό και αυτήν τη νομιμοποίηση αποζητούσαν και έβρισκαν οι Ολιγάρχες στη λέξη και την ανάμνηση της Δημοκρατίας, ενώ επί της ουσίας το πολίτευμα εξυπηρετούσε το ίδιον συμφέρον τους. Όπως και σε κάθε Republic συμβαίνει το ίδιο, τα όργανα της πολιτείας, δηλαδή, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εκάστοτε πολιτικής και κοινωνικής ελίτ.

Με την επιτυχία του Αμερικανικού πειράματος, λοιπόν, και τη νομιμοποίηση αλλά και την όμορφη ανάμνηση της ταμπέλας της “Δημοκρατίας” ήταν εύλογο οι νέες χώρες που απελευθερωνόντουσαν να αγκαλιάσουν την Republic ως το δικό τους πολίτευμα και να εξυπηρετούνται μέσω αυτής τα συμφέροντα των ολίγων της κάθε χώρας.

Συμπεράσματα

Συνοψίζοντας, καθίσταται σαφές ότι απαιτείται ο επιστημονικός διαχωρισμός των δύο πολιτευμάτων, Republic και Δημοκρατία, καθώς και η αποσαφήνιση της ιστορικής πολιτικής εξέλιξης της ανθρωπότητας βάσει αυτών. Ταυτόχρονα, είναι προφανές ότι η στρέβλωση του όρου “Δημοκρατία” συνεχίζεται ως και σήμερα για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Η Republic στη σύγχρονη μορφή της, και για να υπνωτίσει μία παγκόσμια κοινότητα πολιτών που ενημερώνεται και επικοινωνεί διαρκώς, έχει χρησιμοποιήσει νέες τακτικές συγκάλυψης και ψεύδους. Ίσως η πιο επικίνδυνη εξ αυτών είναι η “υποκατηγοριοποίηση” της Δημοκρατίας σε διάφορες “μικρότερες” μορφές της όπως: Άμεση, Αντιπροσωπευτική, Βασιλευόμενη, Ισλαμική, Κοινοβουλευτική, Προεδρευόμενη, Προεδρική, Ρεπουμπλικανική, Σοβιετική, Σοσιαλιστική, Συμμετοχική, Ρωμαϊκή, κ.ο.κ.

Οι υποκατηγορίες αυτές θολώνουν τα πολιτικά και πολιτειακά νερά και είναι πολλές φορές αρκετές για να οδηγήσουν αυτούς που αγνοούν την πολιτική ιστορία στην περιφρόνηση της Δημοκρατίας και την κρυφή και πολλές φορές υποσυνείδητη και χωρίς τη θέλησή τους υποστήριξη της Republic και της πολιτικής της σκευωρίας και πολιτειακής και ιδεολογικής καπηλείας. Προφανώς και οι λέξεις αυτές είναι απλοί νεολογισμοί, ανύπαρκτες έννοιες για ανύπαρκτα πολιτεύματα, μιας και η Δημοκρατία είναι μία όπως ορίζεται ιστορικά και από την πολιτική επιστήμη και δεν επιδέχεται επίθετα.

Εξίσου σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε πως κάθε προσπάθεια αναστήλωσης του αληθινού πολιτεύματος της Δημοκρατίας, οπουδήποτε στον κόσμο, θα μπει στο στόχαστρο των απανταχού ελίτ των Republic του πλανήτη, των οποίων τα συμφέροντα θα θίγοντας προφανώς άμεσα από μία τέτοια εξέλιξη.

Οι σύγχρονες δημοκρατικές ιδέες και προτάσεις[8] που ισχύουν ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις Republic ανά την υφήλιο, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για την επικείμενη αναγέννηση της Δημοκρατίας, αλλά δεν θα έπρεπε να θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά και να συγχέουν δια της ύπαρξής τους τα δύο διαφορετικά πολιτεύματα. Ας μην ξεχνάμε ότι μικρές δημοκρατικές ιδέες είναι ανεκτές έως και θεμιτές από τις άρχουσες ελίτ των Republic, έτσι ώστε να διαιωνίζεται ο δημοκρατικός μύθος των πολιτευμάτων τους.

Θα ήθελα να μου επιτραπεί κλείνοντας, η μη επιστημονική κρίση και άποψη και να εξηγήσω πως η αναφορά στην επικείμενη αναγέννηση της Δημοκρατίας γίνεται λόγω της βαθειάς μου πεποίθησης πως το ευγενές αυτό πολίτευμα, που έχει παραμείνει νεκρό και ανεφάρμοστο τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, μπορεί στη σύγχρονη εποχή να ξαναβρεί τη φωνή του. Αν η εποχή των μικρών πόλεων-κρατών της Ελλάδος στην αρχαιότητα μπορούσε να υποστηρίξει την Δημοκρατία με το μικρό πληθυσμό των πόλεων και την εύκολη συμμετοχή όλων στα κοινά, η επόμενη πραγματική ευκαιρία είναι όντως τώρα. Την εποχή δηλαδή που οι ραγδαίες εξελίξεις στην επικοινωνία και τις τεχνολογίες μπορούν να μας παρέχουν τις δυνατότητες για την αναγκαία αναγέννηση της Δημοκρατίας που θα εκφράσει όσο τίποτα τις νέες γενιές των πολιτών του κόσμου.

Η παραπάνω πολιτική ανάλυση οδήγησε στη σύνταξη της πρώτης «oλοκληρωμένης Συνταγματικής πρότασης για ένα νέο, μοναδικό, Ελληνικό και επιτέλους Δημοκρατικό πολίτευμα για τη σύγχρονη Ελλάδα», που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο «Δημοκρατία, το Πολίτευμα που περιμέναμε».

Είναι χειμώνας και το κάτασπρο χιόνι απλώνεται σαν λευκό μυσταγωγικό πέπλο στη ζαλισμένη από λήθαργο μεγαλούπολη. Οι κάτοικοι της πόλης μένουν εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους για να προστατευτούν από το τσουχτερό κρύο αλλά και τους κινδύνους που παραμονεύουν στα σκοτεινά σοκάκια, και έτσι αναζητούν την ζεστασιά και τη θαλπωρή στο οικογενειακό τζάκι.  

Κάποιος από τους γεροντότερους θα ξεκινήσει μία ιστορία για τα μεγαλεία του παρελθόντος. Τα παιδιά θα εκφράσουν την δυσαρέσκεια και βαρεμάρα τους αλλά ευτυχώς κάποιος θα τα γλιτώσει λέγοντας πως αυτές οι εποχές ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Στη συνέχεια, και αφού πλέον όλοι απολάυσουν τις εκλεκτές γιορτινές λιχουδιές, κάποιος θα ανοίξει το μεγάλο κουτί της τηλεόρασης για επιπλέον συντροφιά, μιας και πλέον η οικογένεια κοιτιέται διστακτικά και αμήχανα και κανείς δεν φαίνεται να έχει κάτι να πει.

Οι μεγαλύτεροι θα παρατηρήσουν με προσοχή και ευλάβεια τις ειδήσεις και θα φωνάξουν τα παιδιά να κάνουν ησυχία για να ακούσουν. Τα νέα είναι πολλά και συναρπαστικά, και δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και κοινωνικά ινδάλματα μυούν την οικογένεια στην νέα σύγχρονη νοοτροπία και διδάσκουν το νέο ελληνικό ήθος. Ο κρύος αέρας που φυσάει έξω από το παράθυρο θα τσιρίξει κάτι αλλά κανείς πλέον δεν μπορεί να τον ακούσει..

..Και ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, ως δια μαγείας, σαν το μαγικό μιας μικρής ατίθασης νεράιδας, σαν ένα αρχαίο και τρομακτικό παραμύθι το οποίο παίρνει ζωή, ο εθνοκτόνος αστικός μύθος ξαναπαίρνει μορφή στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

—-

Δεκαετίες, αιώνας… Μέρες, μήνες, χρόνια…

Όλοι, οι απανταχού Έλληνες που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή εν ζωή, έχουμε όλοι μας έναν κοινό παρανομαστή. Έναν παρανομαστή ο οποίος μας διαιρεί και ταυτόχρονα μας μειώνει και μας αποδυναμώνει. Έχουμε αποδεχτεί όλοι μας πλήρως και χωρίς καμμία ένσταση έναν εθνοκτόνο αστικό μύθο.

