Category: Δημοκρατία

Τον 2^ο αιώνα π.Χ. η Ρωμαϊκή Republic αρχίζει και αναδεικνύεται ως η κυρίαρχη δύναμη της Μεσογείου. Το 168 π.Χ. οι Ρωμαίοι κατανικούν και καθυποτάσσουν τους Μακεδόνες. Ύστερα από την νίκη της αυτή η Ρωμαϊκή Γερουσία στράφηκε εναντίον των λοιπών Ελλήνων που αρνήθηκαν να την υποστηρίξουν στο πόλεμο με τη Μακεδονία, και συγκεκριμένα, εναντίον της Ρόδου. Ως αντίποινα, και αποδεικνύοντας περίτρανα πως η οικονομική της μαχητικότητα ήταν εξίσου δεινή με την πολεμική, η Ρώμη δημιουργεί ένα πανίσχυρο λιμάνι στη Δήλο, απαλλαγμένο από φορολογία, το οποίο και δίνει στην Αθήνα να το αξιοποιήσει. Σε διάστημα λίγων μηνών, η Ρόδος παύει να είναι το εμπορικό κέντρο της Μεσογείου και καταστρέφεται οικονομικά. Παράλληλα, οι Αθηναίοι αποκτούν μεγάλο πλούτο με απότομο και άπληστο τρόπο.

Έχοντας την πλήρη υποστήριξη της Ρώμης, το Αθηναϊκό νόμισμα αναδεικνύεται ως κοινό μέσο συναλλαγής για όλο τον Ελληνικό κόσμο. Η ραγδαία ανάπτυξη του εμπορίου ωφελεί κυρίως τη Ρώμη, ως Υπερδύναμη του τότε κόσμου (όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα με τις Η.Π.Α.), και τα λιμάνια των Αθηνών και της Δήλου γεμίζουν με Ιταλικά και Ρωμαϊκά εμπορικά πλοία. Η ανερχόμενη οικονομική ελίτ των Αθηνών, αρχίζει για πρώτη φορά να ονειρεύεται. Αυτή τη φορά όμως τα όνειρα δεν ήταν για πολιτισμό ή Δημοκρατία, αλλά για την μόνη εναπομείνασα επιλογή: το κυνήγι του κέρδους και του αδίστακτου πλουτισμού.

Η άνοδος της ελίτ αυτής προφανώς δεν ξάφνιαζε κανέναν την εποχή που η Δημοκρατία ήταν ανύπαρκτη και η Republic κυριαρχούσε. Ωστόσο, για τη γενέτειρα και τον λίκνο της Δημοκρατίας, η εμφάνιση του πολιτεύματος της Republic αποτελούσε ξεκάθαρη ύβρη και ο πληθυσμός των Αθηνών διψούσε για Ελευθερία και Δημοκρατία. Η απόλυτη προσβολή όμως πραγματοποιήθηκε από την Ρωμαϊκή Γερουσία, η οποία επέτρεψε τη λειτουργία κάποιων ελάχιστων Δημοκρατικών θεσμών στην Αθήνα, για να την καταστήσει ένα τουριστικό θεματικό πάρκο στο οποίο οι νέοι Ρωμαίοι θα μπορούσαν να ταξιδέψουν και να βιώσουν την Ελληνική ιστορία! Οι θεσμοί που είχαν επιβιώσει ήταν οι πλέον Ολιγαρχικοί του Αθηναϊκού Πολιτεύματος, όπως ο Άρειος Πάγος και οι εκλεγμένοι (και όχι κληρωτοί) αντιπρόσωποι. Βασικά δηλαδή στοιχεία πολιτεύματος Republic. Το μονοδιάστατο αυτό εκλογικό σύστημα είχε ως αποτέλεσμα την συγκέντρωση πολιτικής ισχύος στα χέρια λίγων, πλούσιων και επιφανών ανδρών, αλλά και των δηλημόνων, όπως ακριβώς συνέβαινε και στη Ρώμη. Από την άλλη, τα δημοκρατικά ψήγματα τα οποία είχαν επιτραπεί στην Αθήνα, ήταν στην ουσία δημοκρατικοφανή δώρα, άνευ ουσίας και νοήματος, ικανά να βυθίζουν τους πολίτες στον πολιτικό λήθαργο και να τους καθυποτάσσουν στην οικονομική ελίτ της Αθήνας και την πολιτική ηγεσία των Ρωμαίων (οι συσχετισμοί με το σήμερα είναι εκτυφλωτικοί). Το ποτήρι ξεχείλισε όταν η Αθήνα άρχισε να φαντάζει λιγότερο με μουσείο και περισσότερο με ζωολογικό κήπο, όπου οι Δημοκρατικές ιδέες και οι υποδουλωμένοι πολίτες έμοιαζαν με εκθέματα στα Ρωμαϊκά κλουβιά.

Συγκεκριμένα, με απόφαση της Ρώμης τα Αθηναϊκά ιερά είχαν κλείσει, ενώ είχαν επίσης απαγορευτεί οι εορτασμοί και τα μυστήρια (Ελευσίνια, κτλ.). Οι Αθηναίοι υπέστησαν επίσης το κλείσιμο των γυμναστηρίων, των θεάτρων και των δικαστηρίων τους. Η Πνύκα, το κέντρο της βούλησης των Πολιτών μέσω της Εκκλησίας του Δήμου δεν χρησιμοποιείτο, ενώ οι φιλοσοφικές σχολές ήταν φιμωμένες από τη Ρωμαϊκή λογοκρισία. Στην πολιτική κατάσταση, οι Ρωμαίοι είχαν απαγορεύσει την εκλογή Αρχόντων, κάτι που οι Αθηναίοι αποκαλούσαν αναρχία (δίχως Άρχοντες). Είναι φανερό από τις ομοιότητες πως οι σημερινές δοκιμασίες του έθνους μας δεν είναι πρωτοφανείς για τους Έλληνες.

Την εποχή εκείνη, λοιπόν, οι μόνοι που αποφάσισαν να αντιδράσουν ήταν οι φιλόσοφοι. Έχοντας επιτύχει μια Πλατωνική μέθεξη Φιλόσοφου και πολιτικού, οι Περιπατητικοί φιλόσοφοιΑθηνίων και Απελλικών αποφάσισαν να επιφέρουν Αριστοτελικές μεταρρυθμίσεις στην πόλη τους. Ο Αθηνίων, φιλόσοφος και ρήτορας, μιλώντας από το Βήμα της Αγοράς, κάλεσε τους Αθηναίους να αντισταθούν στην αναρχία και τον εκμαυλισμό της πόλης τους. Ενθουσιασμένοι οι Αθηναίοι Πολίτες τον εξέλεξαν αμέσως Στρατηγό. Οι φιλόσοφοι Απελλικών και Αθηνίων, πέραν της ακαδημαϊκής κοινότητας, εκπροσωπούσαν και μία άλλη ανερχόμενη μερίδα των Αθηνών: αυτή των Αθηναίων και μη, Πολιτών, με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες και δικαιώματα που απαιτούσαν Ισότητα. Κινούμενοι άμεσα, οι Περιπατητικοί παρουσίασαν Συνταγματικές μεταρρυθμίσεις στην Αθήνα, οι οποίες έσπασαν το παραδοσιακό μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας από τις οικονομικές ελίτ, επέστρεψαν τη δύναμη στα χέρια των Πολιτών και αναστήλωσαν την Δημοκρατία. Η Αθηναϊκή οικονομική ελίτ που για δεκαετίες επιβουλεύονταν τους πολίτες, διακρίνοντας τον κίνδυνο, έσπευσε να εγκαταλείψει την πόλη και να ζητήσει πολιτικό άσυλο και προστασία στην πατριαρχική Ρώμη. Τον ίδιο δρόμο βέβαια ακολούθησαν και οι Ρωμαίοι επιχειρηματίες που διοικούσαν και καταδυνάστευαν τη Δημοκρατική Πρωτεύουσα.

