«Από τη στιγμή που ξεκινήσει η κοινωνική αλλαγή τίποτα δεν μπορεί να την ανατρέψει. Δεν γίνεται να αφαιρέσεις τη γνώση από κάποιον που έχει μάθει να διαβάζει. Δεν γίνεται να ταπεινώσεις κάποιον που αισθάνεται υπερηφάνεια. Δεν μπορείς να καταπιέσεις τους πολίτες που δεν φοβούνται πια. Έχουμε δει το μέλλον και το μέλλον μας ανήκει»

«Από τη στιγμή που ξεκινήσει η κοινωνική αλλαγή τίποτα δεν μπορεί να την ανατρέψει. Δεν γίνεται να αφαιρέσεις τη γνώση από κάποιον που έχει μάθει να διαβάζει. Δεν γίνεται να ταπεινώσεις κάποιον που αισθάνεται υπερηφάνεια. Δεν μπορείς να καταπιέσεις τους πολίτες που δεν φοβούνται πια. Έχουμε δει το μέλλον και το μέλλον μας ανήκει»

– Cesar Chavez

Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα. Αριστερόστροφους, δεξιόστροφους, ακραίους, μετριοπαθείς και μέτριους. Κόμματα, σωτήρες, συμμαχίες, λυκοφιλίες, νέα πρόσωπα και αρχαία. Ειδικούς, ανειδίκευτους, λαϊκιστές και τεχνοκράτες. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε το ίδιο και ήταν πάντοτε εναντίον μας.

Λένε πως έχουμε αυτούς που μας αξίζουν. Πως εμείς τους ψηφίσαμε και πως είμαστε και εμείς συνυπεύθυνοι. Μας στοχοποιούν με μια ενοχική προπαγάνδα η οποία μας οδηγεί στο αδιέξοδο και μας στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου. Αν φταίει κάποιος, τότε φταίει το πολιτικό μας σύστημα. Το ίδιο σύστημα που αναδεικνύει μόνο του τους πολιτικούς υποψηφίους με το γνωστό «χρίσμα» το οποίο μάλλον έχει επιβιώσει από άλλον αιώνα. Το ίδιο σαθρό πολιτικό σύστημα στο οποίο το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες (12 βουλευτές επικρατείας και 50 βουλευτές-μπόνους πρώτου κόμματος), και στο οποίο προΐσταται ένα κυβερνών κόμμα που κατά την τελευταία εκλογική διαδικασία έλαβε την υποστήριξη μόλις του 19,43% των ψηφοφόρων! Το ίδιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που εξισώνει τη λευκή ψήφο με την άκυρη προς όφελος του και υποκλέπτει την ψήφο των πολιτών που στηρίζουν κόμματα τα οποία δεν κατορθώνουν να μπουν στη βουλή.

Ξέρουμε λοιπόν τι δεν χρειαζόμαστε. Γνωρίζουμε που δεν πρέπει να βασιστούμε για να βρεθεί η λύση. Η αναζήτηση ωστόσο δεν θα είναι μεγάλη καθώς αυτοί που περιμέναμε είμαστε εμείς οι ίδιοι. Προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε αδρανείς, αδιάφοροι και αμέτοχοι. Στην πραγματικότητα το ίδιο το σύστημα μας κρατάει αιχμάλωτους και μας καθιστά αδύναμους να αντιδράσουμε, ενώ η κάθε προσπάθεια μας για συμμετοχή είτε γίνεται ελεγχόμενα (εκλογές) είτε ματαιώνεται και ακυρώνεται από τους κομματικούς μηχανισμούς και τα στημένα τους παιχνίδια.  Αυτό που μένει είναι να πάρουμε την κατάσταση για πρώτη φορά στα χέρια μας. Ελεύθερα και ακηδεμόνευτα. Ξαναγράφοντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Αυτό είναι το «δέλτα».

Το δέλτα είναι η πρώτη πολιτική, υπερκομματική εκστρατεία, που στόχο έχει την αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, την κάλυψη του κενού δημοκρατίας που υπάρχει και την αναζήτηση οριστικών λύσεων στα προβλήματα των πολιτών.

Το θεσμικό οικοδόμημα του δέλτα στηρίζεται σε 10 μεταρρυθμίσεις – αντίδοτο στην παρακμή των κομμάτων, του πολιτικού συστήματος και της “κομματικής δημοκρατίας”. Πρόκειται για 10 ιδέες «κοινής λογικής», που θεωρούνται κοινώς και ευρέως αποδεκτές μεταξύ των οποίων είναι:

• Το τέλος στο διορισμό και τον έλεγχο των δικαστικών από τους πολιτικούς
• Η απόλυτη ανεξαρτησία δήμων και περιφερειών
• Η υποχρεωτικά δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων
• Η κατάργηση της ασυλίας και των προνομίων των βουλευτών και υπουργών,

και η αντιμετώπιση λοιπών συστημικών παθογενειών που συνδέονται με φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής αλλά και απαξίωσης του πολίτη.

Πάνω απ΄όλα όμως το δέλτα προωθεί τη Δημοκρατία, στη συμμετοχική και ενισχυμένη της μορφή κατά την οποία ο πολίτης βρίσκεται στο επίκεντρο με ουσιαστική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Μιλάμε δηλαδή για μια πολιτική επανάσταση.

Ξεκινάμε συγκεντρώνοντας υποστηρικτές από όλη την Ελλάδα. Η αύξηση των υποστηρικτών θα οδηγήσει σε ανάλογη κλιμάκωση της πολιτικής μας πίεσης προς το πολιτικό σύστημα, με προσέγγιση βουλευτών και αξιωματούχων για την προώθηση ιδεών και πρακτικών «κοινής λογικής» στη χώρα. Στην περίπτωση που τελικά το σύστημα δεν «ενδώσει», και κατόπιν συγκέντρωσης σημαντικής πολιτικής δύναμης μέσω υποστηρικτών, το δέλτα θα καταλήξει στη δημιουργία πολιτικού φορέα ικανού να εκφράσει τους υποστηρικτές του.

Πρώτη εκδήλωση και παρουσίαση του δέλτα την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου και ώρα 19:00 στο ιστορικό κτίριο του Μεγάρου της Παλαιάς Βουλής στην Αθήνα (οδός Σταδίου & Κολοκοτρώνη): https://www.facebook.com/events/1664432663884919/?ti=icl

Μπες στο www.todelta.gr , γίνε εθελοντής ή υποστηρικτής του δέλτα και πρωταγωνίστησε στην πολιτική μας επανάσταση!

Για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινίσεις, μπορείς να επικοινωνείς μαζί μας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]

Μην στέκεσαι άλλο αμέτοχος. Δημιούργησε τη νέα εποχή.

Εθνική οργή.

Αυτό προκαλεί η τοποθέτηση Φίλη στην ηγεσία του υπουργείου παιδείας(!). Το κακόγουστο και απίστευτο αστείο έγινε τελικά πραγματικότητα. Ο διορισμός του νέου υπουργού προκαλεί εθνική οργή και καταδικάζεται από κάθε εχέφρονα και ελεύθερο Έλληνα πολίτη. Το ζήτημα το οποίο υπονομεύουν οι απόψεις του είναι εθνικό, ιστορικό αλλά και ιερό.

Εθνικό γιατί διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα τα οποία ο υπουργός υπονομεύει με τη στάση του. Ιστορικό γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη του αλλά δεν έχει δικαίωμα και στην προσωπική του αλήθεια.Ιερό γιατί θίγει τις ιερές και καθαγιασμένες μνήμες των προγόνων μας.

Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός πως ο υπουργός εκφέρει απόψεις χωρίς ο ίδιος να έχει σχετικές γνώσεις ιστορίας. Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο το να είσαι ο πρώτος υπουργός παιδείας χωρίς πτυχίο (ύβρις προς τους νέους που καλούνται να πασχίσουν για τη μόρφωση τους), το γεγονός ότι η «κινηματική δράση» σου περιορίζεται στα τοιχώματα του κομματικού σωλήνα, ή το ότι το δημοσιογραφικό σου λειτούργημα κατέληξε σε μία κομματική εφημερίδα, προφανώς ελεγχόμενη και υποταγμένη στις απόψεις του κόμματος. Ο λόγος που δεν θα επεκταθώ είναι διότι μιαadhominem επίθεση θα ήταν πολύ λίγη για το αμάρτημα που διαπράττεται. Η ιστορία απαιτεί περισσότερα.

