Category: Ελλάδα

Πριν από έναν περίπου χρόνο η συγκυβέρνηση ψήφισε τον νόμο 4387/2016 με τίτλο «Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος». Ο εν λόγω νόμος τέθηκε σε ισχύ για το φορολογικό έτος 2016, αλλά μόλις πριν από λίγες μέρες διαπιστώθηκε πως περιείχε κάτι το ανεκδιήγητο. Συγκεκριμένα, την ίδια στιγμή που οι βουλευτές εξανέμιζαν τα εισοδήματα των πολιτών (μειώσεις μισθών – συντάξεων, αυξήσεις στο απεχθές «χαράτσι» κτλ.), ταυτόχρονα φρόντιζαν να ελαφρύνουν τα δικά τους φορολογικά βάρη ή ορθότερα, αποφάσιζαν να δώσουν στον εαυτό τους αύξηση.    

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 43Α του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος το οποίο περιλαμβάνεται στο νόμο 4387/2016, η συγκυβέρνηση κατήργησε την ειδική εισφορά αλληλεγγύης 8% για τους πολιτικούς και καθιέρωσε γι’ αυτούς ένα πολύ πιο ευνοϊκό καθεστώς εισφοράς, με μία κλίμακα η οποία προκάλεσε μειώσεις στις ετήσιες επιβαρύνσεις τους της τάξεως από 1.049 μέχρι 1.999 ευρώ!

Οι ευνοϊκές ρυθμίσεις αφορούν -μεταξύ άλλων- τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό , Υπουργούς και βουλευτές, γενικούς και ειδικούς Γραμματείς των Υπουργείων, Περιφερειάρχες, Δημάρχους και μέλη ανεξάρτητων αρχών. Ωστόσο, οι εκπρόσωποι των ΟΤΑ έσπευσαν να απαρνηθούν μετά βδελυγμίας τα ελαφρυντικά προνόμια που τους παρείχε ο εν λόγω νόμος. Όμως, δεν γνωρίζουμε -ακόμα- μετά βεβαιότητος αν αυτοί τα αποστρέφονται με λαϊκίστικη διάθεση για να διασώσουν την υπόληψη τους ή αν θέλησαν όντως με αγαθά κίνητρα να διαχωρίσουν τη θέση τους από αυτήν την άδικη κοινοβουλευτική συνωμοσία. Αν ισχύει το δεύτερο, σημαίνει πως οι βουλευτές όχι απλώς επεφύλαξαν για τους εαυτούς τους μια ωραιότατη “αύξηση”, αλλά και δεν δίστασαν ύπουλα να εμπλέξουν κι άλλες κατηγορίες πολιτικών -παρά τη θέλησή τους- ως συνένοχους για να μην δεχτούν μόνοι την λαϊκή κατακραυγή!

Συμπληρωματικά, αξίζει να αναφερθεί πως στην καθημαγμένη από την κρίση χώρα μας,  ο μέσος πολίτης φορολογείται και πληρώνει έως και σχεδόν 5 φορές υψηλότερο φόρο από ένα βουλευτή. Αυτό συμβαίνει λόγω του υψηλού ποσοστού αφορολόγητου του συνολικού ετήσιου καθαρού εισοδήματος των βουλευτών το οποίο μπορεί να φτάσει έως και 77%! Την εν λόγω διάταξη την έχει προφανώς ψηφίσει και πάλι η ίδια η βουλή.

Για να αρθούν οι όποιες αμφιβολίες, όλα αυτά τα πολιτικά έκτροπα γίνονται και νομιμοποιούνται βάση συντάγματος το οποίο ρητά προβλέπει πως «οι βουλευτές, για την άσκηση του λειτουργήματός τους, δικαιούνται από το Δημόσιο αποζημίωση και δαπάνες ενώ το ύψος τους καθορίζεται με απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής» (άρθρο63§1).

Μπορεί η λέξη “αποζημίωση” να ακούγεται ίσως καλύτερα (και εδώ ας μας απαντήσει κάποιος τι είδους “ζημία” υφίστανται αλήθεια οι βουλευτές κατά την άσκηση του λειτουργήματος ώστε να χρήζουν “αποζημίωσης”), αλλά επί της ουσίας σημαίνει “μισθός” (και μάλιστα παχυλός). Το ύψος του μισθού λοιπόν των βουλευτών στην Ελλάδα αποφασίζεται από τους ίδιους, όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται. . Υπάρχει, δηλαδή, θεσμική ταύτιση αυτών που παράγουν το νόμο και αυτών που καρπώνονται τα οφέλη του νόμου. Το κατά πόσο θα φορολογούνται και σε ποιο  βαθμό, επαφίεται επίσης στη «διακριτική τους ευχέρεια». Οι εκάστοτε 300 «εκπρόσωποι» μας, αποφασίζουν, διατάζουν και εκδίδουν τη σχετική απόφαση για το πόσα χρήματα απαιτούν από εμάς για να μας κυβερνήσουν. Μας χρεώνουν δηλαδή το ποσό που οι ίδιοι κοστολογούν την εργασία τους χωρίς εμείς να έχουμε το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης. Ακόμη χειρότερα, το γεγονός πως οι υπηρεσίες τους εν τέλει αποδεικνύονται καταστροφικές και εθνοφθόρες, αποτελεί το κερασάκι στην πικρή αυτή τούρτα.

Στα ίδια πλαίσια κινείται και το τελευταίο νομοθετικό αριστούργημα που επιλέγει να διασώσει την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα των πολιτικών και να τους φοροελαφρύνει! Με την ίδια αξιοκρατική διαδικασία η συγκυβέρνηση έκρινε άριστη την προσφορά της στη χώρα και δώρισε απλόχερα στα μέλη του κοινοβουλίου την επιβεβλημένη αύξηση!

Πέρα από τα ιλαροτραγικά που αναφέρθησαν, σε κανένα ευνομούμενο κράτος δεν αποφασίζει κάποιος μόνος του και αυθαίρετα για το ύψος του μισθού του. Ίσως αυτό γίνεται σε κάποια αυταρχικά καθεστώτα όπου οι άρχοντες – πολέμαρχοι νέμονται τον εθνικό πλούτο χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Σίγουρα γινόταν στη Γηραιά ήπειρο την περίοδο των Σκοτεινών Αιώνων όταν οι μεσαιωνικοί βασιλείς έβαζαν ελεύθερα χέρι στο χρυσάφι του βασιλείου. Ξεκάθαρα όμως μια τέτοια πρακτική δεν έχει θέση σε ένα κράτος δικαίου, ισότητας και ισονομίας, πόσο μάλλον στη γενέτειρα της Δημοκρατίας.

Σε μια δημοκρατική πολιτεία η πολιτική αποτελεί λειτούργημα. Αντί να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοκαλύπτονται, οι βουλευτές θα πρέπει να δέχονται  ένα επίδομα δημοσίου λειτουργού (μιας και αυτό είναι) θεσμοθετημένο και σταθερό έτσι ώστε να μην μπαίνει κανείς στον πειρασμό της διαφθοράς. Στην καλύτερη, ο μισθός τους μπορεί να συνδεθεί με τον μισθό ενός διευθυντή κάποιου δημόσιου οργανισμού ενώ εναλλακτικά, όσοι από αυτούς δύνανται, μπορούν να δέχονται τον ισχύοντα βασικό μισθό στη χώρα και ταυτόχρονα να διατηρούν το προσωπικό τους επάγγελμα για την κάλυψη των βιοποριστικών τους αναγκών. Πρέπει να καταστεί σαφές πως η πολιτική αποτελεί εθελοντική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και όχι καριέρα. Έτσι θα έρθει και το τέλος του επαγγελματία πολιτικού.

Όπως είναι κατανοητό, κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να θίξει το εν λόγω ζήτημα για προφανείς λόγους επιβίωσης. Τα μεν κόμματα που βρίσκονται ήδη στη βουλή συναινούν (είτε δια της ψήφου είτε δια της ένοχης σιωπής) καθώς τα μέλη τους δέχονται τις μισθολογικές αυξήσεις, ενώ τα δε εξωκοινοβουλευτικά σιωπούν καθότι επιθυμούν και τα ίδια όσο το δυνατόν καλύτερες απολαβές σε περίπτωση επιτυχημένης εισόδου τους στη βουλή. Μόνο ένα καθαρό και υπερκομματικό πολιτικό κίνημα όπως το δέλτα είναι ελεύθερο να μιλάει για αυτά τα ζητήματα, να παραθέτει τα προβλήματα αλλά και να αντιπροτείνει δημοκρατικές εναλλακτικές. Το τέλος στον καθορισμό του μισθού των βουλευτών από τους ίδιους είναι μάλιστα μία από τις 10 προτάσεις κοινής λογικής του δέλτα.

Το ισχύον πολιτικό σύστημα έχει τελειώσει. Είμαστε αυτοί που περιμέναμε.

Πάρε μέρος – www.todelta.gr

Είναι αδύνατο να παρακολουθεί κανείς τις εξελίξεις και να μην βλέπει τις ομοιότητες μεταξύ του Τραμπ και της ελληνικής κυβέρνησης.