Η αναγέννηση της Δημοκρατίας συνδυάστηκε με εορτασμούς και συγκίνηση. Ταυτόχρονα όμως συνδυάστηκε και με τη συμμαχία της Αθήνας με τον απόλυτο εχθρό της Ρώμης, τον Βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη. Ο περσικής καταγωγής βασιλέας των Ελλήνων του Πόντου, ονειρευόταν τον εαυτό του ως σύγχρονο Αλέξανδρο και κατακτητή των Ρωμαίων. Έχοντας απελευθερώσει τα παράλια της Μικράς Ασίας από Ρωμαϊκά χέρια, ο Μιθριδάτης ζήτησε από τους Αθηναίους να επαναστατήσουν, ενώ τους υποσχέθηκε πως θα τους επέτρεπε να διατηρήσουν τη Δημοκρατία τους. Οι δύο πλευρές συνειδητοποίησαν ότι χρειαζόταν η μία την άλλη. Οι μεν Αθηναίοι γνώριζαν πως δεν θα μπορούσαν να αναστηλώσουν τη Δημοκρατία τους όσο τελούσαν υπό Ρωμαϊκό ζυγό, ενώ ο δε Μιθριδάτης επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει την Αθηναϊκή επανάσταση ως αντιπερισπασμό απέναντι στα Ρωμαϊκά στρατεύματα. Το 88 π.Χ. η Αθήνα κήρυξε την Ανεξαρτησία της και οι δύο πλευρές επισφράγισαν τη συμμαχία τους έχοντας τα μάτια της Ρώμης καρφωμένα πάνω τους.

Η χαρά των Αθηναίων δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ. Την άνοιξη του 87 π.Χ. ο Lucius Cornelius Sulla (Σύλλας), ο Ερημωτής των Ελλήνων, αποβιβάστηκε στην Ελλάδα. Έχοντας υπερισχύσει στην πολιτική του διαμάχη με τον πρώην αρχηγό του, Μάριο, ο Σύλλας κατέφθασε στην Αθήνα απολαμβάνοντας την πλήρη υποστήριξη της Ρωμαϊκής Γερουσίας. Αν και οι εντολές που είχε ήταν να καταπνίξει την επανάσταση, η βδελυγμία που ένοιωθε για το Ελληνικό πνεύμα και το Ελληνικό ιδεώδες της Δημοκρατίας προδιέγραψε την επικείμενη σφαγή. Ο τυχερός (αυτοαποκαλείτο Felix), ικανότατος και αδίστακτος Ρωμαίος Στρατηγός, είχε κάτω από τις διαταγές του πέντε από τις ισχυρότερες Ρωμαϊκές λεγεώνες όλων των εποχών. Όταν αντίκρισε τα τείχη των Αθηνών, ο Σύλλας διέταξε τους στρατιώτες του να ξεριζώσουν τις αρχαίες ελιές κάτω από τις οποίες δίδαξε ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης και να φτιάξουν πολιορκητικές μηχανές. Ο φρικτός λιμός που έπληξε την πόλη ήταν αυτός που άνοιξε τις πύλες των Αθηνών στις μαινόμενες Ρωμαϊκές λεγεώνες. Ο Σύλλας έδωσε την άδεια στους στρατιώτες του να ληστέψουν και να σκοτώσουν κατά το δοκούν, όμως οι περήφανοι Αθηναίοι δεν σκόπευαν να του κάνουν τη χάρη. Κανείς δεν είχε ξεχάσει την απάνθρωπη και βέβηλη καταστροφή της ένδοξης Κορίνθου από τον Σύλλα, και για το λόγο αυτό, πολλοί Αθηναίοι, αρνούμενοι να δεχτούν μια αντίστοιχη μοίρα, αψήφησαν τη Ρωμαϊκή σπάθα και αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Μετά την πράξη αυτή, το μίσος του Σύλλα δεν είχε όρια. Το λιμάνι του Πειραιά έγινε συντρίμμια, η Ακρόπολη καταληστεύτηκε, και όσοι συμμετείχαν στην Δημοκρατική κυβέρνηση σφαγιάστηκαν, ενώ οι υποστηρικτές τους έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Αποχωρώντας, ο Ρωμαίος στρατηγός, και καθώς το αίμα έρρεε από το κέντρο των Αθηνών προς τα προάστια, διέταξε την επιστροφή της εξουσίας στην Αθηναϊκή οικονομική ελίτ που είχε αυτοεξοριστεί στη Ρώμη. Η Republic είχε νικήσει.

Η εκδίκηση όμως εναντίον των Πολιτών που τόλμησαν ευθαρσώς να πολεμήσουν για τη Δημοκρατία δεν τελείωσε εδώ. Έχοντας εξοντώσει το Μιθριδατικό στρατό, ο Σύλλας επέστρεψε στην Αθήνα το 84 π.Χ. για να ληστέψει με την ησυχία του την πολιτιστική πρωτεύουσα της ανθρωπότητας. Οι στύλοι στο Ναό του Διός ξηλώθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, οι αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων υποδουλώθηκαν και στάλθηκαν στην πρωτεύουσα της Republic για να τσακιστεί το Ολυμπιακό πνεύμα και ιδεώδες, ενώ οι περίφημες Αθηναϊκές βιβλιοθήκες με τον ακαδημαϊκό και πολιτιστικό πλούτο ξεγυμνώθηκαν και έγιναν ερείπια. Πλέον, αν κάποιος από τον γνωστό κόσμο επιθυμούσε να σπουδάσει τις διδαχές του Αριστοτέλη, έπρεπε να πάει στη Ρώμη. Η εκδίκηση του Σύλλα εναντίον της Ελληνικής φιλοσοφίας ήταν γλυκιά.

Κάπως έτσι σύντομα και άδοξα έσβησε η τελευταία στιγμή της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Έχοντας υπομείνει για χρόνια τον Ολιγαρχικό ζυγό των οικονομικών ελίτ (εσωτερικών και αλλότριων), το 88 π.Χ. οι ελευθερόφρονες Αθηναίοι αποτίναξαν τον ζυγό και ύψωσαν τη σημαία της Δημοκρατίας, της Ισότητας, της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας. Αφ’ ενός το κυνήγι του κέρδους και αφ’ ετέρου η επέλαση ξένων στρατών, επέφεραν τη θανάτωση της Δημοκρατίας στη πόλη που πρώτη την εμπνεύστηκε και που με αυτή μεγαλούργησε. Η Ελλάδα, ως ενωμένη χώρα πλέον, θα οδηγηθεί στους επόμενους αιώνες από το ένα μοναρχικό πολίτευμα στο άλλο για να καταλήξει το 1974 σε μία εισαγόμενη Republic (Ολιγαρχία) του χαμηλότερου επιπέδου και ποιότητας. Σε ένα πολιτικό σύστημα και Σύνταγμα που συντηρεί τις άθλιες και ανθελληνικές πολιτικοοικονομικές ελίτ και καταδυναστεύει τις ζωές μας μέχρι και σήμερα.

Ας τονιστεί και ας καταστεί σαφές λοιπόν πως η τελευταία στιγμή της μίας και πραγματικής Δημοκρατίας για τους Έλληνες ήταν στην Αθήνα του 88 π.Χ. Αυτή είναι η ιστορική μας αλήθεια. Από τότε η χώρα μας δεν έχει γευτεί ξανά τους πολιτικούς καρπούς του Ελληνικού αυτού πολιτεύματος. Η σημερινή και σύγχρονη Republic είναι πραγματικά ένα πολιτικό έκτρωμα το οποίο έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας και εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις Ελληνικές αλλά και αλλότριες ελίτ και τα συμφέροντά τους με ένα διαχρονικό τρόπο που μας καθιστά περίοικους στην ίδια μας τη χώρα. Όπως συνέβαινε και επί Ρωμαϊκής κατοχής, οι εναπομείναντες κίβδηλοι δημοκρατικοί θεσμοί του σήμερα είναι δημοκρατικοφανή ψήγματα που ενώ δίνουν την εντύπωση ελευθερίας, ουσιαστικά σφετερίζονται την έννοια της Δημοκρατίας και υποδουλώνουν περισσότερο την Ελλάδα στους κοινοβουλευτικούς μας «αντιπρόσωπους» και τα αφεντικά της «πολιτισμένης Δύσης». Οι αντίστοιχοι πολιτικοί και επιχειρηματίες που δρούσαν ως δωσίλογοι εναντίον μας στους Ρωμαίους, μηδίζουν και σήμερα και εκμεταλλεύονται τη χώρα και τους Πολίτες της. Οι αντίστοιχοι απάτριδες πολιτικοί και επιχειρηματίες θα σπεύσουν να φύγουν μακριά (κάποιοι το έχουν ήδη κάνει) όταν εμείς οι Πολίτες ανακτήσουμε την πολιτική εξουσία της χώρας μας και επαναφέρουμε τη Δημοκρατία ως πολίτευμα μετά από 2.000 χρόνια απουσίας. Το αμάρτημα της παγκόσμιας Δημοκρατικής απουσίας ευτυχώς είναι ιάσιμο και οι πρωταγωνιστές θα είναι για ακόμη μια φορά οι Έλληνες.

