Το Σάββατο 10 Ιουνίου, το δέλτα θα βρεθεί στο Άργος για να παρουσιάσουμε τις ιδέες μας για τη χώρα αλλά και να μιλήσουμε για την αρχαιότερη πόλη της Ελλάδας, της Ευρώπης, και πιθανώς του κόσμου. 

Η πόλη του Περσέα και του Διομήδη διαθέτει ασύγκριτη και αδιαμφισβήτητη ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Αυτό που δεν αναδεικνύεται είναι πως το αρχαίο Άργος ήταν μία από τις πρώτες δημοκρατίες στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Πολλοί θεωρούν πως η δημοκρατία άνθισε μόνο στην Αθήνα. Αυτό βέβαια πόρρω απέχει από την πραγματικότητα. Το Άργος απόλαυσε και αυτό τους καρπούς της δημοκρατίας το 470 π.Χ. Συγκεκριμένα, η πόλη δεν υιοθέτησε απλά τη δημοκρατία, αλλά την επεξέτεινε με δημοκρατικές πρακτικές, καινοτόμες και πρωτοπόρες ακόμα και για το σήμερα. 

Κυρίαρχος στο πολίτευμα αυτό, όπως και σε κάθε δημοκρατία, ήταν ο δήμος. Δήμος εστί η συνέλευση των πολιτών κατά την οποία όλοι μετέχουν ισότιμα και ελεύθερα. Η συνέλευση αυτή ονομαζόταν Αλιαία (αντίστοιχη της Αθηναϊκής Εκκλησίας του Δήμου) και συγκαλείτο μια φορά το μήνα, αποτελώντας την νομοθετική εξουσία της πόλης. Εδώ οι πολίτες, δίχως αντιπροσώπους, θέσπιζαν οι ίδιοι τους νόμους και ήταν κύριοι της μοίρας τους. 

Το έργο της Αλιαίας επικουρούσαν δύο συμβουλευτικά σώματα – η Βουλή με εξάμηνη θητεία και οι Ογδοήντα – με οικονομικές και διοικητικές αρμοδιότητες. Το πολίτευμα συμπλήρωναν οι Αρτύνοι(αρτύνω=αρμόζω), οι οποίοι ήταν στρατηγοί, ταμίες και θρησκευτικοί ηγέτες. Ρόλος τους ήταν η εφαρμογή των ψηφισμάτων των πολιτών και αποτελούσαν έτσι την εκτελεστική εξουσία της Αργείας πολιτείας.

Το Άργος δεν υστερούσε σε δημοκρατικές πρακτικές, σημαντικότερες εκ των οποίων ήταν ο “οστρακισμός” και οι “ευθύνες”. Ο οστρακισμός είναι η γνωστή σε όλους μας πρακτική της Αθηναϊκής δημοκρατίας, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως οι αρχαιολογικές έρευνες δεν καθιστούν σαφές το ποια πόλη προηγήθηκε στην υιοθέτηση του εν λόγω μέτρου. Από την άλλη, οι ευθύνες ήταν η υποχρέωση κάθε απερχόμενου αξιωματούχου, μετά τη λήξη της θητείας του να παρουσιαστεί ενώπιον του δήμου και να προσκομίσει πειστήρια για να αποδείξει πως δεν καταχράστηκε το αξίωμα του και πως προσέφερε ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του στους Αργείους.

Στο Άργος δεν υπήρχαν επαγγελματίες πολιτικοί, μιας και επικρατούσε η σύντομη θητεία και η εναλλαγή στην εξουσία. Τυπικά, δεν υπήρχαν καν πολιτικοί, μιας και οι λειτουργοί αποκαλούντο “προστάτες του δήμου”.

Αν συγκρίνει κανείς αυτό το αρχαίο πολίτευμα με το σημερινό της χώρας. θα τον καταλάβει απόγνωση για τους θεσμούς με τις οποίες κυβερνάται μετά από 2000 χρόνια η Ελλάδα. 
Δεν υπάρχει λογοδοσία, οι επαγγελματίες πολιτικοί που αποτυγχάνουν συνεχίζουν να πληρώνονται ως βουλευτές ή διάγουν ανενόχλητοι τον ιδιωτικό τους βίο αφού πρώτα μας καταστρέψουν. 
Δεν υπάρχει διάκριση εξουσιών, μιας και η εκάστοτε κυβέρνηση διορίζει δικαστικούς, νομοθετεί και εκτελεί-εφαρμόζει τους νόμους. 
Δεν υπάρχει δύναμη στους πολίτες, μιας και κανείς δεν λαμβάνει υπόψιν του τη βούληση του κόσμου, κανείς δεν τους ενημερώνει, δεν λέει την αλήθεια, και δεν διαβουλεύεται με αυτούς που φέρεται πως εκπροσωπεί. 
Στην ουσία δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία.

Υπάρχει ελπίδα; 
Βέβαια, και το δέλτα αυτήν πρεσβεύει. 
Στην εκδήλωση του Σαββάτου θα μιλήσουμε για το πως θα αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας και θα δώσουμε έτσι πραγματική διέξοδο για την Ελλάδα και τους πολίτες της.

Ο πρόεδρος Τραμπ κατηγορείται από τους αντιπάλους του ότι πίεσε τον πρώην διευθυντή του FBI να διακόψει την έρευνα κατά συμβούλου εθνικής ασφάλειας στο επιτελείου του Τραμπ, καθώς και ότι διέρρευσε απόρρητες πληροφορίες σε Ρώσους αξιωματούχους.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του προέδρου των ΗΠΑ ήδη καλούν για τη διαπόμπευση του. Κάτι τέτοιο, και εφόσον αποδεικνυόταν όντας παράνομη ενέργεια, θα ήταν δυνατό με τη συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία μομφής κατά του προέδρου (και όχι μόνο) για περιπτώσεις «προδοσίας, δωροδοκίας ή άλλων σημαντικών εγκλημάτων και παράνομων πράξεων». 

Η διαδικασία είναι απλή. Την πολιτική πρωτοβουλία μομφής μπορεί να αναλάβει μόνο η Βουλή των Αντιπροσώπων (στην οποία, κατά την παρούσα εκλογική θητεία, πλειοψηφεί το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στο οποίο ανήκει και ο Τραμπ) κατόπιν σχετικής προκαταρκτικής έρευνας. Σε αυτό το πρώτο στάδιο απαιτείται απλά μια σχετική πλειοψηφία για να εγκριθεί η πρόταση από τη Βουλή και ουσιαστικά στη φάση αυτή απλά εγείρεται το κατηγορητήριο. Για την μομφή και καταδικαστική απόφαση απαιτείται στη συνέχεια η σύμφωνη γνώμη του δεύτερου νομοθετικού σώματος, της Γερουσίας. Εκεί τα πράγματα είναι πολύπλοκα καθώς η Γερουσία διενεργεί έρευνα η οποία θυμίζει δικαστική διαδικασία με καταθέσεις, μαρτυρίες και αποδεικτικά στοιχεία. Στην ιδιαίτερη αυτή «δίκη» η Επιτροπή Δικαστικών Υποθέσεων της Βουλής έχει τον ρόλο του εισαγγελέα, ενώ τα μέλη της Γερουσίας αποτελούν το σώμα των ενόρκων. Ο Πρόεδρος του Ανώτατου δικαστηρίου της χώρας προεδρεύει της διαδικασίας.  Στην περίπτωση  που η Γερουσία αποφανθεί με πλειοψηφία δύο τρίτων κατά του ανώτατου άρχοντα των ΗΠΑ, ο πρόεδρος καθαιρείται του αξιώματος του και ορκίζεται νέος πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος αυτού.

Η αλήθεια είναι πως η εν λόγω διαδικασία είναι αρκετά σύνθετη. Δύο φορές στην ιστορία των ΗΠΑ η Βουλή εκκίνησε τη διαδικασία η οποία ωστόσο δεν υπερψηφίσθηκε στη Γερουσία (κατά προέδρων Τζάκσον και Κλίντον). Μοναδική επιτυχημένη διαδικασία μομφής πρέπει να θεωρείται η αναγκαστική παραίτηση του προέδρου Νίξον μόλις διαπίστωσε πως το Κογκρέσο θα τον καθαιρέσει για το σκάνδαλο Watergate.