Η αλήθεια είναι πως και στις 2 περιπτώσεις, τους ακραίους πολιτικούς έφεραν στην εξουσία οι διεφθαρμένες και αντιδημοκρατικές ελίτ Ελλάδας και Η.Π.Α. – οι λεγόμενοι ολιγάρχες. Τα γερασμένα κομματοπαλήκαρα από τη μία και οι επαγγελματίες πολιτικοί – λομπίστες από την άλλη. Μόνο αυτούς έχουμε να κατηγορούμε στην πραγματικότητα καθότι αυτοί δημιούργησαν τις αναγκαίες συνθήκες επικράτησης των βαρβάρων. Σε σύγκριση με τη διαφθορά και την ασυδοσία τους, τα πάντα διαφαίνονταν καλύτερα.

Παρατηρώντας λοιπόν τις εξελίξεις στις Η.Π.Α. είδα έκπληκτος τον Τραμπ να κατηγορεί τον Ομπάμα πως τον παρακολουθούσε προεκλογικά έχοντας βάλει κοριούς στην οικία του. Πρόκειται προφανώς για έναν εξωφρενικό ισχυρισμό που αποδεικνύει την παντελή έλλειψη σοβαρότητας του νυν προέδρου της Αμερικής. Δίχως κανένα αποδεικτικό στοιχείο, ο Τραμπ αναπαρήγαγε τη θεωρία ενός συντηρητικού «δημοσιογράφου» για κοριούς και κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα πράξη στο θέατρο του παραλόγου των Η.Π.Α.

Ενώ στην αρχή γέλασα και αναρωτήθηκα πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσουν οι πολιτικοί του σήμερα, στη συνέχεια προβληματίστηκα όταν συνειδητοποίησα πόσο πιο ακραίοι και παράλογοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί από τον Τραμπ. Για παράδειγμα, η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα, με τους γραφικούς ανειδίκευτους και τα κομματικά παιδιά της, απέχουν παρασάγγας από τον τρελό και πομπώδη επιχειρηματία Τραμπ. Με ιδεοληψίες και φτηνές ιδεολογίες της δεκάρας, δεν σέβονται τους πολιτικούς άλλων χωρών (σε διαπραγματεύσεις, επισκέψεις, κτλ), δεν σέβονται τους εαυτούς τους (εκφράζουν απόψεις ενώ είναι ανειδίκευτοι και άσχετοι με το αντικείμενο), και τέλος, δεν σέβονται τους πολίτες (προκήρυξαν το απεχθές δημοψήφισμα, λαϊκίζουν με οικτρό τρόπο και δεν σταματούν να λένε ψέματα). Είναι θλιβερό το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι έχοντας κάνει τόσες καταστροφές στον κοινωνικό ιστό της χώρας, στην οικονομία και στη διεθνή εικόνα και θέση της Ελλάδας, πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Συμπεραίνω πως η ανθρωπότητα έχει καταλήξει τη δεδομένη χρονική στιγμή να υποφέρει από τους χειρότερους δυνατούς πολιτικούς της. Δεδομένου του ανύπαρκτου πολιτικού δυναμικού της Ελλάδας δεν είναι τυχαίο που μας επιβουλεύεται μια κολεγιά απολίτιστων και άξεστων εθνοβόρων προσωπικοτήτων.

Υπάρχει μια θεωρία πολιτικής επιστήμης, γνωστή στην Ελλάδα ως η θεωρία των 2 άκρων, διεθνώς γνωστή ως η  θεωρία του «πετάλου». Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, οι ακραίες πολιτικές ομάδες στην πραγματικότητα δεν βρίσκονται μακριά η μία από την άλλη πάνω σε κάποια οριζόντια ιδεολογική κλίμακα, αλλά αντιθέτως είναι οι – κατά τα άλλα ίδιες – άκρες ενός πολιτικού «πετάλου» οι οποίες αντικρίζονται και πλησιάζουν η μία την άλλη.

Μιας και η θεωρία των 2 άκρων δεν καλύπτει απόλυτα και δεν εξηγεί πλήρως τον κατήφορο του πολιτικού μας συστήματος, αναγκαιεί η εφαρμογή μιας άλλης θεωρίας, αυτής των «2 άκρων, 2 απολιθωμάτων και λοιπών περισσευμάτων» για να καταστεί σαφές τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας.

2 ΑΚΡΑ

Πρώτο συστατικό της θεωρίας αυτής είναι βέβαια τα 2 άκρα. Πρόκειται για ακραία κόμματα τα οποία διαπνέονται από καταστροφικές πολιτικές ιδεολογίες οι οποίες προκαλούν το μίσος, τον διχασμό και τη βία.

Κύριο χαρακτηριστικό των 2 άκρων είναι πως ενώ διατείνονται ότι επιθυμούν να σώσουν μια χώρα, στην πραγματικότητα θέλουν να την καταστρέψουν. «Χρήσιμοι ηλίθιοι» στα κόμματα αυτά προσπαθούν και κάποιες φορές πείθουν, για το καλό των προθέσεων των κομμάτων τους, αλλά η πραγματικότητα συνοψίζεται στην εθνοκτόνα πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν οι ηγέτες τους. Οι αληθινοί και άβουλοι θιασώτες των 2 άκρων είναι άνθρωποι μισαλλόδοξοι, απολίτιστοι, αμύητοι κοινωνικά, χωρίς προσωπικότητα, ζηλωτές της τυφλής και αυτοκαταστροφικής κομματικής ιδεολογίας, δίχως όραμα, ή με μυωπικό όραμα κάποιο απαρχαιωμένο πολιτικό πείραμα το οποίο απέτυχε οικτρά και βούτηξε την ανθρωπότητα στο αίμα και τη δυστυχία.

Επιπλέον χαρακτηριστικό των 2 άκρων είναι η δήθεν δέσμευση τους για «αλλαγή των πάντων», για «εθνική αναγέννηση», «εθνική μεταμόρφωση» και άλλα τέτοια τρομακτικά ψευτο-συνθήματα. Στην πραγματικότητα τα άκρα αντιπαθούν φανατικά τον πολιτισμό, την πρόοδο και το πνεύμα, ενώ ονειρεύονται την επιβολή οπισθοδρομικών πραγματικοτήτων στα πλαίσια είτε μιας νέας Σοβιετίας, είτε ενός Τέταρτου Ράιχ, χωρίς αναστολές για τη βέβαιη βία που θα προκαλέσουν. Επιθυμούν νέες πραγματικότητες που θα βυθίσουν τη χώρα στα ερείπια και τα συντρίμμια. «Αναγκαίες θυσίες» σύμφωνα με την ιδεολογία τους, έτσι ώστε να επιτευχθεί η μεταμόρφωση και να δοθεί στο κόμμα τους η ικανότητα, ως θεοί – δημιουργοί, να χτίσουν πάνω στα συντρίμμια κάτι καλύτερο, και με όσους βέβαια έχουν επιζήσει.

Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός πως τα άκρα απεχθάνονται τη Δημοκρατία. Δρουν βέβαια όπως και τα άλλα κόμματα με αντιδημοκρατικούς θεσμούς, αλλά η εσωτερική τους δομή μοιάζει είτε με παρακρατική οργάνωση είτε με σκοταδιστικές μεσαιωνικές σέκτες. Για τον ίδιο λόγο χρησιμοποιούν κατά κόρον βασικές αντιδημοκρατικές πρακτικές όπως οι συκοφαντίες, η ρητορική μίσους, ο ρεβανσισμός, ο εθνικός διχασμός, ο άκρατος λαϊκισμός,  η προπαγάνδα, η εμμονή στην κομματική γραμμή, η μηδενιστική απλοποίηση των πάντων και βέβαια το ψέμα. Στρατηγικά, τα άκρα προσποιούνται πως παίζουν το παιχνίδι του συστήματος, υπονομεύοντας τις βασικές ελευθερίες και το κράτους δικαίου με το που αναλάβουν την εξουσία έτσι ώστε να προκαταβάλουν και να προκαλέσουν εν τέλει την επιδιωκόμενη συνταγματική αλλαγή. Βασικό στρατηγικό βήμα σε αυτό το σημείο είναι η μεταμόρφωση σε κόμμα-απολίθωμα (βλ. παρακάτω), γνωστό και ως «φαινόμενο του διαδόχου», για να επιτευχθεί η προσέλκυση αντίστοιχων υποστηρικτών για την κατάληψη της εξουσίας. Μακροπρόθεσμα, τα άκρα οραματίζονται να επιβάλουν και το δικό τους πολίτευμα το οποίο είναι σαφώς αυταρχικό, ανελεύθερο και απολυταρχικό.

Τέλος, τα άκρα μπορεί εύκολα να τα αναγνωρίσει κανείς από ειδοποιά χαρακτηριστικά τους, όπως είναι τα πολιτικά απωθημένα, τα διαφόρου τύπου ηθικά πλεονεκτήματα, η καπηλεία οικουμενικών εννοιών ή συμβόλων, τα αισθήματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας, και λοιπά κόμπλεξ.