Η Δημοκρατία φαίνεται να έχει αποτύχει και είτε απουσιάζει είτε διαστρεβλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Republic φαίνεται να έχει νικήσει και επικρατήσει. Η Δημοκρατική αναγέννηση, λοιπόν, προς όφελος της Ελλάδας αλλά και της ανθρωπότητας, είναι ιερή αποστολή και πεπρωμένο των Ελλήνων Πολιτών. Η Ελλάδα χρειάζεται νέο, Ελληνικό και επιτέλους Δημοκρατικό πολίτευμα και Σύνταγμα.

Για την ηθική νίκη και επικράτηση της Δημοκρατίας.

Ο Μαντίμπα ήταν σίγουρα ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός της εποχής μας.

Στις μέρες μας, η πολιτική έχει χάσει πραγματικά κάθε νόημα και σκοπό αλλά ευτυχώς η ζωή και το έργο κάποιων μεγάλων πολιτικών, όπως ήταν ο Μαντίμπα, μπορεί να μας θυμίσει το ιδεώδες μιας πολιτικής υπέρ του πολίτη και υπέρ της ανθρωπότητας. Από τη μία η ζωή του Μαντίμπα, του πολιτικού με την απέραντη καλοσύνη και το φωτεινό χαμόγελο και από την άλλη η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα αναδεικνύουν ποιες είναι οι αξιώσεις που πρέπει να έχουμε ως πολίτες από τους εκάστοτε πολιτικούς  της εποχής μας:

Ο Μαντίμπα ήταν πετυχημένος δικηγόρος και πρωτοπόρος στο αντικείμενό του καθώς είχε το μοναδικό νομικό γραφείο στη Ν. Αφρική που ήταν στελεχωμένο από «παιδιά της Αφρικής» και όχι από λευκούς αποικιοκράτες. Ακολουθώντας ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι, οι πολιτικοί του σήμερα είναι συνήθως αβροδίαιτοι επαγγελματίες-πολιτευτές, «αντιπρόσωποι» των πολιτών, δίχως καμία εργασιακή εμπειρία ή καταξίωση.

Το 1952 ο Μαντίμπα κινήθηκε στα βήματα του Μόχαντας “Μαχάτμα” Γκάντι και ξεκίνησε μια Ειρηνική Εκστρατεία κατά του απεχθούς Απαρτχάιντ που μάστιζε τη χώρα του.  Παρόλα αυτά, ο Μαντίμπα ήταν ένας απλός άνθρωπος και πολλές φορές υπέκυπτε σε σφάλματα πηγαίνοντας ενάντια και στην ίδια του τη φύση, πάντα όμως με γνώμονα το καλό της πατρίδος του. Το 1960 εκτελείται η «Σφαγή στο Sharpeville» όπου οι κατοχικές αστυνομικές δυνάμεις δολοφονούν 69 ειρηνικούς αφρικανούς διαδηλωτές. Εξοργισμένος ο Μαντίμπα αποδέχεται τη χρήση βίας για την απελευθέρωση της χώρας του. Μέσα από το λάθος τους αυτό ο Μαντίμπα θα εξαγνιστεί και θα αναδειχθεί ισχυρότερος από ποτέ. Ταυτόχρονα, κάθε σφάλμα, κάθε κακοδιαχείριση, κάθε απάτη και κάθε πράξη διαφθοράς από τους πολιτικούς του σήμερα φαίνεται πως γίνεται για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών και πολλές φορές ενάντια στο κοινό και συλλογικό συμφέρον.

Ο Μαντίμπα ήταν δεινός ρήτορας. Όταν συνελήφθη το 1962, αρνήθηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στη δίκη και αντ’ αυτού εξέδωσε έναν τρίωρο πολιτικό λόγο υπέρ της Ελευθερίας της Αφρικανικής ηπείρου. Η ποινή εναντίον του ήταν ισόβια κάθειρξη. Η ίδια ρητορική τέχνη που δημιουργήθηκε κατά την αρχαιότητα και τελειοποιήθηκε από Έλληνες, έχει καταλήξει σήμερα να υποβαθμίζεται σε χέρια συκοφαντών και δημαγωγών.

Τα επόμενα δεκαοχτώ χρόνια ο Μαντίμπα θα τα περάσει σε ένα κελί διαστάσεων 2,4 επί 2,1 μέτρων. Το πάντα δημιουργικό πνεύμα του βρήκε διέξοδο στην κηπουρική τέχνη και στην επαφή και τη φροντίδα της φύσης. Μία από τις πολλές μικρές του μάχες στη φυλακή ήταν η διαρκής απαίτηση χώρου για τον κήπο του, υπερασπιζόμενος κατά αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα των πολιτικών κρατουμένων για αξιοπρέπεια. Στον ελεύθερο του χρόνου, πάντα ανοιχτόμυαλος και διορατικός, δίδασκε στους συγκρατούμενους του, μελετούσε το Ισλάμ ενώ προσευχόταν σαν Χριστιανός και μάθαινε την «Αφρικάανς» (τη γλώσσα των αποικιοκρατών) για να μπορεί να επικοινωνεί με τους λευκούς δεσμοφύλακες και να τους εντάξει στο σκοπό του. Ο Μαντίμπα θα παραμείνει φυλακισμένος για τρεις συνολικά δεκαετίες για να απελευθερωθεί το 1990 και να λάμψει με το χαμόγελό του όλη η ανθρωπότητα. Στον αντίποδα, οι πολιτικοί του σήμερα φαίνονται αδύναμοι να κατανοήσουν αντίθετες απόψεις και προοπτικές και περιχαρακώνονται σε κενά πολιτικο-ιδεολογικά στεγανά, διχάζοντας κατά αυτό τον τρόπο τους εαυτούς τους αλλά και τους υπόλοιπους πολίτες.

Ο Μαντίμπα ήταν εμπνευσμένος. Όταν αποφυλακίστηκε, μετά από δεκαετίες εξαθλίωσης και βασανιστηρίων, ο Μαντίμπα είχε μέσα του μόνο κατανόηση και αγάπη. Έχοντας συγχωρέσει ήδη τους βασανιστές και δεσμοφύλακές του, το μοναδικό του μέλημα ήταν η ομόνοια του έθνους του. Κατά αυτόν τον τρόπο ο Μαντίμπα είχε συλλάβει ένα χειροπιαστό εθνικό όραμα για τη χώρα του – τη συμφιλίωση. Αντιθέτως και κοιτώντας στο σήμερα, η μείωση του χρέους, η πάταξη της  φοροδιαφυγής ή η επίλυση του μεταναστευτικού δεν αποτελούν οράματα παρά μόνο «ενδιάμεσες» πολιτικές, οι διευθετήσεις των οποίων θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι θετικό, μεγάλο, ενωτικό και δημιουργικό – ένα σύγχρονο όραμα που απουσιάζει για δεκαετίες από την Ελλάδα.