Η ανάκληση εκλεγμένων αξιωματούχων, ή πιο σωστά «πρόταση μομφής», είναι μια δημοκρατική πρακτική που αξιοποιείται από προοδευτικά πολιτικά συστήματα αφενός για την εξασφάλιση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών και αφετέρου για να ελέγχονται μέχρι και οι αρχηγοί του κράτους. Με τη θεσμοθέτηση της καθίσταται σαφές πως κανείς δεν είναι υπεράνω νόμου, ενώ η παρουσία της δρα αποτρεπτικά και αναστέλλει πολιτικές συμπεριφορές και αποφάσεις ασυδοσίας, παρανομίας και εγκλημάτων από πρωθυπουργούς και προέδρους.

Στη χώρα μας όχι απλά δεν υπάρχουν τέτοιες διαδικασίες ελέγχου και πρόληψης (κατά της παρεμπόδισης της δικαιοσύνης, της διαφθορά και της δωροδοκίας), ή εν γένει δημοκρατικές πρακτικές, αλλά αντιθέτως οι πολιτικοί έχουν θεσπίσει για τους εαυτούς τους ένα ασφαλές σύστημα το οποίο περιλαμβάνει βουλευτικές ασυλίες, ανεύθυνο αξιωματούχων, χάρη και αμνηστία υπουργών, προνόμια κ.ά. που τους θέτουν στο απυρόβλητο. Με τελικό αποτέλεσμα βέβαια τη σημερινή κατάσταση της χώρας.

Το δέλτα, είναι το μοναδικό πολιτικό κίνημα που πρεσβεύει και προωθεί την πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία πολιτική επανάσταση. Μπες στο www.todelta.gr για να μάθεις τις θέσεις του δ για πολιτική ισότητα αλλά και ευθύνη πολιτικών και αξιωματούχων, καθώς και για άλλες δημοκρατικές ιδέες που είναι οι μόνες ικανές να αλλάξουν το έκπτωτο πολιτικό μας σύστημα και να απελευθερώσουν επιτέλους τη χώρα.

Ενημερώσου και πάρε μέρος με ένα μήνυμα στο [email protected]

Πριν από λίγες μέρες στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας πραγματοποιήθηκε δείπνο μεταξύ του Προέδρου Αναστασιάδη και του Ακιντζί. Ο Έλληνας Πρόεδρος υπέπεσε για ακόμα μια φορά στο σοβαρότατο ολίσθημα να συναντηθεί κατ’ ιδίαν με τον ηγέτη του ψευδοκράτους σε διμερή συζήτηση, εξισώνοντας έτσι τον εαυτό του με τον εκπρόσωπο των κατοχικών δυνάμεων.

Για όσους ακόμα το ψάχνουν, ας το ξεκαθαρίσουμε. Στην Κύπρο δεν υπάρχουν δύο κοινότητες (ή όπως αλλιώς τις αποκαλούν οι προβοκάτορες και οι μυωπικά ανιστόρητοι) μια Ελληνική και μια Τουρκική. Αυτό που υπάρχει είναι μία και μοναδική κρατική οντότητα (το επίσημο και αναγνωρισμένο από όλους κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας), καθώς και μία μειονότητα στο νησί (η Τουρκική). Αντιστοίχως, και δεν χρειάζεται κάποια βαρύτητα σκέψεως για να το καταλάβει κανείς, δεν υπάρχουν «δύο ηγέτες δύο κοινοτήτων» (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) όπως ακούμε συχνά, και κοντεύουμε να ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε. Συγκεκριμένα αυτό που ισχύει, όπως ακριβώς ισχύει και σε δεκάδες άλλα σύγχρονα κράτη με μειονότητες, είναι ότι υπάρχει προφανώς ο αρχηγός του κράτους της Κύπρου από τη μία, και ο εκπρόσωπος της Τουρκικής μειονότητας στο νησί από την άλλη. Αυτό και τίποτα άλλο!

Εξωγενείς παράγοντες και ανθελληνικές δυνάμεις προωθούν την επικοινωνιακή και ουσιαστική ταύτιση των δύο ηγετών (κράτους και τουρκικής μειονότητας) και προσπαθούν έτσι να δημιουργήσουν δύο κοινότητες για να καταλήξουμε στο φαυλεπίφαυλο διζωνικό και δικοινοτικό μόρφωμα που εξιλεώνει και νομιμοποιεί τους ιμπεριαλιστικούς και αδίστακτους εισβολείς στο νησί. Η Κύπρος έχει ιστορία και κράτος και δεν χρειάζεται κανένα κρατίδιο-κληρονόμο που θα την αφελληνίζει και θα δικαιώνει τον πόλεμο, τον ξεριζωμό και το έγκλημα!

Δείτε την απίστευτη ανακοίνωση των Ηνωμένων Εθνών μετά το δείπνο: “Απόψε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης κ. Μουσταφά Ακιντζί και ο Ελληνοκύπριος ηγέτης κ. Νίκος Αναστασιάδης είχαν μια ανοιχτή και εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με τις προκλήσεις που υπήρξαν τους προηγούμενους μήνες”.

Έχουμε ήδη δηλαδή δημιουργήσει ανεκδιήγητα και εθνοβόρα προηγούμενα.

Για να τελειώνουμε μια και καλή με το ζήτημα, ο Πρόεδρος της Κύπρου και αρχηγός του κράτους, πρέπει να πάψει άμεσα τις διμερείς επαφές με τους εκπροσώπους της μειονότητας και να αναθέσει τις όποιες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις σε κάποιον εκπρόσωπο της Ελληνικής πλευράς στο νησί, για παράδειγμα κάποιον βουλευτή ή ακόμα και τον πρόεδρο του κοινοβουλίου.

Τέλος, η αποκάλυψη του Προέδρου Αναστασιάδη ότι έχει καθημερινή επαφή και επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο συζητούν και ανταλλάσσουν απόψεις και διαμορφώνουν από κοινού στρατηγική για τις κινήσεις στο Κυπριακό, προκαλεί θλίψη για τους πολιτικούς δρώντες και δεν αξίζει να σχολιαστεί ούτε καν ως κακόγουστο αστείο..

Δείτε περισσότερα στο σχετικό βίντεο από την εκδήλωση του δέλτα για τις εξελίξεις στην Κύπρο εδώ 

Το 2015 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης επέβαλε έναν από τους γνωστούς νόμους του πολιτικού συστήματος της χώρας. Αυτούς δηλαδή που εξυπηρετούν τους πολιτικούς, τα πολιτικά τους τέκνα και τις μυωπικές και διασπαστικές τους ιδεοληψίες.

Ο νόμος 4322 λοιπόν περιλάμβανε και το ομορφότατο άρθρο 12 που έφερε τον ευφάνταστο και φιλικό προς τον χρήστη τίτλο «Έκτακτα μέτρα για την αποσυμφόρηση καταστημάτων κράτησης». Με το άρθρο αυτό αποφυλακίστηκαν με επικίνδυνο και ανεύθυνο τρόπο ορισμένοι σκληροί και σεσημασμένοι εγκληματίες, ανίκανοι (όπως απεδείχθη) να επανενταχτούν με ειρηνικό τρόπο στο κοινωνικό σύνολο. Με το άρθρο αυτό με άλλα λόγια, η πολιτική ηγεσία πέταξε «ελεύθερους λύκους στα αρνιά», εκθέτοντας σε κίνδυνο τους νομοταγείς πολίτες και τις οικογένειες τους.

Το «πάσο εγκληματικότητας» που έδωσε τότε η κυβέρνηση αποκαλύφθηκε μετά την δολοφονία στην Ύδρα το καλοκαίρι του 2015. Το τελευταίο περιστατικό με τη ληστεία στο Π. Φάληρο των 4 αποφυλακισθέντων – κατόχων του ίδιου «πάσου» αποτελεί το πιο πρόσφατο σχετικό περιστατικό.

Ας αναρωτηθούμε ωστόσο, πώς θα μπορούσε κάποιος να είχε σταματήσει αυτό το νομοθετικό πείραμα κατά το οποίο οι ανυπεράσπιστοι πολίτες έγιναν και γίνονται πειραματόζωα των προσωπικών θεωριών κάποιων φαντασμένων ψευτοειδικών;

Με ανεξάρτητη δικαστική εξουσία. Το δέλτα είναι ο μόνος πολιτικός φορέας που καλεί για ανεξάρτητη δικαιοσύνη ανεπηρέαστη από κομματικούς ελέγχους. Αν η ιδέα «κοινής λογικής» του δ ίσχυε το 2015, τότε τα δικαστήρια της χώρας θα κατακεραύνωναν ως παράνομο και αντισυνταγματικό τον νόμο και πολύ πιθανό να είχαν εκκινήσει έννομες διαδικασίες κατά των συντακτών του ως επικίνδυνους για τη δημόσια ασφάλεια (μηνύσεις μέχρι και από πολίτες). Αν η ιδέα κοινής λογικής του δ ίσχυε σήμερα, τότε μια ανεξάρτητη εισαγγελική αρχή θα διενεργούσε έρευνα κατά των πιθανών ιθυνόντων της τότε πολιτικής ηγεσίας για τα κριτήρια βάσει των οποίων αποφυλακίστηκαν συγκεκριμένοι, επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια, κρατούμενοι. Στην καλύτερη, οι αρμόδιοι πολιτικοί θα ζητούσαν δημόσια συγνώμη για την αθλιότητα του νομοσχεδίου τους και θα παραιτούντο του βουλευτικού τους αξιώματος. Στη χειρότερη, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με την ανεξάρτητη δικαιοσύνη.