Ο μύθος αυτός αποτελεί κοινό μυστικό για κάθε Έλληνα. Αυτό που όμως διαφεύγει από την αντίληψή μας είναι οι σκοποί του εν λόγω μύθου. Ο εθνοκτόνος αυτός αστικός μύθος είναι απόκρυφος, υποχθόνιος και υποσυνείδητος. Παρ’ όλα αυτά, μελετώντας την ιστορία, την δυναμική και το πεπρωμένο του Ελληνισμού, το πέπλο του μύθου διαλύεται σαν μια προσβλητική φάρσα και ο ίδιος απογυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας:

Όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες, μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και άνδρες, πλούσιοι και φτωχοί, βόρειοι και νότιοι, κεντροελλαδίτες και νησιώτες, ιδεαλιστές και ρεαλιστές, προοδευτικοί και υπερασπιστές της παράδοσης, έχουμε υιοθετήσει -μέσω της διαδικασίας ενηλικίωσης, κοινωνικοποίησης και κοινωνικής ένταξης- έναν εξ’ ολοκλήρου εθνοβόρο αστικό μύθο. Η πλήρης αυτή αποδοχή συνέβη σε όλους μας με παρόμοιο τρόπο και από παρόμοια μέσα και θεσμούς της Ελληνικής πραγματικότητας. Μάθαμε για τον μύθο αυτό από τους παιδικούς μας φίλους, οι οποίοι παρά τις όσες διαφορές μας ποτέ δεν θα ήθελαν να μας κάνουν κακό, την οικογένειά μας που η μοναδική της αποστολή είναι να μας φροντίζει στα όποια εμπόδια της ζωής, να μας αγαπά χωρίς αντίτιμο και όρια, να μας στηρίζει σε κάθε ευγενές όνειρό μας και να μας υποστηρίζει στην κάθε αντίξοη προσπάθειά μας για δημιουργία και πρόοδο. Ενστερνιστήκαμε την ιστορία του αστικού μύθου από τους θεσμούς της Εκκλησίας και του Σχολείου, που παρά την υψηλή αποστολή που έχουν για την ενημέρωση, τη διαπαιδαγώγηση και τη μόρφωσή μας, μας μεταλαμπάδευσαν κάτι το οποίο οι θεσμοί αυτοί δυστυχώς δέχονται και με αδυναμία παραδέχονται. Ο μύθος αυτός έχει περάσει σε εμάς ακέραιος, ακατανίκητος και στις μέρες μας δυνατός όσο ποτέ.

Σύμφωνα με τη στιχομυθεία του εν λόγω μύθου, οι Έλληνες είναι ένας χαμένος πραγματικά λαός. Οι Έλληνες Πολίτες είναι δίχως μέλλον. Σύμφωνα με τον μύθο που μας εμφυτεύουν στο υποσυνείδητό μας, είμαστε άνθρωποι συνεπαρμένοι και εξαρτημένοι από οκνηρία και ραθυμία. Είμαστε ανίκανοι, απαίδευτοι, χωρίς τρόπους, φονιάδες της διανόησης, παιδιά μιας ανώτερης γενιάς την οποία απογοητεύσαμε πλήρως και δεν τολμάμε καν να κοιτάξουμε στα μάτια. Σύμφωνα με τον μύθο, είμαστε η ξεπεσμένη γενιά, το τελευταίο σκαλοπάτι, οι τυφλοί στο σκοτάδι της αμάθειας και της αδυναμίας. Σύμφωνα με το μύθο είμαστε το πρόβλημα, το λάθος, ό,τι χειρότερο έχει να αποδείξει το Ελληνικό γένος. Είμαστε οι καταδικασμένοι, οι άνθρωποι που είναι αδύναμοι να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους, να ελέγξουν την μοίρα τους και την μοίρα της χώρας τους. Σύμφωνα με τον μύθο είμαστε οι κάτοικοι μιας αδύναμης χώρας που σβήνει καρτερικά και αιμορραγεί λίγο-λίγο, χάνοντας τα νέα της παιδιά στις ξένες χώρες. Μιας χώρας χωρίς δυνατότητες, χωρίς πλουτοπαραγωγικές πηγές – μιας πραγματικά ευτελούς χώρας. Μιας μίζερης, κακόμοιρης, μικρής και ασήμαντης δικαιολογίας στο κέντρο της Μεσογείου.

Σύμφωνα με το μύθο είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε, ανίκανοι να κρίνουμε, ανίκανοι να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο από την τωρινή αίσχιστη κατάστασή μας, και επιπλέον η κατάσταση αυτή μας αξίζει και ότι οποιαδήποτε αξίωση και απαίτηση από μέρους μας αποτελεί απλό και ωμό θράσος. Το χειρότερο όμως και το πιο απεχθές, είναι ότι σύμφωνα με τον εθνοφθόρο αστικό μύθο που μας κατασπαράζει για χρόνια σαν κακόβουλη ίωση, είναι ότι εμείς, οι Έλληνες Πολίτες, είμαστε η απόλυτη απογοήτευση στον ίδιο μας το εαυτό, και πάνω από όλα οι εκτελεστές των ερχόμενων γενεών, οι καταδικαστές των παιδιών μας…

Δεκαετίες, αιώνας… Μέρες, μήνες, χρόνια…

Όλη η στιχομυθεία του σάπιου αυτού μύθου απευθύνεται και κατηγορεί τους λάθους ανθρώπους. Όχι τους Έλληνες. Δεν είμαστε εμείς αυτοί. Όχι οι Έλληνες.

Μέσα από τις άφθαρτες σελίδες της ιστορίας αρχίζει να διαφαίνεται μια μεγάλη αλλαγή. Μια γενεσιουργός σπίθα υψώνεται περήφανα, και με έπαρση κατατροπώνει το σκοτεινό σάβανο του μύθου. Μία απαστράπτουσα ύπαρξη, μια Αυταπόδεικτη Αλήθεια σαρώνει και μεταμορφώνει σιγά-σιγά τους απανταχού Έλληνες Πολίτες.

Η επιβίωση του έθνους είναι γεγονός.

Αρνούμενοι την υποταγή στον φόβο, την τυραννία και τον μυστικισμό του απεχθούς αυτού μύθου – δυνάστη, αναγνωρίζουμε τα στυγερά ψεύδη όλων αυτών των πολιτικών, δημοσιογραφικών και κοινωνικών ελίτ που δημιούργησαν και αναμοχλεύουν τον μύθο για να μας κρατήσουν υποταγμένους στην δική τους μετριότητα, ανικανότητα, άγνοια και ανυπαρξία. Μία ομάδα – μεσαιωνική σέκτα, ένα κονκλάβιο ζηλωτών που θεοποιεί το μίσος το φθόνο και την ίντριγκα, που ακολουθεί και επιπλέον πρόστυχες τακτικές, όπως είναι η διάδοση του μεγαλείου των Αρχαίων Ελλήνων και η σταδιακή και ολική επανάπαυσή μας σε αυτό για να οδηγηθούμε και να παγιδευτούμε ξανά στην στέρεη μετριότητα της τωρινής μας πραγματικότητας. Οι δυνάμεις αυτές οδήγησαν και οδηγούν ακόμα την Ελλάδα στο αίμα και τις στάχτες.

Η Ελλάδα πρέπει να κατατροπώσει τον μύθο, ειδάλλως ο μύθος θα κατατροπώσει την Ελλάδα.

Υποστηριζόμενοι πλήρως από τις δυνάμεις της Διάνοιας, της Φρόνησης και της Σοφίας, αντιμετωπίζουμε και κρίνουμε τα γεγονότα. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η Ελλάδα με 2.119 ώρες εργασίας το χρόνο κατέχει μία από τις υψηλότερες θέσεις στο μέσο όρο ετήσιας εργατικότητας, αφήνοντας πίσω της κατά πολύ λοιπές αναπτυγμένες χώρες. Επιπλέον ακόμα και στην δυσβάσταχτη περίοδο της οικονομικής κρίσης, έχουμε φροντίσει να αναδείξουμε Ηράκλεια αποθέματα αντοχής και ανθεκτικότητας, κρατώντας σταθερά τα επίπεδα καταναλωτικότητας και αποταμίευσης – από τα πιο υγιή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, και εν μέσω εχθρικών πυρών, παραμένουμε ηγετική δύναμη σε δημιουργικούς και σύγχρονους τομείς ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας όπως η Ναυτιλία (με το μεγαλύτερο στόλο παγκοσμίως) και ο Τουρισμός (με 17 εκ. τουρίστες ετησίως και αύξηση 25% το 2011). Τέλος, τα σαγηνευτικά παραμύθια της σύγχρονης Κακιστοκρατίας κατάφεραν να συμπεριλάβουν στον κακεντρεχή τους μύθο την απόκρυψη των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας μας, καθώς και την αστείρευτη δυναμική της Ελλάδος για ανάπτυξη και πρωτοκαθεδρία σε τομείς της εναλλακτικής ενέργειας.

