Μετά και τα τελευταία μέτρα για το υποτιθέμενο τρίτο κύμα της πανδημίας (πότε τελείωσε το δεύτερο;), οι πολίτες και η κοινωνία αγανακτούν εύλογα. Αγανακτούν με τους αυταρχικούς κυβερνώντες και τους ιδεοληπτικούς της αντιπολίτευσης που τους σιγοντάρουν.
Παράλληλα η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών έχει αρχίσει να κάνει λόγο για «θύματα του lockdown». Σε αυτά δυστυχώς συγκαταλέγονται οι άνθρωποι με τις παθήσεις ως αποτέλεσμα των μέτρων εγκλεισμού, οι εθνικές οικονομίες, και οι πλέον αδύναμες κοινωνικές τάξεις και ομάδες.
Είναι αλήθεια πως η πανδημία είναι μία παγκόσμια απειλή. Όπως όμως είναι αλήθεια και το ότι η καταστροφική κυβέρνηση της ΝΔ αντί να διαχειριστεί την κρίση, επέλεξε να επιδοθεί στις παρακάτω δύο πρακτικές: 1) εγκληματική αδιαφορία και αδράνεια, και 2) αυταρχική επιβολή φασιστικών μέτρων με σκοπό την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό των πολιτών. Όλα τα άλλα περί «success story», είναι για τα κομματικά παραπαίδια του ξοφλημένου γαλάζιου παραμάγαζου.
Επιγραμματικά, αξίζει να αναφερθούν οι περιπτώσεις της συγκριτικής πλειοψηφίας των υπολοίπων χωρών, οι οποίες δεν πρόσβαλλαν τους πολίτες με τις υποτιμητικές «άδειες εξόδου» και τα φαιδρά ναζιστικά SMS, αλλά στήριξαν τις οικονομίες τους, με τα μαγαζιά να λειτουργούν μέχρι και στον χώρο της εστίασης, με τραπέζια σε εξωτερικούς χώρους, μικρά ποσοστά πληρότητας και τήρηση αποστάσεων. Στην Ελλάδα που γέννησε τη δημοκρατία, και που λόγω της καλοκαιρίας, θα μπορούσε τόσους μήνες η εστίαση να παραμείνει ανοιχτή, τα «γαλάζια κοράκια» αποφάσισαν δυστυχώς για εμάς, χωρίς εμάς και εναντίον μας.
Υπάρχει όμως μια πολύ μεγαλύτερη εικόνα από τους πολιτικάντηδες ψευτογιατρούς των υπουργείων και τους επιδημιολόγους με τις κομματικές ταυτότητες. Μία αλήθεια η οποία σαρώνει ακόμα και τις χώρες που δεν έλαβαν τέτοια απεχθή μέτρα: Οι πολιτικοί και τα κοινοβούλια δεν δικαιούνται να παίρνουν αποφάσεις για την πανδημία.
Έχουμε καταρρίψει εδώ και χρόνια τον μύθο περί κοινοβουλευτισμού και δημοκρατίας. Ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα αντιδημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο η πολιτική επιστήμη και ιστορία ορίζει ως μία ολιγαρχική πολιτειακή θέσμιση. Ασχέτως λοιπόν της πολυετούς προπαγάνδας, στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατία.
Αυτό που υπάρχει, είναι κάτι ξοφλημένες ελίτ οι οποίες μας επιβουλεύονται, και διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα τη δύναμή μας, έτσι ώστε να τους ξετινάξουμε από πάνω μας, εκπαραθυρώνοντας από τη χώρα τον κοινοβουλευτισμό και τα κόμματα.
Αυτές οι σαθρές ελίτ της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, κτλ, οι επαγγελματίες πολιτικοί του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας, δεν έχουν καμία δουλειά να αποφασίζουν για έναν κυρίαρχο λαό, επιβάλλοντάς του, ανελεύθερα και αντιδημοκρατικά μέτρα. Ακόμα και αν η απειλή είναι υγειονομική, παγκόσμια ή γαλαξιακή, μικρή σημασία έχει. Μια δράκα διεφθαρμένων ανεπάγγελτων, δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα να αποφασίζουν για τις ζωές των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων. Και αν νομίζουν ότι το έχουν, να φροντίσουμε να το πληρώσουν αυτό.
Με ρώτησαν πρόσφατα πώς θα αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι Αθηναίοι τα απεχθή και αυταρχικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Η απάντηση είναι απλή. Εάν τολμούσε κάποιος άρχων στην αρχαία Αθήνα να λάβει κάποια απόφαση για οποιοδήποτε ζήτημα, δίχως την προηγούμενη έγκριση των πολιτών, τότε θα χαρακτηριζόταν εχθρός της πόλης, χάνοντας πολιτικά δικαιώματα, περιουσία και πατρίδα.
Ακόμα και αν έφερνε τις προτάσεις του ενώπιον της Εκκλησίας του Δήμου, εάν αυτές ήταν τόσο καταστροφικές, μισητές και ανελεύθερες, τότε η μοίρα του «πολιτικού» θα ήταν εξίσου ζοφερή. Κάποιος εκ των δημοκρατικών πολιτών θα προχωρούσε σε γραφή «νόμον μή ἐπιτήδειον θεῖναι». Πρόκειται για μηνυτήρια αναφορά κατά πρότασης νόμου που διακρίνεται ως επιζήμια για την πόλη. Με το εν λόγω εργαλείο δημοκρατίας οι Αθηναίοι είχαν καταρρίψει στο παρελθόν κάθε σχέδιο νόμου που ήταν από ασύμφορο έως επικίνδυνο. Στην περίπτωση αυτή, η τιμωρία του πολιτικάντη δεν θα ήταν απλώς σκληρή, αλλά και παραδειγματική.
Κανείς δεν μπορεί να βλάψει τα συμφέροντα των πολιτών και της πόλης σε μια πραγματική δημοκρατία.
Με την ανακοίνωση της ποινής, όποιος προετοιμαζόταν στο μέλλον να προτείνει στους Αθηναίους παρόμοιες δουλείες ή μέτρα τα οποία προκαλούν γενικά την αποστροφή, τώρα θα το σκεφτόταν διπλά. Αυτοί οι αποτρεπτικοί μηχανισμοί ήταν άλλωστε η ασπίδα της πραγματικής δημοκρατίας.
Δεν ασυλία ή ατιμωρησία υπάρχει για όσους προτείνουν τον αφανισμό κοινωνικών ομάδων, τάξεων, κλάδων ή ενός ολόκληρου λαού. Στη δημοκρατία υπάρχει προσωπική ευθύνη όσων επιθυμούν να εμφανίζονται ως πολιτικά πρόσωπα. Ευθύνη και κόστος. Όχι μόνο πολιτικό αλλά και ποινικό. Υπάρχει λογοδοσία για επιβλαβείς και αντιδημοκρατικές πολιτικές προτάσεις.
Στην περίπτωση της αρχαίας Αθήνας, με το πέρας της γραφής, και της υποδειγματικής τιμωρίας του επίδοξου κοινωνικού ολετήρα και προδότη της εμπιστοσύνης των συμπολιτών του, θα έληγε η συνέλευση με τα ζυγισμένα λόγια του κήρυκα «έδοξε τη βουλή και τω δήμω».
Δηλαδή, λάβαμε αυτές τις αποφάσεις διότι έτσι φάνηκε σωστό, στον δήμο
Υπό την ανωτέρω έννοια, οι μόνοι που δικαιούνται να παίρνουν αποφάσεις για την πανδημία σε μια πραγματική δημοκρατία, είναι οι πολίτες. Οι πολίτες αφού ενημερωθούν από τους ειδικούς, ξεσκαρτάροντας τους επιστήμονες της δεκάρας και τα κομματικά φερέφωνα. Τότε και μόνο τότε, ο κυρίαρχος λαός μπορεί να λάβει ελεύθερα τις αποφάσεις του. Όντας αυτοδύναμη, η συνέλευση των πολιτών είναι η μόνη συλλογικότητα που μπορεί να αποφασίσει, αν χρειαστεί, τον προσωρινό περιορισμό της ελευθερίας της. Και αυτό γίνεται υπό τους δικούς της όρους, εφαρμόζεται από την συνέλευση και αίρεται όταν και πάλι το αποφασίσει η ίδια. Είναι αδιανόητο να βρίσκονται οι πολίτες στο έλεος των δυνάμεων ασφαλείας ή των ψευτογιατρών-πολιτικών μιας τυχάρπαστης κυβέρνησης. Ομοίως λαμβάνονται και οι αποφάσεις για τα εμβόλια, τις εταιρίες που θα επιλεγούν κτλ. Δεν περιμένουν οι πολίτες το διαχρονικά διεφθαρμένο κόμμα της ΝΔ, να μας επιβάλλει τις επιλογές του.
Έτσι λειτουργεί μια πραγματική δημοκρατία. Αυτό μπορεί να είναι το μέλλον της πατρίδας μας, αν το επιθυμούμε. Αν πατάξουμε και εξοβελίσουμε κοινοβουλευτισμό και κόμματα. Τότε οι πολιτικοί θα είναι υποχρεωμένοι να μας ακούν και να εκτελούν τις εντολές μας. Να υπηρετούν δηλαδή την κοινωνία και τον πολίτη. Όχι τα ξένα και σκοτεινά κέντρα, όπως συμβαίνει σήμερα.
Το δέλτα είναι το κίνημα που μάχεται για την αναγέννηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Πάρε μέρος στην προσπάθειά μας για ελευθερία και ανεξαρτησία στέλνοντας μήνυμα στο [email protected]
Και ηθικά, και πολιτιστικά, και οικονομικά, αλλά κυρίως πολιτικά μιας και το ψάρι βρωμάει από την κάρα.
Ένας απίστευτος τύπος, ξενόμυαλος και ξενολάγνος, ο οποίος συνηθίζει να παπαγαλίζει δηθενιές και ψευτοπροοδευτικά της ηθικά χρεωκοπημένης εκδοχής της δύσης, φυτευτός από την οικογένεια του, επί της ουσίας διορισμένος δήμαρχος από τον θείο του, ανέλαβε να ξεπαστρέψει ό,τι είχε απομείνει σε αυτή τη δύσμοιρη πόλη. Δύσμοιρη, διότι χειμάζεται διαχρονικά από ανίκανους δημάρχους, ο ένας χειρότερος του άλλου, με αποκορύφωμα τώρα, τον Μητσοτάκη τον νεότερο.