Ο χώρος της δικαιοσύνης δεν σηκώνει πειραματισμούς ιδεολογιών, δικαιολογίες και προχειρότητες. Αξίζουμε ανεξάρτητη δικαστική εξουσία. Αξίζουμε νόμους που έχουν ως γνώμονα το καλό των πολιτών και της χώρας, και τίποτα λιγότερο.

Μάθε πως αλλάζουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας και πάρε μέρος – www.todelta.gr

Στις 6 Μαρτίου τέσσερις ηγέτες χωρών της Ε.Ε. συναντήθηκαν στη Μάλτα για να συζητήσουν την πορεία της Ένωσης. Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία επέλεξαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, λειτουργώντας ως μια πραγματική κλίκα, για να αποφασίσουν για όλους μας.

Δυστυχώς, όσον αφορά τις 4 αυτές χώρες, από τη μία η Ευρωπαϊκή ισορροπία ισχύος και από την άλλη η πολιτική ανυπαρξία των υπόλοιπων χωρών (βλέπε π.χ. Έλληνες πολιτικούς), τους καθιστούν ξεκάθαρα ηγέτες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος. Και λέω δυστυχώς διότι δεν έφτανε η μέχρι τώρα αντιδημοκρατική και αντιευρωπαϊκή τους πορεία και όλα όσα έχει υποστεί η ήπειρος μας εξαιτίας τους, αλλά με τις δηλώσεις τους στις 6/3 και την πρόθεση τους για μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων, επιδιώκουν να σκοτώσουν μέχρι και το ίδιο το όραμα της Ένωσης.

«Ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος. Ο μετριοπαθής και μέτριος Ολάντ, ο αυτοπροσδιοριζόμενος μεταρρυθμιστής (λόγω λέει κάποιας αστείας ιδεολογίας που λέγεται «σοσιαλισμός» της οποίας είναι θιασώτης), δεν αρκέστηκε στο να συνεχίσει την πολιτικά ανεγκέφαλη πολιτική του προκατόχου του, αλλά προχώρησε σε αυτήν τη βαθιά ανιστόρητη δήλωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ιδρύθηκε για να είμαστε απλά ενωμένοι. Αυτό μπορούσαμε να το πετύχουμε άλλωστε και με μια αμυντική συμφωνία ή με μια σειρά διμερών συμφωνιών. Αντίθετα, η ΕΕ δημιουργήθηκε για να εξαλειφθούν οι ανισότητες σε μία ήπειρο η οποία μαστιζόταν από πολέμους και από το μίσος που προκαλούσαν οι πολιτικές και οικονομικές διαφορές. Έτσι λοιπόν, οι πραγματικοί οραματιστές της, και όχι τα ανδρείκελα που την διαφεντεύουν τώρα, προέβαλαν ως στόχους την οικονομική ένωση, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλεια (ΚΕΠΠΑ) και τη συνεργασία στους τομείς της Δικαιοσύνης και των Εσωτερικών Υποθέσεων. Τα «γαλλικά» του οπισθοδρομικού Ολλάντ μας γυρίσανε δηλαδή 30 χρόνια πίσω..

Ταυτόχρονα, για την Καγκελάριο Μέρκελ οι Ευρωπαίοι θα πρέπει «να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες». Κανένα αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Καμία απολύτως σχέση με το όραμα της Ευρώπης «που δεν αφήνει κανέναν πίσω». Αρκετά εριστικές δηλώσεις μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς πως η Ευρώπη δεν χρειάζεται κάποιον να την πατρονάρει λέγοντας του τα αυτονόητα. Γνωρίζουμε όλοι μας πως κάποιες χώρες μπορούν να «προχωρούν πιο γρήγορα». Η Ένωση ωστόσο ιδρύθηκε για αλληλοϋποστήριξη και για να ενισχύουν και να βοηθούν οι γρήγορες σε ανάπτυξη χώρες τις πιο βραδυκίνητες. Η Γερμανίδα πολιτικός αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως δεν έχει καμία σχέση με τα Ευρωπαϊκά ιδεώδη και το πνεύμα την ενωμένης Ευρώπης. Η ζούγκλα, ο νόμος του ισχυρού και η επικράτηση των δυνατών στους αδυνάτους είναι κάτι που μπορούμε να επιτύχουμε και χωρίς τους παχυλούς μισθούς των Βρυξελλών. Κάτι τέτοιο ωστόσο, όπως γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια, δεν εξασφαλίζει την ομόνοια και την αποφυγή ενός ακόμα μεγάλου πολέμου.  

Ο υπηρεσιακός Ιταλός πρωθυπουργός από την πλευρά του τάχθηκε υπέρ «μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης» αλλά με «διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης». Περιγράφει προφανώς μια ξεκάθαρα ανολοκλήρωτη Ευρώπη. Μάλλον θα ξέχασε το γεγονός πως είναι υπηρεσιακός πρωθυπουργός και πως η νομιμοποίηση του από τους Ιταλούς πολίτες δεν του επιτρέπει κάτι τόσο οπισθοδρομικό και καταστροφικό για την Ένωση. Τέλος, συμπληρώνοντας την εικόνα του θλιβερού αντιευρωπαϊκού παζλ, ο ανύπαρκτος Μαριάνο Ραχόι έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους. Να είναι ανύπαρκτος και με τη συμμετοχή του να υποστηρίζει και να νομιμοποιεί τους λοιπούς ηγέτες που δια της ανικανότητας τους αποδομούν και βάλλουν κατά της Ένωσης.

Η πρωτοβουλία, η οποία αποτελεί τεράστιο πλήγμα για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βασίστηκε στην μυωπική «Λευκή Βίβλο» που εξέδωσε ο μέγας Ολιγάρχης Γιούνκερ εκ μέρους του ολιγαρχικότερου πολιτικού σώματος στην ιστορία της ανθρωπότητας – της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι ανάξιοι επίτροποι λοιπόν, εξέδωσαν ένα κατάπτυστο κείμενο 32 σελίδων στο οποίο δεν αναφερόταν ούτε μία φορά η λέξη δημοκρατία. Ούτε καν για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Στο ίδιο κείμενο ο Γιούνκερ πρότεινε 5 μελλοντικά σενάρια για την Ένωση από τα οποία τα 3 μας ταξιδεύουν πίσω στο χωροχρόνο, το ένα δεν αντιμετωπίζει τα συστημικά προβλήματα της ένωσης, ενώ το τελευταίο προσπαθεί φαινομενικά να συνεχίσει το Ευρωπαϊκό ιδεώδες αλλά με τρόπο μετριοπαθή και αόριστο. Αν αυτό κατάφερε η συλλογική προσπάθεια των καλύτερων στην Ευρώπη, τότε μάλλον δεν πρόκειται όντως για τους καλύτερους..

Από την άλλη οι τελευταίες δηλώσεις των 4 ηγετών είναι μάλλον αναμενόμενες καθώς για να προχωρήσουμε σε μία πραγματική σύγκλιση και περαιτέρω ένωση θα χρειαστούν ικανοί πολιτικοί και τεχνοκράτες να διαχειριστούν τις σύγχρονες και συλλογικές προκλήσεις. Όπως λέει και η Λευκή Βίβλος «ούτε η ΕΕ των 27 ούτε οι ευρωπαϊκές χώρες είναι από μόνες τους αρκετά καλά εξοπλισμένες για να αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες προκλήσεις». Με άλλα λόγια μιας κα δεν υπάρχουν ικανά στελέχη και καθώς η ίδια η ελίτ της ΕΕ αναγνωρίζει προφανώς πως είναι κατώτεροι των περιστάσεων, εύλογα αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να σκοτώσουν το όραμα της Ένωσης και να συνεχίσουν να επιβουλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τα κράτη-μέλη, οδηγώντας μας κάθε φορά προς την κατεύθυνση που επιθυμεί η Ευρωπαϊκή κλίκα.