2 ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ

Βασικό κομμάτι της συνταγής της θεωρίας που παρουσιάζεται στο παρόν άρθρο είναι τα συστημικά κόμματα πάνω στα οποία βασίζεται όλη η διαφθορά, η ανικανότητα και η ακινησία κάθε σύγχρονου πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα – δεινόσαυροι με τους πολιτικούς – τυραννόσαυρους και τους υποστηρικτές που είτε ψηφίζουν πελατειακά, είτε με την ψευδαίσθηση πολιτικής σταθερότητας και επιλογής του μικρότερου κακού.

Τα απολιθώματα είναι ο ορισμός της Ολιγαρχίας. Ένα κλειστό κονκλάβιο Ολιγαρχών αποφασίζουν για τα ζητήματα του κόμματος, καταλαμβάνουν την εξουσία και συνεχίζουν να αποφασίζουν μόνοι τους δίχως να λογοδοτούν σε κανέναν, αναπαράγοντας την ανικανότητα και την ανυπαρξία τους. Ο ψευτό-αστικός και δήθεν δημοκρατικός χαρακτήρας τους εύκολα ξεγυμνώνεται, καθώς λειτουργούν με δομές σχεδόν μεσαιωνικές όπου ο ένας «τρώει» τον άλλον, η ηγεσία αναδεικνύεται είτε με «δαχτυλίδια» (κληρονομικά δηλαδή), είτε με εκλογές ενός υποψηφίου, και λοιπά φαινόμενα ιλαροτραγικά αλλά και επικίνδυνα. Συνήθως παρατηρείται διαδοχική εναλλαγή στην εξουσία των απολιθωμάτων καθώς είναι εκ φύσεως ανίκανα να παραγάγουν κάποιο έργο οδηγώντας έτσι τους πολίτες να μεταπηδούν εκλογικά στο αντίπαλο κόμμα και πάλι από την αρχή.

Τα χαρακτηριστικά τους είναι αμέτρητα και δύσκολα μπορούν να καλυφθούν σε ένα άρθρο. Κάποιες λέξεις και φράσεις – κλειδιά που αποτελούν οδηγό αναγνώρισης τους είναι οι εξής: παλαιοκομματισμός, διαφθορά, διαπλοκή, πελατειακές σχέσεις, λάδωμα, γραφειοκρατία, υποσχέσεις, κομματικοποίηση των πάντων (φοιτητικές παρατάξεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, Ο.Τ.Α.), έλεγχος της δικαιοσύνης, νεποτισμός, σκάνδαλα, κουμπάροι, κηπουροί, οικογενειοκρατία, ευνοιοκρατία, μιζολιθική εποχή, ανευθυνότητα, κουρασμένα παλικάρια, επαγγελματίες πολιτικοί, ανειδίκευτοι, τραγικές φιγούρες – φετίχ, βαρόνοι, δελφίνοι και γόνοι πολιτικών τζακιών.

Δαρβινικοί εχθροί των απολιθωμάτων αποτελούν η ανανέωση, ο εκσυγχρονισμός, και η δημιουργία. Μεγαλύτερος εχθρός τους ωστόσο είναι η Δημοκρατία και οι πολίτες. Τα κόμματα αυτά δεν πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα οι απλοί πολίτες – «πληβείοι»  να αποφασίζουν για το οτιδήποτε. Αντιθέτως, μόνο αυτοί και οι γόνοι τους δικαιούνται να το κάνουν γι’ αυτό και αντιμετωπίζουν τη χώρα και τους θεσμούς της σαν να είναι το σπίτι τους, διορίζοντας και απολύοντας κατά το δοκούν, επηρεάζοντας τη δικαιοσύνη και τις λοιπές αρχές και γενικότερα οδηγώντας τους πολίτες στην εξαθλίωση και την πολιτική αποξένωση. Μια αποξένωση και αποχή η οποία εξυπηρετεί και εξασφαλίζει τη διαιώνιση της κακονομίας και της κακοδιαχείρισης της χώρας από τα απολιθώματα.

Ίσως ο σωστότερος ορισμός των απολιθωμάτων είναι η περιγραφή ως πολιτικά παράσιτα, σαν το σαράκι που κατατρώει εκ των έσω τις κοινωνίες, τις διαφθείρει, και με έναν νωχελικό αλλά ύπουλο τρόπο τις εκμαυλίζει και τις υποδουλώνει. Οι περισσότεροι από αυτούς τους επηρμένους αλλά κατά τα άλλα πολιτικά ανίδεους «πατρικίους» είναι απολύτως ελεγχόμενοι και δρουν ως φερέφωνα εσωτερικών ή και εξωτερικών μισόδημων συμφερόντων.

ΛΟΙΠΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑΤΑ

Η θεωρία καταλήγει με τα κόμματα – περισσεύματα. Αυτά είναι γνωστά και ως «λοιπά κόμματα». Εν αντιθέσει με τα άκρα και τα απολιθώματα, τα περισσεύματα δεν διεκδικούν την εξουσία και έχουν πάντα χαμηλά εκλογικά ποσοστά. Αυτό είναι και το μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό τους.

Κατά τα άλλα, τα περισσεύματα ποικίλλουν και διαφοροποιούνται αρκετά. Κάποια ακολουθούν απαρχαιωμένες και αστείες ιδεολογίες τις οποίες δεν πιστεύουν ούτε καν τα μέλη του αλλά τις ακολουθούν για να δέχονται την κρατική επιχορήγηση εφόσον διατηρούν τα μικρά αλλά εκλέξιμα ποσοστά τους. Κάποια «στήνονται εν μία νυκτί» από οικονομικά συμφέροντα με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσουν τα εν λόγω συμφέροντα μέσα στη βουλή.  Τέλος, κάποια άλλα, είτε λειτουργούν απλά ως δεκανίκι κάποιου κόμματος (άκρου ή απολιθώματος), είτε προσπαθούν με επικοινωνιακές φούσκες και πυροτεχνήματα να αποκτήσουν ποσοστά ικανά ώστε να καταστούν υποψήφιοι μικροί εταίροι σε περίπτωση συγκυβέρνησης.

Ως επί το πλείστον όμως, τα περισσεύματα είναι αυτό που ονομάζουμε προσωποκεντρικά κόμματα. Αυτό σημαίνει πως ιδρύονται από κάποιον πρώην εκλεγμένο πολιτικό κατόπιν αποχώρησης ή διαγραφής του από το κόμμα (είτε απογοητευμένος διότι δεν του δόθηκε κάποια θέση, είτε επειδή έγινε ξαφνικά «ανεπιθύμητος»), με τις υπόλοιπες θέσεις να συμπληρώνονται από φίλους του και λοιπές φιλόδοξες  προσωπικότητες. Σε περίπτωση που ο ιδρυτής αποχωρήσει είτε καταπονημένος είτε για να εξαργυρώσει τη δύναμη του σε ένα άλλο ισχυρότερο κόμμα, τα προσωποκεντρικά κόμματα οδηγούνται νομοτελειακά στην ανυπαρξία και τη λήθη.   

Στην πραγματικότητα τα κόμματα – περισσεύματα νομιμοποιούν εν τέλει το πολιτικό σύστημα με την παρουσία και τη συμμετοχή τους. Κινητοποιούν μέχρι και υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας τις οποίες και ματαιώνουν, ή ορθότερα, τις γονατίζουν, μέσα σε ένα σύστημα το οποίο αποδέχεται ως νικητές και πολιτικούς αξιωματούχους, είτε τους επικίνδυνους ακραίους είτε τα ανάξια απολιθώματα.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Και οι τρεις κατηγορίες αφορούν περιπτώσεις κομμάτων που προφανώς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους πολίτες και τη χώρας τους. Άκρα, απολιθώματα και περισσεύματα είναι πραγματικά κομμάτι του προβλήματος και δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν στοιχείο της λύσης σε μια χώρα. Η ομοιότητα τους αυτή υπογραμμίζεται από την τρομερή κινητικότητα που παρατηρείται στις τάξεις τους, μιας και ένα κόμμα δύναται να μετεξελιχθεί και να μεταπηδήσει από την μία κατηγορία στην άλλη. Επιπροσθέτως, ένα κόμμα μπορεί να έχει στοιχεία από μία, από δύο ή και από τις τρεις κατηγορίες.

Κλείνοντας, η θεωρία των «2 άκρων, 2 απολιθωμάτων και λοιπών περισσευμάτων» εύκολα γίνεται αντιληπτή. Βάσει αυτής κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν πως δεν υπάρχει ελπίδα. Ωστόσο η θεωρία απέχει από την πράξη. Στην πράξη έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε κάτι θετικό, υπερκομματικό και υπερ-ιδεολογικό και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Αυτό είναι το δέλτα, η πολιτική επανάσταση που ξεκίνησε στην Ελλάδα και σκοπεύει να αλλάξει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας!