Πρόκειται για τον ορισμό του κακομαθημένου δελφίνου, ατάλαντου και άεργου, μεγαλωμένου στην τρυφηλή ζωή και τη γαλάζια γυάλα. Η οικογένειά του, η οποία παρασιτεί εις βάρος της χώρας μας εδώ και δεκαετίες, του έδωσε τώρα την Αθήνα για να «παίξει» και να πειραματιστεί, προετοιμάζοντάς τον για τα κυβερνητικά σαλόνια της διαφθοράς και της διαπλοκής. Εκεί, οι δεξιοί βαστάζοι της φαμίλιας και του κόμματος, του έχουν από τώρα στρωμένα κόκκινα χαλιά, και αδημονούν να τον αναδείξουν μελλοντικό πρωθυπουργό, ως Μητσοτάκη τον Γ’.
Δική του λοιπόν προσωπική ευθύνη ήταν η εμετική και ιδεοληπτική αθλιότητα με τους χριστουγεννιάτικους στολισμούς σε στυλ σήματα Μορς, τα οποία ο ίδιος και οι φίλοι του – οι κομπλεξικοί από το ίδρυμα Ωνάση – τόλμησαν να μας τα «πουλήσουν» κιόλας, βαφτίζοντάς τα «ιντάστριαλ ινσταλέισονς» και «κόνσεπτς».
Προσωπική του ευθύνη το τερατούργημα της πλατείας Ομονοίας, κοστοβόρο άνευ λόγου και προηγουμένου, δίχως την παραμικρή ελληνική νότα ή χαρακτηριστικό (στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ελλάδος υπογραμμίζω), με φιέστα και χαριεντισμούς με τους παπαράτσι, εν μέσω καθολικού εγκλεισμού, που απ’ ότι φαίνεται ίσχυε μόνο για τους πολίτες.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και για την πρόσφατη αθλιότητα στην πλατεία Βικτωρίας, με τους μετανάστες οι οποίοι απελευθερώθηκαν από τον εφιάλτη που ο θείος του έστησε στη Μόρια, για να βρεθούν τώρα να ζουν σαν τρωγλοδύτες στην πόλη μας, και να εξαθλιώνουν τη ζωή και το επίπεδο όλων.
Προσωπική του ευθύνη, και το έως τώρα “magnum opus” αυθαιρεσίας και διαπλοκής, ο «μεγάλος περίπατος» με την πεζοδρόμηση του κέντρου, ο οποίος πολύ σύντομα κατέληξε να αποτελεί μια «μεγάλη κομπίνα». Τι άλλο θα περίμενε κανείς όμως από αυτή την ευγενή φαμίλια;
Δίχως ουσιαστική μελέτη, στρατηγική και όραμα για τις κυκλοφοριακές επιπτώσεις, αποφάσισε χωρίς καμία νομιμοποίηση, να καταστρέψει την Αθήνα. Αρχικά, επιδιώκοντας να περάσει τον αυταρχισμό του (τον οποίο προφανώς του τον μετέδωσε το σόι), επιχείρησε να μας υποβάλει σε διαδικασία αποστολής μηνύματος (SMS), ζητώντας την άδειά του για να κυκλοφορήσουμε στην πόλη μας. Με το ίδιο απολυταρχικό σκεπτικό, δήλωσε θρασύτατα πως «δεν θέλουμε τη διέλευση στο κέντρο χωρίς λόγο και αιτία». Προφανώς, το αν έχουμε αρκετά καλό λόγο, θα το κρίνει ο φαντασμένος δελφίνος και τα παιδαρέλια της ΟΝΝΕΔ που του κάνουν τα βιντεάκια και τα social media.
Το χειρότερο όμως είναι πως, όπως όλοι οι γαλάζιοι, ο δελφίνος δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την κοινωνία και τους πολίτες της. Το σχέδιο «ανάπλασης» της πόλης δεν αποσκοπεί στην πεζοδρόμηση και την υποτιθέμενη ευκολότερη πρόσβαση των πολιτών, αλλά στην διαφθορά, τον χρηματισμό και την αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, ωσάν να ήταν ιδιωτική. Με αδιαφανείς και τσαπατσούλικες διαδικασίες, υπερκοστολογήσεις και εξυπηρετήσεις, η δήθεν προσπάθεια «ένωσης του κέντρου με το ιστορικό κέντρο της πόλης» (την Πλάκα), όλως τυχαίως άφησε απέξω την μοναδική λεωφόρο που πραγματικά διασυνδέει το ιστορικό κέντρο – την οδό Σταδίου! Αντί λοιπόν να πεζοδρομήσει τη Σταδίου η οποία και συνδέει και έχει και πραγματικό πρόβλημα ερήμωσης και εγκληματικότητας, λόγω της υποβάθμισης που έχει δεχθεί από το δημαρχείο, ο δελφίνος επέλεξε περιέργως να τη λησμονήσει παντελώς, πεζοδρομώντας την ήδη ακμάζουσα Πανεπιστημίου!
Πρόκειται μάλιστα για το ίδιο σχέδιο – κομπίνα, που είχε προσπαθήσει πριν κάποια χρόνια να μας επιβάλλει από το πουθενά, το ύποπτο Ίδρυμα Ωνάσης. Κάποιοι τότε είχαν μιλήσει για συμφέροντα και τραπεζοκαθίσματα στην Πανεπιστημίου, αλλά το Ίδρυμα δεν είχε την περίοδο εκείνη τον δικό του άνθρωπο στον δημαρχικό θώκο. Και έτσι ξεκινάει η «μεγάλη κομπίνα».
Ενημερωτικά, για την περίπτωση της πεζοδρόμησης της Σταδίου (και όχι της Πανεπιστημίου), ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Κονταργύρης αναφέρει πως «η πρόταση για πεζοδρόμηση της οδού Σταδίου επιτρέπει την πλήρη και όχι μερική πεζοδρόμηση της οδού, η οποία βρίσκεται σε άμεση επαφή με το Εμπορικό Τρίγωνο, καθώς και τη συνένωση της κάτω πλευράς της πλατείας Συντάγματος με την αρχή της οδού Ερμού, δημιουργώντας έναν τεράστιο ενιαίο δημόσιο χώρο». Αυτό θα είχαμε σε μια δημοκρατία.
Η χώρα αυτή είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας. Πρέπει να είναι κανείς εντελώς εξανδραποδισμένος ή έστω αφελληνισμένος για να υποστηρίζει δίχως ντροπή τους μητσοτάκηδες και την οικογενειοκρατία. Ντροπή και αίσχος.
Αγωνιστείτε για να πετάξουμε τους μητσοτάκηδες κάθε μορφής, χρώματος και ηλικίας, μια και καλή, εκτός πολιτικής ζωής της χώρας μας.
Διαβάστε στο παρακάτω άρθρο – μελέτη από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας, τα μέτρα που πήρε ο Κυβερνήτης για την αντιμετώπιση της φονικής και καταστροφικής πανώλης που μάστιζε την περιοχή το 1828. Δείτε αναλυτικά τους περιορισμούς υγείας, και θα παρατηρήσετε πως ο τελευταίος Έλλην πολιτικός, έλαβε όλα τα απαραίτητα μέτρα με περιορισμούς και καραντίνα σε όσους φαίνεται ότι νοσούσαν, αλλά αρνήθηκε να επιβάλει καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας στους πολίτες, όπως βιώνουμε αυταρχικώ τω τρόπω σήμερα.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ:
Πρόλογος – Η εμφάνιση της επιδημίας πανώλης στον ελλαδικό χώρο
Μετά την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στο Ναυαρίνο στις 20 Οκτωβρίου 1827, η κατάσταση στο ελληνικό στρατόπεδο παρέμενε τραγική, καθώς δεν υπήρχαν ούτε τρόφιμα ούτε χρήματα όχι μόνο για να κινηθούν τα στρατεύματα, αλλά ούτε καν για να τραφεί ο πληθυσμός που πλέον λιμοκτονούσε. Η ελληνική επικράτεια είχε συρρικνωθεί στο Άργος, το Ναύπλιο, τη Μάνη, τις Σπέτσες και τα Ψαρά. Τα στρατεύματα της Στερεάς Ελλάδας λυμαίνονταν την Κορινθία καθώς δεν είχαν καθόλου πόρους. Η παραγωγική βάση όλων των επαναστατημένων χωρών είχε σχεδόν εκμηδενιστεί και οι Έλληνες φυτοζωούσαν χάρις τα εμβάσματα που έφταναν αφειδώς από τα φιλελληνικά κομιτάτα της Ευρώπης. Ο Ιμπραήμ ίσως είχε καταστεί ακίνδυνος, αλλά παρέμενε ενεργός και συνέχιζε το καταστροφικό του έργο στην Πελοπόννησο στο μέτρο των δυνάμεών του. Ο επταετής Αγώνας είχε αυξήσει δραματικά τις χήρες, τα ορφανά και τους ανάπηρους που είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας και κρατικής μέριμνας, ενώ το εμπόριο των ναυτικών νησιών είχε εκμηδενιστεί και πολλοί πλοιοκτήτες είχαν στραφεί ανοικτά στην πειρατεία. Έτσι η έλευση του Καποδίστρια στις 8 Ιανουαρίου 1828 στο Ναύπλιο αντιμετωπίστηκε από όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως, ως σωτήριο γεγονός, καθώς πλέον η κατάσταση είχε αποβεί δραματική. Πολύ σύντομα ο Καποδίστριας είχε καταφέρει να θεμελιώσει εκ του μηδενός λίγους βασικούς θεσμούς της νέας ελληνικής πολιτείας και να ενεργοποιήσει εκ νέου τον ελληνικό λαό. Το ανορθωτικό έργο του κυβερνήτη διακινδύνευσε προσωρινά από την αιφνιδιαστική επιδημία πανώλης που έπληξε πολλά σημεία των χωρών που είχαν ελευθερωθεί ως τότε. Η επιδημία πανώλης ενέσκηψε αρχικά στην Ύδρα τον Απρίλιο του 1828 από το πλήρωμα του υδραϊκού πλοίου “Αφροδίτη”, σε ένα ταξίδι μεταφοράς αιχμαλώτων από την Αίγυπτο στη Μεθώνη. Τα μέλη του πληρώματος προσβλήθηκαν από την πανώλη που θέριζε τον πληθυσμό της Αιγύπτου και οι περισσότεροι πέθαναν. Αρχικά από τη Μεθώνη η πανώλη διαδόθηκε στα στρατεύματα του Ιμπραήμ, με αποτέλεσμα μετά τα μέσα Απριλίου να πεθαίνουν 20 με 30 στρατιώτες την ημέρα, ενώ ο ίδιος ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να περιοριστεί σε ένα πλοίο του ώστε να μην προσβληθεί ο ίδιος.