Επίσης δεν θα επεκταθώ στις ιδεολογικές καταβολές του πολιτικού φορέα του εν λόγω υπουργού.  Με απόψεις για παράδειγμα σαν αυτή του Νάσου Θεοδωρίδη (πρώην εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Δικαιωμάτων της Βουλής) πως οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες (!) το οποίο και αναλύει στο άρθρο του «Ο μύθος της “γνήσιας ελληνικότητας” των Ποντίων»το οποίο δημοσιεύτηκε στην “TrakyaninSesi” στις 3/3/2011[i], και στελεχών του κόμματος περί «τουρκικής» (και όχι μουσουλμανικής) μειονότητας στη Θράκη, κανείς δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται για το που τάσσονται τα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ποιους εκπροσωπούν.Θεωρώ πλέον αδιανόητη την εκλογική υποστήριξη του εν λόγω κόμματος από τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας.  Η ιστορία όμως απαιτεί περισσότερα.

Έζησα σχεδόν τέσσερα χρόνια στην Αμερική. Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις στην κοινότητα της Βοστόνης όπου και διέμενα, έγινα μάρτυρας των συλλογικών προσπαθειών των Αρμενίων για αναγνώριση της φρικτής Γενοκτονίας που διαπράχθηκε εναντίον τους. Παρατηρούσα τις κοινές και συντονισμένες τους δράσεις οι οποίες υποστηρίζονταν πλήρως από την κυβέρνηση τους στην Αρμενία. Αντίστοιχες προσπάθειες κατέβαλλαν και οι δικοί μας σύλλογοι, οι οποίοι αν και ήταν ξεχασμένοι από την Ελληνική πολιτεία ωστόσο τα κατάφερναν και επέφεραν αποτελέσματα και αναγνώριση της Γενοκτονίας μας σε διάφορες πολιτείες των Η.Π.Α. Πόσο δύσκολο φαντάζει το έργο τους τώρα με έναν τέτοιο Έλληνα υπουργό και με τέτοιες απόψεις να τους υπονομεύει.. Πόσο αδιανόητο θα ήταν κάτι τέτοιο για τους Αρμενίους οι οποίοι δουλεύοντας ως έθνος που υπερασπίζεται τα δικαιώματα και την ιστορία του κατάφεραν να γονατίσουν τους Τούρκους και να τους αναγκάσουν να σταματήσουν τα ψέματα και την άρνηση. Όλο αυτό φαντάζει αδιανόητο.

Στην κομματική του φυλλάδα λοιπόν, στο προκλητικό και ιδιαίτερα προσβλητικό του άρθρο ο υπουργός χαρακτηρίζει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας ως μια ψηφοθηρική και – εθνικιστική σκοπιμότητα. Οι ανθελληνικές καταβολές του γίνονται έτσι αμέσως προφανείς. Στη συνέχεια αναφέρει πως«τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης αυτής της “Γενοκτονίας”». Με αυτό τον τρόπο  προσπαθεί ο υπουργός να δικαιολογήσει τον ανθελληνισμό, την ανικανότητα και το «μηδίζειν» των προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά και να μας ρίξει στάχτη στα μάτια για την απραξία και τη θρασυδειλία του δικού του κόμματος. Έπειτα αναφέρει κάτι αστείο για «μνημονιακή υποτέλεια» των αντιπάλων του, για να καταλήξει σε ιλαροτραγικούς επιστημονικούς διαχωρισμούς πολιτικοκοινωνικών θεμάτων με τα οποία δεν έχει καμία σχέση (γιατί δυστυχώς οι καταλήψεις κυλικείων και οι εσωκομματικές διαδικασίες δεν οδηγούν σε γνώση της πολιτικής επιστήμης ή σε ευαισθησία για τα ανθρώπινα δικαιώματα..!).

Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν την εικόνα:

Η Σύμβαση  του Ο.Η.Ε. για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας στο άρθρο 2[ii] αναφέρει:“Ως γενοκτονία ορίζεται οποιαδήποτε από τις κατωτέρω πράξεις, ενεργουμένες με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής:

• Δολοφονίες μελών της ομάδας.
• Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
• Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης ικανές να επιφέρουν την πλήρη ή μερική σωματική καταστροφής της.
• Επιβολή μέτρων για την παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους της ομάδας.
• Αναγκαστική μεταφορά παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη ομάδα.”

Ας εξηγήσει λοιπόν ο νέος υπουργός παιδείας ποια ακριβώς από τα παραπάνω εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αρνείται στους Έλληνες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Ποιες σωματικές και ψυχικές βλάβες δεν υπομείνανε οι περήφανοι Έλληνες της Ανατολής από τις τρομοκρατικές επιθέσεις των ναζιστών Νεότουρκων τους οποίος τώρα υπερασπίζεται μυωπικά ο υπουργός της αυτοαποκαλούμενης «αριστεράς»; Ποιες δολοφονίες, μαζικές εκτελέσεις και εγκλήματα μίσους και μένους δεν «μετράνε» στο δικό του βιβλίο; Ποιοι γενιτσαρισμοί, ποια τάγματα εργασίας και λοιπά σύγχρονα βασανιστήρια δεν είναι για αυτόν αρκετά και δεν πληρούν τις δικές του προϋποθέσεις; Ντροπή.

Προς γνώσιν του λοιπόν, “ως εθνοκάθαρση ορίζεται η σκόπιμη πολιτική, σχεδιασμένη από μία εθνική ή θρησκευτική ομάδα με πρόθεση να απομακρυνθεί με βίαια ή τρομοκρατικά μέσα ο άμαχος πληθυσμός μιας άλλης εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές [iii]”

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η εθνοκάθαρση δεν είναι τυπικά παράνομη διαδικασία δεδομένων των νόμων της εκάστοτε χώρας, ενώ η γενοκτονία είναι σε κάθε περίπτωση. Για παράδειγμα η κρατική απομάκρυνση παράνομων μεταναστών από μια περιοχή μπορεί να μην είναι παράνομη σε μια χώρα (αν και προφανώς είναι παράνομη η βίαιη εφαρμογή της), αλλά η κρατική προσπάθεια εξόντωσης των εν λόγω μεταναστών, δηλαδή η γενοκτονία, είναι κατάφορα παράνομη και απεχθής. Ο υπουργός θέλει να πιστέψουμε πως αυτό που συνέβη στους προγόνους μας ήταν μια μετακίνηση και μεταφορά τους σε γειτονικές περιοχές και χώρες.

Αναλύοντας εις βάθος, ιστορικά έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι τρόποι εθνοκάθαρσης: σχετικά νομοθετήματα, εθελοντικές μετακινήσεις, βίαιες μετακινήσεις, τρομοκρατία μέσω απειλών, τρομοκρατία μέσω βίας και τέλος γενοκτονία – η απόλυτη μορφή μόνιμης απομάκρυνσης άμαχου πληθυσμού καθώς επιφέρει τον ολοκληρωτικό αφανισμό του. Εδώ λοιπόν φαίνεται και η διαφορά των δύο όρων την οποία αδυνατεί να συλλάβει ο υπουργός. Η γενοκτονία ήταν το έγκλημα και απότοκος αυτής ήταν μεταξύ άλλων και η βίαιη, μόνιμη και οριστική απομάκρυνση των προγόνων μας από τις πατρογονικές τους εστίες.

Με μία φράση,  ο τελικός σκοπός της εθνοκάθαρσης είναι ο εκτοπισμός μιας συγκεκριμένης ομάδας από μια περιοχή συνήθως με βίαια μέσα, ενώ ο τελικός σκοπός της γενοκτονίας είναι η ολοκληρωτική καταστροφή μιας συγκεκριμένης ομάδας.

Προκαλώ τους απανταχού ανθέλληνες να επιχειρηματολογήσουν αν μπορούν και να ισχυριστούν πως σκοπός των Νεότουρκων ΔΕΝ ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή και ο αφανισμός των προγόνων μας. Αν μπορεί κάποιος να το κάνει δίχως ντροπή ας το κάνει. Και ας το κάνει επώνυμα.