Μάθε πως και πάρε μέρος στο www.todelta.gr

Για ποιο λόγο, αν και οι δύο εξίσου πολιτικά επικίνδυνοι και ανεξέλεγκτοι, ο Τσίπρας δεν απείλησε και δεν επιτέθηκε ανοιχτά στην Ελληνική δικαιοσύνη όπως είδαμε να κάνει πρόσφατα ο Τραμπ στη χώρα του;

Όταν ακόμα μαινόταν ο «πόλεμος» για το αντισυνταγματικό και πολιτικά ανήθικο ζήτημα αδειοδότησης λειτουργίας των τηλεοπτικών καναλιών, ο Τσίπρας είχε τότε «περιοριστεί» στο να προκαταβάλει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, δηλώνοντας πως «η δικαιοσύνη θα βγάλει την απόφαση της αλλά δεν δίνω ούτε μια πιθανότητα το ΣτΕ να ακυρώσει τον διαγωνισμό». Όταν έπειτα το Στε κατακεραύνωσε το σχετικό νομοσχέδιο Παππά το οποίο επιχειρούσε να παραδώσει τον έλεγχο των καναλιών στο κυβερνών κόμμα, ο Τσίπρας παρέμεινε σιωπηλός και φάνηκε να αποδέχεται την ολοκληρωτική του ήττα.

Αντίθετα, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Τραμπ, πρόσφατα εξέδωσε εκτελεστικές αποφάσεις μέσω των οποίων απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε πολίτες 7 μουσουλμανικών χωρών –   στοχοποιημένες από τον ίδιο. Λίγες μέρες αργότερα, η δικαστική εξουσία των ΗΠΑ αντέδρασε, και ένας ομοσπονδιακός δικαστής από το Σιάτλ «πάγωσε» τις εν λόγω αποφάσεις και ουσιαστικά ακύρωσε την πολιτική Τραμπ στο μεταναστευτικό ζήτημα. Στην περίπτωση αυτή, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αντέδρασε στην εν λόγω εξέλιξη και κατονόμασε τον εν λόγω δικαστικό, περιγράφοντας την απόφαση του ως «γελοία» και τον ίδιο ως «δήθεν δικαστή», προσθέτοντας, πως στην περίπτωση ενδεχόμενου τρομοκρατικού περιστατικού οι πολίτες θα πρέπει να αποδώσουν ευθύνες στους δικαστικούς της χώρας.

Και στις 2 περιπτώσεις οι αρχηγοί κρατών είδαν τα πολιτικά τους σχέδια να καταρρίπτονται από μια δικαστική απόφαση. Και οι 2 περιπτώσεις αφορούν πολιτικά ασταθείς και επικίνδυνους ηγέτες. Οι αντιδράσεις τους ωστόσο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο μεν φάνηκε να αποδέχεται την ήττα του, ενώ ο δε αποφάσισε ξεκάθαρα να αντεπιτεθεί. Η διαφορά αυτή εξηγείται από ένα και μόνο πράγμα –  τον τρόπο διορισμού των ανώτατων δικαστικών στις δύο χώρες.

Συγκεκριμένα, στη χώρα μας, «οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου» (αρθ.90§5 Σύνταγμα των Ελλήνων), και επιπροσθέτως, «την πειθαρχική αγωγή κατά των δικαστικών λειτουργών εγείρει ο Υπουργός Δικαιοσύνης» (αρθ.91§1 Σύνταγμα των Ελλήνων).

Αντίθετα, στις ΗΠΑ, «ο Πρόεδρος έχει τη δυνατότητα, κατόπιν συμβουλής και σύμφωνης γνώμης της Γερουσίας, να διορίζει τους ανώτατους δικαστικούς της χώρας» (αρθ.2 Σύνταγμα των ΗΠΑ).

Τι σημαίνει αυτό; Στην Ελλάδα, η πολιτική ηγεσία διορίζει και ελέγχει τη δικαστική εξουσία. Αυτή δυστυχώς είναι η τραγική αλήθεια. Συνεπώς, οι δικαστικοί λειτουργοί δεν είναι αντίπαλοι των κυβερνόντων, ενώ συνηθίζεται κάποιες φορές να λαμβάνονται αντικυβερνητικές αποφάσεις έτσι ώστε να διασκεδάζεται και η κοινή γνώμη ειδικά όταν προηγούνται επικοινωνιακά λάθη και πρόωροι πανηγυρισμοί νίκης, όπως έγινε και στην περίπτωση του αντιδημοκρατικού νόμου Παππά. Γι’ αυτό και η αποδοχή της εξέλιξης από τον Τσίπρα. Η λύση στις όποιες διαφωνίες και η εξομάλυνση των σχέσεων Τσίπρα και δικαστικών, θα δοθεί με προσωπικές επαφές, πιθανότατα μάλιστα στο γραφείο του πρωθυπουργού..

Αντίθετα, στις ΗΠΑ η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη καθώς απαιτείται συμβιβασμός Γερουσίας και Προέδρου για την ανάδειξη των ανώτατων δικαστικών, οι οποίοι και δεν λογοδοτούν ούτε ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Με άλλα λόγια ο Τραμπ δεν ελέγχει τους δικαστές για να αποδεχτεί σιωπηρά τις εξελίξεις. Αν το δικαστικό σώμα κρίνει αντισυνταγματικό το σύνολο του πολιτικού του προγράμματος και αποφασίσει να το σταματήσει, μπορεί να το κάνει. Στην περίπτωση αυτή, το μόνο που μπορούν να κάνουν ο Τραμπ και το Υπουργείο Δικαιοσύνης που αυτός ελέγχει, είναι να αντεπιτεθούν. Η λύση στην αντιδικία και τις όποιες διαφωνίες θα δοθεί στα δικαστήρια.

Το δέλτα είναι ο πολιτικός φορέας ο οποίος πρεσβεύει την πραγματική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Μάθε πως και πάρε μέρος στην προσπάθεια μας να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας στο www.todelta.gr

«Από τη στιγμή που ξεκινήσει η κοινωνική αλλαγή τίποτα δεν μπορεί να την ανατρέψει. Δεν γίνεται να αφαιρέσεις τη γνώση από κάποιον που έχει μάθει να διαβάζει. Δεν γίνεται να ταπεινώσεις κάποιον που αισθάνεται υπερηφάνεια. Δεν μπορείς να καταπιέσεις τους πολίτες που δεν φοβούνται πια. Έχουμε δει το μέλλον και το μέλλον μας ανήκει»

«Από τη στιγμή που ξεκινήσει η κοινωνική αλλαγή τίποτα δεν μπορεί να την ανατρέψει. Δεν γίνεται να αφαιρέσεις τη γνώση από κάποιον που έχει μάθει να διαβάζει. Δεν γίνεται να ταπεινώσεις κάποιον που αισθάνεται υπερηφάνεια. Δεν μπορείς να καταπιέσεις τους πολίτες που δεν φοβούνται πια. Έχουμε δει το μέλλον και το μέλλον μας ανήκει»

– Cesar Chavez

Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα. Αριστερόστροφους, δεξιόστροφους, ακραίους, μετριοπαθείς και μέτριους. Κόμματα, σωτήρες, συμμαχίες, λυκοφιλίες, νέα πρόσωπα και αρχαία. Ειδικούς, ανειδίκευτους, λαϊκιστές και τεχνοκράτες. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε το ίδιο και ήταν πάντοτε εναντίον μας.

Λένε πως έχουμε αυτούς που μας αξίζουν. Πως εμείς τους ψηφίσαμε και πως είμαστε και εμείς συνυπεύθυνοι. Μας στοχοποιούν με μια ενοχική προπαγάνδα η οποία μας οδηγεί στο αδιέξοδο και μας στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου. Αν φταίει κάποιος, τότε φταίει το πολιτικό μας σύστημα. Το ίδιο σύστημα που αναδεικνύει μόνο του τους πολιτικούς υποψηφίους με το γνωστό «χρίσμα» το οποίο μάλλον έχει επιβιώσει από άλλον αιώνα. Το ίδιο σαθρό πολιτικό σύστημα στο οποίο το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες (12 βουλευτές επικρατείας και 50 βουλευτές-μπόνους πρώτου κόμματος), και στο οποίο προΐσταται ένα κυβερνών κόμμα που κατά την τελευταία εκλογική διαδικασία έλαβε την υποστήριξη μόλις του 19,43% των ψηφοφόρων! Το ίδιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που εξισώνει τη λευκή ψήφο με την άκυρη προς όφελος του και υποκλέπτει την ψήφο των πολιτών που στηρίζουν κόμματα τα οποία δεν κατορθώνουν να μπουν στη βουλή.