Τα πρώτα κρούσματα επιδημίας στην Ύδρα και τα πρώτα περιοριστικά μέτρα (Απρίλιος 1828) Δυστυχώς όμως, η πανώλη επεκτάθηκε και στην Ύδρα και ήδη στις 17 Απριλίου 1828 είχαν σημειωθεί τα πρώτα κρούσματα στο νησί. Ο Καποδίστριας, έχοντας σπουδάσει ο ίδιος ιατρική, δεν υποτίμησε τον κίνδυνο, αλλά απέστειλε τον γιατρό Σπυρίδωνα Καλογερόπουλο στο νησί με εντολή να λάβει αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό της επιδημίας. Ο Καλογερόπουλος σύστησε μια πενταμελή επιτροπή από ντόπιους προκρίτους και τους επιφόρτισε να επιβάλλουν τα ακόλουθα μέτρα: α) να απομακρυνθούν από την πόλη και να μπουν σε καθαρτήριο οι οικογένειες όσων είχαν νοσήσει, β) να οριστούν συγκεκριμένοι “μόρτηδες” που θα θάβουν τους νεκρούς από τη νόσο και θα απολυμαίνουν τα σπίτια τους, γ) να υπάρχει ισχυρή επαγρύπνηση στις επαφές των συγγενών των νοσούντων σε δημόσιους χώρους, δ) να κλείσουν οι εκκλησίες, ε) να καίγονται τα ρούχα όσων είχαν πεθάνει από τη νόσο, ε) όσοι ήταν ύποπτοι ότι είχαν τη νόσο αλλά δεν την είχαν εκδηλώσει, να μπαίνουν σε καραντίνα για 50 ημέρες.Οι πρόκριτοι της Ύδρας συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις στέλνοντας ευχαριστήρια επιστολή στον κυβερνήτη για τη βοήθεια, όμως παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις τους, τα κρούσματα της επιδημίας αυξάνονταν τόσο στην Ύδρα, όσο και στις Σπέτσες και τα γύρω νησιά. Ο Καποδίστριας παρακολουθούσε το ζήτημα, καθώς η έξαρση της επιδημίας σε συνδυασμό με την πείνα και τη συνέχιση του πολέμου, επιβράδυναν τις προσπάθειες του για την ανόρθωση της Ελλάδας. Για τον λόγο αυτό έλαβε αυστηρότερα μέτρα βάζοντας την Ύδρα και τις Σπέτσες σε καραντίνα για 40 μέρες με την αυστηρή διαταγή να μην βγαίνει οτιδήποτε από τα νησιά που είχαν πληγεί, είτε προϊόν είτε άνθρωπος. Η πρόθεση του ήταν να δημιουργήσει μια ζώνη με λέμβους στις οποίες θα επιβίβαζε στρατιώτες του Τακτικού υπό τον Φαβιέρο για να ζώσει τα δύο νησιά και να σφίξει τον αποκλεισμό. Επειδή όμως φαίνεται ότι δεν διέθετε τους οικονομικούς πόρους για κάτι τέτοιο, στις αρχές Μαΐου 1828, ο ίδιος ο Καποδίστριας επισκέφθηκε την Ύδρα σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει τις Αρχές του νησιού και τους κατοίκους να τηρήσουν τους κανόνες της καραντίνας. Όμως παρά τα περιοριστικά μέτρα που πάρθηκαν, σύντομα η επιδημία είχε μεταφερθεί στις Σπέτσες, στον Πόρο, στην Χαλκίδα, στα Μέγαρα, στα Καλάβρυτα και στην Αργολίδα.
Η επιδημία εξαπλώνεται – νέα αυστηρότερα περιοριστικά μέτρα από τον Βιάρο Καποδίστρια (Μάιος 1828)
Βιάρος Καποδίστριας
Μετά τη διάδοση και στην Πελοπόννησο, ο Καποδίστριας απέστειλε τον αδερφό του Βιάρο στην Ύδρα, ως έκτακτο υγειονομικό επίτροπο με δικτατορικές αρμοδιότητες και με 60.000 γρόσια ως επιχορήγηση για την άσκηση της κρατικής πολιτικής. Ο Βιάρος αμέσως αυστηροποίησε την καραντίνα διορίζοντας επιστάτες επιφορτισμένους με το έργο να επισκέπτονται κάθε μέρα όλα τα σπίτια του νησιού ψάχνοντας για νέα κρούσματα. Αν συναντούσαν ασθενή, όφειλαν να τον περιορίσουν στο σπίτι του. Οι επιστάτες των λιμανιών όφειλαν να εμποδίζουν τον απόπλου όλων των πλοίων εκτός των αλιευτικών, ενώ καθόριζε μια νέα αγορά για προμήθειες με νέους αυστηρούς κανόνες υγιεινής. Οι Υδραίοι εξοργίστηκαν με τον αυταρχισμό του Βιάρου ζητώντας να χαλαρωθούν τα μέτρα που είχαν καταστρέψει το εμπόριο του νησιού, αλλά αυτός δεν έδωσε σημασία στις παρακλήσεις τους, υποστηριζόμενος και από τον κυβερνήτη που ήθελε πάση θυσία να εμποδίσει τη διάδοση της νόσου.Ο Καποδίστριας έμαθε για την αντιπολιτευτική διάθεση των προκρίτων της Ύδρας και απέστειλε επιστολή στον Βιάρο, ζητώντας του να είναι φιλικότερος με τους ντόπιους, να τους εξηγεί τους λόγους των αυστηρών μέτρων και να τους υπενθυμίσει τις μεγάλες δαπάνες που κάνει η κυβέρνηση υπέρ αυτών σε εποχή απόλυτης αχρηματίας του κράτους. Στο τέλος της επιστολής ο Καποδίστριας επιβεβαίωνε το γεγονός ότι δεν θα επέτρεπε καμία εμπορική δραστηριότητα στα δύο νησιά αν αυτά δεν έμεναν χωρίς κρούσματα επιδημίας για τουλάχιστον 40 ημέρες συνεχόμενες. Θέλοντας να εξαλείψει γρηγορότερα την πανώλη, στις 19 Μαΐου 1828 ο Καποδίστριας επέκτεινε την καραντίνα των νησιών στα παράλια της Αττικής, στην Εύβοια και στον κόλπο του Βόλου. Μια ναυτική μοίρα ανέλαβε την υποχρέωση να επιτηρήσει τις περιοχές αυτές και να μην επιτρέψει σε κανένα πλοίο να παραβιάσει τον αποκλεισμό. Όλα αυτά τα αυστηρά μέτρα σύντομα απέδωσαν καρπούς στην Ύδρα και η επιδημία εξαλείφθηκε πλήρως στο νησί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Οι προσπάθειες του Ελβετού γιατρού Andre – Louise Gosse να καταπολεμήσει την επιδημία στον Πόρο, στα Μέγαρα και την Αίγινα (Μάιος – Αύγουστος 1828)
Η επιδημία όμως είχε παρουσιάσει τα περισσότερα κρούσματα στον Πόρο και αυτό ανάγκασε τον Καποδίστρια να επιφορτίσει τον διάσημο Ελβετό γιατρό Andre-Louise Gosse με την αρμοδιότητα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικού χαρακτήρα ώστε να περιοριστεί και να καταπολεμηθεί η επιδημία και στα υπόλοιπα νησιά εκτός της Ύδρας και των Σπετσών. Ο Gosse αφού μελέτησε τα κρούσματα και κατέληξε στην μορφή της επιδημίας, διέταξε την έξοδο των αρρώστων από τα σπίτια και την τοποθέτηση τους κάτω από την σκιά φυλλωμάτων σε απόσταση έξι μέτρων του ενός από τον άλλο. Παράλληλα χρησιμοποίησε την ιατρική τεχνική της “καυτηρίασης των οιδημάτων” που εμπόδισε την εξάπλωση της επιδημίας, όρισε λοιμοκαθαρτήρια, επέβαλλε την καύση των ρούχων των νεκρών, την ματαίωση των εκκλησιασμών, κλείσιμο των καφενείων κτλ.
Τα περιοριστικά μέτρα συντέλεσαν στην καταπολέμηση της επιδημίας και στον Πόρο και γενικότερα ο Gosse επέδειξε έναν ζήλο που οφειλόταν όχι μόνο στον αδιαμφισβήτητο ανθρωπισμό του αλλά και στο επιστημονικό ενδιαφέρον που παρουσίαζε η καταπολέμηση της επιδημίας. Ο Καποδίστριας ενημερωνόταν λεπτομερώς για τις προσπάθειες του Ελβετού γιατρού και με επιστολή του στον προσωρινό διοικητή του Πόρου, του συνιστούσε να συμμορφώνεται με τις οδηγίες του Gosse (Γόσσο ανέφερε τον γιατρό) ώστε να καταπολεμηθεί η επιδημία. Επίσης η κυβέρνηση μερίμνησε ώστε να αγοραστούν από τη Βενετία τα αναγκαία φάρμακα και να μεταφερθούν στον Πόρο υπό την ευθύνη του Τομπάζη. Ο Gosse κατέγραψε τα συμπτώματα της επιδημίας και τις θεραπείες που ακολούθησε στην Ελλάδα για να τις καταπολεμήσει, σε χωριστές ιατρικές μελέτες που εκδόθηκαν στην Ελβετία. Οι μελέτες αυτές αποτέλεσαν σημαντικές πηγές πληροφόρησης τον 19ο αιώνα για την ίαση της πανώλης παγκοσμίως ενώ συγκεντρώνουν το επιστημονικό ενδιαφέρον και πωλούνται τόσο από βιβλιοπωλεία όσο και από το διαδίκτυο μέχρι και στις μέρες μας. Με ένα επιτελείο από βοηθούς που του είχε διατεθεί, ο Gosse ταξίδευε με αυτοθυσία σε όλες τις πανωλόπληκτες περιοχές (κυρίως τον Πόρο, την Αίγινα και τα Μέγαρα) προσπαθώντας να καταπολεμήσει την αρρώστια. Δυστυχώς όμως στην προσπάθεια του αυτή και υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες και υψηλές θερμοκρασίες προσβλήθηκε ο ίδιος από κακοήθη πυρετό τον Αύγουστο του 1828. Και ενώ αρχικά πίστεψε πως δεν είναι κάτι σοβαρό, η κατάσταση του επιδεινώθηκε απότομα και ο Gosse κινδύνεψε να χάσει την ζωή του. Σώθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή καθώς η αρρώστια υποχώρησε με την χρήση κινίνου και την παραμονή του σε ένα απομονωμένο μοναστήρι στον Πόρο. Σε επιστολή του, ο Καποδίστριας του έγραφε:
“…Εκάνατε πολύ περισσότερα. Γλιτώσατε από τον θάνατο έναν μεγάλο αριθμό κατοίκων του Πόρου κατά την εποχή αυτή, εποχή κακοηθών πυρετών. Παρά λίγο μάλιστα να γίνετε θύμα και εσείς ο ίδιος. …”.