Καθώς πρεσβεύω για χρόνια τώρα την εν γένει πολιτειακή αλλαγή στη χώρα μας (νέο Σύνταγμα και Πολίτευμα Δημοκρατίας), πολλοί συμπολίτες μας μου λένε πως το πρόβλημα είναι η παιδεία. Η απάντηση που τους δίνω είναι πως αν αποδεχτούμε κάτι τέτοιο τότε σίγουρα έχουμε χάσει. Και ο λόγος είναι απλός. Αν το όλο μας πρόβλημα είναι θέμα παιδείας  και η παιδεία ελέγχεται από έναν υπουργό ο οποίος διορίζεται από κομματικά αφεντικά, τότε δεν έχουμε πραγματικά καμία ελπίδα. Πόσο μάλλον όταν η παιδεία ελέγχεται από μισέλληνες. Η λύση, τους λέω, είναι εμείς οι πολίτες να επιφέρουμε με κοινωνική και πολιτική πίεση μια πολιτειακή αλλαγή που θα μας οδηγήσει σε ελεύθερο πολίτευμα Δημοκρατίας. Τότε και η παιδεία θα περάσει στον έλεγχο των πολιτών και οι πολιτικοί επιπέδου Φίλη θα οδηγηθούν στην πολιτική λήθη.

Δυστυχώς οι απάτριδες πολιτικοί είναι πολλοί.Εξίσου πολλοί είναι και οι αρνητές μας.Αυτοί που μας αρνούνται τη δικαίωση αλλά και την επιτυχία. Αυτοί που μας επιβουλεύονται έχουν καταβολές ολιγαρχικές, αήθεις και βασισμένες σε ιδεολογίες που σκοπό έχουν να εξαφανίσουν την ιστορία μας. Δεν σέβονται ή δεν έχουν καν ακούσει τις ιστορίες των προγόνων μας. Αυτές που μέσα από τον πόνο, τον λυγμό και την αδικία ακούγονται πιο δυνατά από οποιονδήποτε αξιωματούχο, πρόεδρα και καρεκλοκένταυρο προσπαθεί δια της θέσης του να βιάσει την αλήθεια. Δεν αναγνωρίζουν τη ζωντανή μνήμη που κυλά στις φλέβες μας, και στις καρδιές μας. Δεν καταλαβαίνουν το βάρος που σχηματίζεται στο μέτωπο μας όταν θυμόμαστε και αναπολούμε. Όταν ακούμε και δακρύζουμε. Όταν κοιτιόμαστε μεταξύ μας και αναγνωρίζουμε τι μας ενώνει και συνειδητοποιούμε τη δύναμη μας. Δεν μπορούν να φανταστούν τι κρύβουμε στο στήθος μας και τι μπορεί να σηκώσει η ψυχή μας.

Η πολιτική τους επιβίωση βασίζεται στις εσωτερικές μας διαμάχες. Αν καταφέρουμε να συνεργαστούμε τότε αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν. Ας οργανωθεί επιτέλους ο λαός μας και ας συνάψουμε πέρα από προσωπικές και πολιτικές σχέσεις. Σχέσεις που θα μας δώσουν δύναμη. Για την ιστορία μας, για το τώρα μας, και για το μέλλον της Ελλάδας.

[i]http://www.pontos-news.gr/article/8618/nasos-theodoridis-oi-pontioi-den-einai-ellines

[ii]https://treaties.un.org/doc/Publication/UNTS/Volume%2078/volume-78-I-1021-English.pdf

[iii]http://www.un.org/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/1994/674

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η πρόσφατη συμφωνία της Λωζάννης σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, δεν εκφράζει τίποτα άλλο παρά το λεγόμενο «δόγμα Ομπάμα» – ένα δόγμα που μετά από δεκαετίες αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων, προτάσσει τη διπλωματία ως το κύριο εργαλείο εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α.

Ο Μπαράκ Ομπάμα παρουσίασε το δόγμα του ευθύς εξαρχής με την ανάληψη του Προεδρικού αξιώματος όταν έδωσε ουσιαστικό τέλος στον πόλεμο του Ιράκ. Η διπλωματική πολιτική του ξεδιπλώθηκε με το άνοιγμα στις μουσουλμανικές χώρες, την αναδίπλωση στο Αφγανιστάν, τον πρωτοφανή δευτερεύοντα ρόλο των Η.Π.Α. στην επιχείρηση κατά της Λιβύης, την άρνηση να επέμβει κατά του Άσαντ στη Συρία, το τολμηρό άνοιγμα στην Κούβα και την πρόσφατη ιστορική συμφωνία με το Ιράν.

Εύλογα συμπεραίνεται πως ο Ομπάμα είναι ίσως ο μοναδικός φιλειρηνικός Πρόεδρος στη σύγχρονη ιστορία της Αμερικής. Οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν αποτέλεσαν την μεγαλύτερη δοκιμασία του δόγματος Ομπάμα για διπλωματία και διάλογο με τους αντιπάλους των Η.Π.Α. Για όποιον παρακολουθεί τον Αμερικανό Πρόεδρο, η εν λόγω συμφωνία ήταν μια μεγάλη προσωπική νίκη, σχεδιασμένη από τις απαρχές της προεδρίας του. Έχοντας τείνει χείρα φιλίας στο Ιράν κατά την ορκωμοσία του το 2009, ο Ομπάμα χαιρέτησε την πρόσφατη συμφωνία ως μια «ιστορική συνεννόηση» και ζήτησε από τους επικριτές του να αναρωτηθούν αν η συμφωνία είναι «χειρότερη επιλογή από τον κίνδυνο ενός ακόμη πολέμου στη Μέση Ανατολή». Οι ίδιοι επικριτές όμως είναι αυτοί που προκαλούν σύγχυση και προβληματισμό σχετικά με την επίτευξη τελικής συμφωνίας.

Για όσους λοιπόν παραμένουν σκεπτικοί, πρέπει να γίνει σαφές πως η τελική συμφωνία όντως θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο: Το πολεμοχαρές Κογκρέσο δεν μπορεί να μπλοκάρει τις τελικές διαπραγματεύσεις καθώς πρόκειται για «συμφωνία» μεταξύ των Η.Π.Α. και του Ιράν και όχι για «συνθήκη», κάτι το οποίο θα απαιτούσε την επικύρωση της Γερουσίας. Ταυτόχρονα, η Ισραηλινή επιρροή στον Λευκό Οίκο είναι μικρότερη από ποτέ. Μετά το φιάσκο της ομιλίας του «απρόσκλητου» Νετανυάχου στο Αμερικανικό Κογκρέσο και τα ρατσιστικά σχόλια κατά τον προεκλογικό του αγώνα, ο Ομπάμα, οργισμένος φαίνεται να έχει αποφασίσει να κρατήσει μια καθαρά τυπική σχέση με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, για πρώτη φορά σε αντίθεση με την παραδοσιακή άνευ όρων πολιτική υποστήριξης του Ισραήλ από τις Η.Π.Α. Βροντερή απόδειξη αυτού είναι πρόσφατη δημοσίευση από το Πεντάγωνο – κατ’ εντολήν Ομπάμα – μελέτης του 1987 η οποία αποδεικνύει για πρώτη φορά δημόσια πως το Ισραήλ έχει στην κατοχή του πυρηνικά όπλα.

Όπως λοιπόν η Αμερικανική πλευρά δεν συνεννοήθηκε με τους Ισραηλινούς για τις διαπραγματεύσεις στη Λωζάννη, έτσι και ο Ομπάμα, δηλώνοντας πως «το Ιράν έχει τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις του», και πως η συμφωνία «έπρεπε να είχε γίνει καιρό τώρα», δεν νοιώθει υπόλογος στον Νετανυάχου για την τελική συμφωνία. Αντιθέτως, η οποιαδήποτε επιπλέον πίεση από το Ισραήλ, θα σκληρύνει την στάση της Ουάσινγκτον και θα επιφέρει ενδεχομένως επιπλέον κέρδη για την Ιρανική πλευρά. 

Επιπροσθέτως, απόδειξη της επιτυχίας του δόγματος Ομπάμα για τη διπλωματία αποτελεί και η αντίδραση της Ιρανικής πλευράς. Ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν, Αλί Χαμενεΐ, εξέφρασε την ικανοποίηση του δηλώνοντας πως η συμφωνία διασφαλίζει τις Ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και άρει τις οικονομικές κυρώσεις, αποτελώντας έτσι ξεκάθαρη νίκη για το Ιράν. Αντίστοιχη υποδοχή νικητή επεφύλασσαν οι Ιρανοί για την ομάδα διαπραγματεύσεων κατά την επιστροφή της στην Τεχεράνη.

Η συμφωνία συνεπώς πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όπως δεδομένη πρέπει να θεωρείται και η απόλυτη ρήξη των σχέσεων μεταξύ Ομπάμα και Ισραηλινής κυβέρνησης.