Συνυπεύθυνοι οι εγχώριοι πολιτικοί οι οποίοι θέλουν να μας πείσουν πως οι ηγέτες της ΕΕ είναι αντιδημοκρατικοί επειδή μας επιβάλλουν άδικες οικονομικές πολιτικές λιτότητας. Ωστόσο αυτό που δείχνουν είναι το δέντρο, αδυνατώντας και οι ίδιοι να δουν την μεγάλη εικόνα. Η αλήθεια είναι πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι αντιδημοκρατικό γιατί βασίζεται σε ανελεύθερους θεσμούς αντιπροσώπευσης που δεν λειτουργούν – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα. Οι Ολιγάρχες της ΕΕ έλαβαν την εγκληματική απόφαση το 1999 να προχωρήσουν την Ευρωπαϊκή σύγκλιση με τη δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης η οποία όμως δεν σκόπευε ποτέ να είναι και οικονομική! Γι’ αυτό και εγκληματική. Στη συνέχεια προχώρησαν με τις άθλιες Συνθήκες της Νίκαιας και μετέπειτα της Λισαβώνας προσπαθώντας να επιβάλλουν ένα ανελεύθερο Ευρωσύνταγμα για εμάς χωρίς εμάς. Όταν δέχτηκαν την αναμενόμενη εκλογική ήττα στο Γαλλικό και Ολλανδικό δημοψήφισμα του 2005 (στην Ελλάδα οι πολιτικοί το πέρασαν από τη βουλή), αντί να πάρουν το μάθημα τους και να προχωρήσουν σε πραγματική σύγκλιση και δημοκρατία, οι Ολιγάρχες πείσμωσαν και κατέληξαν σε μεγαλύτερο αυταρχισμό, περισσότερη ασυδοσία και αδιαφορία για την άποψη των πολιτών. Τελευταία σκηνή του δράματος ήταν οι τραγικές φιγούρες των ηγετών στη Μάλτα, οι οποίοι ακυρώνοντας δεκαετίες ευρωπαϊκής θεωρίας, σκέψης και οράματος, προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το ολιγαρχικό τους μόρφωμα ζωντανό. Σε βάρος όλων μας.

Αυτό το τελευταίο είναι που δεν καταλαβαίνει και η Ελληνική κυβέρνηση η οποία έσπευσε μέσα στην άγνοια της (ή την κακοβουλία της) να τους υποστηρίξει. Ας μην γελιόμαστε, η Ευρώπη θέλει διάσωση. Αλλά δημοκρατική διάσωση. Χρειάζεται μια πρωτοβουλία την οποία δεν μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε χώρα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο. Το δικαιούται από κάθε άποψη. Όχι όμως η Ελλάδα της κομματοκρατίας. Κανένας από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν έχει την ικανότητα και το ηθικό ανάστημα. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει το πολιτικό της σύστημα, και τότε μόνο να το επιχειρήσει. Να μεταμορφωθεί για να μεταμορφώσει και την Ευρώπη.

Μάθε πως και πάρε μέρος – www.todelta.gr

Πριν από έναν περίπου χρόνο η συγκυβέρνηση ψήφισε τον νόμο 4387/2016 με τίτλο «Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος». Ο εν λόγω νόμος τέθηκε σε ισχύ για το φορολογικό έτος 2016, αλλά μόλις πριν από λίγες μέρες διαπιστώθηκε πως περιείχε κάτι το ανεκδιήγητο. Συγκεκριμένα, την ίδια στιγμή που οι βουλευτές εξανέμιζαν τα εισοδήματα των πολιτών (μειώσεις μισθών – συντάξεων, αυξήσεις στο απεχθές «χαράτσι» κτλ.), ταυτόχρονα φρόντιζαν να ελαφρύνουν τα δικά τους φορολογικά βάρη ή ορθότερα, αποφάσιζαν να δώσουν στον εαυτό τους αύξηση.    

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 43Α του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος το οποίο περιλαμβάνεται στο νόμο 4387/2016, η συγκυβέρνηση κατήργησε την ειδική εισφορά αλληλεγγύης 8% για τους πολιτικούς και καθιέρωσε γι’ αυτούς ένα πολύ πιο ευνοϊκό καθεστώς εισφοράς, με μία κλίμακα η οποία προκάλεσε μειώσεις στις ετήσιες επιβαρύνσεις τους της τάξεως από 1.049 μέχρι 1.999 ευρώ!

Οι ευνοϊκές ρυθμίσεις αφορούν -μεταξύ άλλων- τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό , Υπουργούς και βουλευτές, γενικούς και ειδικούς Γραμματείς των Υπουργείων, Περιφερειάρχες, Δημάρχους και μέλη ανεξάρτητων αρχών. Ωστόσο, οι εκπρόσωποι των ΟΤΑ έσπευσαν να απαρνηθούν μετά βδελυγμίας τα ελαφρυντικά προνόμια που τους παρείχε ο εν λόγω νόμος. Όμως, δεν γνωρίζουμε -ακόμα- μετά βεβαιότητος αν αυτοί τα αποστρέφονται με λαϊκίστικη διάθεση για να διασώσουν την υπόληψη τους ή αν θέλησαν όντως με αγαθά κίνητρα να διαχωρίσουν τη θέση τους από αυτήν την άδικη κοινοβουλευτική συνωμοσία. Αν ισχύει το δεύτερο, σημαίνει πως οι βουλευτές όχι απλώς επεφύλαξαν για τους εαυτούς τους μια ωραιότατη “αύξηση”, αλλά και δεν δίστασαν ύπουλα να εμπλέξουν κι άλλες κατηγορίες πολιτικών -παρά τη θέλησή τους- ως συνένοχους για να μην δεχτούν μόνοι την λαϊκή κατακραυγή!

Συμπληρωματικά, αξίζει να αναφερθεί πως στην καθημαγμένη από την κρίση χώρα μας,  ο μέσος πολίτης φορολογείται και πληρώνει έως και σχεδόν 5 φορές υψηλότερο φόρο από ένα βουλευτή. Αυτό συμβαίνει λόγω του υψηλού ποσοστού αφορολόγητου του συνολικού ετήσιου καθαρού εισοδήματος των βουλευτών το οποίο μπορεί να φτάσει έως και 77%! Την εν λόγω διάταξη την έχει προφανώς ψηφίσει και πάλι η ίδια η βουλή.

Για να αρθούν οι όποιες αμφιβολίες, όλα αυτά τα πολιτικά έκτροπα γίνονται και νομιμοποιούνται βάση συντάγματος το οποίο ρητά προβλέπει πως «οι βουλευτές, για την άσκηση του λειτουργήματός τους, δικαιούνται από το Δημόσιο αποζημίωση και δαπάνες ενώ το ύψος τους καθορίζεται με απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής» (άρθρο63§1).

Μπορεί η λέξη “αποζημίωση” να ακούγεται ίσως καλύτερα (και εδώ ας μας απαντήσει κάποιος τι είδους “ζημία” υφίστανται αλήθεια οι βουλευτές κατά την άσκηση του λειτουργήματος ώστε να χρήζουν “αποζημίωσης”), αλλά επί της ουσίας σημαίνει “μισθός” (και μάλιστα παχυλός). Το ύψος του μισθού λοιπόν των βουλευτών στην Ελλάδα αποφασίζεται από τους ίδιους, όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται. . Υπάρχει, δηλαδή, θεσμική ταύτιση αυτών που παράγουν το νόμο και αυτών που καρπώνονται τα οφέλη του νόμου. Το κατά πόσο θα φορολογούνται και σε ποιο  βαθμό, επαφίεται επίσης στη «διακριτική τους ευχέρεια». Οι εκάστοτε 300 «εκπρόσωποι» μας, αποφασίζουν, διατάζουν και εκδίδουν τη σχετική απόφαση για το πόσα χρήματα απαιτούν από εμάς για να μας κυβερνήσουν. Μας χρεώνουν δηλαδή το ποσό που οι ίδιοι κοστολογούν την εργασία τους χωρίς εμείς να έχουμε το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης. Ακόμη χειρότερα, το γεγονός πως οι υπηρεσίες τους εν τέλει αποδεικνύονται καταστροφικές και εθνοφθόρες, αποτελεί το κερασάκι στην πικρή αυτή τούρτα.