Επανεμφάνιση της επιδημίας στα Καλάβρυτα και οριστική καταπολέμησή της (Οκτώβριος – Νοέμβριος 1828)
Η επιδημία υποχώρησε αισθητά τους καλοκαιρινούς μήνες, στις 22 Ιουλίου με επιστολή του στον Εϋνάρδο, ο Καποδίστριας ανήγγειλε ότι είχε σχεδόν εξαλειφθεί η επιδημία, ενώ τον Σεπτέμβριο δεν εμφανίστηκαν καθόλου νέα κρούσματα. Αυτό οδήγησε τις Αρχές και τους πολίτες να ελαττώσουν την επαγρύπνηση τους με αποτέλεσμα τη δραματική επανεμφάνιση της επιδημίας στα Καλάβρυτα και στα γύρω χωριά τον Οκτώβριο του 1828. Η πιο σοβαρή αμέλεια των κατοίκων ήταν ότι δεν τηρούσαν τους αυστηρούς κανόνες υγιεινής καθώς και την ειδική διαδικασία καθαρισμού των ρούχων τους. Η επιδημία μεταδόθηκε από το Διακοφτό και στο χωριό Βραχνί που είχε 700 κατοίκους πέθαναν 53 άτομα, ενώ στα Καλάβρυτα που είχαν 1000 κατοίκους πέθαναν 15.Ο έκτακτος απεσταλμένος της κυβέρνησης Γεώργιος Μαυρομάτης επισκέφθηκε το Βραχνί και επιτίμησε τους κατοίκους για την αμέλειά τους στην αντιμετώπιση της επιδημίας, θέτοντας το χωριό τους σε καραντίνα. Στη συνέχεια πήγε στα Καλάβρυτα, όπου συγκρότησε τέσσερα ολιγομελή στρατιωτικά σώματα με αποστολή να περιφρουρήσουν όλες τις επαρχίες των Καλαβρύτων με σκοπό τον άμεσο περιορισμό όλων των πιθανών αρρώστων στα σπίτια τους. Ο Γάλλος συνταγματάρχης Schneider κατέβαλλε 1000 φράγκα ώστε να προμηθεύσει με νέα ρούχα τους κατοίκους της περιοχής. Χάρις τις συντονισμένες προσπάθειες όλων των αξιωματούχων της κυβέρνησης στην περιοχή, η επιδημία δεν διαδόθηκε στην υπόλοιπη Πελοπόννησο αλλά καταπολεμήθηκε και στις περιοχές που είχε κάνει την επανεμφάνισή της.
Επίλογος
Η πολύμηνη καραντίνα της πανώλης στην οποία τέθηκαν τα περισσότερα νησιά του Σαρωνικού επέφερε και σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Η Ύδρα υπέστη σοβαρά οικονομικά πλήγματα από την έξαρση της πανώλης και την αυστηρή καραντίνα στην οποία τέθηκε το νησί για πολλούς μήνες, καθώς εκμηδενίστηκαν οι πρόσοδοί της από το εμπόριο και δημιούργησε σοβαρές δυσαρέσκειες στους κατοίκους τους εναντίον της κυβέρνησης και του Καποδίστρια. Ο Gosse παρέτεινε την παραμονή του στην Ελλάδα ως το καλοκαίρι του 1929, περισσότερο για να ανακτήσει τις χαμένες δυνάμεις του, από την αρρώστια που πάρα λίγο να του στερήσει την ζωή. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ήρθε η στιγμή να φύγει, ο Gosse δεν διέθετε καν τα χρήματα για τους ναύλους του μακρινού ταξιδιού και αναγκάστηκε να δανειστεί από τον Βιάρο Καποδίστρια 2.000 πάστρα. Λίγο πριν την αναχώρηση του για την Ελβετία, η ελληνική κυβέρνηση του απένειμε τον τιμητικό τίτλο του επίτιμου πολίτη των Αθηνών και Καλαβρύτων, ενώ οι κάτοικοι του Πόρου τον πολιτογράφησαν ώστε “..να απολαμβάνει εφεξής καθ΄ όλην την έκτασιν τον τίτλον και τα δικαιώματα του γνησίου και αυτόχθονος Ποριώτου…”. Ο Gosse δεν ξέχασε ποτέ την Ελλάδα. Ακόμη και μετά την αποχώρησή του από την Ελλάδα, συνέχισε ως μέλος της Φιλελληνικής Επιτροπής της Γενεύης να στέλνει χρήματα, διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον αδερφό του Βιάρο, ενώ το 1838 επισκέφθηκε με την σύζυγο του την ελεύθερη Ελλάδα, όπου συνάντησε παλιούς φίλους και συναγωνιστές.
Σε ειδική τελετή ο Βασιλιάς Όθων του απένειμε το αριστείο του Αγώνος και τον αργυρό σταυρό του Σωτήρος για τις μεγάλες υπηρεσίες που πρόσφερε στην Ελλάδα.
– Γράφει ο Ιωάννης Φιλίστωρ
Πηγές
Βακαλόπουλος Κωνσταντίνος, Ευρωπαίοι φιλέλληνες παρατηρητές και τεχνοκράτες στην επαναστατημένη Ελλάδα και στο Ελλαδικό βασίλειο (1821 – 1843), εκδόσεις Σταμούλη
Πολλοί διαπράττουν το ατόπημα να κατηγορήσουν με τον χειρότερο τρόπο τους σύγχρονους Έλληνες. Ακόμα περισσότεροι δε, καταλήγουν να επιτίθενται στους ίδιους τους πολίτες θεωρώντας τους υπεύθυνους για το επίπεδο της πολιτικής στη χώρα.
Τα πιο αφελή και
σίγουρα αμαθή σχόλια αυτής της κατηγορίας είναι τα επιφανειακά
αποφθέγματα τύπου “είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι”, “εμείς τους ψηφίσαμε”, “έχουμε
τους πολιτικούς που μας αξίζουν”, κτλ. Βέβαια, το πολιτικό σύστημα είναι αυτό
το οποίο διακινεί την εν λόγω αήθη προπαγάνδα εναντίον μας, είτε μέσω των
υποστηρικτών του στα Μ.Μ.Ε., είτε στα πανεπιστήμια, και έτσι μπορούμε εύκολα να
διακρίνουμε και τους πραγματικούς αντιπάλους μας, αλλά και την καρδιά του
προβλήματος.
Αιχμή του δόρατος
στην πολιτική κατάντια της Ελλάδας οι επαγγελματίες πολιτικοί που κατάφεραν με
αγώνες από το ’74 έως τώρα (αλλά και παλαιότερα), να κατακρημνίσουν την
πολιτική στη χώρα, για να καταλήξει σήμερα να βρίσκεται στα δικά τους
ιδεολογικά τάρταρα.
Δεσπόζουσα
φυσιογνωμία αυτού του απόλυτου ξεπεσμού, ο νυν πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Στο αφήγημα
λοιπόν των εκφυλισμένων χαρακτηριστικών, ο Τσίπρας είναι το απόλυτο δείγμα που
συγκεντρώνει ό,τι χειρότερο έχει να αναδείξει η Ελληνική κοινωνία σήμερα. Ο
ξεπεσμός και ο πολιτικός του χαρακτήρας αγγίζουν πραγματικά την τελειότητα όσον
αφορά το βαθμό της εθνικής κατρακύλας.
Αν και ανίκανος,
ατάλαντος, ανεπάγγελτος,
άεργος, κηφήνας – αιώνιος
φοιτητής, παιδί του κομματικού
σωλήνα (έχοντας ενταχθεί στην ΚΝΕ από ηλικία 14 ετών!), τεμπέλης – καταληψίας, κατάφερε παρ’ όλα αυτά να αναρριχηθεί με κουτοπονηριές,
προδοσίες
και τεχνάσματα
στην εξουσία. Καιροσκόπος, αριβίστας, ζώντας στον κόσμο των παραμυθιών και των
ονείρων
της ιδεοληψίας του, παρουσίασε ένα προδοτικό δημοψήφισμα στους πολίτες με την
τσαπατσουλιά και την προχειρότητα που τον διακρίνει (δημοψήφισμα-express μέσα σε
μια εβδομάδα, με ερώτημα σχετικό με έγγραφα που κανείς δεν μετέφρασε ήμδιάβασε!),
λίγο έλλειψε να διαλύσει τη χώρα, πολύ απλά επειδή μπορούσε. Ως στυγνός
αμοραλιστής και επειδή αυταρχικά δεν δέχεται τις διαφορετικές απόψεις, απέκοψε
και κατέστρεψε εν μία νυκτί, τους επί χρόνια φίλους
και συνεργάτες του.
Σαν να μην
έφταναν όλα αυτά, ο πρωθυπουργός διδάσκει στους Έλληνες, πώς μπορεί να πράττει κανείς
όλα τα παραπάνω ανεκδιήγητα, και να το κάνει με έπαρση, θράσος και αναίδεια. Όπως
για παράδειγμα να μην ντρέπεσαι για την ημιμάθεια,
την αμάθεια και την πνευματική σου
τύφλωση, και να απαιτείς από τους υπόλοιπους να σε παίρνουν στα σοβαρά και να
μην σε αποπέμπουν.
Θα έλεγε κανείς
ότι ο νυν πρωθυπουργός δεν είναι απλά το προϊόν των χειρότερων και πλέον
οπισθοδρομικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας. Αντιθέτως, είναι ο καλύτερος
εκφραστής και υπερασπιστής τους, ο οποίος πολεμάει διακαώς να κυλίσει την
κοινωνία στο υπό το μηδέν ιδεολογικό του επίπεδο, για να διατηρήσει την
πνευματικά φτωχή του ύπαρξη στην εξουσία.
Στον αντίποδα
ωστόσο βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνισμού. Είναι οι υγιείς
άνθρωποι που αντιστέκονται στις εκφυλιστικές πολιτικές τάσεις των πολιτικών
ανθρωποειδών που επιθυμούν να μας γυρίσουν αιώνες πίσω στην εξελικτική αλυσίδα.
Είναι οι ελεύθεροι πολίτες, οι οποίοι πολεμούν για την απελευθέρωση της χώρας
μας από αυτή την Κακιστοκρατία και τα απεχθή χαρακτηριστικά της. Είναι οι
Έλληνες που με τη δύναμη των ιδανικών και των αξιών τους, δίνουν ανάσες στη
χώρα και κρατούν την κοινωνία ακόμα ζωντανή και στο ύψος της. Είναι οι ενεργοί
πολίτες, αυτοί οι οποίοι με την υπέρβαση του καθημερινού τους βίου, αποτελούν
την τελευταία ελπίδα και το απόρθητο οχυρό του Ελληνισμού και της δημοκρατίας.