Όσον αφορά τώρα τη χώρα μας, η Ελληνική πλευρά όφειλε χρόνια τώρα να αναγνωρίσει το «δόγμα Ομπάμα» και να εκμεταλλευτεί τη μοναδική ευκαιρία που προσέφερε ένας πρόεδρος που σκέφτεται με λογική, και έχοντας δυνατή την αίσθηση της δικαιοσύνης, για να διαπραγματευτούμε για τα μείζονα εθνικά θέματα, όπως το Αιγαίο και το Κυπριακό.  Δυστυχώς οι Ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν πλησίασαν την Αμερικανική πλευρά με γνώμονα τα εθνικές μας ζητήματα, αλλά μέχρι και σήμερα αγνοούν ηθελημένα ή άθελα τους την πρωτοφανή αυτή αλλαγή στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις ευκαιρίες που δημιουργούνται επί προεδρίας Ομπάμα.

Η Δημοκρατία Ιδεών σας προσκαλεί στον νέο κύκλο διαλέξεων της Σχολής Πολιτικής – μια πρωτοβουλία που προσφέρει ποιοτική πολιτική παιδεία για κάθε πολίτη.

Η ημερομηνία διεξαγωγής της Σχολής φέτος είναι 8-10 Μαΐου, και ο θεματικός άξονας πάνω στον οποίο θα κινηθούν αυτή τη χρονιά οι διαλέξεις είναι ο εξής:

«Από την οργή στη συμμετοχή: πολίτης – πολιτικό σύστημα – εναλλακτικές»

Η περίοδος της μεταπολίτευσης χαρακτηριζόταν από μια διάχυτη ελπίδα η οποία όμως κατέληξε εν τέλει στην περίοδο της κρίσης και σε φαινόμενα οργής, θυμού και απογοήτευσης τα οποία εκδηλώθηκαν με πορείες, αλλαγές στις κομματικές ταυτότητες και κλυδωνισμούς στο πολιτικό μας σύστημα. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν επηρέασαν τη συναισθηματική κατάσταση των πολιτών που με τη σειρά της προσδιόρισε την πολιτική τους συμπεριφορά.

Κόμματα ακολουθούν νέες πολιτικές – επικεντρωμένες στο φόβο, νέες έννοιες όπως «Grexit», «spreads» κ.ά. έγιναν κομμάτι του δημόσιου και πολιτικού διαλόγου, το κοινωνικό σύστημα διαταράχθηκε και κοινωνικά ζητήματα οξύνθηκαν. Τα αποτελέσματα ακόμα δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί. Ερευνητές πιθανολογούν την ανάδειξη νέων στοιχείων στην ταυτότητα του Έλληνα όπως η ενοχή, η ντροπή και η απογοήτευση.

Πως από το αίσθημα ευφορίας των προηγούμενων ετών οδηγήθηκαν οι πολίτες σε τόσο αντίθετα συναισθήματα; Ποιες είναι οι επιπτώσεις στον πολίτη και στις επιλογές του; Ποια είναι η θέση του πολίτη στο παρόν κοινωνικοπολιτικό σύστημα; Υπάρχει περιθώριο συναισθηματικής ανάκαμψης που θα οδηγήσει σε συμμετοχικές δράσεις; Καταλήγουμε στην «οργή» και την «παραίτηση» ή τη «συμμετοχή»;

Στο τριήμερο διαλέξεων θα ακουστούν διαφορετικές απόψεις πάνω στον άξονα πολιτικής – συναισθημάτων ενώ θα ακολουθήσει και έκθεση εφαρμοσμένων ιδεών για συμμετοχικές δράσεις των πολιτών. Διότι η απλή παρατήρηση του προβλήματος δεν είναι αρκετή. Αυτό το τριήμερο θα ενημερωθούμε για λύσεις και εναλλακτικές σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Δηλώσεις συμμετοχής: https://www.eventora.com/en/Events/sxolh-politikhs-2015

Facebook event: https://www.facebook.com/events/445386968958158/

Δημοκρατία Ιδεών: www.idimokratia.com

Με δεδομένο τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων της Ελληνικής κυβέρνησης στις Βρυξέλλες, ανώτεροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τη λέξη «δημοψήφισμα». Είτε πρόκειται για τον υπουργό οικονομικών είτε για βουλευτές και στελέχη των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, η πάλαι ποτέ λέξη-ταμπού έχει αρχίσει να διακρίνεται ως ελπίδα διεξόδου και νομιμοποίησης για μια κυβέρνηση που αποζητά από ότι φαίνεται την επιβολή νέων μέτρων στη χώρα. Δυστυχώς όμως για τη νέα κυβέρνηση αλλά και για εμάς τους πολίτες, το δημοψήφισμα δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει διέξοδο για οποιοδήποτε πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό ζήτημα στην Ελλάδα.

Αυτό συμβαίνει διότι ο θεσμός του δημοψηφίσματος στη χώρα μας έχει θεσμοθετηθεί στο Σύνταγμα με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο. Συγκεκριμένα, ο μόνος πολίτης που μπορεί να εκκινήσει τη δημοψηφισματική διαδικασία είναι ο πρωθυπουργός (άρθρο 44§2 του Συντάγματος). Αντιστοίχως, ο μόνος που μπορεί να θέσει το θέμα αλλά και τις επιλογές που θα έχουν οι πολίτες στην κάλπη κατά το δημοψήφισμα είναι επίσης ο πρωθυπουργός. Προφανώς, όποιος ελέγχει τα ερωτήματα του δημοψηφίσματος, και τη διατύπωση αυτών, μπορεί να ελέγξει και το αποτέλεσμα. Εύλογα λοιπόν διακρίνεται η πρωθυπουργοκεντρική φύση των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα καθώς και η συγκέντρωση της εξουσίας σε έναν  μόνο άνθρωπο, κάτι το οποίο είναι βέβαια αντίθετο με τη φύση των δημοψηφισμάτων.

Με έναν τόσο απλό και εύκολο τρόπο, το Σύνταγμα αφενός αποκλείει τους πολίτες από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, αφετέρου εξασφαλίζει τον έλεγχο και την αυξημένη επιρροή της εκάστοτε κυβέρνησης στο δημοψηφισματικό αποτέλεσμα. Πριν λοιπόν καλωσορίσει κανείς με χαμόγελα τα «δημοκρατικά» ανοίγματα του εκάστοτε πολιτικού για δημοψήφισμα, αξίζει να εξετάσουμε τον εν λόγω θεσμό από μια πραγματικά δημοκρατική σκοπιά.

Ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα λοιπόν θα ήταν συνταγματικά κατοχυρωμένο ως εργαλείο των πολιτών και όχι των κυβερνώντων – οι οποίοι έχουν ήδη περισσότερη εξουσία από ότι θα έπρεπε. Αυτό σημαίνει πως η πρωτοβουλία για τη διενέργεια δημοψηφίσματος οφείλει να ανήκει αποκλειστικά στους πολίτες. Οι πολίτες δηλαδή πρέπει να μπορούν να εκκινούν τη διαδικασία κατόπιν συλλογής ορισμένου από τον νόμο αριθμού υπογραφών (είτε φυσικά είτε διαδικτυακά). Επιπροσθέτως, οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να είναι αυτοί που θα επιλέξουν το πώς θα τεθούν τα ερωτήματα στα ψηφοδέλτια του δημοψηφίσματος έτσι ώστε να μην επηρεάσει και αλλοιώσει η πολιτεία το εκάστοτε κοινωνικό αίτημα που εκφράζεται μέσω της διαδικασίας του δημοψηφίσματος.

Συνεχίζοντας τη δημοκρατική προσέγγιση, το δημοκρατικό δημοψήφισμα πρέπει να φροντίζει πως οι πολίτες μένουν ανεπηρέαστοι από τις εκατέρωθεν επικοινωνιακές προπαγάνδες και προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης (από μεγάλα Μ.Μ.Ε., προβεβλημένους πολιτικούς, κέντρα ισχύος, κτλ.). Αυτό προϋποθέτει τη δυνατότητα έκφρασης επιχειρημάτων από κάθε οργανισμό, οργάνωση, εταιρία και πρωτοβουλία της Κοινωνίας των Πολιτών που εμπλέκεται με το θέμα του δημοψηφίσματος. Ταυτόχρονα, επιβάλλεται η εξασφάλιση της ισότιμης μεταχείρισης και προβολής των διαφορετικών απόψεων στα διάφορα μέσα ενημέρωσης. Τέλος, απαιτείται να υπάρχουν όρια στις χρηματοδοτήσεις διαφημίσεων και πολιτικών μηνυμάτων υπέρ ή κατά της κάθε άποψης.