Στα ίδια πλαίσια κινείται και το τελευταίο νομοθετικό αριστούργημα που επιλέγει να διασώσει την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα των πολιτικών και να τους φοροελαφρύνει! Με την ίδια αξιοκρατική διαδικασία η συγκυβέρνηση έκρινε άριστη την προσφορά της στη χώρα και δώρισε απλόχερα στα μέλη του κοινοβουλίου την επιβεβλημένη αύξηση!

Πέρα από τα ιλαροτραγικά που αναφέρθησαν, σε κανένα ευνομούμενο κράτος δεν αποφασίζει κάποιος μόνος του και αυθαίρετα για το ύψος του μισθού του. Ίσως αυτό γίνεται σε κάποια αυταρχικά καθεστώτα όπου οι άρχοντες – πολέμαρχοι νέμονται τον εθνικό πλούτο χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Σίγουρα γινόταν στη Γηραιά ήπειρο την περίοδο των Σκοτεινών Αιώνων όταν οι μεσαιωνικοί βασιλείς έβαζαν ελεύθερα χέρι στο χρυσάφι του βασιλείου. Ξεκάθαρα όμως μια τέτοια πρακτική δεν έχει θέση σε ένα κράτος δικαίου, ισότητας και ισονομίας, πόσο μάλλον στη γενέτειρα της Δημοκρατίας.

Σε μια δημοκρατική πολιτεία η πολιτική αποτελεί λειτούργημα. Αντί να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοκαλύπτονται, οι βουλευτές θα πρέπει να δέχονται  ένα επίδομα δημοσίου λειτουργού (μιας και αυτό είναι) θεσμοθετημένο και σταθερό έτσι ώστε να μην μπαίνει κανείς στον πειρασμό της διαφθοράς. Στην καλύτερη, ο μισθός τους μπορεί να συνδεθεί με τον μισθό ενός διευθυντή κάποιου δημόσιου οργανισμού ενώ εναλλακτικά, όσοι από αυτούς δύνανται, μπορούν να δέχονται τον ισχύοντα βασικό μισθό στη χώρα και ταυτόχρονα να διατηρούν το προσωπικό τους επάγγελμα για την κάλυψη των βιοποριστικών τους αναγκών. Πρέπει να καταστεί σαφές πως η πολιτική αποτελεί εθελοντική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και όχι καριέρα. Έτσι θα έρθει και το τέλος του επαγγελματία πολιτικού.

Όπως είναι κατανοητό, κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να θίξει το εν λόγω ζήτημα για προφανείς λόγους επιβίωσης. Τα μεν κόμματα που βρίσκονται ήδη στη βουλή συναινούν (είτε δια της ψήφου είτε δια της ένοχης σιωπής) καθώς τα μέλη τους δέχονται τις μισθολογικές αυξήσεις, ενώ τα δε εξωκοινοβουλευτικά σιωπούν καθότι επιθυμούν και τα ίδια όσο το δυνατόν καλύτερες απολαβές σε περίπτωση επιτυχημένης εισόδου τους στη βουλή. Μόνο ένα καθαρό και υπερκομματικό πολιτικό κίνημα όπως το δέλτα είναι ελεύθερο να μιλάει για αυτά τα ζητήματα, να παραθέτει τα προβλήματα αλλά και να αντιπροτείνει δημοκρατικές εναλλακτικές. Το τέλος στον καθορισμό του μισθού των βουλευτών από τους ίδιους είναι μάλιστα μία από τις 10 προτάσεις κοινής λογικής του δέλτα.

Το ισχύον πολιτικό σύστημα έχει τελειώσει. Είμαστε αυτοί που περιμέναμε.

Πάρε μέρος – www.todelta.gr

Είναι αδύνατο να παρακολουθεί κανείς τις εξελίξεις και να μην βλέπει τις ομοιότητες μεταξύ του Τραμπ και της ελληνικής κυβέρνησης.

Η αλήθεια είναι πως και στις 2 περιπτώσεις, τους ακραίους πολιτικούς έφεραν στην εξουσία οι διεφθαρμένες και αντιδημοκρατικές ελίτ Ελλάδας και Η.Π.Α. – οι λεγόμενοι ολιγάρχες. Τα γερασμένα κομματοπαλήκαρα από τη μία και οι επαγγελματίες πολιτικοί – λομπίστες από την άλλη. Μόνο αυτούς έχουμε να κατηγορούμε στην πραγματικότητα καθότι αυτοί δημιούργησαν τις αναγκαίες συνθήκες επικράτησης των βαρβάρων. Σε σύγκριση με τη διαφθορά και την ασυδοσία τους, τα πάντα διαφαίνονταν καλύτερα.

Παρατηρώντας λοιπόν τις εξελίξεις στις Η.Π.Α. είδα έκπληκτος τον Τραμπ να κατηγορεί τον Ομπάμα πως τον παρακολουθούσε προεκλογικά έχοντας βάλει κοριούς στην οικία του. Πρόκειται προφανώς για έναν εξωφρενικό ισχυρισμό που αποδεικνύει την παντελή έλλειψη σοβαρότητας του νυν προέδρου της Αμερικής. Δίχως κανένα αποδεικτικό στοιχείο, ο Τραμπ αναπαρήγαγε τη θεωρία ενός συντηρητικού «δημοσιογράφου» για κοριούς και κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα πράξη στο θέατρο του παραλόγου των Η.Π.Α.

Ενώ στην αρχή γέλασα και αναρωτήθηκα πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσουν οι πολιτικοί του σήμερα, στη συνέχεια προβληματίστηκα όταν συνειδητοποίησα πόσο πιο ακραίοι και παράλογοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί από τον Τραμπ. Για παράδειγμα, η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα, με τους γραφικούς ανειδίκευτους και τα κομματικά παιδιά της, απέχουν παρασάγγας από τον τρελό και πομπώδη επιχειρηματία Τραμπ. Με ιδεοληψίες και φτηνές ιδεολογίες της δεκάρας, δεν σέβονται τους πολιτικούς άλλων χωρών (σε διαπραγματεύσεις, επισκέψεις, κτλ), δεν σέβονται τους εαυτούς τους (εκφράζουν απόψεις ενώ είναι ανειδίκευτοι και άσχετοι με το αντικείμενο), και τέλος, δεν σέβονται τους πολίτες (προκήρυξαν το απεχθές δημοψήφισμα, λαϊκίζουν με οικτρό τρόπο και δεν σταματούν να λένε ψέματα). Είναι θλιβερό το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι έχοντας κάνει τόσες καταστροφές στον κοινωνικό ιστό της χώρας, στην οικονομία και στη διεθνή εικόνα και θέση της Ελλάδας, πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Συμπεραίνω πως η ανθρωπότητα έχει καταλήξει τη δεδομένη χρονική στιγμή να υποφέρει από τους χειρότερους δυνατούς πολιτικούς της. Δεδομένου του ανύπαρκτου πολιτικού δυναμικού της Ελλάδας δεν είναι τυχαίο που μας επιβουλεύεται μια κολεγιά απολίτιστων και άξεστων εθνοβόρων προσωπικοτήτων.

Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε αφενός η ημέρα μνήμης του μεγάλου ήρωα του ελληνικού έθνους Γρηγόρη Αυξεντίου και αφετέρου οι τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την ειλημμένη απόφαση εξόδου της Αγγλίας από την Ε.Ε. (Brexit).

Εν αντιθέσει με τις απόψεις κάποιων που, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω υποστήριξης συγκεκριμένων συμφερόντων, πρεσβεύουν την περιθωριοποίηση και υποβάθμιση της χώρας μας, στην πραγματικότητα η Ελλάδα δεν ανήκει απλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά συγκεκριμένα η χώρα μας αποτελεί την ψυχή αυτής της ηπείρου. Είναι μάλιστα ιστορικό καθήκον της χώρας μας να οδηγήσει το ολιγαρχικό και ανελεύθερο μόρφωμα των Βρυξελλών στην πραγματική δημοκρατία. Αντίστοιχα, είναι ηθική υποχρέωση των κρατών-μελών να εξασφαλίσουν ένα υγιές οικοδόμημα από χώρες πραγματικά δημοκρατικές, που συμβάλλουν στη διατήρηση της ειρήνης και της προόδου στη Γηραιά ήπειρο, αλλά και εν γένει στον κόσμο. Η Αγγλία δεν είναι μια τέτοια χώρα.