Ξέρουμε λοιπόν τι δεν χρειαζόμαστε. Γνωρίζουμε που δεν πρέπει να βασιστούμε για να βρεθεί η λύση. Η αναζήτηση ωστόσο δεν θα είναι μεγάλη καθώς αυτοί που περιμέναμε είμαστε εμείς οι ίδιοι. Προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε αδρανείς, αδιάφοροι και αμέτοχοι. Στην πραγματικότητα το ίδιο το σύστημα μας κρατάει αιχμάλωτους και μας καθιστά αδύναμους να αντιδράσουμε, ενώ η κάθε προσπάθεια μας για συμμετοχή είτε γίνεται ελεγχόμενα (εκλογές) είτε ματαιώνεται και ακυρώνεται από τους κομματικούς μηχανισμούς και τα στημένα τους παιχνίδια.  Αυτό που μένει είναι να πάρουμε την κατάσταση για πρώτη φορά στα χέρια μας. Ελεύθερα και ακηδεμόνευτα. Ξαναγράφοντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Αυτό είναι το «δέλτα».

Το δέλτα είναι η πρώτη πολιτική, υπερκομματική εκστρατεία, που στόχο έχει την αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, την κάλυψη του κενού δημοκρατίας που υπάρχει και την αναζήτηση οριστικών λύσεων στα προβλήματα των πολιτών.

Το θεσμικό οικοδόμημα του δέλτα στηρίζεται σε 10 μεταρρυθμίσεις – αντίδοτο στην παρακμή των κομμάτων, του πολιτικού συστήματος και της “κομματικής δημοκρατίας”. Πρόκειται για 10 ιδέες «κοινής λογικής», που θεωρούνται κοινώς και ευρέως αποδεκτές μεταξύ των οποίων είναι:

• Το τέλος στο διορισμό και τον έλεγχο των δικαστικών από τους πολιτικούς
• Η απόλυτη ανεξαρτησία δήμων και περιφερειών
• Η υποχρεωτικά δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων
• Η κατάργηση της ασυλίας και των προνομίων των βουλευτών και υπουργών,

και η αντιμετώπιση λοιπών συστημικών παθογενειών που συνδέονται με φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής αλλά και απαξίωσης του πολίτη.

Πάνω απ΄όλα όμως το δέλτα προωθεί τη Δημοκρατία, στη συμμετοχική και ενισχυμένη της μορφή κατά την οποία ο πολίτης βρίσκεται στο επίκεντρο με ουσιαστική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Μιλάμε δηλαδή για μια πολιτική επανάσταση.

Ξεκινάμε συγκεντρώνοντας υποστηρικτές από όλη την Ελλάδα. Η αύξηση των υποστηρικτών θα οδηγήσει σε ανάλογη κλιμάκωση της πολιτικής μας πίεσης προς το πολιτικό σύστημα, με προσέγγιση βουλευτών και αξιωματούχων για την προώθηση ιδεών και πρακτικών «κοινής λογικής» στη χώρα. Στην περίπτωση που τελικά το σύστημα δεν «ενδώσει», και κατόπιν συγκέντρωσης σημαντικής πολιτικής δύναμης μέσω υποστηρικτών, το δέλτα θα καταλήξει στη δημιουργία πολιτικού φορέα ικανού να εκφράσει τους υποστηρικτές του.

Πρώτη εκδήλωση και παρουσίαση του δέλτα την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου και ώρα 19:00 στο ιστορικό κτίριο του Μεγάρου της Παλαιάς Βουλής στην Αθήνα (οδός Σταδίου & Κολοκοτρώνη): https://www.facebook.com/events/1664432663884919/?ti=icl

Μπες στο www.todelta.gr , γίνε εθελοντής ή υποστηρικτής του δέλτα και πρωταγωνίστησε στην πολιτική μας επανάσταση!

Για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινίσεις, μπορείς να επικοινωνείς μαζί μας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]

Μην στέκεσαι άλλο αμέτοχος. Δημιούργησε τη νέα εποχή.

Εθνική οργή.

Αυτό προκαλεί η τοποθέτηση Φίλη στην ηγεσία του υπουργείου παιδείας(!). Το κακόγουστο και απίστευτο αστείο έγινε τελικά πραγματικότητα. Ο διορισμός του νέου υπουργού προκαλεί εθνική οργή και καταδικάζεται από κάθε εχέφρονα και ελεύθερο Έλληνα πολίτη. Το ζήτημα το οποίο υπονομεύουν οι απόψεις του είναι εθνικό, ιστορικό αλλά και ιερό.

Εθνικό γιατί διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα τα οποία ο υπουργός υπονομεύει με τη στάση του. Ιστορικό γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη του αλλά δεν έχει δικαίωμα και στην προσωπική του αλήθεια.Ιερό γιατί θίγει τις ιερές και καθαγιασμένες μνήμες των προγόνων μας.

Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός πως ο υπουργός εκφέρει απόψεις χωρίς ο ίδιος να έχει σχετικές γνώσεις ιστορίας. Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο το να είσαι ο πρώτος υπουργός παιδείας χωρίς πτυχίο (ύβρις προς τους νέους που καλούνται να πασχίσουν για τη μόρφωση τους), το γεγονός ότι η «κινηματική δράση» σου περιορίζεται στα τοιχώματα του κομματικού σωλήνα, ή το ότι το δημοσιογραφικό σου λειτούργημα κατέληξε σε μία κομματική εφημερίδα, προφανώς ελεγχόμενη και υποταγμένη στις απόψεις του κόμματος. Ο λόγος που δεν θα επεκταθώ είναι διότι μιαadhominem επίθεση θα ήταν πολύ λίγη για το αμάρτημα που διαπράττεται. Η ιστορία απαιτεί περισσότερα.

Επίσης δεν θα επεκταθώ στις ιδεολογικές καταβολές του πολιτικού φορέα του εν λόγω υπουργού.  Με απόψεις για παράδειγμα σαν αυτή του Νάσου Θεοδωρίδη (πρώην εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Δικαιωμάτων της Βουλής) πως οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες (!) το οποίο και αναλύει στο άρθρο του «Ο μύθος της “γνήσιας ελληνικότητας” των Ποντίων»το οποίο δημοσιεύτηκε στην “TrakyaninSesi” στις 3/3/2011[i], και στελεχών του κόμματος περί «τουρκικής» (και όχι μουσουλμανικής) μειονότητας στη Θράκη, κανείς δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται για το που τάσσονται τα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ποιους εκπροσωπούν.Θεωρώ πλέον αδιανόητη την εκλογική υποστήριξη του εν λόγω κόμματος από τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας.  Η ιστορία όμως απαιτεί περισσότερα.

Έζησα σχεδόν τέσσερα χρόνια στην Αμερική. Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις στην κοινότητα της Βοστόνης όπου και διέμενα, έγινα μάρτυρας των συλλογικών προσπαθειών των Αρμενίων για αναγνώριση της φρικτής Γενοκτονίας που διαπράχθηκε εναντίον τους. Παρατηρούσα τις κοινές και συντονισμένες τους δράσεις οι οποίες υποστηρίζονταν πλήρως από την κυβέρνηση τους στην Αρμενία. Αντίστοιχες προσπάθειες κατέβαλλαν και οι δικοί μας σύλλογοι, οι οποίοι αν και ήταν ξεχασμένοι από την Ελληνική πολιτεία ωστόσο τα κατάφερναν και επέφεραν αποτελέσματα και αναγνώριση της Γενοκτονίας μας σε διάφορες πολιτείες των Η.Π.Α. Πόσο δύσκολο φαντάζει το έργο τους τώρα με έναν τέτοιο Έλληνα υπουργό και με τέτοιες απόψεις να τους υπονομεύει.. Πόσο αδιανόητο θα ήταν κάτι τέτοιο για τους Αρμενίους οι οποίοι δουλεύοντας ως έθνος που υπερασπίζεται τα δικαιώματα και την ιστορία του κατάφεραν να γονατίσουν τους Τούρκους και να τους αναγκάσουν να σταματήσουν τα ψέματα και την άρνηση. Όλο αυτό φαντάζει αδιανόητο.

Στην κομματική του φυλλάδα λοιπόν, στο προκλητικό και ιδιαίτερα προσβλητικό του άρθρο ο υπουργός χαρακτηρίζει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας ως μια ψηφοθηρική και – εθνικιστική σκοπιμότητα. Οι ανθελληνικές καταβολές του γίνονται έτσι αμέσως προφανείς. Στη συνέχεια αναφέρει πως«τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης αυτής της “Γενοκτονίας”». Με αυτό τον τρόπο  προσπαθεί ο υπουργός να δικαιολογήσει τον ανθελληνισμό, την ανικανότητα και το «μηδίζειν» των προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά και να μας ρίξει στάχτη στα μάτια για την απραξία και τη θρασυδειλία του δικού του κόμματος. Έπειτα αναφέρει κάτι αστείο για «μνημονιακή υποτέλεια» των αντιπάλων του, για να καταλήξει σε ιλαροτραγικούς επιστημονικούς διαχωρισμούς πολιτικοκοινωνικών θεμάτων με τα οποία δεν έχει καμία σχέση (γιατί δυστυχώς οι καταλήψεις κυλικείων και οι εσωκομματικές διαδικασίες δεν οδηγούν σε γνώση της πολιτικής επιστήμης ή σε ευαισθησία για τα ανθρώπινα δικαιώματα..!).

Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν την εικόνα:

Η Σύμβαση  του Ο.Η.Ε. για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας στο άρθρο 2[ii] αναφέρει:“Ως γενοκτονία ορίζεται οποιαδήποτε από τις κατωτέρω πράξεις, ενεργουμένες με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής:

• Δολοφονίες μελών της ομάδας.
• Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
• Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης ικανές να επιφέρουν την πλήρη ή μερική σωματική καταστροφής της.
• Επιβολή μέτρων για την παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους της ομάδας.
• Αναγκαστική μεταφορά παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη ομάδα.”

Ας εξηγήσει λοιπόν ο νέος υπουργός παιδείας ποια ακριβώς από τα παραπάνω εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αρνείται στους Έλληνες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Ποιες σωματικές και ψυχικές βλάβες δεν υπομείνανε οι περήφανοι Έλληνες της Ανατολής από τις τρομοκρατικές επιθέσεις των ναζιστών Νεότουρκων τους οποίος τώρα υπερασπίζεται μυωπικά ο υπουργός της αυτοαποκαλούμενης «αριστεράς»; Ποιες δολοφονίες, μαζικές εκτελέσεις και εγκλήματα μίσους και μένους δεν «μετράνε» στο δικό του βιβλίο; Ποιοι γενιτσαρισμοί, ποια τάγματα εργασίας και λοιπά σύγχρονα βασανιστήρια δεν είναι για αυτόν αρκετά και δεν πληρούν τις δικές του προϋποθέσεις; Ντροπή.

Προς γνώσιν του λοιπόν, “ως εθνοκάθαρση ορίζεται η σκόπιμη πολιτική, σχεδιασμένη από μία εθνική ή θρησκευτική ομάδα με πρόθεση να απομακρυνθεί με βίαια ή τρομοκρατικά μέσα ο άμαχος πληθυσμός μιας άλλης εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές [iii]”

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η εθνοκάθαρση δεν είναι τυπικά παράνομη διαδικασία δεδομένων των νόμων της εκάστοτε χώρας, ενώ η γενοκτονία είναι σε κάθε περίπτωση. Για παράδειγμα η κρατική απομάκρυνση παράνομων μεταναστών από μια περιοχή μπορεί να μην είναι παράνομη σε μια χώρα (αν και προφανώς είναι παράνομη η βίαιη εφαρμογή της), αλλά η κρατική προσπάθεια εξόντωσης των εν λόγω μεταναστών, δηλαδή η γενοκτονία, είναι κατάφορα παράνομη και απεχθής. Ο υπουργός θέλει να πιστέψουμε πως αυτό που συνέβη στους προγόνους μας ήταν μια μετακίνηση και μεταφορά τους σε γειτονικές περιοχές και χώρες.

Αναλύοντας εις βάθος, ιστορικά έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι τρόποι εθνοκάθαρσης: σχετικά νομοθετήματα, εθελοντικές μετακινήσεις, βίαιες μετακινήσεις, τρομοκρατία μέσω απειλών, τρομοκρατία μέσω βίας και τέλος γενοκτονία – η απόλυτη μορφή μόνιμης απομάκρυνσης άμαχου πληθυσμού καθώς επιφέρει τον ολοκληρωτικό αφανισμό του. Εδώ λοιπόν φαίνεται και η διαφορά των δύο όρων την οποία αδυνατεί να συλλάβει ο υπουργός. Η γενοκτονία ήταν το έγκλημα και απότοκος αυτής ήταν μεταξύ άλλων και η βίαιη, μόνιμη και οριστική απομάκρυνση των προγόνων μας από τις πατρογονικές τους εστίες.

Με μία φράση,  ο τελικός σκοπός της εθνοκάθαρσης είναι ο εκτοπισμός μιας συγκεκριμένης ομάδας από μια περιοχή συνήθως με βίαια μέσα, ενώ ο τελικός σκοπός της γενοκτονίας είναι η ολοκληρωτική καταστροφή μιας συγκεκριμένης ομάδας.

Προκαλώ τους απανταχού ανθέλληνες να επιχειρηματολογήσουν αν μπορούν και να ισχυριστούν πως σκοπός των Νεότουρκων ΔΕΝ ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή και ο αφανισμός των προγόνων μας. Αν μπορεί κάποιος να το κάνει δίχως ντροπή ας το κάνει. Και ας το κάνει επώνυμα.

Καθώς πρεσβεύω για χρόνια τώρα την εν γένει πολιτειακή αλλαγή στη χώρα μας (νέο Σύνταγμα και Πολίτευμα Δημοκρατίας), πολλοί συμπολίτες μας μου λένε πως το πρόβλημα είναι η παιδεία. Η απάντηση που τους δίνω είναι πως αν αποδεχτούμε κάτι τέτοιο τότε σίγουρα έχουμε χάσει. Και ο λόγος είναι απλός. Αν το όλο μας πρόβλημα είναι θέμα παιδείας  και η παιδεία ελέγχεται από έναν υπουργό ο οποίος διορίζεται από κομματικά αφεντικά, τότε δεν έχουμε πραγματικά καμία ελπίδα. Πόσο μάλλον όταν η παιδεία ελέγχεται από μισέλληνες. Η λύση, τους λέω, είναι εμείς οι πολίτες να επιφέρουμε με κοινωνική και πολιτική πίεση μια πολιτειακή αλλαγή που θα μας οδηγήσει σε ελεύθερο πολίτευμα Δημοκρατίας. Τότε και η παιδεία θα περάσει στον έλεγχο των πολιτών και οι πολιτικοί επιπέδου Φίλη θα οδηγηθούν στην πολιτική λήθη.

Δυστυχώς οι απάτριδες πολιτικοί είναι πολλοί.Εξίσου πολλοί είναι και οι αρνητές μας.Αυτοί που μας αρνούνται τη δικαίωση αλλά και την επιτυχία. Αυτοί που μας επιβουλεύονται έχουν καταβολές ολιγαρχικές, αήθεις και βασισμένες σε ιδεολογίες που σκοπό έχουν να εξαφανίσουν την ιστορία μας. Δεν σέβονται ή δεν έχουν καν ακούσει τις ιστορίες των προγόνων μας. Αυτές που μέσα από τον πόνο, τον λυγμό και την αδικία ακούγονται πιο δυνατά από οποιονδήποτε αξιωματούχο, πρόεδρα και καρεκλοκένταυρο προσπαθεί δια της θέσης του να βιάσει την αλήθεια. Δεν αναγνωρίζουν τη ζωντανή μνήμη που κυλά στις φλέβες μας, και στις καρδιές μας. Δεν καταλαβαίνουν το βάρος που σχηματίζεται στο μέτωπο μας όταν θυμόμαστε και αναπολούμε. Όταν ακούμε και δακρύζουμε. Όταν κοιτιόμαστε μεταξύ μας και αναγνωρίζουμε τι μας ενώνει και συνειδητοποιούμε τη δύναμη μας. Δεν μπορούν να φανταστούν τι κρύβουμε στο στήθος μας και τι μπορεί να σηκώσει η ψυχή μας.

Η πολιτική τους επιβίωση βασίζεται στις εσωτερικές μας διαμάχες. Αν καταφέρουμε να συνεργαστούμε τότε αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν. Ας οργανωθεί επιτέλους ο λαός μας και ας συνάψουμε πέρα από προσωπικές και πολιτικές σχέσεις. Σχέσεις που θα μας δώσουν δύναμη. Για την ιστορία μας, για το τώρα μας, και για το μέλλον της Ελλάδας.

 

[i]http://www.pontos-news.gr/article/8618/nasos-theodoridis-oi-pontioi-den-einai-ellines

[ii]https://treaties.un.org/doc/Publication/UNTS/Volume%2078/volume-78-I-1021-English.pdf

[iii]http://www.un.org/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/1994/674

Η Δημοκρατία Ιδεών σας προσκαλεί στον νέο κύκλο διαλέξεων της Σχολής Πολιτικής – μια πρωτοβουλία που προσφέρει ποιοτική πολιτική παιδεία για κάθε πολίτη.

Η ημερομηνία διεξαγωγής της Σχολής φέτος είναι 8-10 Μαΐου, και ο θεματικός άξονας πάνω στον οποίο θα κινηθούν αυτή τη χρονιά οι διαλέξεις είναι ο εξής:

«Από την οργή στη συμμετοχή: πολίτης – πολιτικό σύστημα – εναλλακτικές»

Η περίοδος της μεταπολίτευσης χαρακτηριζόταν από μια διάχυτη ελπίδα η οποία όμως κατέληξε εν τέλει στην περίοδο της κρίσης και σε φαινόμενα οργής, θυμού και απογοήτευσης τα οποία εκδηλώθηκαν με πορείες, αλλαγές στις κομματικές ταυτότητες και κλυδωνισμούς στο πολιτικό μας σύστημα. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν επηρέασαν τη συναισθηματική κατάσταση των πολιτών που με τη σειρά της προσδιόρισε την πολιτική τους συμπεριφορά.