Ο Μαντίμπα ήταν υπεράνω ιδεολογιών. Με το τέλος του Απαρτχάιντ και τις επικείμενες εκλογές  ο Μαντίμπα έθεσε τον εαυτό του υπεράνω πολιτικών ιδεολογιών ενώ είχε ως μοναδικό μέλημα την πατρίδα του. Ο Μαντίμπα ήταν επίσης υπεράνω κομμάτων. Υπερκομματικός όπως ο Περικλής και ο George Washington, ο Μαντίμπα αποφάσισε με ευθυκρισία ως ο πρώτος Αφρικανός Πρόεδρος της χώρας του, να δημιουργήσει μια κυβέρνησης εθνικής ομόνοιας έτσι ώστε να εκπροσωπείται απόλυτα και η λευκή μειοψηφία. Κάνοντας το ένα βήμα παραπάνω, διόρισε τον F. W. de Klerk, τελευταίο πρόεδρο του Απαρτχάιντ, ως πρώτο Αναπληρωτή Πρόεδρο στην κυβέρνησή του. Οι σημερινές κυβερνήσεις συνεργασίας δημιουργούνται αποκλειστικά λόγω πολιτικού αποτελέσματος και έλλειψης αυτοδυναμίας – είναι δηλαδή υποχρεωτικοί συνασπισμοί αντιπάλων και όχι ειλικρινής αλληλοϋποστήριξη πολιτικών για το γενικότερο καλό και συμφέρον. Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο δεδομένης της σκληρής και απόλυτης κομματικοποίησης της πολιτικής ζωής στην εποχή μας και του μονοπωλίου της εξουσίας από τα κόμματα.

Ο Μαντίμπα ήταν ενωτικός. Υπέρμαχος της φιλοσοφικής έννοιας «ουμπούντου» (πίστη σε έναν οικουμενικό δεσμό που ενώνει όλη την ανθρωπότητα), ο Μαντίμπα κάλεσε ως Πρόεδρος το έθνος να συγχωρέσει τον εαυτό του και να ζήσει με ειρήνη και ομόνοια. Με το τέλος του Απαρτχάιντ και βλέποντας διάφορες παραστρατιωτικές οργανώσεις λευκών και Αφρικανών έτοιμες να κατασπαράξουν τη χώρα με τη βία και το μίσος, ο Μαντίμπα αποφάσισε να καλέσει τον δεσμοφύλακα του στην πρώτη σειρά των επισήμων κατά την τελετή της προεδρικής του ορκωμοσίας και να δηλώσει με αυτό τον τρόπο σε ολόκληρη τη χώρα: «Αν εγώ μπορώ να συγχωρέσω αυτόν που με φυλάκισε και με κακομεταχειρίστηκε, τότε σίγουρα μπορείτε και εσείς να συγχωρέσετε τους γείτονές σας». Οι πολίτες τον άκουσαν και οι προβοκάτορες έχασαν την επιχειρηματολογία των λόγων και των όπλων τους.  Οι ίδιοι προβοκάτορες σήμερα βρίσκουν χώρο για να εκφράσουν τη ρητορική του μίσους πατώντας πάνω στα διασπαστικά και εθνοκτόνα σχόλια των πολιτικών μας, οι οποίοι βασίζονται στην κοινωνική διχόνοια για να τραβήξουν τους πολίτες μακριά από τα δικά τους λάθη και ανεπάρκειες.

Ως δεινός πολιτικός, ο Μαντίμπα επέφερε την πολυπόθητη εθνική ειρήνη και ομόνοια μέσω υψηλής (υπουργοποίηση λευκών πολιτικών) αλλά και χαμηλής πολιτικής (υποστήριξη του Ράγκμπυ ως εθνικού αθλήματος). Σήμερα, κάθε έκφανση της πολιτικής πρακτικής φαίνεται πως έχει αποτύχει, ενώ η αποτυχία αυτή είναι και ο λόγος απαξίωσης της πολιτικής και της απομάκρυνσης των πολιτών από τα δημόσια θέματα.

Ο Μαντίμπα εκπροσωπούσε και εξέφραζε τους συμπολίτες του και στη διεθνή πολιτική σκηνή, όπου ως Γενικός Γραμματέας της «Κίνησης των Αδεσμεύτων Χωρών» κατηγόρησε το Ισραήλ για τις σοβινιστικές πολιτικές του κατά των Παλαιστινίων και μετέπειτα χαρακτήρισε ως «τραγωδία» την επέμβαση των Η.Π.Α. στο Ιράκ. Στον αντίποδα δεσπόζουν οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι ταγμένοι υπέρ της μίας ή της άλλη ξένης δύναμης, προχωρούν σε δηλώσεις και πράξεις που δεν εκφράζουν τους Έλληνες πολίτες.

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του Μαντίμπα ήταν η πολιτική ηθική και το πολιτικό μεγαλείο τα οποία τον οδήγησαν ως έναν σύγχρονο Cincinattus, στο να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα για την προεδρία και να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή μετά από μία μόνο θητεία, ενώ η επανεκλογή του σε περίπτωση που το επιθυμούσε θεωρείτο δεδομένη. Η εκλογή και τα πολιτικά αξιώματα φαίνονται όμως πως είναι το κυριότερο μέλημα των πολιτικών της χώρας μας οι οποίοι δεν διστάζουν να θεσιθηρούν και να θυσιάζουν πολιτικές απόψεις, συμμαχίες και ιδεολογίες για την πολυπόθητη εκλογική νίκη.

Το πλέον όμως σημαντικό ήταν πως ο Μαντίμπα συνέχισε να προσφέρει εθελοντικά, αδιάκοπα και ανιδιοτελώς στη χώρα και στους συμπολίτες του. Αμέσως μετά την αποχώρησή του από τα κοινά δημιούργησε ένα κοινωφελές Ίδρυμα, με σκοπό να καταπολεμήσει τη μάστιγα του HIV/AIDS, να προωθήσει την αγροτική ανάπτυξη και τη δημιουργία σχολείων. Αν και όλα τα ανωτέρω στοιχεία και χαρακτηριστικά είναι μοναδικά και ενώνοντάς τα μπορεί να αναδημιουργήσει κανείς το παζλ του μεγαλείου του Μαντίμπα, αξίζει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στο τελευταίο στοιχείο αυτού του εμπνευσμένου πολιτικού, την διαρκή προσφορά του μετά την αποχώρηση από την πολιτική ζωή. Όταν δηλαδή κάθε του πράξη δεν είχε πολιτικό σκοπό ή σκοπιμότητα αλλά εξέφραζε τον ειλικρινή του πόθο για προσφορά. Έναν πόθο που σίγουρα δεν μοιράζονται οι πολιτικοί του σήμερα οι οποίοι αντί να χρησιμοποιούν το πολιτικό τους κεφάλαιο για να προσφέρουν στους πολίτες, αντιθέτως εκμεταλλεύονται τη φήμη τους για ιδιοτελείς σκοπούς: προσωπική και επαγγελματική επιτυχία για το άμεσο κοινωνικό τους περιβάλλον και φυσικά για τους ίδιους. Την ίδια επαγγελματική επιτυχία που όπως προαναφέρθηκε δεν κατέκτησαν ποτέ πριν ασχοληθούν με την πολιτική..

Η περαιτέρω σύγκριση με τον Μαντίμπα βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη.

Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχουν πολιτικοί του αναστήματος του Μαντίμπα πουθενά σήμερα στον κόσμο. Κανείς πολιτικός της εποχής μας δεν μοιράζεται τα ευγενή χαρακτηριστικά του. Δίχως αυτά βέβαια, η πολιτική δεν μπορεί να θεωρηθεί πως δρα υπέρ των πολιτών και εύλογα λοιπόν συμπεραίνεται πως η κατωτέρου τύπου πολιτική δεν υπηρετεί ποτέ τους πολίτες. Σε μια εποχή λοιπόν που οι πολίτες δεν εκπροσωπούνται από μεγάλους και εμπνευσμένους πολιτικούς οι διέξοδοι για την κοινωνία είναι δύο. Η προφανής διέξοδος είναι η αναμονή για έναν υπερ-πολιτικό, ένα πολιτικό-σωτήρα. Η διέξοδος που μας προσφέρει όμως η ιστορία του Μαντίμπα είναι διαφορετική – προϋποθέτει την άμεση συμμετοχή των πολιτών, με τη μορφή κινήματος, ή όπως θα το ονομάζαμε στην Ελλάδα, προϋποθέτει Δημοκρατία. Η ιστορία του Μαντίμπα δεν είναι η ιστορία ενός ήρωα που οι πολιτικοί του σήμερα θα ήθελαν να πιστεύουμε. Είναι η ιστορία όλων αυτών των ανθρώπων της Ν. Αφρικής που υπερέβησαν τους εαυτούς τους όπως οι Walter Sisulu, Ahmed Kathrada, Steven Biko και Oliver Tambo. Κυρίως όμως είναι η ιστορία των απλών πολιτών που διψούσαν για Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Των χιλιάδων πολιτών που διαμαρτυρήθηκαν, αγωνίσθηκαν, υπέφεραν και τελικά νίκησαν το Απαρτχάιντ και το μίσος στη Νότια Αφρική. Ήταν η συλλογική προσπάθεια και συμμετοχή αυτών των ανθρώπων που έγραψε μία από τις πιο επικές και ηρωικές ιστορίες του 20^ου αιώνα.