Στις 3 Μαρτίου του 1957 ο 29χρονος Γρηγόρης Αυξεντίου πολεμάει για τη ζωή του. Βρίσκεται παγιδευμένος στο κρησφύγετο του και μάχεται σαν λιοντάρι, ολομόναχος απέναντι σε 60 Άγγλους κατακτητές που τον έχουν περικυκλώσει. Πολεμάει μοναχός καθώς έχει διατάξει τους τέσσερις συναγωνιστές που βρίσκονταν μαζί του να βγουν από το κρησφύγετο για να σωθούν. Ο ίδιος, αν και τραυματισμένος, θα πολεμήσει ως υπέρμαχος της ελευθερίας, αψηφώντας ηρωικά τους Άγγλους δυνάστες του ελληνισμού για 10 ολόκληρες ώρες. Αγγλικές ενισχύσεις που κατέφθασαν στην περιοχή, έριξαν βόμβες πετρελαίου στο κρησφύγετο και τότε μόνο κατάφεραν να νικήσουν τον για πάντα ανίκητο Γρηγόρη.  

Δυστυχώς, 60 χρόνια μετά, ο κατακτητής παραμένει μέχρι και σήμερα στο ελληνικό νησί, και εγγυάται τη διχοτόμηση του για να εξασφαλίσει τη γεωπολιτική του παρουσία και επιρροή στην Μέση Ανατολή. Παραμένει αμετανόητος και δίχως να λογοδοτεί ή να ντρέπεται ενώπιων του ΟΗΕ, της Ε.Ε. ή άλλων διεθνών φορέων. Όπως άλλωστε παραμένει με την ίδια ιδιότητα του κατακτητή και στο Γιβραλτάρ, και στα νησιά Μαλβίνας (Φώκλαντ κατά τους Άγγλους). Εξίσου επαχθής είναι η παραμονή του κατακτητή στην κατεχόμενη Ιρλανδία (Βόρεια Ιρλανδία κατά τους Άγγλους). Προφανώς δεν μπορεί να μιλάει για δημοκρατία και ελευθερία μια χώρα που λειτουργεί με κατεχόμενες δυνάμεις και νέο-αποικιοκρατικές πολιτικές. Μια αμιγώς ιμπεριαλιστική χώρα, που επιτέθηκε στο Ιράκ με την ψεύτικη πρόφαση των όπλων μαζικής καταστροφής και τις επακόλουθες καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή.

Ας κρατήσει λοιπόν η αμετανόητη και επηρμένη Αγγλία τους βασιλιάδες, τους λόρδους, και τα λοιπά αναχρονιστικά ολιγαρχικά απομεινάρια και ας αρχίσουμε να καθαρίζουμε το πρόσωπο και την ψυχή της Ένωσης. Και όταν αυτή επιστρέψει για την επανένταξη της – μιας και είναι νομοτελειακά βέβαιο πως οι λύσεις της ανθρωπότητας θα δοθούν με τη συνεργασία και τη σύνθεση και όχι με την απομόνωση και την περιθωριοποίηση – ας βρει απέναντι της μια πραγματικά δημοκρατική Ένωση. Δημοκρατική κατά τα ελληνικά (και όχι νέο-ελληνικά) πρότυπα. Και τότε ας της ζητηθούν τα αυτονόητα ως προαπαιτούμενα για την επιστροφή της στην ενωμένη Ευρώπη. Να σταματήσει μια και καλή να διχάζει και να διαφεντεύει τις ζωές των πολιτών άλλων χωρών. Να εξαφανιστεί από την Κύπρο και να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνισμό για τα εγκλήματα εναντίον μας. Να τελειώσει με τα απομεινάρια της αποικιοκρατίας και να δώσει οριστικό τέλος στη σύγχρονη σκλαβιά που η ίδια συντηρεί.

Καθίσταται επομένως σαφές, πως μία τέτοια χώρα με τη μορφή της σημερινής Αγγλίας, που αδυνατεί να συμφιλιωθεί με το αμαρτωλό παρελθόν της και να ζητήσει συγνώμη από την ανθρωπότητα – κάτι το οποίο δεν έχει κάνει ποτέ (για την εγκληματική κατάτμηση της Μ. Ανατολής, την καταστροφή της Παλαιστίνης, την εκδούλευση της Ινδίας, τον εκμαυλισμό της Αφρικής, τους πολέμους του οπίου στην Κίνα, κ.ά.), δεν έχει καμία θέση σε μια πραγματικά δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι καιρός να επιστρέψει η ηθική στις διεθνείς σχέσεις και να προσπαθήσουμε για αυτό αντί να εξυπηρετούμε τις πολιτικές ισορροπίες, τον καθωσπρεπισμό, τη διαφθορά και το διεθνές έγκλημα. Είναι καιρός να διεκδικήσουμε δημοκρατία στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ελευθερία και ειρήνη, και να αναγκάσουμε να συμβιβαστούν και να «συνθηκολογήσουν» οι πολέμιοι αυτών των μεγαλόπνοων ιδεών και όχι οι χώρες που τις εμπνεύστηκαν και τις υποστηρίζουν.

Υπάρχει μια θεωρία πολιτικής επιστήμης, γνωστή στην Ελλάδα ως η θεωρία των 2 άκρων, διεθνώς γνωστή ως η  θεωρία του «πετάλου». Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, οι ακραίες πολιτικές ομάδες στην πραγματικότητα δεν βρίσκονται μακριά η μία από την άλλη πάνω σε κάποια οριζόντια ιδεολογική κλίμακα, αλλά αντιθέτως είναι οι – κατά τα άλλα ίδιες – άκρες ενός πολιτικού «πετάλου» οι οποίες αντικρίζονται και πλησιάζουν η μία την άλλη.

Μιας και η θεωρία των 2 άκρων δεν καλύπτει απόλυτα και δεν εξηγεί πλήρως τον κατήφορο του πολιτικού μας συστήματος, αναγκαιεί η εφαρμογή μιας άλλης θεωρίας, αυτής των «2 άκρων, 2 απολιθωμάτων και λοιπών περισσευμάτων» για να καταστεί σαφές τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας.

2 ΑΚΡΑ

Πρώτο συστατικό της θεωρίας αυτής είναι βέβαια τα 2 άκρα. Πρόκειται για ακραία κόμματα τα οποία διαπνέονται από καταστροφικές πολιτικές ιδεολογίες οι οποίες προκαλούν το μίσος, τον διχασμό και τη βία.

Κύριο χαρακτηριστικό των 2 άκρων είναι πως ενώ διατείνονται ότι επιθυμούν να σώσουν μια χώρα, στην πραγματικότητα θέλουν να την καταστρέψουν. «Χρήσιμοι ηλίθιοι» στα κόμματα αυτά προσπαθούν και κάποιες φορές πείθουν, για το καλό των προθέσεων των κομμάτων τους, αλλά η πραγματικότητα συνοψίζεται στην εθνοκτόνα πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν οι ηγέτες τους. Οι αληθινοί και άβουλοι θιασώτες των 2 άκρων είναι άνθρωποι μισαλλόδοξοι, απολίτιστοι, αμύητοι κοινωνικά, χωρίς προσωπικότητα, ζηλωτές της τυφλής και αυτοκαταστροφικής κομματικής ιδεολογίας, δίχως όραμα, ή με μυωπικό όραμα κάποιο απαρχαιωμένο πολιτικό πείραμα το οποίο απέτυχε οικτρά και βούτηξε την ανθρωπότητα στο αίμα και τη δυστυχία.

Επιπλέον χαρακτηριστικό των 2 άκρων είναι η δήθεν δέσμευση τους για «αλλαγή των πάντων», για «εθνική αναγέννηση», «εθνική μεταμόρφωση» και άλλα τέτοια τρομακτικά ψευτο-συνθήματα. Στην πραγματικότητα τα άκρα αντιπαθούν φανατικά τον πολιτισμό, την πρόοδο και το πνεύμα, ενώ ονειρεύονται την επιβολή οπισθοδρομικών πραγματικοτήτων στα πλαίσια είτε μιας νέας Σοβιετίας, είτε ενός Τέταρτου Ράιχ, χωρίς αναστολές για τη βέβαιη βία που θα προκαλέσουν. Επιθυμούν νέες πραγματικότητες που θα βυθίσουν τη χώρα στα ερείπια και τα συντρίμμια. «Αναγκαίες θυσίες» σύμφωνα με την ιδεολογία τους, έτσι ώστε να επιτευχθεί η μεταμόρφωση και να δοθεί στο κόμμα τους η ικανότητα, ως θεοί – δημιουργοί, να χτίσουν πάνω στα συντρίμμια κάτι καλύτερο, και με όσους βέβαια έχουν επιζήσει.

Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός πως τα άκρα απεχθάνονται τη Δημοκρατία. Δρουν βέβαια όπως και τα άλλα κόμματα με αντιδημοκρατικούς θεσμούς, αλλά η εσωτερική τους δομή μοιάζει είτε με παρακρατική οργάνωση είτε με σκοταδιστικές μεσαιωνικές σέκτες. Για τον ίδιο λόγο χρησιμοποιούν κατά κόρον βασικές αντιδημοκρατικές πρακτικές όπως οι συκοφαντίες, η ρητορική μίσους, ο ρεβανσισμός, ο εθνικός διχασμός, ο άκρατος λαϊκισμός,  η προπαγάνδα, η εμμονή στην κομματική γραμμή, η μηδενιστική απλοποίηση των πάντων και βέβαια το ψέμα. Στρατηγικά, τα άκρα προσποιούνται πως παίζουν το παιχνίδι του συστήματος, υπονομεύοντας τις βασικές ελευθερίες και το κράτους δικαίου με το που αναλάβουν την εξουσία έτσι ώστε να προκαταβάλουν και να προκαλέσουν εν τέλει την επιδιωκόμενη συνταγματική αλλαγή. Βασικό στρατηγικό βήμα σε αυτό το σημείο είναι η μεταμόρφωση σε κόμμα-απολίθωμα (βλ. παρακάτω), γνωστό και ως «φαινόμενο του διαδόχου», για να επιτευχθεί η προσέλκυση αντίστοιχων υποστηρικτών για την κατάληψη της εξουσίας. Μακροπρόθεσμα, τα άκρα οραματίζονται να επιβάλουν και το δικό τους πολίτευμα το οποίο είναι σαφώς αυταρχικό, ανελεύθερο και απολυταρχικό.

Τέλος, τα άκρα μπορεί εύκολα να τα αναγνωρίσει κανείς από ειδοποιά χαρακτηριστικά τους, όπως είναι τα πολιτικά απωθημένα, τα διαφόρου τύπου ηθικά πλεονεκτήματα, η καπηλεία οικουμενικών εννοιών ή συμβόλων, τα αισθήματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας, και λοιπά κόμπλεξ.

2 ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ

Βασικό κομμάτι της συνταγής της θεωρίας που παρουσιάζεται στο παρόν άρθρο είναι τα συστημικά κόμματα πάνω στα οποία βασίζεται όλη η διαφθορά, η ανικανότητα και η ακινησία κάθε σύγχρονου πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα – δεινόσαυροι με τους πολιτικούς – τυραννόσαυρους και τους υποστηρικτές που είτε ψηφίζουν πελατειακά, είτε με την ψευδαίσθηση πολιτικής σταθερότητας και επιλογής του μικρότερου κακού.

Τα απολιθώματα είναι ο ορισμός της Ολιγαρχίας. Ένα κλειστό κονκλάβιο Ολιγαρχών αποφασίζουν για τα ζητήματα του κόμματος, καταλαμβάνουν την εξουσία και συνεχίζουν να αποφασίζουν μόνοι τους δίχως να λογοδοτούν σε κανέναν, αναπαράγοντας την ανικανότητα και την ανυπαρξία τους. Ο ψευτό-αστικός και δήθεν δημοκρατικός χαρακτήρας τους εύκολα ξεγυμνώνεται, καθώς λειτουργούν με δομές σχεδόν μεσαιωνικές όπου ο ένας «τρώει» τον άλλον, η ηγεσία αναδεικνύεται είτε με «δαχτυλίδια» (κληρονομικά δηλαδή), είτε με εκλογές ενός υποψηφίου, και λοιπά φαινόμενα ιλαροτραγικά αλλά και επικίνδυνα. Συνήθως παρατηρείται διαδοχική εναλλαγή στην εξουσία των απολιθωμάτων καθώς είναι εκ φύσεως ανίκανα να παραγάγουν κάποιο έργο οδηγώντας έτσι τους πολίτες να μεταπηδούν εκλογικά στο αντίπαλο κόμμα και πάλι από την αρχή.

Τα χαρακτηριστικά τους είναι αμέτρητα και δύσκολα μπορούν να καλυφθούν σε ένα άρθρο. Κάποιες λέξεις και φράσεις – κλειδιά που αποτελούν οδηγό αναγνώρισης τους είναι οι εξής: παλαιοκομματισμός, διαφθορά, διαπλοκή, πελατειακές σχέσεις, λάδωμα, γραφειοκρατία, υποσχέσεις, κομματικοποίηση των πάντων (φοιτητικές παρατάξεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, Ο.Τ.Α.), έλεγχος της δικαιοσύνης, νεποτισμός, σκάνδαλα, κουμπάροι, κηπουροί, οικογενειοκρατία, ευνοιοκρατία, μιζολιθική εποχή, ανευθυνότητα, κουρασμένα παλικάρια, επαγγελματίες πολιτικοί, ανειδίκευτοι, τραγικές φιγούρες – φετίχ, βαρόνοι, δελφίνοι και γόνοι πολιτικών τζακιών.

Δαρβινικοί εχθροί των απολιθωμάτων αποτελούν η ανανέωση, ο εκσυγχρονισμός, και η δημιουργία. Μεγαλύτερος εχθρός τους ωστόσο είναι η Δημοκρατία και οι πολίτες. Τα κόμματα αυτά δεν πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα οι απλοί πολίτες – «πληβείοι»  να αποφασίζουν για το οτιδήποτε. Αντιθέτως, μόνο αυτοί και οι γόνοι τους δικαιούνται να το κάνουν γι’ αυτό και αντιμετωπίζουν τη χώρα και τους θεσμούς της σαν να είναι το σπίτι τους, διορίζοντας και απολύοντας κατά το δοκούν, επηρεάζοντας τη δικαιοσύνη και τις λοιπές αρχές και γενικότερα οδηγώντας τους πολίτες στην εξαθλίωση και την πολιτική αποξένωση. Μια αποξένωση και αποχή η οποία εξυπηρετεί και εξασφαλίζει τη διαιώνιση της κακονομίας και της κακοδιαχείρισης της χώρας από τα απολιθώματα.

Ίσως ο σωστότερος ορισμός των απολιθωμάτων είναι η περιγραφή ως πολιτικά παράσιτα, σαν το σαράκι που κατατρώει εκ των έσω τις κοινωνίες, τις διαφθείρει, και με έναν νωχελικό αλλά ύπουλο τρόπο τις εκμαυλίζει και τις υποδουλώνει. Οι περισσότεροι από αυτούς τους επηρμένους αλλά κατά τα άλλα πολιτικά ανίδεους «πατρικίους» είναι απολύτως ελεγχόμενοι και δρουν ως φερέφωνα εσωτερικών ή και εξωτερικών μισόδημων συμφερόντων.

ΛΟΙΠΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑΤΑ

Η θεωρία καταλήγει με τα κόμματα – περισσεύματα. Αυτά είναι γνωστά και ως «λοιπά κόμματα». Εν αντιθέσει με τα άκρα και τα απολιθώματα, τα περισσεύματα δεν διεκδικούν την εξουσία και έχουν πάντα χαμηλά εκλογικά ποσοστά. Αυτό είναι και το μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό τους.

Κατά τα άλλα, τα περισσεύματα ποικίλλουν και διαφοροποιούνται αρκετά. Κάποια ακολουθούν απαρχαιωμένες και αστείες ιδεολογίες τις οποίες δεν πιστεύουν ούτε καν τα μέλη του αλλά τις ακολουθούν για να δέχονται την κρατική επιχορήγηση εφόσον διατηρούν τα μικρά αλλά εκλέξιμα ποσοστά τους. Κάποια «στήνονται εν μία νυκτί» από οικονομικά συμφέροντα με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσουν τα εν λόγω συμφέροντα μέσα στη βουλή.  Τέλος, κάποια άλλα, είτε λειτουργούν απλά ως δεκανίκι κάποιου κόμματος (άκρου ή απολιθώματος), είτε προσπαθούν με επικοινωνιακές φούσκες και πυροτεχνήματα να αποκτήσουν ποσοστά ικανά ώστε να καταστούν υποψήφιοι μικροί εταίροι σε περίπτωση συγκυβέρνησης.