Κόμματα ακολουθούν νέες πολιτικές – επικεντρωμένες στο φόβο, νέες έννοιες όπως «Grexit», «spreads» κ.ά. έγιναν κομμάτι του δημόσιου και πολιτικού διαλόγου, το κοινωνικό σύστημα διαταράχθηκε και κοινωνικά ζητήματα οξύνθηκαν. Τα αποτελέσματα ακόμα δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί. Ερευνητές πιθανολογούν την ανάδειξη νέων στοιχείων στην ταυτότητα του Έλληνα όπως η ενοχή, η ντροπή και η απογοήτευση.

Πως από το αίσθημα ευφορίας των προηγούμενων ετών οδηγήθηκαν οι πολίτες σε τόσο αντίθετα συναισθήματα; Ποιες είναι οι επιπτώσεις στον πολίτη και στις επιλογές του; Ποια είναι η θέση του πολίτη στο παρόν κοινωνικοπολιτικό σύστημα; Υπάρχει περιθώριο συναισθηματικής ανάκαμψης που θα οδηγήσει σε συμμετοχικές δράσεις; Καταλήγουμε στην «οργή» και την «παραίτηση» ή τη «συμμετοχή»;

Στο τριήμερο διαλέξεων θα ακουστούν διαφορετικές απόψεις πάνω στον άξονα πολιτικής – συναισθημάτων ενώ θα ακολουθήσει και έκθεση εφαρμοσμένων ιδεών για συμμετοχικές δράσεις των πολιτών. Διότι η απλή παρατήρηση του προβλήματος δεν είναι αρκετή. Αυτό το τριήμερο θα ενημερωθούμε για λύσεις και εναλλακτικές σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Δηλώσεις συμμετοχής: https://www.eventora.com/en/Events/sxolh-politikhs-2015

Facebook event: https://www.facebook.com/events/445386968958158/

Δημοκρατία Ιδεών: www.idimokratia.com

 

Με δεδομένο τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων της Ελληνικής κυβέρνησης στις Βρυξέλλες, ανώτεροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τη λέξη «δημοψήφισμα». Είτε πρόκειται για τον υπουργό οικονομικών είτε για βουλευτές και στελέχη των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, η πάλαι ποτέ λέξη-ταμπού έχει αρχίσει να διακρίνεται ως ελπίδα διεξόδου και νομιμοποίησης για μια κυβέρνηση που αποζητά από ότι φαίνεται την επιβολή νέων μέτρων στη χώρα. Δυστυχώς όμως για τη νέα κυβέρνηση αλλά και για εμάς τους πολίτες, το δημοψήφισμα δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει διέξοδο για οποιοδήποτε πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό ζήτημα στην Ελλάδα.

Αυτό συμβαίνει διότι ο θεσμός του δημοψηφίσματος στη χώρα μας έχει θεσμοθετηθεί στο Σύνταγμα με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο. Συγκεκριμένα, ο μόνος πολίτης που μπορεί να εκκινήσει τη δημοψηφισματική διαδικασία είναι ο πρωθυπουργός (άρθρο 44§2 του Συντάγματος). Αντιστοίχως, ο μόνος που μπορεί να θέσει το θέμα αλλά και τις επιλογές που θα έχουν οι πολίτες στην κάλπη κατά το δημοψήφισμα είναι επίσης ο πρωθυπουργός. Προφανώς, όποιος ελέγχει τα ερωτήματα του δημοψηφίσματος, και τη διατύπωση αυτών, μπορεί να ελέγξει και το αποτέλεσμα. Εύλογα λοιπόν διακρίνεται η πρωθυπουργοκεντρική φύση των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα καθώς και η συγκέντρωση της εξουσίας σε έναν  μόνο άνθρωπο, κάτι το οποίο είναι βέβαια αντίθετο με τη φύση των δημοψηφισμάτων.

Με έναν τόσο απλό και εύκολο τρόπο, το Σύνταγμα αφενός αποκλείει τους πολίτες από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, αφετέρου εξασφαλίζει τον έλεγχο και την αυξημένη επιρροή της εκάστοτε κυβέρνησης στο δημοψηφισματικό αποτέλεσμα. Πριν λοιπόν καλωσορίσει κανείς με χαμόγελα τα «δημοκρατικά» ανοίγματα του εκάστοτε πολιτικού για δημοψήφισμα, αξίζει να εξετάσουμε τον εν λόγω θεσμό από μια πραγματικά δημοκρατική σκοπιά.

Ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα λοιπόν θα ήταν συνταγματικά κατοχυρωμένο ως εργαλείο των πολιτών και όχι των κυβερνώντων – οι οποίοι έχουν ήδη περισσότερη εξουσία από ότι θα έπρεπε. Αυτό σημαίνει πως η πρωτοβουλία για τη διενέργεια δημοψηφίσματος οφείλει να ανήκει αποκλειστικά στους πολίτες. Οι πολίτες δηλαδή πρέπει να μπορούν να εκκινούν τη διαδικασία κατόπιν συλλογής ορισμένου από τον νόμο αριθμού υπογραφών (είτε φυσικά είτε διαδικτυακά). Επιπροσθέτως, οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να είναι αυτοί που θα επιλέξουν το πώς θα τεθούν τα ερωτήματα στα ψηφοδέλτια του δημοψηφίσματος έτσι ώστε να μην επηρεάσει και αλλοιώσει η πολιτεία το εκάστοτε κοινωνικό αίτημα που εκφράζεται μέσω της διαδικασίας του δημοψηφίσματος.

Συνεχίζοντας τη δημοκρατική προσέγγιση, το δημοκρατικό δημοψήφισμα πρέπει να φροντίζει πως οι πολίτες μένουν ανεπηρέαστοι από τις εκατέρωθεν επικοινωνιακές προπαγάνδες και προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης (από μεγάλα Μ.Μ.Ε., προβεβλημένους πολιτικούς, κέντρα ισχύος, κτλ.). Αυτό προϋποθέτει τη δυνατότητα έκφρασης επιχειρημάτων από κάθε οργανισμό, οργάνωση, εταιρία και πρωτοβουλία της Κοινωνίας των Πολιτών που εμπλέκεται με το θέμα του δημοψηφίσματος. Ταυτόχρονα, επιβάλλεται η εξασφάλιση της ισότιμης μεταχείρισης και προβολής των διαφορετικών απόψεων στα διάφορα μέσα ενημέρωσης. Τέλος, απαιτείται να υπάρχουν όρια στις χρηματοδοτήσεις διαφημίσεων και πολιτικών μηνυμάτων υπέρ ή κατά της κάθε άποψης.

Επειδή δεν έχουμε ζήσει κάποιο δημοψήφισμα στη σύγχρονη εποχή της Ελλάδας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε την εποχή των νέων τεχνολογιών και της επικοινωνίας η άκρατη διαφήμιση (καμπάνιες, εκδηλώσεις κτλ.) ειδικών συμφερόντων και πως θα επηρεαζόταν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος στη χώρα μας. Αρκεί απλά κανείς να εξετάσει τις αποτυχημένες περιπτώσεις της Σκωτίας και της Ελβετίας για να καταλάβει πως επηρεάζεται η κοινή γνώμη στις μέρες μας αν δεν υπάρχει συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότιμη και δημοκρατική συμμετοχή.

Προφανώς, το δημοψήφισμα που έχουμε τώρα στην  Ελλάδα, μόνο δημοκρατικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Με αυτήν την μικρή παρουσίαση του τι θα σήμαινε ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα, καθίσταται επίσης πρόδηλο πως το εν λόγω εργαλείο δεν είναι απλά ένα ερώτημα που εξυπηρετεί την ατζέντα της πολιτικής ηγεσίας, με δυο μονοδιάστατες επιλογές «ναι» ή «όχι», των οποίων επιλογών οι πολίτες ποτέ δεν γνωρίζουν τις επιπτώσεις. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν απλά μηδενιστικό και εθνικά αυτοκαταστροφικό και δεν θα το επιθυμούσε σίγουρα κανείς πολιτικός της χώρας.

Σε μια εποχή που η ανάγκη έκφρασης και συμμετοχής των πολιτών είναι μεγαλύτερη από ποτέ, έχει έρθει η ώρα να μεταβούμε από ένα «ολιγαρχικού» τύπου δημοψήφισμα σε ένα πραγματικά δημοκρατικό θεσμό που θα ενδυναμώσει το ρόλο και τη θέση του πολίτη. Έχει έρθει η ώρα να απορρίψουμε μια και καλή τα όπλα της παλιάς φρουράς η οποία επιμένει να χρησιμοποιεί τις δημοκρατικές πρακτικές ως επικοινωνιακά εργαλεία εντυπωσιασμού και εντυπώσεων. Μπορούμε πλέον να επανακαθορίσουμε τις έννοιες και να διεκδικήσουμε ένα δημοψήφισμα που προσφέρει λύσεις και διεξόδους, ένα δημοψήφισμα υπέρ του πολίτη και όχι εναντίον του.