Είναι συνεπώς
αλήθεια ότι κυβερνούν τα ιζήματα της πολιτικής, του πολιτισμού και του
πνεύματος. Είναι μια δεινή πραγματικότητα ότι μας διοικούν οι χειρότεροι ανάμεσα
μας. Οι χειρότεροι των χείριστων. Ωστόσο αυτό συμβαίνει διότι το σύστημα
είναι έτσι στημένο ώστε να αναδεικνύει τον πάτο του μαύρου βαρελιού. Και αυτό
συμβαίνει επειδή δεν το ανατρέπουμε.
Μαζί μπορούμε να
αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Πάρε μέρος στο
δέλτα για μια ιδεολογική, πολιτιστική και ηθική πολιτική επανάσταση.
Στη σύγχρονη εποχή της χώρας μας, η Ελλάδα έχει βιώσει την απόλυτη απαξίωση της εφαρμοσμένης πολιτικής και διακυβέρνησης. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και την πολιτική επιστήμη, βρίσκεται σήμερα στο έλεος ανήθικων και ανάξιων πολιτικών στελεχών, οι οποίοι πλήττουν διαχρονικά και με μεθοδικότητα το συλλογικό καλό και συμφέρον. Τα αίτια αυτής της κατάστασης είναι αδιαμφισβήτητα πολλά και ποικίλλουν, ωστόσο αυτό που αποφεύγουν να θίξουν οι παραδοσιακές, συστημικές και ελεγχόμενες αναλύσεις, είναι το ζήτημα της πολιτικής ηθικής, ή μάλλον η ηθική κατάπτωση της πολιτικής στη χώρα.
Αρχή παντός ο Αριστοτέλης, ο οποίος μας προσέφερε τον πρώτο ορισμό της «πολιτικής» στην ιστορία της ανθρωπότητας, χαρακτηρίζοντάς την όχι απλά ως «διακυβέρνηση», αλλά ως ιερή αποστολή διάπλασης ήθους στην κοινωνία και τους πολίτες. Παραμερίζοντας λοιπόν τη σημερινή διαστρέβλωση της πολιτικής, τον εκφυλισμό και τον δήθεν επαγγελματισμό της, μπορούμε να επιστρέψουμε στην ποιοτική και ανώτερη πολιτική, μόνο εάν ανακαλέσουμε και επαναφέρουμε την έννοια της πολιτικής ηθικής στη χώρα. Μόνο εάν επανασυνδέσουμε την ηθική με την πολιτική πρακτική ως κάτι το αναπόσπαστο. Εάν αποκαλέσουμε τη σύγχρονη πολιτική ενασχόληση που στερείται ηθικής, με το πραγματικό της όνομα: τυχοδιωκτισμός και εξαπάτηση.
Το πολιτικό σύστημα και οι υποστηρικτές του (σε ακαδημία και τύπο), προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν για τη ματαιότητα της πολιτικής ηθικής, για την ασημαντότητά της, ή για την ανάγκη να τη θυσιάσουμε στο βωμό των σύγχρονων απαιτήσεων διακυβέρνησης και των πολύπλοκων προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που περιγράφουν ωστόσο, αυτό που απομένει όταν αποκόψεις την ηθική από την πολιτική, έχει την ίδια αξία με μια χούφτα λάσπη, από την οποία ο χρυσοθήρας αφαιρεί εντελώς το χρυσάφι. Το ίζημα της πολιτικής δίχως την ηθική, είναι ένα ληστρικό και αναξιοκρατικό σύστημα, το οποίο δεν λογοδοτεί σε κανέναν, εκφυλίζει εαυτό περαιτέρω, ανακυκλώνεται, και επιχειρεί να εκμαυλίσει την ίδια την κοινωνία.
Τα υψηλά πρότυπα ηθικής, η αποφασιστικότητα να διάγεις τον πολιτικό σου βίο βάσει αυτών, και ο συναισθηματικός αυτοέλεγχος που απαιτείται για κάτι τέτοιο, αποτελούν τα πλέον σημαντικά στοιχεία και χαρακτηριστικά της πολιτικής. Η πολιτική ηθική είναι μια προσωπική επιλογή, μια ατομική προσπάθεια για την επίτευξη μιας στάσης ζωής που οδηγεί στην ευδαιμονία. Στον αντίποδα βρίσκεται η κοινωνική προσδοκία καθώς και η έννοια του «φαίνεσθαι» και των εντυπώσεων, οι οποίες κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ένας ηθικός πολιτικός δεν πρόκειται να κλέψει, να αρπάξει, να εξαπατήσει, ή να δυσφημήσει τους αντιπάλους του για να επωφεληθεί ο ίδιος. Ο Στωικός Χρύσιππος υποστήριζε πως ο αθλητής στον αγώνα δρόμου, οφείλει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να νικήσει, ωστόσο, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εμποδίσει τους αντιπάλους του, βάζοντάς τους τρικλοποδιά ή καθυστερώντας τους με τα χέρια. Και αυτό διότι σύμφωνα με την πολιτική ηθική, η φήμη και το κύρος του ηθικού ανθρώπου είναι πολύ σημαντικά για να θυσιαστούν στο βωμό οποιουδήποτε άλλου πράγματος, όσο επωφελές και αν αυτό φαίνεται. Επιπλέον, κανένα κέρδος ή πλεονέκτημα δεν μπορεί να αποκτηθεί αν θυσιάσει κάποιος την υπόληψη και το όνομά του, τη συνείδηση, την καλοπιστία, τις αρχές και την αξιοπρέπειά του.
Η πολιτική ηθική λοιπόν, συνθέτει τον πολιτικό που σέβεται τον εαυτό του και την κοινωνία την οποία υπηρετεί. Τον ακλόνητο ιδεολόγο, που υπερβαίνει το ατομικό του συμφέρον, και θέτει εαυτόν υπέρμαχο των ιδανικών και των υψηλών του πεποιθήσεων. Τον πολιτικό που διακρίνεται για τη βαρύτητα και το μέγεθος του χαρακτήρα του, το ανυπέρβλητο αίσθημα της δικαιοσύνης, την ειλικρινή και αυτολυτρωτική αξιοπρέπεια, το ελπιδοφόρο και ζωογόνο θάρρος, και την ακράδαντη πίστη στην πατρίδα και τους ανθρώπους της.
Σε συλλογικό επίπεδο, η πολιτική ηθική, είναι αυτή που απαλλάσσει την κοινωνία από τις κίβδηλες πολιτικές υποσχέσεις, την απάτη, και τις μετέπειτα κυβιστήσεις. «Είναι ύψιστο καθήκον και ύψιστη απόδειξη της σοφίας μας να συμφωνούν τα λόγια με τις πράξεις μας», δίδασκε ο Στωικός Σενέκας, για να αποδείξει πως τα πολιτικά ψεύδη ομολογούν ένδεια πνεύματος.
Η πολιτική ηθική είναι αυτή που εγγυάται τις δίκαιες πολιτικές και αποφάσεις, στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στα διακρατικά ζητήματα. Με οδηγό την ηθική, ο πολιτικός ούτε αδικεί τους πολίτες (έλλειψη), ούτε δέχεται να αδικηθεί από ηγέτες άλλων χωρών (υπερβολή). Και έτσι επιτυγχάνεται η Αριστοτελική μεσότητα της εφαρμογής του δικαίου.
Η πολιτική ηθική προστατεύει επίσης το πολιτικό προσωπικό από τη διαφθορά των χρημάτων. Θωρακίζει και ενδυναμώνει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αντισταθεί στην επίθεση και την επιρροή των οικονομικών συμφερόντων, του χρηματισμού και της δωροδοκίας. Μέσω της ανένδοτης και αξιοπρεπούς πολιτικής ηθικής εξασφαλίζεται έτσι, η ιερότητα της ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα, που ονομάζεται ενασχόληση με τα κοινά. Ελλείψει της πολιτικής ηθικής, παρατηρούμε εγκληματίες του πιο βαθιού χρώματος να αναδεικνύονται σε θέσεις ισχύος, ενώ πολίτες αμέμπτου ηθικής διώκονται πολιτικά, περιθωριοποιούνται και αφανείς, εξορίζονται.
Η πολιτική ηθική είναι αυτή που οδηγεί μια χώρα στην κοινωνική συνοχή και ειρήνη. Στην ομοψυχία και την ενότητα των πολιτικών δυνάμεων υπέρ του συλλογικού συμφέροντος. Στην υπέρβαση των κομματικών γραμμών και τον παραμερισμό των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, για την επίτευξη κοινών στόχων. Στο αδιανόητο του μηδισμού και της αναντιστοιχίας πολιτικού και κοινωνίας. Στο αδιανόητο της δολοφονίας της πατρίδας.
Στον αντίποδα, η πολιτική ανηθικότητα οδηγεί σε παθιασμένη επιθυμία, επιθυμία για αμύθητα πλούτη, απεριόριστη εξουσία, και τέλος, σε επιθυμία κατάργησης κάθε μορφής ελευθερίας στην κοινωνία και τη χώρα – για πραγματική τυραννία. Αυτές οι επιθυμίες είναι οι πιο απεχθείς. Τα διεστραμμένα μυαλά των ανθρώπων που ελκύονται από αυτές τις επιθυμίες είναι ικανά να αντιληφθούν τα φυσικά κέρδη, αλλά όχι τις επιπτώσεις των επιθυμιών τους. Και δεν πρόκειται βέβαια για τις νομικές επιπτώσεις, από τις οποίες οι πολιτικοί τις περισσότερες φορές διαφεύγουν, αλλά για την πιο τρομερή τιμωρία από όλες: τον ίδιο τους τον εκφυλισμό.
Ως άνθρωποι γεννιόμαστε για να αναζητήσουμε το ηθικά σωστό. Ο Αριστοτέλης άλλωστε, μας λέει ότι το ηθικά σωστό αξίζει την κάθε μας προσπάθεια απείρως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ενώ ο Ζήνων υποστηρίζει πως το ηθικά σωστό είναι το μόνο πράγμα το οποίο αξίζει τις προσπάθειες και τον κόπο μας. Συνεπώς, ο ηθικός βίος είναι είτε το μοναδικό καλό, είτε έστω, το υψηλότερο από όλα τα καλά για τον άνθρωπο.
Απότοκος της μετάβασης σε καθεστώς πολιτικής ηθικής είναι οι υψηλές πολιτικές ιδέες. Ιδέες – συνεχιστές της προόδου της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ιδέες που οδηγούν τους πολίτες σε ψυχική πλήρωση ατομικά, και σε επίτευξη μεγάλων επιτευγμάτων ως σύνολο.