Επειδή δεν έχουμε ζήσει κάποιο δημοψήφισμα στη σύγχρονη εποχή της Ελλάδας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε την εποχή των νέων τεχνολογιών και της επικοινωνίας η άκρατη διαφήμιση (καμπάνιες, εκδηλώσεις κτλ.) ειδικών συμφερόντων και πως θα επηρεαζόταν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος στη χώρα μας. Αρκεί απλά κανείς να εξετάσει τις αποτυχημένες περιπτώσεις της Σκωτίας και της Ελβετίας για να καταλάβει πως επηρεάζεται η κοινή γνώμη στις μέρες μας αν δεν υπάρχει συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότιμη και δημοκρατική συμμετοχή.

Προφανώς, το δημοψήφισμα που έχουμε τώρα στην  Ελλάδα, μόνο δημοκρατικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Με αυτήν την μικρή παρουσίαση του τι θα σήμαινε ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα, καθίσταται επίσης πρόδηλο πως το εν λόγω εργαλείο δεν είναι απλά ένα ερώτημα που εξυπηρετεί την ατζέντα της πολιτικής ηγεσίας, με δυο μονοδιάστατες επιλογές «ναι» ή «όχι», των οποίων επιλογών οι πολίτες ποτέ δεν γνωρίζουν τις επιπτώσεις. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν απλά μηδενιστικό και εθνικά αυτοκαταστροφικό και δεν θα το επιθυμούσε σίγουρα κανείς πολιτικός της χώρας.

Σε μια εποχή που η ανάγκη έκφρασης και συμμετοχής των πολιτών είναι μεγαλύτερη από ποτέ, έχει έρθει η ώρα να μεταβούμε από ένα «ολιγαρχικού» τύπου δημοψήφισμα σε ένα πραγματικά δημοκρατικό θεσμό που θα ενδυναμώσει το ρόλο και τη θέση του πολίτη. Έχει έρθει η ώρα να απορρίψουμε μια και καλή τα όπλα της παλιάς φρουράς η οποία επιμένει να χρησιμοποιεί τις δημοκρατικές πρακτικές ως επικοινωνιακά εργαλεία εντυπωσιασμού και εντυπώσεων. Μπορούμε πλέον να επανακαθορίσουμε τις έννοιες και να διεκδικήσουμε ένα δημοψήφισμα που προσφέρει λύσεις και διεξόδους, ένα δημοψήφισμα υπέρ του πολίτη και όχι εναντίον του.

«Στρατιώτες του Χαλιφάτου σηκωθείτε. Ξαναζωντανέψτε τη δόξα μας.

Και επιστρέψτε την κορώνα στην κεφαλή του Έθνους μας (Ummah), σηκωθείτε.
Καταστρέψτε όλους τους απίστους (Taghut). Ανάψτε την καυτή φωτιά σας.
Εκπαιδεύστε στρατιώτες με κάθε τρόπο. Αναπνεύστε με κάθε τρόπο».

— Πολεμικό τραγούδι της οργάνωσης ISIS

Μετά από μια δεκαετία πολέμου και βίας που επέφερε η παράνομη επίθεση και κατοχή των Η.Π.Α. στο Ιράκ, η ιστορική χώρα της Μεσοποταμίας απειλείται σήμερα με εμφύλιο πόλεμο και de facto τριχοτόμηση.

Στο επίκεντρο των εχθροπραξιών βρίσκεται η στρατιωτική και τρομοκρατική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε» (ISIL/ISIS, Islamic State of Iraq and the Levant/ Syria) η οποία δραστηριοποιείται στο Ιράκ και τη Συρία. Η εν λόγω οργάνωση προέρχεται από τους κόλπους μιας άλλης ομάδας Σουνιτών πολεμιστών, του «Μετώπου Αλ Νούσρα» (JN, Jabhat al-Nusra ) το οποίο δημιούργησε η Αλ Κάιντα για να πολεμήσει το καθεστώς Ασάντ στη Συρία. Το 2013 και εν μέσω του πολέμου στη Συρία, η ISIS διακήρυξε την ανεξαρτησία της και απορρόφησε την πλειοψηφία των πολεμιστών της Αλ Νούσρα (όσοι δεν ακολουθούν τη «συνένωση» εκτελούνται). Προσπαθώντας να αποτρέψει τον εμφύλιο μεταξύ των ισλαμιστών – ουαχαμπιστών, ο ηγέτης της Αλ Κάιντα, Αιμάν αλ Ζαουάχρι, καλεί την άμεση διάσπαση των δύο οργανώσεων. Τη στιγμή όμως αυτή έχει ήδη αναδειχθεί μια νέα ηγετική φυσιογνωμία στις τάξεις των ισλαμιστών: ο Άμπου Μπακρ αλ Μπαχνταντί, ένας αιμοσταγής και αιμοχαρής Ιρακινός, ο οποίος με μια πρωτοφανή κίνηση θα αγνοήσει τις διαταγές του αλ Ζαουάχρι και θα ξεκινήσει να υλοποιεί το όραμα της δημιουργίας του «Ιερού Σουνιτικού Χαλιφάτου», δηλαδή μιας νέας Ισλαμικής χώρας στη Μέση Ανατολή.

Τον Ιανουάριου του 2014 η ISIS, κάτω από την ηγεσία του Μπαχνταντί, καταλαμβάνει την Ιρακινή πόλη Φαλούτζα και ξεκινάει να ασκεί πλήρη διοίκηση στην πόλη σαν κανονική κατοχική δύναμη (βλέπε φωτογραφίες). Αξίζει να σημειωθεί πως η ISIS, όπως άλλωστε και η Αλ Κάιντα, χρηματοδοτείται άμεσα από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ με σκοπό τον περιορισμό της επιρροής των Σιιτών στην περιοχή (Ιράν, Συρία). Συγκεκριμένα, οι Σαουδάραβες στρατολογούν φτωχούς Σουνίτες από όλη την περιοχή, υποσχόμενοι χρήματα για τις οικογένειές τους και μεταθανάτια ανταμοιβή για τους ίδιους. Για να τους εντυπωσιάσουν, μάλιστα, πολλούς από τους υποψήφιους στρατιώτες τους φιλοξενούσαν μέχρι και πρόσφατα σε πολυτελή ξενοδοχεία της νότιας Τουρκίας (με τη συγκατάθεση της ίδιας της χώρας η οποία και υποστηρίζει τον Σουνιτικό – τρομοκρατικό άξονα).

Κατάληψη διοικητικών κτιρίων από την ISIS

Στις αρχές του Ιουνίου (2014),  ο Μπαχνταντί αγγίζει το όνειρο του Χαλιφάτου όταν κατακτά τη Μοσούλη – τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ. Σε μια κίνηση «ματ» η ISIS διαλύει κάθε πιθανή αντίδραση του Ιρακινού στρατού και της αστυνομίας (οι Ιρακινοί από τον τρόμο τους βιάστηκαν να πετάξουν τις στολές τους για να μην τους εκτελέσουν οι ισλαμιστές). Η ευκολία της επιχείρησης βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη που δέχθηκε η ISIS από τους τοπικούς Ιρακινούς σουνίτες φύλαρχους τους οποίους κακομεταχειρίζεται για χρόνια η σιιτική κυβέρνηση του Νουρί αλ Μαλίκι από τη Βαγδάτη. Στη βιασύνη τους να ενθρονίσουν έναν πιστό τους ακόλουθο οι Αμερικανοί διόρισαν τον αντιδημοκράτη και τυραννικό Μαλίκι ο οποίος από την πρώτη στιγμή της πρωθυπουργίας του κινήθηκε εκδικητικά κατά των σουνιτών που για δεκαετίες επιβουλεύονταν τους σιίτες της χώρας και τους απέκλεισε οικονομικά και πολιτικά. Προφανώς και ο Μαλίκι δεν έχει ιδέα από δημοκρατικές αρχές όπως ακριβώς δεν έχουν ιδέα οι Αμερικανοί Ολιγάρχες που επέλεξαν κάποιον ικανό να διαχειριστεί τον πετρελαϊκό πλούτο του Ιράκ αλλά όχι και τους πολίτες του. Ως αποτέλεσμα των εγκλημάτων του Μαλίκι, το Ιράκ έχασε τη Μοσούλη, οι Κούρδοι κατέλαβαν το πετρελαϊκό κέντρο του Κιρκούκ και η ISIS συνέχισε να προελαύνει ανενόχλητη στη χώρα με την υποστήριξη Ιρακινών σουνιτών, Μπααθιστών και πρώην αξιωματικών του Σαντάμ Χουσεΐν. Ίσως και όχι τόσο παράπλευρη απώλεια ήταν και η ομηρία 49 τούρκων στο προξενείο της Μοσούλης (μεταξύ αυτών και ο Τούρκος γενικός πρόξενος).