Η αντοχή αποτελεί έμφυτο στοιχείο του χαρακτήρα μας και το κουράγιο μας δεν μας πρόδωσε ποτέ.

Εμπνευσμένοι απόλυτα από τις αρχές της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Ηθικής ξανα ανακαλύπτουμε το μεγαλείο μας και διεκδικούμε την κατάκτηση του πεπρωμένου μας. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε Έλληνες Πολίτες και αυτό μας δίνει τεράστια ώθηση για να διαπρέψουμε. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε οι συγκεκριμένοι Έλληνες Πολίτες με πανέμορφα όνειρα και μεγαλοπρεπείς αξιώσεις. Είμαστε άνθρωποι ελευφερόφρονες, ηθικοί, δυναμικοί, ενεργητικοί, ζωντανοί και ακμαίοι. Άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονται για τους υπόλοιπους Πολίτες αλλά και για το γενικό καλό της Πατρίδας. Άνθρωποι αυτοδύναμοι οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να φροντίσουν τους δικούς τους. Δεν υπάρχει άλλος λαός στο κόσμο με μεγαλύτερη λατρεία και αφοσίωση στα παιδιά του. Δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θα διστάζαμε, πραγματικότητα που δεν θα αλλάζαμε, θυσία που δεν θα υπομέναμε για να φροντίσουμε τα παιδιά μας και για να τους αφήσουμε μία καλύτερη Ελλάδα και μία καλύτερη ζωή. Σε αυτό είμαστε μοναδικοί και ασύγκριτοι.

Ταυτόχρονα είμαστε και δημιουργικές μονάδες –μέλη ενός ανώτερου συνόλου που σκοπό έχει την επιδίωξη υψηλών επιτευγμάτων. Είμαστε Έλληνες Πολίτες: άνθρωποι ευαίσθητοποιημένοι για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας, με δίψα και ανιδιοτελή όρεξη να ασχοληθούμε, να αναμειχθούμε και να συνδράμουμε στη βελτίωση της ζωής όλων μας και στην πολιτική ενδυνάμωση της χώρας.

Επίσης, είμαστε Πολίτες του Κόσμου: άνθρωποι ευαίσθητοι για τα προβλήματα του πλανήτη και κόσμου μας, τις ανάγκες και κινδύνους του, συμμετέχοντας σε οργανώσεις για την ενίσχυση και σωτηρία του.

Ταυτόχρονα είμαστε άνθρωποι-ανθρωπιστές με βαθειά και ιστορική κατανόηση του πόθου για Δημοκρατία και Ελευθερία και του καθήκοντος να προσφέρουμε τη συνδρομή μας με κάθε τρόπο στην προσπάθεια ανεξαρτησίας  των καταπιεσμένων όλου του κόσμου.

Συνειδητοποιούμε επίσης ότι ο ήλιος ποτέ δεν έλαμψε σε αξιότερη και δυνατότερη χώρα. Η δυναμική της Ελλάδος είναι πράγματι ατέρμονη. Πολλές φορές αυτό το Έθνος δοκιμάστηκε από τους αγγελιοφόρους της τυραννίας και του μυστικισμού, τους πρεσβευτές της υποταγής και της ταπείνωσης, τους προασπιστές του πνευματικού σκότους και του εξανδραποδισμού της ψυχής, τους καγκελάριους της βαρβαρότητας, τους σφετεριστές των προσπαθειών και των Αξιών μας. Οι Πολίτες μας όμως είναι, ήταν και θα είναι μέχρι το τέλος οι ιεροί υπέρμαχοι της Δημοκρατίας. Αυτά που μας χωρίζουν είναι ποταπά ψήγματα μπροστά στο Ελληνικό Έπος το οποίο μας ενώνει. Η δύναμή μας δεν βρίσκεται στον αριθμό αλλά στην ενότητά μας.

Κάθε φορά που μείναμε ενωμένοι, γονατίσαμε αυτοκρατορίες, υπερασπιστήκαμε Αξίες, αποκρούσαμε το κύμμα της βαρβαρότητας που εξαπλωνόταν κατά του Δυτικού πολιτισμού, συμφιλιώσαμε ορκισμένους αντιπάλους, υποτάξαμε τον δεσποτισμό, δημιουργήσαμε «θαύματα του κόσμου», πατάξαμε καταστροφικές και επεκτατικές ιδεολογίες, δαμάσαμε θρησκείες, ανυψώσαμε το Ανθρώπινο γένος και πνεύμα, υπερβήκαμε τα ανθρώπινα όρια και αλλάξαμε τον ρου της Ιστορίας.

Έτσι και τώρα, φιλοδοξούμε να γράψουμε το δικό μας προσωπικό κεφάλαιο στον αρχαιότερο τόμο της ανθρωπότητας – αυτόν του Ελληνισμού. Φιλοδοξούμε να δούμε την Ελλάδα να δεσπόζει ως μία Μεγάλη Δύναμη, Ανθρωπιστική, Εκπαιδευτική, Ενεργειακή, Τουριστική, Πολιτιστική – όπως ακριβώς της αξίζει.

Είμαστε άνθρωποι αδιάφθορης και ακλόνητης ακεραιότητας, φίλοι της Ειρήνης, θαυμαστές της Δημοκρατίας, αφοσιωμένοι στην Δικαιοσύνη, και πολέμιοι του κρατισμού, της ομαδοποίησης και της διάσπασης.

Αναλαμβάνοντας το χρέος μας στην Ιστορία και απέναντι στον καλύτερό μας εαυτό, γινόμαστε δημιουργικές δυνάμεις πρωτοπορίας και προόδου. Η νέα ενθουσιώδης και νουνεχής γενιά των Ελλήνων προάγει διεθνώς τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία προσθέτοντας τις δικές τις ρηξικέλευθες αξίες στο οπλοστάσιο της Ανθρωπότητας:

Πολιτεία, και θεσμοί άμεσης Δημοκρατίας. Δημοψηφίσματα, πολιτική πρωτοβουλία (νομοθετική, και συνταγματικής αναθεώρησης), πολιτική πρόταση μομφής (κατά παντός εκλεγμένου αξιωματούχου), λογοδοσία (κάθε απερχόμενου αξιωματούχου), είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία με τα οποία θέλουμε να εμπλουτίσουμε τη χώρα μας και να ενισχύσουμε έτσι παγκοσμίως το ρόλο, την συμμετοχή και ουσιαστικά την έννοια του Πολίτη. Είναι οι δικές μας καθαρά ελληνικές ιδέες αυτές που θέτουν τον Πολίτη στο επίκεντρο της χώρας του – στο επίκεντρο του κόσμου.

Πνευματική Πυρανδρεία, είναι η έννοια που εξηγεί τα ατελείωτα ψυχικά μας αποθέματα, την ανάγκη μας για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, αυτοσεβασμό, ελευθερία φρόνησης, προάσπισης των δικαιωμάτων μας, και ελευθερία από παράνομες και διαφθαρμένες κρατικές επιρροές, οχλήσεις και αποφάσεις που δεν μας εκπροσωπούν. Είναι επίσης η έννοια που εξηγεί και οριοθετεί την ύπαρξή μας στην Ελληνική κοινωνία ως αναπόσπαστα στοιχεία και συστατικά ενός πανέμορφου συνόλου.

Ηθική, είναι η υπέρβαση της δεδομένης λέξης από την σύγχρονη ελληνική απόδοση μιας κοσμοιστορικά πρωτοποριακής σύλληψης. Η νέα γενιά των Ελλήνων – οι νέοι Έλληνες Πολίτες γίνονται ευαγγελιστές μιας Ηθικής με την πλήρη σημασία της λέξης. Μιας Αιδούς που δεν υπόκειται σε εθνικές σκοπιμότητες και δεν περιορίζεται σε σύνορα κρατών. Μία Ηθική, της αξιοκρατίας, του μη συμβιβασμού, της αυτοθυσίας, της ανταμοιβής, μα πάνω από όλα μια Ηθική της Ανθρωπότητας. Η Ελλάδα μάχεται για να γίνει η πρώτη Ηθική Υπερδύναμη του πλανήτη.

Αυτή η χώρα, η απαρχή του Πολιτισμού, της σκέψης, και ουσιαστικά του Ανθρώπου, υπήρξε πάντα το απόρθητο άσυλο για τους κατατρεγμένους εραστές της Ελευθερίας. Οι Πολίτες της, αυτοδημιούργητοι, και γενναίοι πέρα από κάθε δυνατό θνητό όριο, μπορούν να δημιουργήσουν μία δύναμη μεγαλύτερη από κάθε χώρα που βρίσκεται κάτω από τους ουρανούς. Ας τραβήξουμε μία γραμμή, η οποία σαν μία πράξη λήθης θα θάψει στο παρελθόν κάθε τι που μας κρατούσε πίσω και μας περιόριζε.