Η ιστορία του Μαντίμπα λοιπόν απλώνει το φως στη για καιρό ξεχασμένη ιστορία της συμμετοχής, και της Δημοκρατίας. Την ιστορία της στιγμής που οι πολίτες αποκτούν την εξουσία στα χέρια τους και αναδημιουργούν την πολιτική πραγματικότητα και τη ζωή τους.

Δεν νομίζω πως είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος που θα το πει, αλλά θεωρώ πως πρέπει να ευγνωμονούμε την αρχαία και περήφανη Αφρικανική ήπειρο που χάρισε τον Μαντίμπα στην ανθρωπότητα. Ο Τάτα (πατέρας) του Νοτιοαφρικανικού έθνους, θα μας υπενθυμίζει για πάντα και για όσο υπάρχει Ιστορία, τι σημαίνει ευγενής πολιτική προσφορά και θα προκαλεί τους πολιτικούς της κάθε εποχής να υπερβούν τους εαυτούς τους και να ακολουθήσουν τα βήματα και τα επιτεύγματα μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως του Νέλσον “Μαντίμπα” Μαντέλα.

Η περήφανη Περσία ξεκίνησε την ένδοξη ιστορία της τον 9ο αιώνα π.Χ. Επιβιώνοντας στρατών και κατακτητών κατέληξε σε ένα ιδιόμορφο πολίτευμα το οποίο αν και (καταχρηστικά) χρησιμοποιεί τον όρο Δημοκρατία, δεν έχει καμία σχέση με το αρχαίο Ελληνικό πολίτευμα. Η θεοκρατική πολιτεία του Ιράν, βρέθηκε στη σύγχρονη εποχή αντιμέτωπη με σειρά δυτικό-ελεγχόμενων οικονομικών αλλά και στρατιωτικών απειλών, τις οποίες και υπερέβη.

Οι εξελίξεις όμως στην περιοχή δημιουργούν ισχυρές προκλήσεις για την Ισλαμική Δημοκρατία σε βαθμό που να κρίνεται πλέον η επιβίωση του ίδιου του καθεστώτος. Οι εξαντλητικές οικονομικές κυρώσεις της Δύσης έχουν καταπνίξει την οικονομία. Το Ιρανικό ριάλ το 2012 έπεσε 10% λόγω του εμπάργκο του Ιρανικού πετρελαίου. Οι ίδιες κυρώσεις οδήγησαν τον πληθωρισμό στο 40% και τους νέους ανέργους στο 33%. Ας μην ξεχνάμε πως την περίοδο 2009-2011 και πριν ενταθούν οι οικονομικές κυρώσεις, το Ιράν ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου του ΟΠΕΚ.  Ταυτόχρονα, το Ιράν παρακολουθεί αγωνιωδώς την αποδυνάμωση του ισχυρότερου συμμάχου, του Μπασάρ αλ Ασάντ, ενώ περικυκλώνεται από εχθρούς και αντιπάλους. Επιπλέον, ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας περιορίζει σημαντικά τις δυνατότητες ανεφοδιασμού της Λιβανέζικης Χεζμπολά, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται ακόμα περισσότερο η επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Με την Ισραηλινή ηγεσία ισχυρή όσο ποτέ, την Παλαιστινιακή Χαμάς πρόθυμη να διαπραγματευτεί με τη Δύση και τους τακφίρις να στοχοποιούν τους Σιίτες, διακρίνεται ξεκάθαρα ένα ευρύτερο σχέδιο καταστροφής του Ιρανικού καθεστώτος. Η Ισλαμική Δημοκρατία φαίνεται να βάλλεται πανταχόθεν και να πολεμάει για την ίδια την ύπαρξή της.

Σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα ο μόνος που θα μπορούσε να διασώσει την κατάσταση είναι ο «θεϊκός υπέρμαχος» του Ιράν, ο Ανώτατος Ηγέτης και απόλυτος κυρίαρχος της χώρας, ο Αγιατολά Αλί Χαμενέι.

Ο προνοητικός Χαμενέι αναζητούσε από το 2009 μια πολιτική διέξοδο. Συγκεκριμένα, έψαχνε ένα νέο και έμπιστo πολιτικό πρόσωπο για να αντικαταστήσει τον προβληματικό και φθαρμένο Αχμεντινεντζάντ και να ξανανοίξει τον δίαυλο επικοινωνίας με τις Η.Π.Α.. Ο ίδιος βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχθεί κάτι τέτοιο δημόσια. Επίσης, η ιδιαίτερη φύση του Ιρανικού πολιτεύματος απαγορεύει στον Χαμενέι να κινηθεί μέσω της παραδοσιακής πολιτικής οδού και να προσεγγίσει τις Η.Π.Α. πίσω από τις κάμερες. Η Ισλαμική Δημοκρατία αυτοπροσδιορίζεται ως μια Αξιοκρατία Ηθικής και Πνεύματος και συνεπώς ο Ηγέτης της δεν θα μπορούσε ποτέ να κινηθεί ανήθικα ή να φανεί αδύναμος στους αντιπάλους του. Στο σημείο αυτό εμφανίζεται ο Χασάν Ρουχανί.

Από το 1965 και για μισό αιώνα, ο Σιίτης κληρικός υπηρετεί τη Θεοκρατία της Περσίας. Στις  3/8/13 ο Ρουχανί ορκίζεται πρόεδρος του Ιράν αντικαθιστώντας τον απερχόμενο Αχμεντινεντζάντ.  Ιδεολογικά ο νέος Πρόεδρος ανήκει στους φερόμενους μεταρρυθμιστές μεταξύ των οποίων είναι και οι τέως πρόεδροι Ραφσανζανί και Χαταμί. Αντίθετα όμως με τους προκατόχους του, οι σχέσεις του με τον Ανώτατο Ηγέτη αλλά και με την ιεροσύνη, τον καθιστούν επί της ουσίας έναν συντηρητικό υποστηρικτή του καθεστώτος.

Δύο ήταν οι λόγοι που οδήγησαν τον Χαμενέι στην επιλογή Ρουχανί. Ο πρώτος είναι η δημοτικότητά του Ρουχανί και η πίστη του στο καθεστώς. Ο ίδιος, δημοφιλής λόγω της συμμετοχής του στον πόλεμο με το Ιράκ, υπηρέτησε πιστά την Ισλαμική Δημοκρατία ως αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου, ως Γ.Γ. του Ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, ως διαπραγματευτής για πυρηνικά θέματα, κ.α. Επιπλέν, οι προεκλογικές του υποσχέσεις για κοινωνικές ελευθερίες – κατόπιν υποδείξεως του Χαμενέι – ενίσχυσαν την πολιτική του εικόνα.

Ο δεύτερος λόγος επιλογής Ρουχανί είναι η σχέση του με τη Δύση. Ο δυτικο-σπουδαγμένος Ρουχανί, ως διαπραγματευτής της χώρας του διέκοψε τον εμπλουτισμό ουρανίου για μια διετία, ενώ το 1985 συμμετείχε στην υπόθεση «Ιράν-Κόντρας». Ταυτόχρονα, οι δυτικής παιδείας και νοοτροπίας πολιτικοί του ακόλουθοι, όπως ο Ακμπάρ Τορκάν, άσκησαν κριτική στους απερχόμενους υπουργούς κατηγορώντας τους για διαστρέβλωση στοιχείων, κρατώντας έτσι σαφείς αποστάσεις από την ιταμή προσωπικότητα του Αχμεντινεντζάντ.