Περιπολικό όχημα της ISIS

Μέσα σε λίγες μέρες η ISIS έχει καταλάβει και το Τικρίτ ενώ τη στιγμή που γράφεται το παρόν, οι ισλαμιστές πολιορκούν την πόλη Σαμάρα, 130 χιλιόμετρα βόρεια της Βαγδάτης. Ταυτόχρονα καθίσταται σαφής ο θρησκευτικός χαρακτήρας του πολέμου μιας και η ISIS φαίνεται πλέον να βάζει στο στόχαστρο τις ιερές πόλεις της Σιιτικής πίστης. Συγκεκριμένα, δια στόματος του εκπροσώπου της ISIS (Άμπου Μοχάμεντ αλ Αντνανί), επόμενοι στρατιωτικοί στόχοι είναι «η βρωμερή πόλη Καρμπάλα και η Νατζάφ, η πόλη του πολυθεϊσμού». Από την άλλη πλευρά ο Μαλίκι φαίνεται ανίσχυρος να αντιδράσει και καθώς οι πολιτικοί μαλώνουν μεταξύ τους στη Βαγδάτη, η «Ρώμη καίγεται». Ως ήταν αναμενόμενο, οι στρατιωτικές νίκες των ακραίων Σουνιτών πολεμιστών προκάλεσαν την έξαρση των Σιιτών πιστών, τους οποίους ο Μεγάλος Αγιατολάχ του Ιράκ Αλί Σιστανί κάλεσε να πάρουν τα όπλα και να σχηματίσουν πολιτοφυλακές αντίστασης.

Προς υπεράσπιση της κυβέρνησης του Ιράκ φαίνεται να κινείται και η Αμερικανική πολιτική ηγεσία, η οποία δηλώνει έτοιμη να βοηθήσει. Ύποπτη όμως φαίνεται η απόφαση του Προέδρου Ομπάμα να μην στείλει στρατεύματα αλλά να εξετάσει ένα πιθανό και μελλοντικό ενδεχόμενο αεροπορικών βομβαρδισμών. Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον προκάλεσε η πρωτόγνωρη ανάμειξη του Ιρανικού στρατού. Λίγες ώρες μετά την κατάληψη της Μοσούλης, ο Υποστράτηγος  Κασίμ Σουλεϊμανί, διοικητής της επίλεκτης Qods Force κατέφθασε στη Βαγδάτη. Ο Σουλεϊμανί, έχοντας μαζί του 500 επίλεκτους στρατιώτες της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς, έσπευσε να έρθει σε συνεννόηση με Ιρακινούς αξιωματούχους για να βοηθήσει το Σιιτικό καθεστώς του Μαλίκι απέναντι στη Σουνιτική απειλή.

Τα δεδομένα λοιπόν φαίνεται να είναι τα εξής: Η ISIS θέλει να ιδρύσει ένα νέο κράτος στην περιοχή. Οι Σαουδάραβες και το Κατάρ τους χρηματοδοτούν για να περιορίσουν την επιρροή των Σιιτών και να αυξήσουν τη δική τους παραγωγή πετρελαίου. Οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί, γνωρίζοντας πλήρως τις κινήσεις της  ISIS, επιτρέπουν στους Σαουδάραβες να παίξουν το παιχνίδι τους, παρόλο που αυτό κοστίζει στον Ομπάμα για την απόφασή του να απομακρύνει τα Αμερικανικά στρατεύματα από ένα «σταθερό» πλέον Ιράκ. Οι Ιρανοί προέβησαν σε ένα πρωτόγνωρο βήμα με την αποστολή ειδικών δυνάμεων στη Βαγδάτη, κάτι το οποίο αποδεικνύει πως θίγονται βασικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Το Χαλιφάτο και η απομόνωση του Ιράν

Η τριχοτόμηση του Ιράκ (κουρδικό, σουνιτικό, σιιτικό κράτος) εθεωρείτο από πολλούς κάτι το αναμενόμενο. Τα νέα όμως δεδομένα αποδεικνύουν πως η «Δύση» φαίνεται να επιθυμεί τη δημιουργία ενός σουνιτικού Χαλιφάτου από τους ίδιους ουαχαμπιστές τρομοκράτες (Αλ Κάιντα) τους οποίους φαινομενικά πολεμά. Το νέο ενδεχόμενο που εξετάζουν οι Η.Π.Α. να μην επέμβουν καν στην περιοχή αλλά απλώς να υποστηρίξουν το έργο των Ιρανών (!) επιβεβαιώνει το εν λόγω σενάριο. Το Χαλιφάτο της Τρομοκρατίας και της Δύσης (βλέπε χάρτη) αποκόπτει το Ιράν από τους ζωτικούς του συμμάχους: Συρία και Χεζμπολά (Λίβανο). Το Ιράν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των δυτικών (Η.Π.Α.), ισραηλινών και σουνιτικών (Σ. Αραβία, Κατάρ, Τουρκία) δυνάμεων στην περιοχή. Οι Σουνίτες και οι Ισραηλινοί φαίνονται ανίκανοι ή/και διστακτικοί να επιχειρήσουν στρατιωτικά και μονομερώς να περιορίσουν την Τεχεράνη. Από την άλλη οι Η.Π.Α. ακολουθούν τον δρόμο της διπλωματίας για να ελέγξουν τις πυρηνικές δραστηριότητες του Ιράν, αλλά ταυτόχρονα αποζητούν αφενός τις εναλλακτικές επιλογές και αφετέρου να αποκόψουν τον Ασάντ (Συρία) και τον Νασραλά (Λίβανο) από τα πολύτιμα χρήματα και όπλα που τους παρέχει το Ισλαμικό καθεστώς. Η μεγάλη «ήττα» της εκλογής Ρουχανί στην Ιρανική προεδρεία στοίχισε στους αντιπάλους του Ιράν μιας και πλέον απαιτείται η παρασκηνιακή δράση μέσω αντιπροσώπων (βλέπε ISIS) και αυτό διότι ο Ρουχανί παρουσιάστηκε στην διεθνή κοινή γνώμη ως φιλειρηνικός και διαλλακτικός – και όχι ως εχθρός της δύσης. Αξίζει να θυμηθεί κανείς τους πανηγυρισμούς των Ισραηλινών για την εκλογή Αχμεντινετζάντ το 2005 και την μετέπειτα απογοήτευσή τους το 2013.

Το Χαλιφάτο αυτό λοιπόν αν καρποφορήσει θα απομονώσει και θα αποδυναμώσει το Ιράν ανεπανόρθωτα. Η συμμαχία, Σουνιτών, Ισραηλινών και δυτικών πολύ πιθανό να καταφέρει εν καιρώ να εξολοθρεύσει τις απειλές της Χεζμπολά και του Ασάντ ενώ το Ιράν θα αναγκαστεί να επιστρέψει στην επιθετική ρητορική και να σκληρύνει τη στάση του. Ταυτόχρονα όμως, το εν λόγω μόρφωμα θα είναι πιθανώς το πλέον εγκληματικό, σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό κρατίδιο/περιφέρεια στον πλανήτη. Η επιβολή της Σαρίας (Ισλαμικό Δίκαιο) θα είναι δρακόντεια και απόλυτη – κάτι το οποίο αποδεικνύεται από τον απάνθρωπο τρόπο διοίκησης των περιοχών που τελούν ήδη υπό την κατοχή των ισλαμιστών στο Ιράκ και τη Συρία. Η εγκληματική πολιτική της δύσης στην περιοχή φαίνεται να συνεχίζεται δυστυχώς ακάθεκτη από την εποχή των απεχθών αποικιοκρατικών δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία) έως και σήμερα. Από ελληνικής πλευράς, η πολιτική ηγεσία φαίνεται για ακόμα μια φορά να είναι και ανίδεη αλλά και ανίκανη για να συμμετέχει στις εξελίξεις.