Η επιβίωση και η ανύψωση του έθνους είναι γεγονός.

 

Η στοργική μητέρα βάζει τα παιδιά για ύπνο στα ζεστά τους κρεβάτια και τους υπόσχεται ότι αύριο ξεκινάει μία διαφορετική ιστορία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει ένα μόνο μέλλον και μία μόνο μοίρα και αυτή είναι αιώνια και ένδοξη.

Η αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών αποτελεί έμπνευση του Montesquieu την οποία εξέφρασε κατά το 18^ο αιώνα. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος πρέσβευε ότι για την ομαλή πολιτική λειτουργία μιας χώρας απαιτείται ένα σύστημα εξισορρόπησης των δυνάμεων εξουσίας (Νομοθετική, Δικαστική, Εκτελεστική). Η επαναστατική αυτή ιδέα θεωρείται πλέον αυτονόητη στις μέρες μας. Κάθε δημοκρατικό πολίτευμα ενέχει την αρχή αυτή ως απαραίτητη ανάγκη αποκέντρωσης της εξουσίας και καταμερισμό του δημοσίου έργου και της δημόσιας ευθύνης.

Σήμερα στην Ελλάδα (και όχι μόνο) βιώνουμε μία ολοκληρωτική διαστρέβλωση της εν λόγω αρχής. Το πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα καθώς και η Κοινωνία των Πολιτών φαίνεται να έχει αποδεχθεί μία στείρα και επίπεδη «ονομαστική» διάκριση των τριών εξουσιών. Επί της ουσίας είναι κοινώς γνωστό και δυστυχώς αποδεκτό, ότι το πολιτικό μας σύστημα ελέγχεται απόλυτα από μία πανίσχυρη Εκτελεστική εξουσία η οποία και έχει την πολιτική, νομοθετική, και δικαστική πρωτοκαθεδρία σε κάθε ανερχόμενο θέμα και ζήτημα. Με άλλα λόγια, έχουμε όλοι μας αποδεχτεί ένα πυραμιδικό σύστημα εξουσίας στο οποίο μία και μόνο προσωπικότητα, ο πρωθυπουργός – δυνάστης (με την αυλική του ακολουθία – το κόμμα), αποφασίζει ανεξέλεγκτα και τις περισσότερες φορές αυθαίρετα, για τη μοίρα και την πορεία μιας ολόκληρης χώρας.

Αφού αποσαφηνιστεί η πολιτική δομή και λειτουργία της χώρας, γίνεται προφανές ότι η ισχύουσα κατάσταση είναι άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό οι άμεσα εκλεγμένοι εκπρόσωποι των Πολιτών – οι Έλληνες βουλευτές – να είναι υποχείρια και στο έλεος ενός ανθρώπου και της επιλεγμένης κυβερνητικής του ομάδας για να νομοθετήσουν. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό οι ανώτατοι και ικανότεροι δικαστικοί της χώρας να φαντάζουν αδύναμοι και ο λόγος τους να είναι είτε συμβουλευτικός (!) είτε να αναιρείται και να χλευάζεται από την σπείρα της κυβερνήσεως. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό να επαφίεται η τύχη της Ελλάδος, της ζωής μας και των παιδιών μας στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου, γράφοντάς του μία λευκή επιταγή ανανεώνοντάς την κάθε τέσσερα χρόνια.

Επιπλέον, γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι ακόμα και ο πιο ηθικός και τίμιος άνθρωπος θα κινδύνευε να διαφθαρεί λόγω της παντοδυναμίας της θέσης του πρωθυπουργού. Ο παπικού τύπου πολιτικός του θρόνος τον περιβάλλει με αντίστοιχα θεόσταλτα δικαιώματα, όπως αυτό της πρωτειάς και του αλάθητου. Είναι επίσης υπεράνω νόμου μιας και τα ανώτατα δικαστικά σώματα ορίζονται και διορίζονται από αυτόν και δεν θα μπορούσαν ποτέ να ελέγξουν αυτόν και τους αγαπημένους του ακολούθους. Το πιο τρομαχτικό όλων είναι ότι έχοντας τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της χώρας και 10 εκ. Πολιτών, ο πρωθυπουργός – δυνάστης μπορεί να μας οδηγήσει με την δική του προσωπική αποτυχία στην συνολική αποτυχία και καταδίκη ενός ολόκληρου έθνους, κάτι το οποίο βιώνουμε μάλιστα και στις μέρες μας.

Η Εκτελεστική εξουσία δεν είναι ανώτερη από τις άλλες δύο εξουσίες. Το γεγονός ότι στη χώρα μας η Νομοθετική και Δικαστική εξουσία υπόκεινται σε αυτήν αποτελεί απλά και ευδιάκριτα μια πολιτική διαστρέβλωση. Ένα πολιτικό καρκίνωμα το οποίο μειώνει τις άλλες δύο εξουσίες και τις προσωπικότητες που τις αποτελούν, και υποθηκεύει το μέλλον όλων μας σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι πλήρης παντοδυναμίας της ανώτατης κυβερνητικής σέκτας.

Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν μπορεί να κρίνει κανείς την ισχύουσα κατάσταση ως ένα μείζον συστημικό πρόβλημα της χώρας μας το οποίο έχει βασικότατη ευθύνη για τον εξευτελισμό της πολιτικής και για την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει υποπέσει τώρα η Ελλάδα.

Επομένως, είναι αναγκαίο, και απαιτείται η ενδυνάμωση της έννοιας της διάκρισης των εξουσιών όπου αυτή δεν είναι αρκετή. Απαιτείται μία απόλυτη Αυτοδυναμία των Εξουσιών απέναντι στις άλλες, για κάθε θέμα της αρμοδιότητάς τους. Για παράδειγμα, απαιτείται η Νομοθετική εξουσία να έχει την μοναδική ικανότητα νομοθετικής πρωτοβουλίας και να μην υπόκειται στις θελήσεις και τις ορέξεις της κυβέρνησης (Εκτελεστική εξουσία). Επίσης απαιτείται η ενδυνάμωση της Δικαστικής εξουσίας έτσι ώστε αυτή να μπορεί να ελέγξει και να διώξει τους παράνομους Νομοθέτες και μέλη της κυβέρνησης. Επιπλέον είναι αυτονόητο ότι μια Αυτοδύναμη Δικαστική αρχή θα μπορούσε να σταματήσει απόλυτα και οριστικά κάθε νομοθετική πρωτοβουλία ή κυβερνητική απόφαση που διέκρινε ως αντισυνταγματική.

Στην περίπτωση που τα ανωτέρω γινόντουσαν πράξη θα είμασταν όλοι μάρτυρες μιας αληθινής πολιτικής αναγέννησης στη χώρα. Με ένα σύστημα ισορροπίας δυνάμεων, κάθε εξουσία θα έπρεπε να λάβει υπ’οψιν της τις άλλες δύο με αποτέλεσμα κάθε πρωτοβουλία να ήταν πιο νόμιμη, πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική. Ταυτόχρονα, θα παρατηρούσαμε την ανέλιξη ικανών προσωπικοτήτων και στις τρεις εξουσίες (και όχι μόνο στην Κυβέρνηση), οι οποίες θα προσέθεταν με την διανοητική και πολιτική τους γνώση και κατάρτιση στο πολιτικό κεφάλαιο της χώρας. Επιπλέον, το πολιτικό τους κύρος και η αξία των ανεμπόδιστων (από την αυταρχική κυβέρνηση) προσπαθειών τους θα εμπλούτιζε την Δημοκρατικότητα της χώρας και θα οδηγούσε στην γενική πολιτική πρόοδο και ανάπτυξη.

Αξίζει να αναφερθεί ένα παράδειγμα το οποίο αναδεικνύει τα οφέλη από την ύπαρξη αυτοδύναμων εξουσιών και προσωπικοτήτων – ηγετών τους που συνεργάζονται, αλληλοελέγχονται, αλληλοϋποστηρίζονται, και με τον ευγενή τους ανταγωνισμό και τον μεταξύ τους υγιή και απαραίτητο διάλογο, ανυψώνουν την πολιτική ζωή στη χώρα και εξυμνούν την Δημοκρατία.