Ο Ανώτατος Ηγέτης λοιπόν, αποφάσισε στρατηγικά και στοχευμένα την εκλογή του έμπιστου και φιλοδυτικού Ρουχανί κλείνοντας το μάτι στις Η.Π.Α. για μια νέα τάξη πραγμάτων μεταξύ των δυο χωρών. Αναγνωρίζοντας την ευκαιρία, ο Λευκός Οίκος μία μέρα μετά τις εκλογές, υποστήριξε σιωπηρά την προσπάθεια του Χαμενέι μειώνοντας τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον του Ιράν.

Αναλύοντας την κατάσταση, η αλλαγή της Ιρανικής πολιτικής δεν βασίζεται στις πολιτικές ιδέες του νέου προέδρου, αλλά στην αδήριτη ανάγκη του Χαμενέι για πολιτική διέξοδο και στην ευκαιρία που παρέχει το τέλος εποχής με την αποχώρηση Αχμεντινεντζάντ. Ο πρόεδρος του Ιράν, παραμένει απόλυτα ελεγχόμενος από τον Χαμενέι, και η πολιτική εξουσία συνεχίζει να εκφράζει τη θέληση του Ηγέτη και όχι των πολιτών. Ταυτόχρονα, οι Η.Π.Α. φαίνονται σε ένα βαθμό πρόθυμες να συζητήσουν. Τα οφέλη της κυβέρνησης Ομπάμα μπορεί να είναι και μονομερή. Ταυτόχρονα, μια εξομάλυνση των σχέσεων με το Ιράν θα μπορούσε να επιφέρει πολιτική πίεση στους λοιπούς συμμάχους των Η.Π.Α. (Ισραήλ, Τουρκία) και να δώσει πολιτική ισχύ και προβολή στους πραγματικούς μεταρρυθμιστές και φιλοδυτικούς της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι η βελτίωση των σχέσεων με τις Η.Π.Α. που θα επιχειρήσει ο Ρουχανί κατ’ εντολή του Χαμενέι, είναι δυνατόν να επιφέρει ριζικές αλλαγές στην περιοχή γενικότερα, και ειδικότερα στη Συρία, το Ισραήλ, τη Σ. Αραβία και το Λίβανο.

 

Το παρόν δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 14/08/2013

Η Αίγυπτος από το 1967 και για 44 χρόνια βρισκόταν σε μία διαρκή δικτατορική «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» σύμφωνα με την οποία η πολιτεία νομιμοποιούνταν να δρα παράνομα και να εκμεταλλεύεται τους  πολίτες της. Η 17μηνη στρατιωτική κατοχή που ακολούθησε μετά την πτώση του καθεστώτος Mubarak, όπως και η άδικη και άνομη διακυβέρνηση του Morsi που διήρκησε μόλις ένα χρόνο πριν εκπνεύσει, δεν δημιούργησαν το απαραίτητο δημοκρατικό πνεύμα αλλαγής στην κοινωνία των πολιτών της Αιγύπτου.

Οι λόγοι που οδήγησαν στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις είναι πολλοί (ενδογενείς αλλά και εξωγενείς, μιας και αλλότριες δυνάμεις φαίνεται πως επηρεάζουν άμεσα τα εσωτερικά της Αιγύπτου), όμως ο σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να εξετάσει τους λόγους που οι πολίτες της Αιγύπτου σε ένα βαθμό προκάλεσαν και εν τέλει αποδέχθηκαν την πραξικοπηματική επέμβαση των Αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων για την πτώση του πρώτου εκλεγμένου Πρόεδρου της χώρας.

Η  εισαγόμενη «δημοκρατία» που υιοθέτησε η χώρα το 2011 κάθε άλλο παρά Δημοκρατία ήταν. Το πρώτο σύνταγμα της Αιγυπτιακής Άνοιξης ήταν θνησιγενές καθώς είχε τις βάσεις του στα δυτικά πρότυπα ολιγαρχίας και στην παντελή απουσία δημοκρατικών αξιών και διαδικασιών συμμετοχής και έκφρασης των πολιτών. Το επόμενο σύνταγμα που ουσιαστικά επεβλήθη από τον  Πρόεδρο Morsi θύμιζε περισσότερο μια Ισλαμική ρεπούμπλικα παρά μια προοδευτική Δημοκρατία.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πολίτες της Αιγύπτου ένοιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν την απογοήτευσή τους για την πολιτική κατάσταση στη χώρα και συγκεκριμένα τη δυσαρέσκειά τους για τις πολιτικές του πρόεδρου Morsi. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με την αγανάκτηση αλλά και οργή που ένοιωθαν οι πολίτες για το καθεστώς Mubarak. Όπως το 2011, έτσι και το 2013, οι πολίτες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ταχρίρ με πανό, συνθήματα και την ελπίδα για αλλαγή. Η δοκιμασμένη συνταγή της διαδήλωσης και της διαμαρτυρίας του 2011, απέδειξε πως μπορούσε να εγγυηθεί την αλλαγή – όπως εγγυήθηκε και την για μια ακόμα φορά παρέμβαση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Αυτό λοιπόν που φαίνεται να διαφεύγει των διαφόρων αναλύσεων αλλά και εκτιμήσεων για τις πολιτικές εξελίξεις στην Αίγυπτο, είναι οι πολιτειακές και συνταγματικές συνθήκες που συντέλεσαν στην ανατροπή του Morsi από το στρατό. Είναι γνωστό πως η Δημοκρατία δεν αναπτύχθηκε οργανικά στην Αίγυπτο  βάσει ενός διαχρονικού πολιτικού διαλόγου μεταξύ των πολιτών, διαφόρων κοινωνικών οργανώσεων και φορέων της πολιτείας. Ούτε βέβαια δημιουργήθηκε ελεύθερα, δίχως την επιρροή κάποιων ξένων δυνάμεων. Κάτι τέτοιο άλλωστε έχει συμβεί σε σπάνιες περιπτώσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας και δυστυχώς όχι στην Ελλάδα.  Αντιθέτως, το Αιγυπτιακό Σύνταγμα του 2011 συντάχθηκε από το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και στην ουσία αποτελούσε μία εισαγόμενη και μόνο κατ’ όνομα Δημοκρατία από τη «Δύση». Ένα νέο πολίτευμα δηλαδή το οποίο υιοθετήθηκε και εφαρμόσθηκε χωρίς πρώτα να έχουν ενημερωθεί κατάλληλα οι πολίτες για κάτι το οποίο δεν επέλεξαν ποτέ οι ίδιοι. Το ίδιο βέβαια μπορεί να ειπωθεί και για το Σύνταγμα του 2012 που συνέταξε ο Morsi, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με την αληθινή έννοια της Δημοκρατίας. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο η κάλπικη Δυτική Δημοκρατία και η Ισλαμική ρεπούμπλικα δεν περιείχαν βασικές δημοκρατικές ιδέες και θεσμούς όπως αυτόν της μομφής και της ανάκλησης εκλεγμένου αξιωματούχου.

Η μομφή, είναι μία πρωτοποριακή δημοκρατική ιδέα που συναντάται δυστυχώς σε περιορισμένο αριθμό χωρών (π.χ. Καντόνια Ελβετίας) και εκεί περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο. Σύμφωνα με τη δημοκρατική αυτή πρακτική, οι πολίτες δεν είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται για ολόκληρη τη διάρκεια της προβλεπόμενης θητείας κάποιον πολιτικό ο οποίος αποδεικνύεται ανάξιος ή κατώτερος των περιστάσεων. Εκκινώντας λοιπόν τη διαδικασία της μομφής, οι ίδιοι πολίτες μπορούν να ανακαλέσουν άμεσα οποιονδήποτε εκλεγμένο αξιωματούχο και να τον οδηγήσουν στην πολιτική λήθη.