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας και αντιλαμβάνομαι πως για πολλούς από εμάς αυτό που ζούμε είναι πράγματι πρωτόγνωρο.

Είναι αλήθεια πως πολλοί νοιώθουν για πρώτη φορά υπερήφανοι που είναι Έλληνες (τουλάχιστον με τις μέχρι τώρα διακηρύξεις της κυβέρνησης).

Είναι αλήθεια πως πολλές από τις προγραμματικές αλλαγές είναι ζητήματα κοινής λογικής ενώ είναι πράγματι απορίας άξιο το πώς δεν είχαν ήδη πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα (όπως π.χ. η πώληση κυβερνητικών αυτοκινήτων).

Είναι αλήθεια πως η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης περιμένει με χαιρεκακία την αποτυχία του Σύριζα.

Είναι αλήθεια πως η πατριωτική στάση επιβάλλει την υποστήριξη μας σε μια νέα κυβέρνηση – μέχρι τουλάχιστον να έχουμε δείγματα ανικανότητας ή κακοδιαχείρισης.

Είναι περίτρανη αλήθεια πως επικοινωνιακά  ο Σύριζα έχει σαρώσει την απερχόμενη κυβέρνηση σαν αυτή να μην υπήρξε ποτέ (που ίσως και όντως να μην υπήρξε..), όπως είναι επίσης αλήθεια ότι η πρακτική φόβου και τρομοκρατίας που μας επιβλήθηκε από το ενωμένο μόρφωμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν πολιτικά ανήθικη και απεχθής.

Συμμερίζομαι τα συναισθήματα. Η δημοκρατική προοπτική ωστόσο αναδεικνύει τις ανεπάρκειες της κυβέρνησης Σύριζα.

Υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες πρέπει να νοιώθουμε για τις δημιουργίες και τα επιτεύγματα μας – όχι για την αντίδραση μας σε ένα πράγματι φθαρτό και διεφθαρμένο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Οι πολιτικοί της Ολιγαρχίας (όπως είναι και οι του Σύριζα), στην προσπάθειά τους να μας εκφαυλίσουν, μας έχουν συνηθίσει στην αντίδραση και ποτέ στη δημιουργική πράξη. Παρόλα αυτά, όσοι πολίτες δραστηριοποιούνται στην Κοινωνία των Πολιτών και έχουν εναλλακτική πολιτική δράση (μακριά και πέρα από τα κόμματα) νοιώθουν εδώ και χρόνια περήφανοι που είναι Έλληνες βλέποντας τις διάφορες εθελοντικές πρωτοβουλίες που πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, μια μεγάλη και σημαντική δημιουργική πράξη του Ελληνισμού μπορεί και οφείλει να είναι η αναγέννηση της Δημοκρατίας.

Η χαιρεκακία της αντιπολίτευσης υπήρχε και πριν την 25^η Ιανουαρίου (για δεκαετίες πιο πριν) και θα υπάρχει πάντα, κάτι το οποίο πρέπει να αποτελεί υπενθύμιση σε όλους μας πως το κομματικοκρατικό σύστημα είναι το πρόβλημα και πως αυτό πρέπει να πέσει. Μόνο σε πολίτευμα Δημοκρατίας μπορούμε να έχουμε εθνική ενότητα – πολιτική και κοινωνική.

Όσον αφορά την καλή μας προδιάθεση απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση με νέα πρόσωπα ας θυμηθούμε πως οι πολιτικοί αυτοί είναι υπεράνω νόμου ενώ η πιθανή τους αποτυχία θα κοστίσει πρώτα από όλα σε εμάς και ποτέ στους ίδιους (άρθρο 62 του συντάγματος). Επίσης, τα «νέα» πρόσωπα της κυβέρνησης είναι όσο νέα είναι και τα απολιθώματα δεινοσαύρων την πρώτη μέρα έκθεσης τους στο μουσείο. Προφανώς μιλάμε και πάλι για παιδιά του κομματικού σωλήνα μεγαλωμένα και γαλουχημένα στο ολιγαρχικό εθνοβόρο πολιτικό μας σύστημα, προερχόμενα από το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, κ.ά. Τέλος, πως θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε κάτι το οποίο δεν ελέγχουμε και το οποίο δεν λογοδοτεί σε εμάς με κανένα πολιτικό τρόπο, ενώ φέρεται να μας εκπροσωπεί. Η εκλογική διαδικασία ανά τέσσερα χρόνια δεν είναι βέβαια λογοδοσία αλλά μάλλον μια λευκή επιταγή και κοροϊδία. Αντιθέτως, επιβάλλονται δημοκρατικά εργαλεία διαρκούς λογοδοσίας και ελέγχου των πολιτικών από τους πολίτες (βλέπε περισσότερα στο βιβλίο μου «Δημοκρατία, το Πολίτευμα που περιμέναμε»).

Τέλος, πότε μας ικανοποιούσε κάτι που ήταν απλά επικοινωνιακό και εύπεπτο; Ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των Ελλήνων πολιτών είναι η κριτική μας στάση την οποία δεν πρέπει τώρα να απολέσουμε. Οι προγραμματικές δηλώσεις και οι επικοινωνιακές πομφόλυγες είναι απόδειξη έλλειψης ουσίας και περιεχομένου, όχι λόγος για πανηγυρισμούς και θριάμβους στο Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι η δική μας κυβέρνηση. «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», δήλωσε ο πρωθυπουργός όμως το σύνταγμα που υπερασπίζεται δεν είναι δικό μας καθώς ποτέ δεν το ψηφίσαμε και κανείς δεν μας ρώτησε για αυτό. Επίσης είναι ένα από τα χειρότερα συνταγματικά κείμενα όλων των εποχών και περιγράφει πολίτευμα Ολιγαρχίας. Εμείς θέλουμε Δημοκρατία.

Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι η δική μας κυβέρνηση. 2,3 εκ. ψηφοφόροι την επέλεξαν ενώ 7,6 εκ ψηφοφόροι την απέρριψαν. Προφανώς μιλάμε για ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες.

Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι η δική μας κυβέρνηση. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος δήλωσε πως ξεκινάει η δρομολόγηση των εργασιών για αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά εμείς δεν θέλουμε να μπαλώσουμε (πάλι!) τα κακώς κείμενα του πολιτικού συστήματος – θέλουμε ένα καθαρό και νέο σύνταγμα και Πολίτευμα. Θέλουμε Δημοκρατία. Και θέλουμε να την επιλέξουμε και να την διαμορφώσουμε εμείς, όχι ο κ. Παρασκευόπουλος, ο κ. Κατρούγκαλος (υπεύθυνος του φιάσκο του Ευρωπαϊκού συντάγματος), και οι λοιποί αυλικοί του κ. Τσίπρα.

Εν κατακλείδι, ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση Σύριζα δεν θα είναι ποτέ αρκετό για τις ανάγκες της Ελλάδας. Ακόμα και τώρα αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς και εναντίον μας – όπως γινόταν και με την προηγούμενη κυβέρνηση, απλά τώρα η πολιτική επικοινωνία έχει την τιμητική της.

Ο Σύριζα παραμένει το πασοκογενές μόρφωμα που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ, η προσωρινή αποθήκη ψήφων του ΠΑΣΟΚ επί Κωνσταντόπουλου, με την οικογενειοκρατία (βλέπε νέα πρόεδρο της βουλής), τους ακραίους απάτριδες και τις νέες μεταγραφές από το ΠΑΣΟΚ που άλλαξαν σακάκι, το φλερτ με την αναρχία (για όσους έχουν περάσει από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα), και τους επαγγελματίες πολιτικούς που έχουν μοχθήσει μόνο για να συγκεντρώσουν «ψήφους» και να συσπειρώσουν την «παράταξη» (με τον πρωθυπουργό πρώτο από όλους).

Ταυτόχρονα, τα κόμματα του δικομματισμού παραμένουν η καταδίκη της χώρας μας για δεκαετίες, η διαφθορά και η εθνική προδοσία συνδυασμένες με την ανικανότητα και τον νεποτισμό. Τα υπόλοιπα κόμματα παραμένουν και αυτά κομμάτια του παζλ που συνθέτουν το συστημικό πρόβλημα, τον οπισθοδρομισμό και την Ολιγαρχία.

Η απάντηση δεν θα έρθει ποτέ από τα κόμματα – κανένα από αυτά. Ο λόγος είναι το σύνταγμα της χώρας μας το οποίο ουσιαστικά επιβάλει στους πολιτικούς να δρουν εναντίον των πολιτών και υπέρ του συστήματος που τους συντηρεί. Θα ήταν άδικο να περιμέναμε από τον Σύριζα να κάνει την υπέρβαση. Ο ρόλος αυτός ανήκει δικαιωματικά στις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, και μόνο αυτές θα βρεθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Μάθε για τη «Δημοκρατία Ιδεών» και το πώς μπορείς να βοηθήσεις για ουσιαστική αλλαγή και για την αναγέννηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

www.idimokratia.com

[email protected]