Ο Thomas Jefferson, κατά τη διάρκεια ανάληψης των προεδρικών του καθηκόντων (διετέλεσε ως 3^ος Πρόεδρος των Η.Π.Α.), εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι η ύπαρξη μεγάλων ηγετών στη Βουλή και στο Ανώτατο Δικαστήριο θα του προσφέρει «αποθέματα σοφίας, αρετής, και ανταγωνισμού  τα οποία θα τον βοηθήσουν σε όλες του τις δυσκολίες». Ακόμα, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό για την «υποστήριξη, και καθοδήγηση» που θα λάμβανε από τους συνεργάτες του από τις υπόλοιπες εξουσίες.

Έτσι λοιπόν, και κάτω από αυτές τις συνθήκες πρέπει να αναλαμβάνει τα καθήκοντά του ο αρχηγός κάθε Δημοκρατικού κράτους. Αυτός, θα πρέπει να ξέρει ότι γίνεται ηγέτης μιας Δημοκρατίας και τίποτα λιγότερο, όπου θα συναντήσει απέναντί του και δίπλα του καταξιωμένες προσωπικότητες των άλλων εξουσιών τις οποίες οφείλει να ακούσει, να συνεργαστεί μαζί τους, και να τις αξιοποίησει στο έπακρο (ως συμβούλους, ως απεσταλμένους στις διεθνείς σχέσεις, κτλ.). Ταυτόχρονα, οι υπόλοιπες εξουσίες πρέπει να παρέχουν και να παράγουν δυνατές και εμβριθείς πολιτικές και δικαστικές μονάδες που θα υποστηρίζουν τον αρχηγό της χώρας για το εθνικό συμφέρον, αλλά θα τον ανταγωνίζονται σε θέματα που διαφωνούν, θα τον ελέγχουν και θα τον μέμφονται για τις τυχόν αυθαιρεσίες, καθώς και θα αναλαμβάνουν το βάρος της διακυβέρνσησης της χώρας σε περίπτωση δικής του ανεπάρκειας, ανικανότητας ή και προδοσίας. Στις μέρες μας, έχουμε υπάρξει θύματα και ανεπαρκών, και ανίκανων και εθνικά προδοτικών κυβερνήσεων, και δεν υπήρξε κανένας απέναντι ή/και δίπλα σε αυτές έτσι ώστε να διασώσει την κατάσταστη. Ένα γεγονός που είχε ως σκληρό αποτέλεσμα τις μάυρες σελίδες στην ιστορία του Ελληνισμού.

Εν κατακλείδι, διακρίνεται ως απαραίτητη ανάγκη για τις αναφερθέντες πολιτικές εξυγίανσης του Ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης και λειτουργίας, η συνταγματική και πολιτειακή μεταρρύθμιση.

Το εν λόγω άρθρο τίθεται ως βάση και απαρχή για την έρευνα που θα οδηγήσει σε μία τελική, ολοκληρωμένη και επίσημη πρόταση για το νέο σύγχρονο Ελληνικό σύνταγμα το οποίο θα εξασφαλίσει την πάταξη της πολιτικής λοιδορίας, αδαημοσύνης, ανικανότητας, θεσιθηρίας και λοιπών πολιτικών δεινών, και θα οδηγήσει στον πολιτικό εξευγενισμό της Ελλάδας και στην ανύψωση της ποιότητας της Δημοκρατίας της.

Το παρόν άρθρο θα εξετάσει το σημερινό σύστημα εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση (ΑΕΙ/ΤΕΙ) και θα προτείνει σαφείς ιδέες για τη βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος.

 

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

• Υπό τη σημερινή μορφή του, ο/η μαθητής/ρια δικαιούται μία αποκλειστική και ταυτόχρονα αφαιρετική ευκαιρία με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Συγκεκριμένα, ο μαθητής δικαιούται από το Υπουργείο Παιδείας αλλά και από την Ελληνική κοινωνία, μία και μοναδική ευκαιρία να επιτύχει να ασχοληθεί με αυτό που θέλει και να δώσει νόημα στη ζωή του. Αυτή η ανεύθυνη συμπεριφορά, όχι μόνο οδηγεί σε ψυχολογικά προβλήματα και ανώφελες αγχωτικές επιπτώσεις τους μαθητές, αλλά επιπλέον, αποτελεί μια διαρκής απόδειξη έλλειψης Δημοκρατίας στην χώρα.

• Σε περίπτωση αποτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις, ο μαθητής οδηγείται σε αναμονή ενός ολόκληρου έτους για επανεξέταση. Κατά το έτος αυτό, ο μαθητής αναγκαστικά δεν ασχολείται με τίποτα δημιουργικό, παρόλο που βρίσκεται στην πιο παραγωγική και δυναμική στιγμή της ζωής του. Συγκεκριμένα, ο μαθητής ξοδεύει επιπλέον χρήματα σε εξωσχολικά φροντιστήρια προετοιμασίας εξετάσεων, «χάνοντας» ουσιαστικά τελείως μία ολόκληρη χρονιά από τη ζωή του. Να σημειωθεί ότι η επιτυχία στην δεύτερη προσπάθεια πανελλαδικών εξετάσεων δεν είναι καθόλου βέβαιη. Οι στατιστικές μάλιστα αποδεικνύουν το αντίθετο, και επιπλέον επισημαίνουν ότι οι περιπτώσεις επιτυχίας μειώνονται όσο αυξάνεται ο αριθμός των προσπαθειών του υποψηφίου (ακόμα πιο λίγες πιθανότητες επιτυχίας στην τρίτη προσπάθεια πανελλαδικών, κ.ο.κ.).

• Σε περίπτωση επιτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις, ο μαθητής «βολεύεται» με μία κατώτερη μηχανογραφική επιλογή (δεύτερη, τρίτη, ή και πολύ χειρότερη). Και σε αυτό το σημείο, βέβαια, η Πολιτεία απογοητεύει τα νέα παιδιά, μιας και τα αναγκάζει να σπουδάσουν για τέσσερα χρόνια κάτι που ποτέ δεν ήθελαν, κάτι που δεν τους εκφράζει, και που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να τους αναδείξει ως δημιουργικούς ανθρώπους. Παρόλα αυτά, και βάσει των κοινωνικών μας προκαταλήψεων, τα παιδιά τελειώνουν την αναγκαστική αυτή σχολή γιατί θεωρείται «καλό το να έχεις ένα πτυχίο». Ως αποτέλεσμα, έχουμε τις αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων που εργάζονται σε τομέα τελείως διαφορετικό από αυτόν των σπουδών τους. Τα δύο αυτά στοιχεία (η απαραίτητη ανάγκη οιουδήποτε πτυχίου και το αυτονόητο της δουλειάς σε άσχετο αντικείμενο) είναι βασικά συστατικά του «Ελληνικού Μύθου», δεν είναι σύγχρονα, προσβάλλουν τις Ελληνικές αρχές της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και θα πρέπει να πολεμηθούν και τέλος να ξεπεραστούν. Οι νέοι, δημιουργικοί και αποφασισμένοι Έλληνες πολίτες χρειάζονται ένα και μοναδικό πτυχίο, αυτό της αρεσκείας τους, και μία και μόνο δουλειά, αυτή που τους εκφράζει ως ανθρώπους και τους καθιστά παραγωγικά και δημιουργικά μέλη της Ελληνικής και γενικότερα της Ανθρώπινης κοινωνίας των πολιτών. Οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να θεωρείται πολιτικό-εκπαιδευτικό καρκίνωμα, και επιβεβαίωση ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσει το υγιές μέλλον των νέων πολιτών της αλλά και της ίδιας.

• Τέλος, το παρόν σύστημα δεν παρέχει ούτε επαρκή ενημέρωση στους μαθητές για τις επιλογές τους, και η ενημέρωση η οποία παρέχεται, δεν δίδεται με σωστό και ουσιαστικό τρόπο έτσι ώστε να αποβεί χρήσιμη για τον μαθητή.

Για τους ανωτέρω λόγους προτείνονται οι εξής αλλαγές για την βελτίωση, αν όχι για την πραγματική επιτέλους λειτουργία, του συστήματος εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση.

 

ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

Συγκεκριμένα, προτείνεται η μετατροπή του Γ’ έτους Λυκείου σε ένα προπαρασκευαστικό έτος για την Γ’ βάθμια εκπαίδευση. Για να συμμετέχει κάποιος στο έτος αυτό θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος ελάχιστος απαιτούμενος βαθμός της Β’ Λυκείου συνολικά ως έτος, ή ως συμψηφισμός των βαθμών του μαθητή κατά την Β’ και Α’ Λυκείου μαζί (ενδεικτικά βαθμός 10).