Οι πολίτες της Αιγύπτου, λοιπόν, έχοντας στα χέρια τους ένα αντιδημοκρατικό πολίτευμα, και δίχως άλλες επιλογές αντίδρασης, έκφρασης και πολιτικής δράσης, συμβιβάστηκαν και αποδέχθηκαν (ή μάλλον επικαλέστηκαν) την βοήθεια των αρμάτων. Δεν είναι βέβαια δυνατόν σε μία πραγματική Δημοκρατία, οι πολίτες να παρακαλούν και να αφήνονται στο έλεος και τη σωτηρία των δυνάμεων ασφαλείας για διέξοδο από την εκάστοτε πολιτική κρίση.

Είναι βέβαια γνωστό πως τέτοιου είδους δημοκρατικά εργαλεία συμμετοχής και ενεργού πολιτικής δεν υπάρχουν στις περισσότερες κάλπικες Δημοκρατίες της «Δύσης», συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η διαφορά των χωρών αυτών, και της Ελλάδας, με τις χώρες που για χρόνια βρισκόντουσαν σε τυραννικό ζυγό από στρατιωτικά καθεστώτα, είναι πως ενώ το πολιτικό αδιέξοδο της πλασματικής Δημοκρατίας στην Αίγυπτο οδηγεί σε στρατιωτική επέμβαση με την ανοχή των πολιτών, στην Ελλάδα οδηγεί σε κοινωνικό αδιέξοδο, απελπισία, απάθεια, απογοήτευση και αποξένωση των πολιτών από την πολιτική ζωή της χώρας τους.

Επομένως το μάθημα από την αποτυχημένη προσπάθεια της Αιγύπτου για Δημοκρατία είναι η συνειδητοποίηση πως τα μοντέλα και τα πρότυπα της «Δύσης» δημιουργούν τοπικές ολιγαρχίες και όχι πραγματικές Δημοκρατίες. Συνεπώς η έννοια της Δημοκρατίας πρέπει να επανιδρυθεί και ίσως να αναστηλωθεί. Η δυνατότητα των πολιτών να συμμετέχουν ελεύθερα στις πολιτικές διαδικασίες και να έχουν κάθε ευκαιρία έκφρασης και άμεσης επιρροής πρέπει να θεωρηθεί Δημοκρατικός μονόδρομος που οδηγεί σε κοινωνικές διεξόδους.

Ευχόμαστε στην Αίγυπτο αλλά και στην Ελλάδα οι πολίτες να βρουν σύντομα τον αληθινό δρόμο για τη Δημοκρατία.

Από τη Δημοκρατία στην ψευδο-δημοκρατία

Ενώ η Αθήνα βρισκόταν στον Χρυσό της Αιώνα, την ίδια στιγμή, κάπου κοντά αλλά ταυτόχρονα πολύ μακριά, μια άλλη πόλη δημιουργούσε κάτι νέο. Κάτι πανίσχυρο που θα κλόνιζε τη Μεσόγειο και θα κυριαρχούσε στον γνωστό τότε κόσμο.

Το 509 π.Χ. καταλύεται η μοναρχία στο Ρωμαϊκό Βασίλειο και τη θέση της αναλαμβάνει ένα νέο και αυτοδύναμο πολίτευμα. Την στιγμή αυτή η Ρώμη αναδεικνύει τη σπουδαιότερη προσφορά της στο πολιτικό πάνθεον της ανθρωπότητας: το πολίτευμα που ονομάζεται Republic (Res Publica Romana)[1]. Μέχρι το 300 π.Χ. το πολίτευμα αυτό είχε αποκρυσταλλωθεί. Στα ηνία του πολιτεύματος βρέθηκε ένα νέο και μοναδικό πολιτικό σώμα, το οποίο ονομάσθηκε Senatus. Η “Γερουσία” ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε από την αρχαία Σπάρτη (το συμβούλιο των γερόντων του Λυκούργου), όπως ακριβώς ήταν και η ιδέα των δύο Υπάτων, που είχε βασιστεί στους δύο Βασιλείς των Λακεδαιμονίων. Εδώ λοιπόν αναδεικνύεται μια μεγάλη αλήθεια. Το πολίτευμα που δημιουργήθηκε στη Ρώμη ήταν βασισμένο πάνω σε μια Ολιγαρχία, αντίθετο και επιθετικό της Δημοκρατίας. Η καινοτομία της Republic ήταν η δημιουργία φαινομενικών “αντιπροσώπων” των πολιτών, όπου οι πολίτες εγκατέλειπαν την διακυβέρνηση σε μια επαγγελματική Ολιγαρχία τέτοιου είδους αντιπροσώπων. Αντιπρόσωποι οι οποίοι ουσιαστικά εκπροσωπούσαν την εκάστοτε ελίτ της Ρώμης[2]. Η Γερουσία στο απόγειο της δύναμής της ανεδείχθη στο ισχυρότερο πολιτικό σώμα στην ιστορία του ανθρώπου μέχρι και σήμερα. Οι απεσταλμένοι της στον γνωστό κόσμο είχαν την πολιτική ισχύ υψηλόβαθμων διπλωματών, ενώ το ίδιο το σώμα ήλεγχε την Εκτελεστική, τη Νομοθετική αλλά και τη Δικαστική Εξουσία της Ρώμης. Η αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών που πρώτος ανέπτυξε ο Αριστοτέλης και έκανε ευρέως γνωστή ο Montesquieu το 17ο αιώνα, είχε καταλυθεί από το πανίσχυρο σώμα της Γερουσίας.

Τα δύο κόμματα που συμμετείχαν στη Γερουσία, οι Populares (υποστηρικτές των πολιτών) και οι Optimates (άριστοι) ήταν και τα δύο αριστοκρατικά και στην ουσία αποτελούσαν την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία (ελίτ) της εποχής. Για την διατήρηση και αυτοσυντήρησή της, η Γερουσία χρησιμοποίησε διάφορες δημοκρατικοφανείς μεθόδους, όπως αυτή των εκλογών, ενώ στην ουσία έψαχνε και έβρισκε νομιμοποίηση απέναντι στους πολίτες μέσω των δημοκρατικών αυτών τεχνασμάτων. Κάθε φορά που κάποιος Ρωμαίος προσπάθησε να αναδειχθεί μέσω των εκλογών αυτών και να εκπροσωπήσει τους πολίτες και το δημόσιο καλό, όπως συνέβαινε σε μια Δημοκρατία, οι Ολιγάρχες της Γερουσίας τον δολοφονούσαν. Το μεγαλύτερο παράδειγμα εδώ είναι η δολοφονία του Τιβέριου Γράκχου, το 2ο αιώνα π.Χ., καθώς προσπαθούσε να υποστηρίξει τον αναδασμό της γης. Ο αδελφός του Γάιος Γράκχος, δέκα χρόνια αργότερα, αγωνίσθηκε για τον ίδιο πολιτικό στόχο και δολοφονήθηκε και αυτός επίσης από την Γερουσία.

Καθίσταται λοιπόν σαφές πως η Republic ήταν ένα πολίτευμα που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ρώμη και ήταν εξ αρχής και επί της ουσίας μία Ολιγαρχία, με ανύπαρκτο διαχωρισμό Εξουσιών, με αντιπροσώπους των πολιτών, και φαινομενικά Δημοκρατικές ιδέες.

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ. ο Οκταβιανός αποδεκάτισε τη στρατιωτική δύναμη του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας της Φιλοπάτορος στη Ναυμαχία του Ακτίου στο Ιόνιο πέλαγος, λίγο έξω από τη σημερινή πόλη της Πρέβεζας. Ως αποτέλεσμα της νίκης του αυτής, ο Οκταβιανός ανεδείχθη ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ρώμης και του γνωστού κόσμου. Το 27 π.Χ. ο Οκταβιανός υιοθέτησε τον τίτλο Princeps Civitatis (“Πρώτος Πολίτης”), διέλυσε την Republic και εγκαθίδρυσε το Imperium Romanum, γνωστό σε όλους μας ως Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Γερουσία ήταν αυτή που του έδωσε τον τίτλο “Αύγουστος“, τον οποίο και υιοθετούσαν εφ’ εξής οι διάδοχοι αυτοκράτορες του Οκταβιανού. Έτσι, κάπως άδοξα, τελείωσε το μοναδικό αυτό πολίτευμα της Republic, το οποίο όμως δεν έμελλε να σβήσει εντελώς.