Αυτήν την πολιτική πρεσβεύουμε στο δέλτα – πολιτική επανάσταση.
Τι ήταν, πώς ξεκίνησε, πώς λειτούργησε και πώς κατέληξε στις μέρες μας το πολίτευμα που γεννήθηκε στην αρχαία Αθήνα; Ποια ήταν η καθημερινότητα στην πρώτη δημοκρατία, τι σκέφτονταν οι πολίτες της και ποια τα όνειρα τους; Ποιοι αποτέλεσαν ιδρυτές της και ποια ήταν η τελευταία της στιγμή;
Παρακολουθήστε το σεμινάριο πολιτικής επιστήμης του Σταύρου Καλεντερίδη για τις συνθήκες που οδήγησαν στη γέννηση της δημοκρατίας, για την εξέλιξη της στο ρου της ιστορίας αλλά και για το μέλλον της, με τίτλο: «Αθηναϊκή Δημοκρατία: Αναδρομή, Ανάλυση, Αναβίωση»Πρόκειται για μια πολυετή επιστημονική έρευνα η οποία περιλαμβάνει στοιχεία και πληροφορίες που δυστυχώς στις μέρες μας είναι δυσεύρετα. Μια σειρά διαλέξεων που θα αναδείξει την καρδιά και την ψυχή της δημοκρατίας και του Ελληνισμού. Τι πραγματικά ήταν η δημοκρατία που σήμερα υμνεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, πώς λειτουργούσε και πώς μπορούμε να την επαναφέρουμε; Ο κύκλος του σεμιναρίου αποτελείται από 10 διαλέξεις και περιλαμβάνει τις εξής θεματικές: • Εισαγωγή Ι: Μυθολογία, θέατρο, αθλητισμός, πολιτεύματα, κόμματα • Εισαγωγή ΙΙ: Θέση γυναίκας, δουλεία, δημαγωγία, δημοκρατία των ελληνικών πόλεων, ναυτική δύναμη • Συνιδρυτές της δημοκρατίας: Σόλων, Κλεισθένης • Συνιδρυτές της δημοκρατίας: Θεμιστοκλής, Εφιάλτης, Περικλής • Θεσμοί δημοκρατίας Ι: Βουλή, Πρυτάνεις, Ηλιαία • Θεσμοί δημοκρατίας ΙΙ: Εκκλησία του Δήμου, Άρειος Πάγος • Εργαλεία δημοκρατίας • Η τελευταία στιγμή της δημοκρατίας • Σπάρτη – Ρώμη – Η.Π.Α. και Republic: το πολίτευμα του σήμερα • 4 Μύθοι: Τι δεν είναι δημοκρατία; • Η δημοκρατία στη σύγχρονη εποχή: πού και πώς εφαρμόζεται;• Προϋποθέσεις και χαρακτηριστικά για την αναγέννηση της δημοκρατίας. Τόπος διεξαγωγής: Οικονομοτεχνική (Πανεπιστημίου 58, Αθήνα).
Ημερομηνία έναρξης: Σάββατο 30 Μαρτίου 2019.
Ώρες: 17:00 – 19:00. Το σεμινάριο αποτελείται από 10 διαλέξεις οι οποίες θα πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο την ίδια ώρα και ολοκληρώνονται τον Ιούνιο του 2019. Περιορισμένος αριθμός θέσεων.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Για δήλωση συμμετοχής απαιτείται η κράτηση θέσεων κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας στο 2103316036 (υπεύθυνη κ. Κεσίδου – ώρες επικοινωνίας 10:00 π.μ. – 5:00 μ.μ.). Το κόστος συμμετοχής είναι 12 ευρώ για την κάθε διάλεξη, ενώ υπάρχει έκπτωση στην περίπτωση εξόφλησης και των 10 διαλέξεων μαζί, με τελικό κόστος παρακολούθησης ολόκληρου του σεμιναρίου τα 100 ευρώ.
Το μειωμένο κόστος (ΑμεΑ, φοιτητές και ανέργους) είναι 10 ευρώ για την κάθε διάλεξη, ενώ υπάρχει έκπτωση στην περίπτωση εξόφλησης και των 10 διαλέξεων μαζί, με τελικό κόστος παρακολούθησης ολόκληρου του σεμιναρίου τα 80 ευρώ.
Θα δοθεί βεβαίωση παρακολούθησης στους συμμετέχοντες.
Πριν από λίγες
μέρες δημοσιογράφος μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού αποδέχτηκε πρόταση της ΝΔ για να
συμπεριληφθεί στο Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Δηλαδή, τα κομματικά στελέχη
πλησίασαν τον δημοσιογράφο με δική τους πρωτοβουλία, του πρότειναν να
συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο και αυτός συμφώνησε. Όλοι θα περίμεναν ότι μετά από
αυτή την απλή και συγκαταβατική διαδικασία, ο εν λόγω δημοσιογράφος θα ήταν
υποψήφιος της ΝΔ στις ευρωεκλογές. Μάλλον λογαριάσανε όμως χωρίς τους
ξενοδόχους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους βαρόνους που διοικούν πραγματικά
τα κόμματα, και δη την ολιγαρχικότατη Νέα Δημοκρατία.
Μόλις διέρρευσε η
πρόταση του προέδρου της ΝΔ στον δημοσιογράφο, τα αυτοαποκαλούμενα «ανώτατα
στελέχη» του οπισθοδρομικού κόμματος, αντέδρασαν σφόδρα. Οι γαλάζιοι «Βαρόνοι»
φοβήθηκαν πως λόγω της δημοτικότητάς του, ο δημοσιογράφος είχε σοβαρές
πιθανότητες εκλογικής νίκης, θέτοντας έτσι κάποιον από την παλιά φρουρά του
κόμματος εκτός Ευρωκοινοβουλίου και Ευρωπαϊκής μισθοδοσίας
. Πράγμα βέβαια
ανεπίτρεπτο. Πώς είναι δυνατόν να επιτραπεί σε κάποιον που χαίρει εκτίμησης από
τον κόσμο να συμμετάσχει σε μια «δημοκρατική» διαδικασία, ριψοκινδυνεύοντας να
μείνουν στο ράφι τα γεροντοπαλίκαρα του συντηρητισμού; Πώς μπορεί να συλλάβει
ανθρώπινος νους να βρεθούν στην ευρωβουλή άνθρωποι βγαλμένοι από τον πραγματικό
κόσμο και όχι από τα γαλαζοαίματα σηψαιμικά τζάκια της μπλε παράταξης;
Ακόμα χειρότερα,
μια μεγάλη εκλογική πρωτιά θα έθετε τον γνωστό δημοσιογράφο ως «επικεφαλής» της
ομάδας της ΝΔ στην Ευρωβουλή, πράγμα σαφώς αδιανόητο. Οι βαρόνοι της ΝΔ, όπως
άλλωστε και όλων των κομμάτων, δεν υπακούν στις δημοκρατικές επιλογές των
πολιτών, παρά μόνο στην κομματική πειθαρχία και αφοσίωση, την τυφλή και διαχρονική
στήριξη στο κόμμα και τους φαύλους θεσμούς του, και πάνω απ’ όλα στην πολιτική
διαφθορά. Σε αυτά υπακούν και σε αυτά λογοδοτούν.
Σαν να μην έφτανε
αυτό για να ξεφτιλιστεί η όποια δημοκρατική επίγευση είχε απομείνει στην ΝΔ,
υπήρξε αντίδραση και από βαρόνους οι οποίοι δεν είναι οι ίδιοι υποψήφιοι αλλά στηρίζουν
«δικά τους παιδιά» ως υποψήφιους στις επικείμενες ευρωβουλευτικές εκλογές και
δεν θα ήθελαν να τα δουν να αποτυγχάνουν! Πρόκειται σαφώς για ένα κομματικό παραμάγαζο,
που λειτουργεί με ασυδοσία και αδιαφορεί για τη θέληση των πολιτών και της
κοινωνίας.
Όλη αυτή η άθλια
και θλιβερή κατάσταση μπορεί να είχε αποφευχθεί. Όλο αυτό το νοσηρό και απεχθές
πολιτικό σύστημα μπορεί και πρόκειται να αλλάξει. Η συνταγή είναι έτοιμη και οι
ιδέες κοινής λογικής του δ δείχνουν τον δρόμο της εκ βάθρων δημοκρατικής μεταρρύθμισης
που χρειάζεται η Ελλάδα.
Αρχικά, οι
συστημικές αλλαγές της πλατφόρμας του δ, μας απαλλάσσουν οριστικά από το
μεσαιωνικό «χρίσμα», και δίνουν τη δυνατότητα μέσω προκριματικών εκλογών, στους
ίδιους τους πολίτες να επιλέγουν τους υποψηφίους των κομμάτων. Ούτε στους
προέδρους, ούτε στους βαρόνους. Επιτέλους, η χώρα αυτή είναι η γενέτειρα της
δημοκρατίας. Θέλουμε δικούς μας υποψηφίους και βουλευτές. Όχι αυτούς που αποφασίζουν
οι ανάξιοι πολιτικοί ταγοί, πίσω από τα διεφθαρμένα παραβάν, στα εκμαυλισμένα
κεντρικά γραφεία των κομμάτων.
Και το κυριότερο,
το δ είναι η μόνη πολιτική δύναμη στη χώρα που πρεσβεύει τον άμεσο και απόλυτο
εκδημοκρατισμό των κομμάτων. Δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων και
συμμετοχής, παντού και σε κάθε επίπεδο. Αν τα κόμματα δεν μεταμορφωθούν, τότε
αναγκαστικά πρέπει να εκλείψουν. Η βαρονία και η ολιγαρχία δεν έχει καμία θέση
στη δημοκρατία μας. Δεν έχουν καμία θέση στην Ελλάδα.
Πάρε μέρος και
ενδυνάμωσε τις δράσεις του δ για πραγματική δημοκρατία στο www.todelta.gr
Κατά τη διάρκεια των εορτασμών της εθνικής επετείου της
28ης Οκτωβρίου, μαθητές από δύο Λύκεια του Γέρακα μετείχαν στην παρέλαση
τραγουδώντας υπερήφανα το «Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα». Στην
Κατερίνη, μαθητές βγήκαν στους δρόμους της Μακεδονικής πόλης βροντοφωνάζοντας
συνθήματα υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας, στον απόηχο της προδοσίας στο
Σκοπιανό. Αντίστοιχα, 400 μαθητές Λυκείου πραγματοποίησαν πορεία στο Κιλκίς,
φωνάζοντας συνθήματα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, καταλήγοντας στο
δημαρχείο της πόλης για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
Το μήνυμα είναι σαφές: «κάτω τα χέρια από τη
Μακεδονία». Βέβαια, οι εντός του κοινοβουλίου, επειδή απεχθάνονται και μισούν τη
δημοκρατία, αδυνατούν να λάβουν το ηχηρό
μήνυμα της νεολαίας. Αδυνατούν διότι λαμβάνουν αποκλειστικά τις οδηγίες των
διάφορων συμφερόντων από τα οποία και ελέγχονται.