Κατά τη διάρκεια του προπαρασκευαστικού αυτού έτους (Γ’ Λυκείου) θα υπάρχει σαφής προσπάθεια α) ενημέρωσης των μαθητών για τις επιλογές τους, και β) ενσωμάτωσης των υποψηφίων φοιτητών στις σχολές Γ’ βάθμιας εκπαίδευσης της αρεσκείας τους. Από άποψη ύλης, το προπαρασκευαστικό έτος θα αποτελεί εκπαιδευτική ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία. Συγκεκριμένα, τα μαθήματα κατά την χρονιά αυτή, δεν θα στοχεύουν στην αύξηση του γνωστικού αντικειμένου, αλλά θα διδάσκεται γενικότερα τι σημαίνει το κάθε μάθημα στην σύγχρονη εποχή και πραγματικότητα (θα τίθεται στο χωροχρονικό του πλαίσιο και θα παρουσιάζονται τυχόν νέες μελέτες, ανακαλύψεις, σύγχρονες προκλήσεις και τάσεις), και τι σημαίνει το κάθε μάθημα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά την δεδομένη χρονική στιγμή για τον μαθητή. Απώτερος σκοπός του εν λόγω εγχειρήματος είναι η ανάδειξη των επαγγελματικών πτυχών των διαφόρων μαθημάτων και αντικειμένων, και η ενημέρωση των μαθητών για αυτές.

Η είσοδος στις σχολές θα κρίνεται από την πορεία των μαθητών καθ’ όλη τη διάρκεια του προαπρασκευαστικού έτους (Γ’ Λυκείου), και έτσι όπως αυτή θα εκφράζεται από τις τρεις βαθμολογίες του μαθητή στα τρία εξάμηνα του εν λόγω έτους (δλδ. μέσος όρος έτους). Η τριμηνιαία σταδιακή πορεία είναι σαφώς ένα πιο αξιόπιστο μέτρο αξιολόγησης των μαθητών το οποίο αναδεικνύει την σαφή και συνεχόμενη πορεία τους, εν αντιθέσει με την μία και μοναδική, αφαιρετική εξέταση η οποία επηρεάζεται πολλές φορές από διαφόρου τύπου συγκυρίες και περιστάσεις. Το σημαντικότερο όμως εδώ είναι ότι όπως και κατά την προηγούμενη περίπτωση εισαγωγής στο προπαρασκευαστικό έτος, θα απαιτείται ένας ελάχιστος βαθμός ώστε να μπορεί ο μαθητής να αποφοιτήσει από την Γ’ Λυκείου και αφού επιτύχει τον βαθμό αυτόν θα μπορεί να εγγραφεί σε οποιαδήποτε σχολή ανώτατης εκπαίδευσης της αρεσκείας τους (ενδεικτικά βαθμός 12). Ως επιβράβευση προς του μαθητές που επιτυγχάνουν υψηλότερες βαθμολογίες (ενδεικτικά υψηλότερη του 12) αυτό θα μετράει υπέρ τους κατά το πρώτο εξάμηνο της φοίτησής τους στη σχολή που θα επιλέξουν, με την προσαύξηση στο βαθμό αποτελεσμάτων της εξεταστικής τους.

Η ουσιαστική αλλαγή εδώ είναι η όλη νοοτροπία εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Στην περίπτωση αυτή, δεν μιλάμε για αδίστακτο ανταγωνισμό σε επίπεδο εισαγωγής στις σχολές, αλλά για υγιή ανταγωνισμό κατά τη διάρκεια φοίτησης (και αποφοίτησης) σε αυτές και στην ανεύρεση εργασίας· στους τομείς δηλαδή που υπάρχει νόημα ανταγωνισμού. Στην ουσία, αν αναλογιστεί κανείς τις σύγχρονες απαιτήσεις φαίνεται λίγο αστείο να ζητάμε από τους μαθητές να αριστεύσουν σε τομείς και μαθήματα άσχετα με το αντικείμενο/επάγγελμά τους, και να τους μοιράζουμε πτυχία πανεπιστημίων απαιτώντας μόνο την εισαγωγή τους σε αυτά.  Με την υπάρχουσα κατάσταση, εφόσον κάποιος εισαχθεί σε μια σχολή, έχει βεβαιώσει την επικείμενή αποφοίτηση του από αυτή σε κάποιο χρονικό διάστημα, κάτι το οποίο οδηγεί σε απαξίωση και ακαδημαϊκή ανεπάρκεια του όλου συστήματος. Εναλλακτικά, μπορεί ο οποιοσδήποτε φοιτητής να βοηθηθεί από το διαστραμμένο σύστημα φοιτητικών νεολαίων-παρατάξεων-στρατών και να εξασφαλίσει υψηλές βαθμολογίες από κομματικοποιημένους καθηγητές, με το να ψηφίσει απλά το αντίστοιχο κόμμα στις φοιτητικές εκλογές (θα ακολουθήσουν αντίστοιχα άρθρα για την μεταρρύθμιση στην ίδια την λειτουργία των σχολών, καθώς και για την δράση των φοιτητικών νεολαίων). Απαιτείται, λοιπόν, αφενός να δίνουμε την ευκαρία στους μαθητές να εισαχθούν στις σχολές τις αρεσκείας τους, αλλά να πασχίσουν για να αποφοιτήσουν από αυτές – μέχρι και να αποβληθούν από αυτές σε περίπτωση διαρκούς αποτυχίας τους κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους. Με άλλα λόγια, το σημαντικότερο στοίχημα των νέων είναι και θα πρέπει να είναι η Γ’ βάθμια εκπαίδευση και η ενασχόλησή τους με το μελλοντικό τους επάγγελμα, και όχι οι αδιέξοδες και κυριολεκτικά μονοδιάστατες πανελλήνιες εξετάσεις.

 

 

 

Β’ ΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΠΡΥΤΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η σωστή ενημέρωση των μαθητών για τις επιλογές τους. Είναι σαφές ότι είναι υποκριτικό να περιμένει κάποιος από νέους 17 ετών να λάβουν τις βέλτιστες δυνατές αποφάσεις για το μέλλον τους χωρίς καμμία βοήθεια. Γι’αυτό, απαιτείται η βοήθεια και η συνεργασία μαθητών, γονέων, δασκάλων αλλά κυρίως των πρυτανικών αρχών, οι οποίοι θα παρακολουθούν την πορεία του μαθητή κατά το προπαρασκευαστικό έτος, και θα τον συμβουλεύουν καθ’όλη τη διάρκεια επιλογής σχολής φοίτησης.  Η συμμετοχή και βοήθεια των πρυτανικών αρχών, στην ουσία δημιουργεί μια de facto σχέση και συνέχεια μεταξύ σχολείου και πανεπιστημίου – κάτι το οποίο είναι σαφώς αναγκαίο αλλά προς το παρόν ανύπαρκτο. Η σχέση αυτή θα βοηθήσει για μια πιο ομαλή μετάβαση από την Β’ βάθμια στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση.

Επιπλέον, οι πρυτανικές αρχές (μέσω συγκρεκριμένων εκπροσώπων) θα πρέπει να διεξάγουν πλήρεις παρουσιάσεις/ενημερώσεις σε σχολεία (και όχι μόνο) για τις διάφορες σχολές, για το τί αυτές πραγματεύονται ακαδημαϊκά, και για το ποιες επαγγελματικές επιλογές παρέχουν στους μαθητές. Αξίζει να επισημανθεί σε αυτό το σημείο ότι με το ισχύον σύστημα, μαθητές, γονείς και πολλές φορές και δάσκαλοι, έχουν πλήρη άγνοια για ένα μεγάλο ποσοστό των Ελληνικών πανεπιστημίων.

 

ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ

Ίσως όμως το σημαντικότερο μέτρο το οποίο θα πρέπει να ληφθεί για την εξυγίανση και εξομάλυνση της διαδικασίας εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση είναι η απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας σε κοινωνικό επίπεδο. Μία αλλαγή νοοτροπίας της Πολιτείας, των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων, για το τι ακριβώς σημαίνει ανώτατη εκπαίδευση για τον μαθητή και τη ζωή του. Συγκεκριμένα, απαιτείται η υπέρβαση λανθασμένων πεποιθήσεων και ιδεών που θεωρούνται δεδομένες όπως ότι «το παν είναι κάποιος να περάσει σε μια σχολή», όποια και αν είναι αυτή, ότι «η φοίτηση δεν χρειάζεται να έχει κάποια σχέση ή αντιστοιχία με την εργασία», ότι «νομικός και γιατρός είναι τα καλύτερα επαγγέλματα» και θα πρέπει να προτιμούνται, κτλ. Επίσης χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε, ότι ούτε το Υπουργείο Παιδείας, ούτε η Πολιτεία, ούτε η Ελληνική κοινωνία δικαιούται να στερήσει από τα νέα παιδιά το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην προσπάθεια να γίνουν αυτοί που ονειρεύονται – και αυτό ακριβώς κάνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε σε όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου ηλικίας, να εισέρχονται στις σχολές της αρεσκείας τους, και εκεί, σε ένα υγιές ανταγωνιστικό περιβάλλον, να προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα ονειρά τους. Είτε επιτύχουν και αποφοιτήσουν από μια σχολή, είτε αποτύχουν και αποβληθούν από αυτήν, τους οφείλουμε το δικαίωμά τους στην προσπάθεια. Απατείται τελικά να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι δεν υπάρχουν ούτε «καλύτερα» επαγγέλματα, ούτε ουσιώδης νόημα στον παιδικού τύπου ανταγωνισμό των πανελληνίων εξετάσεων αλλά ούτε ημίμετρα στην παιδεία μας. Αυτό που υπάρχει είναι μια βαθειά ανάγκη για να παρέχουμε στα παιδιά μας την παιδεία που θα τους βοηθήσει να αναδείξουν τον καλύτερό τους εαυτό, την παιδεία που θα τους εμπνεύσει, την παιδεία που θα τους αναδείξει σε δημιουργικούς ανθρώπους και ενεργούς πολίτες της Ελλάδας, την παιδεία που πραγματικά θέλουν, την καλύτερη δυνατή παιδεία.