Ο ενεργειακός χάρτης του Ιράκ

Σημείωση: Τα πετρελαϊκά αποθέματα του Ιράκ είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στην εξίσωση για την περιοχή. Αν και η τιμή του αργού πετρελαίου ήδη παρουσίασε μια άνοδο της τάξεως των 3 δολαρίων (από $109 σε $112 το βαρέλι) λόγω της αποσταθεροποίησης μετά την κατάληψη της Μοσούλης, και παρόλο που διακρίνεται η επιδείνωση της κατάστασης, η τιμή του πετρελαίου παραμένει μακροπρόθεσμα σταθερή. Και αυτό διότι η προσφορά του πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά παραμένει εξίσου σταθερή. Εγγυητές αυτής της σταθερότητας δεν είναι άλλοι βέβαια από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ οι οποίες δεσμεύθηκαν ενώπιον των υπολοίπων κρατών-μελών του ΟΠΕΚ να αυξήσουν την ημερήσια παραγωγή τους και να καλύψουν μια πιθανή μείωση της παραγωγής του Ιράκ. Οι ίδιες δυνάμεις δηλαδή που με τα πετροδολάριά τους χρηματοδοτούν τους φτωχούς πολεμιστές της Αλ Κάιντα και της ISIS και τους οδηγούν σε τζιχάντ. Ακόμα και αυτή η περίπτωση όμως φαντάζει απίθανη μιας και οι Αμερικανοί μπορεί να είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν τη δημιουργία του Χαλιφάτου αλλά δεν πρόκειται να δεχτούν τον περιορισμό εξαγωγής του πετρελαίου του νότιου Ιράκ από την πόλη της Βασόρας. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να προβλέψει μια αύξηση στην παραγωγή του πετρελαίου στα βόρεια της χώρας κατά την πιθανή ενεργοποίηση του αγωγού Κιρκούκ-Σειχάν από τους Κούρδους, αλλά και γενικότερα λόγω της μεγάλης αυτονομίας που θα απολαμβάνει πλέον ο Κουρδικός λαός από την κυβέρνηση της Βαγδάτης για την εξόρυξη και εξαγωγή του Κουρδικού πετρελαίου.

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας και αντιλαμβάνομαι πως για πολλούς από εμάς αυτό που ζούμε είναι πράγματι πρωτόγνωρο.

Είναι αλήθεια πως πολλοί νοιώθουν για πρώτη φορά υπερήφανοι που είναι Έλληνες (τουλάχιστον με τις μέχρι τώρα διακηρύξεις της κυβέρνησης).

Είναι αλήθεια πως πολλές από τις προγραμματικές αλλαγές είναι ζητήματα κοινής λογικής ενώ είναι πράγματι απορίας άξιο το πώς δεν είχαν ήδη πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα (όπως π.χ. η πώληση κυβερνητικών αυτοκινήτων).

Είναι αλήθεια πως η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης περιμένει με χαιρεκακία την αποτυχία του Σύριζα.

Είναι αλήθεια πως η πατριωτική στάση επιβάλλει την υποστήριξη μας σε μια νέα κυβέρνηση – μέχρι τουλάχιστον να έχουμε δείγματα ανικανότητας ή κακοδιαχείρισης.

Είναι περίτρανη αλήθεια πως επικοινωνιακά  ο Σύριζα έχει σαρώσει την απερχόμενη κυβέρνηση σαν αυτή να μην υπήρξε ποτέ (που ίσως και όντως να μην υπήρξε..), όπως είναι επίσης αλήθεια ότι η πρακτική φόβου και τρομοκρατίας που μας επιβλήθηκε από το ενωμένο μόρφωμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν πολιτικά ανήθικη και απεχθής.

Συμμερίζομαι τα συναισθήματα. Η δημοκρατική προοπτική ωστόσο αναδεικνύει τις ανεπάρκειες της κυβέρνησης Σύριζα.

Υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες πρέπει να νοιώθουμε για τις δημιουργίες και τα επιτεύγματα μας – όχι για την αντίδραση μας σε ένα πράγματι φθαρτό και διεφθαρμένο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Οι πολιτικοί της Ολιγαρχίας (όπως είναι και οι του Σύριζα), στην προσπάθειά τους να μας εκφαυλίσουν, μας έχουν συνηθίσει στην αντίδραση και ποτέ στη δημιουργική πράξη. Παρόλα αυτά, όσοι πολίτες δραστηριοποιούνται στην Κοινωνία των Πολιτών και έχουν εναλλακτική πολιτική δράση (μακριά και πέρα από τα κόμματα) νοιώθουν εδώ και χρόνια περήφανοι που είναι Έλληνες βλέποντας τις διάφορες εθελοντικές πρωτοβουλίες που πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, μια μεγάλη και σημαντική δημιουργική πράξη του Ελληνισμού μπορεί και οφείλει να είναι η αναγέννηση της Δημοκρατίας.

Η χαιρεκακία της αντιπολίτευσης υπήρχε και πριν την 25^η Ιανουαρίου (για δεκαετίες πιο πριν) και θα υπάρχει πάντα, κάτι το οποίο πρέπει να αποτελεί υπενθύμιση σε όλους μας πως το κομματικοκρατικό σύστημα είναι το πρόβλημα και πως αυτό πρέπει να πέσει. Μόνο σε πολίτευμα Δημοκρατίας μπορούμε να έχουμε εθνική ενότητα – πολιτική και κοινωνική.

Όσον αφορά την καλή μας προδιάθεση απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση με νέα πρόσωπα ας θυμηθούμε πως οι πολιτικοί αυτοί είναι υπεράνω νόμου ενώ η πιθανή τους αποτυχία θα κοστίσει πρώτα από όλα σε εμάς και ποτέ στους ίδιους (άρθρο 62 του συντάγματος). Επίσης, τα «νέα» πρόσωπα της κυβέρνησης είναι όσο νέα είναι και τα απολιθώματα δεινοσαύρων την πρώτη μέρα έκθεσης τους στο μουσείο. Προφανώς μιλάμε και πάλι για παιδιά του κομματικού σωλήνα μεγαλωμένα και γαλουχημένα στο ολιγαρχικό εθνοβόρο πολιτικό μας σύστημα, προερχόμενα από το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, κ.ά. Τέλος, πως θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε κάτι το οποίο δεν ελέγχουμε και το οποίο δεν λογοδοτεί σε εμάς με κανένα πολιτικό τρόπο, ενώ φέρεται να μας εκπροσωπεί. Η εκλογική διαδικασία ανά τέσσερα χρόνια δεν είναι βέβαια λογοδοσία αλλά μάλλον μια λευκή επιταγή και κοροϊδία. Αντιθέτως, επιβάλλονται δημοκρατικά εργαλεία διαρκούς λογοδοσίας και ελέγχου των πολιτικών από τους πολίτες (βλέπε περισσότερα στο βιβλίο μου «Δημοκρατία, το Πολίτευμα που περιμέναμε»).

Τέλος, πότε μας ικανοποιούσε κάτι που ήταν απλά επικοινωνιακό και εύπεπτο; Ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των Ελλήνων πολιτών είναι η κριτική μας στάση την οποία δεν πρέπει τώρα να απολέσουμε. Οι προγραμματικές δηλώσεις και οι επικοινωνιακές πομφόλυγες είναι απόδειξη έλλειψης ουσίας και περιεχομένου, όχι λόγος για πανηγυρισμούς και θριάμβους στο Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι η δική μας κυβέρνηση. «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», δήλωσε ο πρωθυπουργός όμως το σύνταγμα που υπερασπίζεται δεν είναι δικό μας καθώς ποτέ δεν το ψηφίσαμε και κανείς δεν μας ρώτησε για αυτό. Επίσης είναι ένα από τα χειρότερα συνταγματικά κείμενα όλων των εποχών και περιγράφει πολίτευμα Ολιγαρχίας. Εμείς θέλουμε Δημοκρατία.

Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι η δική μας κυβέρνηση. 2,3 εκ. ψηφοφόροι την επέλεξαν ενώ 7,6 εκ ψηφοφόροι την απέρριψαν. Προφανώς μιλάμε για ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες.

Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι η δική μας κυβέρνηση. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος δήλωσε πως ξεκινάει η δρομολόγηση των εργασιών για αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά εμείς δεν θέλουμε να μπαλώσουμε (πάλι!) τα κακώς κείμενα του πολιτικού συστήματος – θέλουμε ένα καθαρό και νέο σύνταγμα και Πολίτευμα. Θέλουμε Δημοκρατία. Και θέλουμε να την επιλέξουμε και να την διαμορφώσουμε εμείς, όχι ο κ. Παρασκευόπουλος, ο κ. Κατρούγκαλος (υπεύθυνος του φιάσκο του Ευρωπαϊκού συντάγματος), και οι λοιποί αυλικοί του κ. Τσίπρα.