Ωστόσο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας
είναι επαναστατικό αλλά και λυτρωτικό.
Είναι επαναστατικό διότι μία γενιά η οποία λόγω της
κατάντιας και του ξεπεσμού της πολιτικής στη χώρα, εκδιώχθηκε από τα κοινά και τώρα
επιστρέφει έχοντας φωνή και δύναμη. Είναι επαναστατικό διότι τα νέα παιδιά, αν
και βρίσκονται στο στόχαστρο των γκεμπελικών ανθελλήνων της δεξιοαριστεράς και
των συν αυτώ παρατρεχάμενων σε πανεπιστήμια και Μ.Μ.Ε., τους έκαναν όλους πέρα και
με ευθυκρισία αντίκρισαν την αλήθεια. Και δεν την αντίκρισαν μόνο αλλά
αποφάσισαν και να την βροντοφωνάξουν μήπως και αφυπνίσουν όσους έχουν υποκλιθεί
στη μετριότητα, τη μετριοπάθεια και την εθνική ήττα.
Αυτό που βιώνει αυτές τις μέρες η χώρα μας είναι και
λυτρωτικό. Είναι λυτρωτικό διότι παρατηρούμε για πρώτη φορά τους μαθητές να
ενεργοποιούνται για ένα μείζον εθνικό θέμα, ίσως το σημαντικότερο σε ολόκληρη
την μεταπολίτευση. Για πρώτη φορά, βλέπουμε κανονικούς μαθητές, όχι τα
μικρομέγαλα έρμαια των καθοδηγητών και του ουγκανισμού που χρόνια τώρα δήθεν «ξεσηκώνονται»
με οπισθοδρομικά αιτήματα και λούμπεν θεματολογία που μας ντροπιάζει όλους. Για
πρώτη φορά κανονικοί μαθητές, υψώνουν τη φωνή τους και υπερκαλύπτουν τους
βαλτούς νεολαίους που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την πολιτική
ψευτο-ορθότητα, και τις οδηγίες του κομματικού αφεντικού. Είναι λυτρωτικό διότι
τα παιδιά αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την καθημαγμένη νεολαία των παρατάξεων
η οποία ομφαλοσκοπεί και ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον μικρόκοσμο της,
καθώς το έδαφος εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια της. Είναι λυτρωτικό διότι οι
μαθητές σπάνε τα δεσμά και μας μαθαίνουν πως είναι να αγαπάς τη χώρα σου. Να
την αγαπάς ακόμα και αν την μισούν και την προδίδουν οι πολιτικοί σου.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε πείσμα των καιρών και
αγνοώντας την προπαγάνδα του εξωνημένου πολιτικού συστήματος. Κοιτώντας την
υποτιθέμενη βουλή των Ελλήνων, βλέπεις τον έναν προδότη δίπλα στον άλλο.
Κοιτώντας τα ελληνόπουλα, βλέπεις ελπίδα.
Απέναντι στην αποσάθρωση της κοινωνίας από τα κόμματα,
οι νέες και οι νέοι μας απαντούν με ελεύθερη και ελληνική ψυχή! Ενάντια στην
πολιτική αποσύνθεση και την εθνική κατρακύλα, οι μαθητές αντιπαραθέτουν το
υψηλό τους φρόνημα! Διεκδικούν το παρόν, προστατεύουν το μέλλον και τιμούν το
παρελθόν τους. Δεν ξεχνούν πως για όλα όσα έχουμε σήμερα, κάποιοι αγωνίστηκαν
για να τα εξασφαλίσουν, και μόνο δεδομένα δεν είναι. Με τη στάση τους τιμούν
τους προγόνους τους. Θυμούνται τα λόγια του Περικλή στον Επιτάφιο: «οι πρόγονοί
μας, χάρη στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της πόλης μας από γενιά
σε γενιά μέχρι των ημερών μας και μας την παρέδωσαν ελεύθερη.»
Σε αυτά τα παιδιά και μόνο
στηρίζεται η χώρα. Ούτε στην οικονομία, ούτε στην πολιτική. Δίχως αυτό το
πνεύμα, δεν υπάρχει Ελλάδα.
Μιλήστε στα παιδιά σας για την προδοσία που
συντελείται. Δυστυχώς, με τον σημερινό ξεπεσμό των πάντων στη χώρα, μόνο εσείς
μπορείτε να τα προστατέψετε από τη χυδαία παραπληροφόρηση και τα ωμά ψέματα των
ξενοκίνητων δημοσιογράφων και των πολιτικών. Μόνο εσείς μπορείτε να τους πείτε
την αλήθεια για την κληρονομιά και την ιστορία τους, και να τα παρακινήσετε να
παραμερίσουν τους αργυρώνητους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Όπως έκαναν τα περήφανα ελληνόπουλα στον Γέρακα, στο
Κιλκίς και στην Κατερίνη.
Πολλοί κάνουν το
μέγα ιστορικό λάθος να συγχέουν την εξέγερση του πολυτεχνείου με την δήθεν
αποκατάσταση κάποιας υποτιθέμενες δημοκρατίας. Αυτό όμως εκτός από ανιστόρητο,
είναι χειριστικό και ύπουλο για τους πολίτες και τα δικαιώματά τους.
Η δημοκρατία λοιπόν,
δεν αποκαταστάθηκε την 17η Νοεμβρίου, όχι επειδή η επέτειος του
πολυτεχνείου κατέληξε να είναι η μοναδική γιορτή βίας και τρομοκρατίας στον
δυτικό κόσμο. Ούτε επειδή η εν λόγω ημέρα έχει συνδεθεί με καταστροφές, ανομία,
εμπρησμούς, λεηλασίες και καθεστώς ζούγκλας στο κέντρο της πιο ιστορικής
πρωτεύουσας της Ευρώπης.
Η δημοκρατία δεν
αποκαταστάθηκε την 17η Νοεμβρίου. Και αυτό δεν συνέβη, όχι διότι οι
πλέον προβεβλημένοι ηγέτες του πολυτεχνείου, καπηλεύτηκαν και εκμεταλλεύτηκαν
την εξέγερση των φοιτητών για να κάνουν καριέρα στις βουλευτικές πίστες και να «ερημώσουν»
πολιτικά, οικονομικά και ηθικά την Ελλάδα. Ούτε επειδή, οι πρωτεργάτες της εξέγερσης
μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί, και πάνω στα άρματα του δικομματισμού, του
κρατισμού και της διαφθοράς, στους μετέπειτα ολετήρες της χώρας.
Όχι, η δημοκρατία
δεν αποκαταστάθηκε την 17η Νοεμβρίου διότι η χώρα μας δεν οδηγήθηκε
ποτέ σε πολίτευμα δημοκρατίας. Δηλαδή δημοκρατικό Σύνταγμα και νόμους. Αυτό που
στην πραγματικότητα συνέβη, ήταν η πολιτειακή μετάβαση από ένα αυταρχικό,
στρατοκρατικό και χουντικό καθεστώς, σε ένα κλειστό, αναξιοκρατικό και
ολιγαρχικό μοντέλο διακυβέρνησης. Με άλλα λόγια, οι δικομματικοί κληρονόμοι των
συνταγματαρχών, δεν υπήρξαν «τέρατα» δημοκρατίας, αλλά η «Σκύλλα» και η
«Χάρυβδη» του ελληνισμού. Το αυτό άλλωστε αποδεικνύει και η πολιτική επιστήμη,
η οποία ορίζει το διάδοχο πολίτευμα της χούντας ως μία συνταγματική ολιγαρχία
και μάλιστα θλιβερού τύπου.
Αναφορικά, στο
αυταπόδεικτο της ολιγαρχικής εποχής που ξημέρωσε την επαύριο των γεγονότων του
πολυτεχνείου συνηγορούν οι μέχρι και σήμερα ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές
πρακτικές, τις οποίας πρώτοι θέσπισαν και εφάρμοσαν οι ολιγαρχικοί επαναστάτες
– πατέρες του έθνους με το Σύνταγμα του 1975. Η απολύτως ελεγχόμενη δικαστική
εξουσία από την κλίκα των πολιτικών, η αφαίμαξη του κρατικού χρήματος από τα
κόμματα, οι ασυλίες, οι κομματικά προεπιλεγμένοι υποψήφιοι και τα χρίσματα
ρίχνουν άπλετο φως στη μεταχουντική και συλλήβδην αντιδημοκρατική μορφή, της
πράγματι απεχθούς μεταπολίτευσης. Απεχθούς βέβαια για όλους πλην των επιφανών πολιτικών
ηρώων του πολυτεχνείου.
Όλα τα ανωτέρω
πραγματοποιήθηκαν με την πλήρη Συνταγματική υποστήριξη και κάλυψη και γι’ αυτό
ακριβώς τα ανεχόμαστε μέχρι σήμερα. Διότι οι πολίτες δεν απέκτησαν ποτέ το
δικαίωμα της Συνταγματικής αναθεώρησης και βρίσκονται διαχρονικά στο έλεος των
εχθρών της δημοκρατίας. Έχοντας το Σύνταγμα για εχθρό, είναι τόσο δύσκολο να
φέρεις τη δημοκρατία μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο, όσο άπιαστο όνειρο αποδείχθηκε
το να πολεμήσεις τα τανκς και έπειτα να ελπίζεις για δημοκρατικές αλλαγές στη
χώρα. Η απογοήτευση των αληθινών εξεγερθέντων του πολυτεχνείου για την εποχή
ξεπεσμού που ακολούθησε, είναι αντίστοιχη με την απογοήτευση και το αδιέξοδο που
νιώθουν οι νέες και οι νέοι σήμερα.
Η Ελλάδα, έχει
ανάγκη για μια πραγματική πολιτική επανάσταση, την οποία δεν θα μπορέσουν να
αξιοποιήσουν και να εξευτελίσουν οι πρωτεργάτες της, και η οποία θα οδηγήσει
επιτέλους σε πραγματική δημοκρατία. Θέτοντας τον πολίτη στο επίκεντρο. Ούτε το
στρατό, ούτε τους καρεκλοκένταυρους βουλευτάδες.
Για να μαθαίνουν
λοιπόν οι παλιοί, την 17η Νοεμβρίου γλιτώσαμε από τον «μονάρχη» και
καταλήξαμε, εξαπατημένοι, με τους «αριστοκράτες». Από τον Λουδοβίκο 16ο
μέχρι και τον Λαφαγιέτ, οι πολίτες δεν
απέκτησαν ποτέ ούτε ελευθερία, ούτε δημοκρατία.