Όραμα είναι μία ευγενική προσπάθεια που υπερβαίνει εποχές, ανθρώπους και συμφέροντα. Ένα υψηλό ιδεώδες.  Ένας ύψιστος και απόλυτα Ελληνικός στόχος, ένα υπερβατικό κοινό εγχείρημα που θα μπορέσει να μας καλέσει όλους,  να πολεμήσουμε μαζί για την επίτευξή του. Μία κοινωνικά ειρηνική πρωτοβουλία, που θα μπορέσει να μας εμπνεύσει, να δώσει νόημα σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας και να μας κάνει υπερήφανους που είμαστε Πολίτες, που είμαστε Έλληνες.

1923-2011. Ενενήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Ελλάδα είχε ένα όραμα. Ενενήντα χρόνια που η Ελλάδα απλά επιβιώνει ως χώρα, έχοντας παράλληλα εγκαταλείψει κάθε μεγαλειώδη προσπάθεια και κάθε πιθανό δημιουργικό εγχείρημα. Σχεδόν ένας αιώνας, που η χώρα μας εξασθενεί και στην ουσία αιμορραγεί και αυτοκαταστρέφεται, λόγω έλλειψης ενός μεγάλου Ελληνικού Οράματος.

2011. Ενώ όλα αυτά τα χρόνια οι μεγάλες αποφάσεις λαμβάνονται στην ουσία ερήμην των πολιτών, ενώ η Δημοκρατία όταν δεν κακοποιείται αποδυναμώνεται, εμφανίζεται στο προσκήνιο η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας και ενίσχυσης της Κοινωνίας των Πολιτών στην χώρα. Για πρώτη φορά, και λόγω εξεχουσών και ίσως μοναδικών συνθηκών, μας δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσουμε ως Έλληνες πολίτες να προσπεράσουμε την Κακιστοκρατία – τον στυγερό «δυνάστη» και χρόνιο ανασταλτικό παράγοντα της ανάπτυξης στη χώρα και την κοινωνία –, και να διεκδικήσουμε ένα Σύγχρονο Ελληνικό Όραμα.

Θεωρούμε λοιπόν πλέον, πως ένα κράτος με πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, διεθνείς και ηθικές απαιτήσεις για το ίδιο και τους πολίτες του, έχει βιοτική ανάγκη την αποσαφήνιση, θέσπιση και ενίσχυση ενός καθολικού και υψηλού στόχου. Αναγνωρίζουμε την Ελλάδα ως ένα τέτοιο κράτος.

Πιστεύουμε πως αυτοί που επιμένουν να «πρεσβεύουν» ότι μια τόσο δυναμική χώρα θα πρέπει να οδηγείται κυριολεκτικά στο «πουθενά», είναι ανάξιοι και στην ουσία ανίκανοι να φέρουν ομότιμα τον τίτλο του πολίτη, πόσο μάλλον να δέχονται την ύψιστη τιμή σε μια Δημοκρατία, την αντιπροσώπευση των Ελλήνων πολιτών. Η παραμονή τους σε θέσεις ηγεσίας, αποτελεί ύβρη απέναντι στη Δημοκρατία, την Αξιοκρατία και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.

Επιπλέον, αναγνωρίζουμε τους παθητικούς στόχους της Κακιστοκρατίας ως ευτελείς, ανεπαρκείς, οπισθοδρομικούς, προσβλητικούς για την ίδια, καθώς και κακεντρεχείς και εν δυνάμει καταστροφικούς για τη χώρα. Στις συκοφαντικές και αυτό-μειωτικές προτάσεις τους, όπως «πάταξη της διαφθοράς» και «μείωση του δημοσίου χρέους», αναγνωρίζουμε ως μοναδικό σκοπό την υπονόμευση των υψηλών δικαιωμάτων των πολιτών και τον περιορισμό των απαιτήσεων, και του μεγέθους της επιτυχίας τους. Δηλώνουμε ότι υποτιμητικές προτάσεις τέτοιου τύπου δεν είναι και ούτε μπορούν ποτέ να γίνουν αυτοσκοπός μιας κοινότητας πολιτών.

Αρνούμαστε να δεχτούμε ως πραγματικούς πολιτικούς στόχους τα αυτονόητα και τις πολιτικές υποχρεώσεις. Δεν δύναται να είναι ο στόχος μιας κοινωνίας η καταπολέμηση της διαφθοράς και η πάταξη της φοροδιαφυγής. Χαρακτηρίζουμε τις προσβλητικά υπ-αναπτυξιακές προτάσεις της Κακιστοκρατίας (όπως για παράδειγμα η πάταξη της διαφθοράς) απλά ως αναγκαίο, πρώιμο, αλλά σαφώς υποδεέστερο στάδιο για την επίτευξη ενός μεγαλειώδους οράματος· ενός οράματος το οποίο θα πρέπει να αποτελεί τον απόλυτό μας στόχο. Ως νουνεχείς πολίτες κατανοούμε ότι η απαίτηση και επιδίωξη ενός υψηλού στόχου θα οδηγούσε σε αναγκαία επίλυση λοιπών προβλημάτων, όπως ακριβώς επιβάλλει μια ευγενική προσπάθεια για να οδηγηθούμε σε κάτι πιο μεγάλο και σπουδαίο. Επί της ουσίας, χαρακτηρίζουμε τα υφιστάμενα και προσωρινά προβλήματα της Ελλάδας ως διαρκή επισήμανση της βαθειάς ανάγκης για την δημιουργία και ενίσχυση του Σύγχρονου Ελληνικού Οράματος, και όχι ως στόχους που θα πρέπει αφαιρετικά και μονοδιάστατα να ακολουθήσει η χώρα.

Αναγνωρίζουμε ως πολιτική λοιδορία την συνήθη πλέον στη χώρα μας υποστήριξη φαιδρών προεκλογικών ιδεών και προτάσεων, και τη διλληματική ατμόσφαιρα ανάμεσα σε χείριστες επιλογές κομμάτων ομοούσιων και φορέων κοινών, ιστορικά αμαρτωλών και νεκρών πολιτικών ιδεολογιών. Συνεπώς, ζητάμε ουσιαστικότερες πολιτικές επιλογές που να συνίστανται σε συγκεκριμένες μεγάλες ιδέες. Ιδέες τις οποίες θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε και διαλέγοντας μία από αυτές, να επιλέξουμε ταυτόχρονα τη δημιουργική κατεύθυνση που θέλουμε να οδηγήσουμε τη χώρα.