Ως επί το πλείστον όμως, τα περισσεύματα είναι αυτό που ονομάζουμε προσωποκεντρικά κόμματα. Αυτό σημαίνει πως ιδρύονται από κάποιον πρώην εκλεγμένο πολιτικό κατόπιν αποχώρησης ή διαγραφής του από το κόμμα (είτε απογοητευμένος διότι δεν του δόθηκε κάποια θέση, είτε επειδή έγινε ξαφνικά «ανεπιθύμητος»), με τις υπόλοιπες θέσεις να συμπληρώνονται από φίλους του και λοιπές φιλόδοξες  προσωπικότητες. Σε περίπτωση που ο ιδρυτής αποχωρήσει είτε καταπονημένος είτε για να εξαργυρώσει τη δύναμη του σε ένα άλλο ισχυρότερο κόμμα, τα προσωποκεντρικά κόμματα οδηγούνται νομοτελειακά στην ανυπαρξία και τη λήθη.   

Στην πραγματικότητα τα κόμματα – περισσεύματα νομιμοποιούν εν τέλει το πολιτικό σύστημα με την παρουσία και τη συμμετοχή τους. Κινητοποιούν μέχρι και υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας τις οποίες και ματαιώνουν, ή ορθότερα, τις γονατίζουν, μέσα σε ένα σύστημα το οποίο αποδέχεται ως νικητές και πολιτικούς αξιωματούχους, είτε τους επικίνδυνους ακραίους είτε τα ανάξια απολιθώματα.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Και οι τρεις κατηγορίες αφορούν περιπτώσεις κομμάτων που προφανώς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους πολίτες και τη χώρας τους. Άκρα, απολιθώματα και περισσεύματα είναι πραγματικά κομμάτι του προβλήματος και δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν στοιχείο της λύσης σε μια χώρα. Η ομοιότητα τους αυτή υπογραμμίζεται από την τρομερή κινητικότητα που παρατηρείται στις τάξεις τους, μιας και ένα κόμμα δύναται να μετεξελιχθεί και να μεταπηδήσει από την μία κατηγορία στην άλλη. Επιπροσθέτως, ένα κόμμα μπορεί να έχει στοιχεία από μία, από δύο ή και από τις τρεις κατηγορίες.

Κλείνοντας, η θεωρία των «2 άκρων, 2 απολιθωμάτων και λοιπών περισσευμάτων» εύκολα γίνεται αντιληπτή. Βάσει αυτής κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν πως δεν υπάρχει ελπίδα. Ωστόσο η θεωρία απέχει από την πράξη. Στην πράξη έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε κάτι θετικό, υπερκομματικό και υπερ-ιδεολογικό και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Αυτό είναι το δέλτα, η πολιτική επανάσταση που ξεκίνησε στην Ελλάδα και σκοπεύει να αλλάξει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας!

Μάθε πως και πάρε μέρος στο www.todelta.gr

Για ποιο λόγο, αν και οι δύο εξίσου πολιτικά επικίνδυνοι και ανεξέλεγκτοι, ο Τσίπρας δεν απείλησε και δεν επιτέθηκε ανοιχτά στην Ελληνική δικαιοσύνη όπως είδαμε να κάνει πρόσφατα ο Τραμπ στη χώρα του;

Όταν ακόμα μαινόταν ο «πόλεμος» για το αντισυνταγματικό και πολιτικά ανήθικο ζήτημα αδειοδότησης λειτουργίας των τηλεοπτικών καναλιών, ο Τσίπρας είχε τότε «περιοριστεί» στο να προκαταβάλει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, δηλώνοντας πως «η δικαιοσύνη θα βγάλει την απόφαση της αλλά δεν δίνω ούτε μια πιθανότητα το ΣτΕ να ακυρώσει τον διαγωνισμό». Όταν έπειτα το Στε κατακεραύνωσε το σχετικό νομοσχέδιο Παππά το οποίο επιχειρούσε να παραδώσει τον έλεγχο των καναλιών στο κυβερνών κόμμα, ο Τσίπρας παρέμεινε σιωπηλός και φάνηκε να αποδέχεται την ολοκληρωτική του ήττα.

Αντίθετα, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Τραμπ, πρόσφατα εξέδωσε εκτελεστικές αποφάσεις μέσω των οποίων απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε πολίτες 7 μουσουλμανικών χωρών –   στοχοποιημένες από τον ίδιο. Λίγες μέρες αργότερα, η δικαστική εξουσία των ΗΠΑ αντέδρασε, και ένας ομοσπονδιακός δικαστής από το Σιάτλ «πάγωσε» τις εν λόγω αποφάσεις και ουσιαστικά ακύρωσε την πολιτική Τραμπ στο μεταναστευτικό ζήτημα. Στην περίπτωση αυτή, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αντέδρασε στην εν λόγω εξέλιξη και κατονόμασε τον εν λόγω δικαστικό, περιγράφοντας την απόφαση του ως «γελοία» και τον ίδιο ως «δήθεν δικαστή», προσθέτοντας, πως στην περίπτωση ενδεχόμενου τρομοκρατικού περιστατικού οι πολίτες θα πρέπει να αποδώσουν ευθύνες στους δικαστικούς της χώρας.

Και στις 2 περιπτώσεις οι αρχηγοί κρατών είδαν τα πολιτικά τους σχέδια να καταρρίπτονται από μια δικαστική απόφαση. Και οι 2 περιπτώσεις αφορούν πολιτικά ασταθείς και επικίνδυνους ηγέτες. Οι αντιδράσεις τους ωστόσο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο μεν φάνηκε να αποδέχεται την ήττα του, ενώ ο δε αποφάσισε ξεκάθαρα να αντεπιτεθεί. Η διαφορά αυτή εξηγείται από ένα και μόνο πράγμα –  τον τρόπο διορισμού των ανώτατων δικαστικών στις δύο χώρες.

Συγκεκριμένα, στη χώρα μας, «οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου» (αρθ.90§5 Σύνταγμα των Ελλήνων), και επιπροσθέτως, «την πειθαρχική αγωγή κατά των δικαστικών λειτουργών εγείρει ο Υπουργός Δικαιοσύνης» (αρθ.91§1 Σύνταγμα των Ελλήνων).

Αντίθετα, στις ΗΠΑ, «ο Πρόεδρος έχει τη δυνατότητα, κατόπιν συμβουλής και σύμφωνης γνώμης της Γερουσίας, να διορίζει τους ανώτατους δικαστικούς της χώρας» (αρθ.2 Σύνταγμα των ΗΠΑ).

Τι σημαίνει αυτό; Στην Ελλάδα, η πολιτική ηγεσία διορίζει και ελέγχει τη δικαστική εξουσία. Αυτή δυστυχώς είναι η τραγική αλήθεια. Συνεπώς, οι δικαστικοί λειτουργοί δεν είναι αντίπαλοι των κυβερνόντων, ενώ συνηθίζεται κάποιες φορές να λαμβάνονται αντικυβερνητικές αποφάσεις έτσι ώστε να διασκεδάζεται και η κοινή γνώμη ειδικά όταν προηγούνται επικοινωνιακά λάθη και πρόωροι πανηγυρισμοί νίκης, όπως έγινε και στην περίπτωση του αντιδημοκρατικού νόμου Παππά. Γι’ αυτό και η αποδοχή της εξέλιξης από τον Τσίπρα. Η λύση στις όποιες διαφωνίες και η εξομάλυνση των σχέσεων Τσίπρα και δικαστικών, θα δοθεί με προσωπικές επαφές, πιθανότατα μάλιστα στο γραφείο του πρωθυπουργού..

Αντίθετα, στις ΗΠΑ η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη καθώς απαιτείται συμβιβασμός Γερουσίας και Προέδρου για την ανάδειξη των ανώτατων δικαστικών, οι οποίοι και δεν λογοδοτούν ούτε ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Με άλλα λόγια ο Τραμπ δεν ελέγχει τους δικαστές για να αποδεχτεί σιωπηρά τις εξελίξεις. Αν το δικαστικό σώμα κρίνει αντισυνταγματικό το σύνολο του πολιτικού του προγράμματος και αποφασίσει να το σταματήσει, μπορεί να το κάνει. Στην περίπτωση αυτή, το μόνο που μπορούν να κάνουν ο Τραμπ και το Υπουργείο Δικαιοσύνης που αυτός ελέγχει, είναι να αντεπιτεθούν. Η λύση στην αντιδικία και τις όποιες διαφωνίες θα δοθεί στα δικαστήρια.

Το δέλτα είναι ο πολιτικός φορέας ο οποίος πρεσβεύει την πραγματική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Μάθε πως και πάρε μέρος στην προσπάθεια μας να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας στο www.todelta.gr