Συνεπώς καμία
δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε.
Αυτός πρέπει να είναι
ο επόμενος στόχος του ελληνισμού.
«Έχω μάθει από πάντα να μισώ τον προδότη, και άλλη καμιά σαν αυτή δε φοβάμαι χειρότερη αρρώστια» – Αισχύλος
Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν η πιο προδοτική Συμφωνία στην ιστορία του Ελληνικού έθνους. Ένα στυγνό εθνικό έγκλημα, ένα πολιτικό πραξικόπημα – μια ωμή προδοσία.
Πιο προδοτική από τη Συνθήκη της Λωζάνης , με την οποία η Ελλάδα αποδέχθηκε μια ανύπαρκτη αμοιβαιότητα μειονοτήτων σε Θράκη και Κωνσταντινούπολη, αφήνοντας στο έλεος του Τουρκικού φασιστικού κράτους τους Έλληνες της Πόλης.
Στα ίσα πιο προδοτική και από τις εθνοκαταστροφικές Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου οι οποίες έθεσαν την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη με δικαίωμα μονομερούς επέμβασης και οδήγησαν τους εγκληματίες της γείτονος στην παράνομη εισβολή και κατοχή του νησιού μας.
Προδότες οι «εθνάρχες» Καραμανλής, Βενιζέλος, προδότης και ο πρωθυπουργός της μειοψηφίας Τσίπρας. Αποδομήστε τους πολιτικά και στη συνείδηση σας.
Όποιος πολιτικός, δημοσιογράφος και ακαδημαϊκός δεν τολμάει να αποκαλέσει την προδοσία με το όνομα της, την ξεπλένει και δεν είναι άξιος ούτε λόγου, ούτε της θέσης του ενώπιων των πολιτών. Επιπλέον, όποιος δεν την κατονομάζει, ενθαρρύνει τον εκάστοτε δημαγωγό και Εφιάλτη να επιχειρηματολογεί εκ των έσω, ανοιχτά και εναντίον της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα, αυτό που συνέβη την αποφράδα ημέρα της Συμφωνίας ήταν α) παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, β) δημιουργία και αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας, και γ) δημιουργία και αναγνώριση Μακεδονικής γλώσσας. Όλα αυτά η πατρίδα μας τα παρέδωσε δίχως να έχει ηττηθεί σε κάποιο πόλεμο. Διορθώνω, όχι η πατρίδα, αλλά οι εθνοπροδότες. Οι εθνοπροδότες λοιπόν δεν έλαβαν ποτέ την εκλογική εντολή για παράδοση και ξεπούλημα της Μακεδονίας. Ποτέ. Δεν ψηφίσαμε κάποια σχετική προγραμματική θέση, ούτε βέβαια τους παραχωρήσαμε μετεκλογικά κάποια λευκή επιταγή να ξεπουλήσουν τα πάντα. Έτσι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους. Ταυτόχρονα, δεν υπήρξε καμία σχετική λαϊκή εντολή ενώ οι Έλληνες πολίτες δεν επιθυμούν ούτε σύνθετες ονομασίες ούτε λοιπά ξεφτιλίκια. Ποτέ δεν συνηγορήσαμε. Για την αποτροπή τέτοιας ασυδοσίας υπάρχουν δημοκρατικά εργαλεία πολιτικού ελέγχου όπως δημοσκοπήσεις, δημοψηφίσματα (οι Σκοπιανοί για παράδειγμα θα κάνουν αλλά δες γιατί όχι δημοψήφισμα), κτλ. Έτσι πρόδωσαν και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
Αν αυτό δεν είναι προδοσία τότε δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρηθεί προδοτικό. Ας μας πουν όλοι αυτοί οι προσκυνημένοι, πού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα αυτός ο χαρακτηρισμός; Αν και χρησιμοποιείται διαχρονικά και άστοχα από γραφικότητες ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος, η λέξη έχει διατηρήσει το νόημα της. Προδότες λοιπόν οι συγκυβερνώντες (ναι, πρωθυπουργοί και υπουργοί μπορούν εύκολα να γίνουν προδότες μιας χώρας – μάλιστα το οφίκιο αποτελεί και προϋπόθεση), προδότες και όσοι βουλευτές από εδώ και πέρα δεν παραιτηθούν μαζικά για να διαλυθεί αυτό το αντιδημοκρατικό έκτρωμα που λέγεται Κυνοβούλιο.
Και επειδή επιλέξαμε να μείνουμε εκτός συστήματος για να λέμε την αλήθεια, δίχως να μας ενδιαφέρει το οποιοδήποτε κόστος, πρέπει να σπάσουμε τα ταμπού και να το πούμε με το πραγματικό του όνομα: Συν τοις άλλοις, αυτό που συνέβη ήταν και εθνική προδοσία. Έβγαλαν στο σφυρί τη Μακεδονία, ακύρωσαν τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας, δημιούργησαν προϋποθέσεις για «Μακεδονικές» μειονότητες και εξόδου των Σκοπιανών στη θάλασσα, με ταυτόχρονη μελλοντική διεκδίκηση εδαφών στη Μακεδονία, μέχρι και τη Θεσσαλονίκη. Και έτσι πρόδωσαν την πατρίδα.
Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που συνέβη στις Πρέσπες και κάποιοι κάθονται ακόμα και αναλύουν τη συμφωνία! Είναι σαν να παραδώσει ένας πρωθυπουργός – προδότης το Καστελόριζο ή τη Ρόδο στους Τούρκους, και οι ειδικοί της καρέκλας να εξετάζουν τις λεπτομέρειες και τη γλώσσα του κειμένου με το οποίο απωλέσαμε εθνική κυριαρχία!
Τελειώσανε οι αναλύσεις, τα φιλικά και τα πολιτισμένα σχόλια με τα σκουντήματα στον ώμο. Τώρα είναι η ώρα της επαγρύπνησης και της δράσης.
Επαγρύπνηση διότι την επομένη της προδοσίας, το σάπιο σύστημα ξεκίνησε ένα νέο ανθελληνικό αφήγημα. Αυτό που αποδέχεται μεν τη σύνθετη ονομασία, αλλά εντάξει είπαμε, όχι και την Μακεδονική γλώσσα και εθνότητα..! Το φαύλο ελληνικό κατεστημένο έριξε πλάτες στο ξεπούλημα και την μαξιμαλιστική παραχώρηση Τσίπρα, αντιπροτείνοντας παραχωρήσεις μόνο (μόνο!) σύνθετων ονομασιών, Σλαβομακεδονίες και λοιπά ανείπωτα. Δηλαδή από την εθνική και δίκαιη θέση μας, της αλήθειας και της ιστορίας, θέλουν να μας φτάσουν να δώσουμε «κάτι» και να λέμε και ευχαριστώ που γλιτώσαμε τα σπίτια μας. Φιλοδοξούν οι γραικύλοι να μας πείσουν ότι από το «Κοτζιά δώστα όλα» είναι καλύτερο και αποδεκτό να δώσουμε το όνομα μας. Όπως όμως ξεκαθάρισε και ο εθνικός μας ποιητής, ο Ελύτης, πολύ πριν εκφραστεί η ασημαντότητα σας, «για εμάς τo όνομά μας είναι η ψυχή μας». Καληνύχτα και βρίσκεστε πλέον απέναντι από τους πολίτες και τη χώρα σας.
Είναι όμως και ώρα για δράση. Φτιάχνουμε ένα μεγάλο κίνημα ζωντανών ακόμα πολιτών. Ενημερώνουμε τους συμπολίτες μας που δέχονται τη λάσπη και την προπαγάνδα κομμάτων και εγχώριων ελίτ. Αυξανόμαστε, και όταν αποκτήσουμε μαζικότητα, κάνουμε μια ειρηνική πολιτική επανάσταση. Από την ομώνυμη πλατεία, ζητάμε νέο Σύνταγμα και πολίτευμα. Δημιουργούμε την 4η Ελληνική δημοκρατία (και πρώτη πραγματική), η οποία καλεί την – για πρώτη φορά ανεξάρτητη – δικαιοσύνη να επιληφθεί τους προδότες. Εάν και εφόσον τους καταδικάσει, τότε η νέα πολιτειακή πραγματικότητα της 4ης Ελληνικής δημοκρατίας δεν ορίζεται από τις αποφάσεις του προηγούμενου κράτους των διεφθαρμένων και καταδικασθέντων σφετεριστών και προδοτών. Μόνο έτσι ξεπλένεται η προδοσία. Μόνο αν την πεις με το όνομα της και την πολεμήσεις ελεύθερα, μαζικά και ανένταχτα. Ούτε με κόμματα, ούτε με σάπιες εκλογές και «δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις». Δεν αρκεί τίποτα λιγότερο μετά την πιο προδοτική Συμφωνία στην ιστορία του Ελληνικού έθνους.
Μιλάμε λοιπόν όλοι για προδοσία και αποδοκιμάζουμε όπου σταθούν και όπου βρεθούν τους προδότες. Δεν νερώνουμε το κρασί μας όταν πρόκειται για την Μακεδονία μας. Κάποιοι μιλούν για επιθετική, αυστηρή και σκληρή γλώσσα. Πρόκειται για απίστευτη ηθική ξεφτίλα. Σε επόμενο επεισόδιο θα γίνουμε παρατηρητές του ξεπουλήματος π.χ. του Παρθενώνα από κάποιον μελλοντικό πρωθυπουργό – προδότη, και θα μας καλούν να σιωπούμε για λόγους πολιτικής ορθότητας, ή να περιοριζόμαστε σε σχόλια τύπου «κακή / άστοχη συμφωνία» για να μην διχάσουμε τον κόσμο. Δηλαδή οι προδότες θα προδίδουν και θα ξεφτιλίζουν τη χώρα και την ιστορία μας και εμείς θα παίζουμε τους καθυστερημένους ευγενείς λόρδους.
Τέλος, κάποιοι μίλησαν για δεξιούς. Μέγα λάθος, μιας και η Αριστερά ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι εστί προδότης και δωσίλογος. Η αριστερά οφείλει να δείξει τον δρόμο και είναι καιρός να αναλάβει το βάρος της ιστορικής ευθύνης.
Όσοι αναπνέετε ακόμα ελεύθερο αέρα, στείλτε μήνυμα στο [email protected]
«Η προδοσία δεν μπορεί ποτέ να ευδοκιμήσει. Γιατί; Διότι αν ευδοκιμούσε, κανείς δεν θα τολμούσε να την αποκαλέσει προδοσία» – John Harington