Διακηρύττουμε τον ειλικρινή μας πόθο για μία Ελλάδα ως μεγάλη δύναμη, στα πλαίσια και τις δυνατότητες της σύγχρονής μας χώρας. Για μία αμοιβαία και λαμπρή απόφαση, ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, που θα μπορέσει να μας ενώσει και να αναδείξει τον καλύτερο μας εαυτό. Μια αριστουργηματική δήλωση ελπίδας, που θα καταφέρει να εμπνεύσει και να συναρπάσει τους νέους πολίτες, την αναγεννητική δύναμη της χώρας, που υπομένουν και αδίστακτα υποχρεώνονται να αποδεχτούν τα στείρα και αρνητικά πρότυπα της Κακιστοκρατίας. Αποζητούμε να θέσουμε από τώρα ακλόνητες και δημιουργικές υποδομές, και να διαλέξουμε ενσυνείδητα ένα επωφελές, εύφορο και χαρισματικό μέλλον για όλους μας. Ένα μέλλον στο οποίο η Ελλάδα δύναται να πρωτοστατήσει οικουμενικά ως μία μεγάλη δύναμη, Εκπαιδευτική, Ενεργειακή, Τουριστική, Πολιτιστική, Ανθρωπιστική. Επιθυμούμε έναν ιδανικό στόχο για εμάς και τις επόμενες γενιές Ελλήνων, για τον οποίο θα χρειαστεί να αγωνιστούμε και να πασχίσουμε, για όσο καιρό χρειαστεί· και αυτός ο σκοπός θα πρέπει να είναι αληθινός και να αξίζει. Ένα Σύγχρονο Όραμα αξιοσέβαστο και δημοκρατικό, που θα μας οδηγήσει στην κοινωνική προσφορά και αφύπνιση, και την επιτυχία. Ένα Όραμα που θα μας ανυψώσει να γίνουμε αυτοί που ξέρουμε ότι μπορούμε να είμαστε, και να δημιουργήσουμε τη νέα εποχή στην Ελλάδα. Μία Ελλάδα ως μεγάλη δύναμη που θα οδηγήσει τις επόμενες γενιές σε ένα συναρπαστικό μεγαλείο, και τη δική μας στην Ελληνική ιστορική αιωνιότητα.

Πολλοί  Έλληνες σήμερα, ενδιαφερόμαστε (άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο) για πολιτικά θέματα και γενικότερα για την Πολιτική. Βάσει του ενδιαφέροντος μας αυτού, επιδιώκουμε να μάθουμε αρχικά τι ακριβώς σημαίνει Πολιτική.  Τυχαίνει παρόλα αυτά, η σημερινή έννοια της Πολιτικής, ή τουλάχιστον αυτή που δεχόμαστε από την κοινωνία να είναι απόλυτα διαστρεβλωμένη. Η διαστρέβλωση αυτής της έννοιας είναι η αιτία που έχει οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση της «ευγενικής αυτής περιπέτειας», και στην αδιαφορία των πολιτών για την ενασχόληση τους με αυτήν. Η διαστρέβλωση αυτή έχει επίσης οδηγήσει στη σημερινή Κακιστοκρατία της Ελλάδος (συμπεριλαμβάνοντας στον όρο τα πολιτικά κόμματα και την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης). Απαιτείται συνεπώς άμεσα, ένας ισχυρός επανακαθορισμός της υψηλής έννοιας της Πολιτικής στη τη χώρα.

Η Πολιτική δεν είναι η Κακιστοκρατία. Ούτε η παρελθοντική, ούτε και η προσωρινή.

Η Πολιτική δεν είναι μία απαρχαιωμένη πολιτική ελίτ, που αποτελεί τα τελευταία 40 χρόνια μέρος του προβλήματος και βασική υπαίτιος της σημερινής κατάστασης της χώρας. Προσωπικότητες οι οποίες έχουν την ίδια μηδενική και μηδενιστική σχέση με την Πολιτική όσο και με τους ανθρώπους τους οποίους, μάλιστα, έχουν το θράσος να λένε πως «εκπροσωπούν».

Η Πολιτική δεν είναι τα κόμματα. Κόμματα-περαστικά, σημαιοφόροι κενών ιδεολογιών, ευπαθείς οντότητες λόγω θολών αντιλήψεων και έλλειψης μεγαλοπρέπειας και βάθους. Κόμματα δυνάστες και νωχελικοί αυτοκράτορες της πολιτικής ζωής, που βαμπιρίζουν υγιείς τομείς του Ελληνισμού (Παιδεία – νεολαίες, σχέσεις εργαζομένων και εργοδοτών – συνδικαλιστικοί φορείς) για να διαιωνίσουν την καταστροφική τους ύπαρξη στη χώρα.

Αντίστοιχα, Πολιτική δεν είναι οι κομματικές νεολαίες που σκοπεύουν να αφομοιώσουν στην κομματική μετριότητα και διαφθορά το πιο δυναμικό τμήμα της Ελλάδας – τα νέα παιδιά. Ούτε βέβαια είναι Πολιτική, οι κομματοβαμμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις που ειρωνικά παριστάνουν τον εκπρόσωπο του εργαζόμενου απέναντι στους κομματικούς τους πατέρες στους οποίους τελικά λογοδοτούν και των οποίων είναι οι μεγαλύτεροι επιδεικτικοί υπέρμαχοι.

Πολιτική δεν είναι η έλλειψη πολιτικών ποιοτικών ιδεών, η μετριοπάθεια, η ανικανότητα, και η πολιτική μωρία σε βαθμό εθνικής προδοσίας.

Τέλος, Πολιτική δεν είναι η στέρεα δημιουργία/συντήρηση δημοσίων έργων, ή η επίτευξη απλής επιβίωσης της Ελλάδας ως χώρα.

Έπειτα από 40 χρόνια πολιτικής ανεπάρκειας, ιδεολογικής λήθης και ηθικής απαλλοτρίωσης, και σε μία εποχή που η Ελληνική Πολιτεία υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών της και απαρνιέται κάθε μορφή και έκφανση Εθνικής αξιοπρέπειας, πρέπει να επανακαθορίσουμε την Πολιτική και να την αποκαταστήσουμε στην αιώνια και απαστράπτουσα μορφή της.

Η Πολιτική είναι μία υψηλή δυναμική, μία γενεσιουργός δύναμη. Μία μόνιμη ευγενής προσπάθεια υπέρβασης του ατομικού συμφέροντος για την επίτευξη κοινών στόχων. Μία γενναία ενασχόληση βελτίωσης της ζωής και του μέλλοντός μας. Μία μαγική δύναμη, που μπορεί να μετατρέψει τη θέληση μας σε εθνική επιταγή, σε μια λαμπερή και απόλυτα δική μας πραγματικότητα.

Πολιτική είναι οι ενεργοί και δημιουργικοί Έλληνες πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν υπεύθυνα στις συλλογικές διαδικασίες μιας Δημοκρατίας, κάνοντας την φωνή τους να ακουστεί και επιφέροντας ουσιαστική αλλαγή στη χώρα. Πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν για να ικανοποιήσουν την ευγενή ανάγκη τους για κοινωνική προσφορά, με γνώμονα πάντα και μόνο το συλλογικό καλό. Πολίτες οι οποίοι μπορούν – παραβλέποντας πατριαρχικούς και κομματικούς μεσάζοντες – να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα στη χώρα που ζουν και αγαπούν.

Πολιτική είναι η υγιής και προσοδοφόρα Κοινωνία των Πολιτών. Με άλλα λόγια, οι δημιουργικές και εμπνευσμένες οργανώσεις των απλών αλλά πανίσχυρων πολιτών. Οργανώσεις όχι κομματικές (στείρες), ούτε ιδεολογικές (κενές), αλλά ουσιώδεις και θεματικές πάνω σε κοινά ζητήματα που αφορούν τους πολίτες και που ως σκοπό έχουν να αρθρώσουν τα ζητήματα αυτά στην Ελληνική κοινωνία και μέσω ενός μοναδικού και επικερδούς διαλόγου να επιφέρουν αλλαγές σε αυτήν.

Πολιτική είναι η ανθρώπινη ευφυία, η βαρύτητα και το μέγεθος του χαρακτήρα, η ακλόνητη ηθική, το ανυπέρβλητο αίσθημα της δικαιοσύνης, η ειλικρινής και αυτό-λυτρωτική αξιοπρέπεια, το ελπιδοφόρο και ζωογόνο θάρρος, και η ακράδαντη πίστη στην πατρίδα.

Πολιτική είναι οι υψηλές πολιτικές ιδέες. Ιδέες πρωτοποριακές, αδέσμευτες από ιστορικά εγκλήματα. Ιδέες συνεχιστές της προόδου της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ιδέες που οδηγούν τους πολίτες σε ψυχική πλήρωση ατομικά, και στην επίτευξη μεγάλων επιτευγμάτων ως σύνολο.

Μα πάνω από όλα, Πολιτική είναι ο δρόμος προς ένα μεγάλο Ελληνικό Όραμα, το οποίο υπερβαίνει εποχές, ανθρώπους και συμφέροντα. Ένα υψηλό ιδεώδες.  Ένας ύψιστος και απόλυτα Ελληνικός στόχος, μία υπερβατική κοινή προσπάθεια που θα μπορέσει να μας καλέσει όλους, μαζί να πολεμήσουμε για την επίτευξη του. Μία κοινωνικά ειρηνική πρωτοβουλία, που θα μπορέσει να μας εμπνεύσει, να δώσει νόημα σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας, και να μας κάνει υπερήφανους που είμαστε Πολίτες και που είμαστε Έλληνες.