Εν κατακλείδι, ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση Σύριζα δεν θα είναι ποτέ αρκετό για τις ανάγκες της Ελλάδας. Ακόμα και τώρα αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς και εναντίον μας – όπως γινόταν και με την προηγούμενη κυβέρνηση, απλά τώρα η πολιτική επικοινωνία έχει την τιμητική της.

Ο Σύριζα παραμένει το πασοκογενές μόρφωμα που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ, η προσωρινή αποθήκη ψήφων του ΠΑΣΟΚ επί Κωνσταντόπουλου, με την οικογενειοκρατία (βλέπε νέα πρόεδρο της βουλής), τους ακραίους απάτριδες και τις νέες μεταγραφές από το ΠΑΣΟΚ που άλλαξαν σακάκι, το φλερτ με την αναρχία (για όσους έχουν περάσει από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα), και τους επαγγελματίες πολιτικούς που έχουν μοχθήσει μόνο για να συγκεντρώσουν «ψήφους» και να συσπειρώσουν την «παράταξη» (με τον πρωθυπουργό πρώτο από όλους).

Ταυτόχρονα, τα κόμματα του δικομματισμού παραμένουν η καταδίκη της χώρας μας για δεκαετίες, η διαφθορά και η εθνική προδοσία συνδυασμένες με την ανικανότητα και τον νεποτισμό. Τα υπόλοιπα κόμματα παραμένουν και αυτά κομμάτια του παζλ που συνθέτουν το συστημικό πρόβλημα, τον οπισθοδρομισμό και την Ολιγαρχία.

Η απάντηση δεν θα έρθει ποτέ από τα κόμματα – κανένα από αυτά. Ο λόγος είναι το σύνταγμα της χώρας μας το οποίο ουσιαστικά επιβάλει στους πολιτικούς να δρουν εναντίον των πολιτών και υπέρ του συστήματος που τους συντηρεί. Θα ήταν άδικο να περιμέναμε από τον Σύριζα να κάνει την υπέρβαση. Ο ρόλος αυτός ανήκει δικαιωματικά στις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, και μόνο αυτές θα βρεθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Μάθε για τη «Δημοκρατία Ιδεών» και το πώς μπορείς να βοηθήσεις για ουσιαστική αλλαγή και για την αναγέννηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

www.idimokratia.com

[email protected]

Στις 7 Ιανουαρίου το Γαλλικό περιοδικό «Charlie Hebdo» έγινε στόχος μιας άνανδρης τρομοκρατικής επίθεσης δύο παρανοϊκών ισλαμιστών οι οποίοι αλλοπαρμένοι από το σκοταδισμό και τον μυωπικό τους ζηλωτισμό δολοφόνησαν 12 ανθρώπους. Θύματα της επίθεσης ήταν και δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες τους οποίους οι τρομοκράτες δολοφόνησαν στο χώρο δημιουργίας και έκφρασή τους. Στην ουσία, οι δράστες προσπάθησαν να «δολοφονήσουν» την ελευθερία του λόγου αλλά απέτυχαν οικτρά· η προσπάθεια τους για φίμωση και τρόμο ήταν καταδικασμένη να αποτύχει λόγω της άγνοιας και της μισαλλοδοξίας τους. Κάθε νουνεχής και εχέφρων πολίτης καταδικάζει με αποστροφή το απεχθές συμβάν ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζει πως το μίσος και η βία δεν μονοπωλούνται από τη μουσουλμανική θρησκεία και δεν εκφράζουν επ’ ουδενί την πλειοψηφία της απανταχού Ισλαμικής κοινότητας (το αντίθετο μάλιστα).

Έχοντας έρθει αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της άκρατης βίας στο Παρίσι, η πολιτική ηγεσία του δυτικού κόσμου, πρέπει τώρα να προσπαθήσει να αναλύσει και να καταλάβει τι συνέβη και για ποιο λόγο. Κυρίως όμως έχει έρθει η ώρα η πολιτική ηγεσία να αναλάβει δράση και να αντιμετωπίσει την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας προέρχονται από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής: Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Γουινέα, Μαυριτανία, Νιγηρία, Σενεγάλη, Γκάμπια, Τσαντ, Γκαμπόν, Κονγκό, Καμερούν, Τόγκο, Μπουρκίνα Φάσο, Μαδαγασκάρη, Ερυθραία, Μαυρίκιος, Τζιμπουτί, Κομόρες. Κυρίως όμως και λόγω εγγύτητας, οι μουσουλμάνοι Γάλλοι πολίτες προέρχονται από την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Υπό αυτό το πρίσμα, η αποικιοκρατία εισέρχεται στο προσκήνιο αντικαθιστώντας τη θρησκεία. Η γαλλική αποικιοκρατία (όπως και η εν γένει αποικιοκρατία) δεν ήταν πεφωτισμένη. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν είναι καταδυνάστευση, και εκμετάλλευση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η περίπτωση της Αλγερίας, μια χώρα η οποία επαναστάτησε και κέρδισε την ελευθερία της το 1962, μετά από 130 χρόνια κατοχής. Η ήττα της Γαλλίας στον Αλγερινό πόλεμο γέμισε με μίσος τους Γάλλους για την Αλγερία και δημιούργησε τις συνθήκες για τη μετέπειτα περιθωριοποίηση και γκετοποίηση των Αλγεριανών και Μαροκινών μεταναστών στα προάστια του Παρισιού και άλλων πόλεων. Το ίδιο κλίμα καχυποψίας, αρνητισμού και προκατάληψης επικράτησε εναντίον όλων των μεταναστών της Β. Αφρικής. Αυτή την η αλήθεια η Γαλλία δεν την έχει ακόμα αντιμετωπίσει.

Αντιθέτως, η Γαλλία – όπως και άλλες πρώην αποικιοκρατικές χώρες – συνεχίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια νεοαποικιοκρατική συμπεριφορά και δράση. Πέραν των αποικιών που η Γαλλία διατηρεί ευθαρσώς μέχρι σήμερα (Ρεϊνιόν, Μαγιότ, κ.α.), η σύγχρονη αποικιοκρατική πρακτική δεν είναι μόνο πολιτική (με παράδειγμα τις πρόσφατες Γαλλικές επεμβάσεις σε Μάλι και Λιβύη) αλλά και γλωσσική (francophonie), πολιτιστική και ακαδημαϊκή. Ο έλεγχος και η επιρροή δηλαδή από τις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις παραμένει αλλά με εξελιγμένη μορφή όπως είναι αυτή των οικονομικών ενισχύσεων στις «αποικίες» (με όρους όμως που θέτει το Παρίσι), της δήθεν κοινής πολιτιστικής ταυτότητας (κυρίως μέσω της γαλλικής γλώσσας) και των υποτροφιών σε κατοίκους των «αποικιών» για πανεπιστήμια της Γαλλίας με σκοπό την εν καιρώ αφομοίωσή τους.

Προφανώς αυτή η αφομοίωση δεν ήρθε ποτέ καθώς η Ισλαμική ταυτότητα είναι κάτι πανίσχυρο για τους μουσουλμάνους, που δεν φθείρεται κατά την έκθεσή του στον δυτικό κώδικα αξιών και αρχών. Σε συνδυασμό με την προκατάληψη και την περιθωριοποίηση, η μη αποδοχή της εγκληματικής νεοαποικιοκρατικής πραγματικότητας και η διαιώνιση μιας απαρχαιωμένης πρακτικής επιρροής και ελέγχου της Αφρικής από το Παρίσι, θέτουν ξεκάθαρα τις βάσεις για έκρυθμα κοινωνικά φαινόμενα.

Είναι αδιαμφισβήτητο πως μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για το πρόσφατο συμβάν φέρει ο ακραίος ισλαμικός φονταμενταλισμός. Ωστόσο όσο οπισθοδρομική και σκοταδιστική ακούγεται σήμερα η «τζιχάντ» άλλο τόσο οπισθοδρομική είναι και η νεοαποικιοκρατία. Οι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις οφείλουν να παραδεχτούν ανοιχτά την εγκληματική ιστορία της απανταχού αποικιοκρατίας, να προχωρήσουν σε δημοψηφισματικού τύπου εκλογικές διαδικασίες στις αποικίες που ακόμα διατηρούν, και τέλος, να διακόψουν κάθε σύγχρονη νεοαποικιοκρατική πρακτική ελέγχου των πάλαι ποτέ αποικιών τους.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”