Η Ρωμαϊκή και μετέπειτα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επέζησαν για χρόνια σε μια εποχή που ολόκληρος ο γνωστός κόσμος υπέκυψε για ακόμα μια φορά σε μοναρχικού τύπου πολιτεύματα: Αυτοκρατορία, Τυραννίδα, Βασιλεία. Θα χρειαστεί να περάσουν δεκαοχτώ αιώνες για να υπάρξει και πάλι η ευκαιρία δημιουργίας κάτι νέου: ενός πολιτικού οικοδομήματος το οποίο δεν θα αποτελούσε μοναρχία.

 

Δημοκρατία ή Republic: το μεγάλο δίλημμα

Το 1774 ο Thomas Jefferson συνέταξε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α. και οι πρώην Αγγλικές αποικίες επαναστάτησαν εναντίον της Βασιλείας και της εκμετάλλευσης από την Μεγάλη Βρετανία. Το μένος των πολιτών των Η.Π.Α. έναντι του Βασιλιά Γεώργιου του 3ου, οδήγησε σε μία τελεσίδικη άρνηση των “Αμερικανών” απέναντι σε κάθε τι μοναρχικό και αυταρχικό για το πολίτευμά που σκόπευαν να υιοθετήσουν.

Αφού κατέκτησαν την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους, οι Η.Π.Α. στράφηκαν στους λιγοστούς και εμπνευσμένους ηγέτες αυτής της περιόδου για την πολιτική καθοδήγηση του νεοσύστατου κράτους. Οι ηγέτες αυτοί, οι “Πατέρες και Ιδρυτές των Η.Π.Α.“, ήταν μια πολυφωνική και ποικιλόμορφη ομάδα, η οποία ήταν επί της ουσίας μία πολιτική αλλά και οικονομική ελίτ. Η ελίτ αυτή είχε πρωτοδημιουργηθεί στις τοπικές βουλές των αποικιών, και έπειτα στις συνελεύσεις του Ηπειρωτικού Κογκρέσου, στο οποίο οι απλοί πολίτες δεν είχαν ούτε φωνή, ούτε εκπροσώπηση, αλλά πολλές φορές ούτε καν γνώση και ενημέρωση για το τι συνέβαινε.

Οι Πατέρες λοιπόν του Αμερικανικού Έθνους ήταν και οι συντάκτες του Συντάγματος των Η.Π.Α. το οποίο υιοθετήθηκε το 1787[3]. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων των “Πατέρων”, οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι Αμερικανοί πολιτικοί βρέθηκαν απέναντι σε ένα κυριολεκτικά πολύ σοβαρό δίλλημα. Συνειδητοποίησαν πως σε αντίθεση με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στην ιστορία του κόσμου, είχαν μια μοναδική ευκαιρία να αποφασίσουν οι ίδιοι τη μοίρα και το πολίτευμά τους, χωρίς καμία επιρροή από εχθρούς, συμμάχους, γείτονες και ξένες δυνάμεις. Το δίλλημα, λοιπόν, ήταν ανάμεσα σε δύο πολιτεύματα, τα οποία ήταν υποψήφια για υιοθέτηση από τις Η.Π.Α. Το ένα ήταν το Ελληνικό πολίτευμα της Δημοκρατίας. Οι Πατέρες των Αμερικανών ήταν μεγάλοι θιασώτες του Ελληνικού πνεύματος, κυρίως της τέχνης και της φιλοσοφίας. Αντιθέτως, για θέματα πολιτικής πρακτικής και ρητορικής αντλούσαν την έμπνευσή τους από την αρχαία Ρώμη. Ταυτόχρονα, έκριναν και αποφάσισαν πως το πολυπληθές νεοσύστατο κράτος δεν θα μπορούσε να αντέξει, να καταστεί διαχειρίσιμο και να διοικηθεί εύκολα μέσω του Ελληνικού πολιτεύματος της Δημοκρατίας. Ο Πατέρας του Συντάγματος, James Madison, βλέποντας προς την Καλιφόρνια και διακρίνοντας την πιθανή εξάπλωση προς την Δύση, πίστεψε πως το μέγεθος της χώρας του θα χρειαζόταν κάτι διαφορετικό από τη Δημοκρατία. Άλλοι πάλι Πατέρες, όπως ο Alexander Hamilton, συμφώνησαν μαζί με τον Madison αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο Hamilton πίστευε ότι μόνο μία ομάδα αρίστων και επίλεκτων θα μπορούσε να διαχειριστεί τα κοινά. Ενώ βέβαια ο ίδιος οραματιζόταν μια αριστοκρατία, ο φόβος του και το μίσος του για τον “όχλο” και τις “μάζες” τον έκαναν ανίκανο να συνειδητοποιήσει ότι υιοθετώντας το Ρωμαϊκό πολίτευμα της Republic, οδηγούσε ουσιαστικά τις Η.Π.Α. σε μία νέα αλλά κλασικού τύπου Ολιγαρχία. Μία Ολιγαρχία που αποτελείτο αφενός από την οικονομική ελίτ του Βορρά και αφετέρου από τους γαιοκτήμονες του Νότου, η οποία μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο κατέληξε στην απόλυτη Ολιγαρχία του Βορρά και του χρήματος, και της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που κυβερνάει την ήπειρο μέχρι και στις μέρες μας.

Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, την ώρα που η Ευρώπη ήταν βυθισμένη στο σκότος της Μοναρχίας και η Δημοκρατία ήταν παγκοσμίως ανύπαρκτη και απούσα, η Republic επανεμφανίστηκε στην ανθρωπότητα και αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένη να παραμείνει.

Η περίπτωση της Γαλλίας

Το 1789 η ανθρωπότητα επαναστατεί για ακόμη μια φορά κατά της Βασιλείας, συγκεκριμένα στη Γαλλία. Στις 14 Ιουλίου του 1789 οι Γάλλοι επαναστάτες λεηλατούν την Βαστίλη και αναγκάζουν τον Λουδοβίκο 16ο να συνθηκολογήσει. Η Νομοθετική Βουλή που προέκυψε ως το κυρίαρχο πολιτικό σώμα μετά την επανάσταση, είχε ως μοναδικό αλλά και πρόσφατο οδηγό επιτυχίας το Αμερικανικό Σύνταγμα του 1787 και προχώρησε αμέσως στην υιοθέτηση του Ρωμαϊκού πολιτεύματος της Republic[4]. Και σε αυτήν την περίπτωση, όπως και στην Αμερικανική, οι νόμοι δεν αποφασίζονταν απευθείας από κάθε πολίτη, όπως είχε πει ο Rousseau, αλλά μέσω των “αντιπροσώπων” τους, όπως πρέσβευε ο Sieyès.

Η Ολιγαρχία που δημιουργήθηκε στην επαναστατική Γαλλία, εξέφραζε τα συμφέροντα της αριστοκρατίας, μέλη της οποίας αποτελούσαν και την πλειοψηφία της Νομοθετικής Βουλής (π.χ. Marquis de La Fayette, πολιτική ομάδα των Feuillants, κτλ.). Η Republic αυτή ήταν θνησιγενής εξ αρχής και η μεγάλη οικονομική κρίση, οι ήττες στον πόλεμο με την Βοημία, την Αυστρία και την Ουγγαρία, και η συνειδητοποίηση των πολιτών ότι αντάλλαξαν το τυραννικό καθεστώς του Λουδοβίκου με την τυραννίδα των πλουσίων και των ευγενών, οδήγησαν στη δεύτερη Γαλλική Επανάσταση, στις 10 Αυγούστου 1792. Το κύριο αίτημα της επανάστασης αυτής ήταν η κατάργηση των προνομίων των ευγενών και η πραγματική ισότητα των πολιτών. Κυρίως όμως ήταν η απαίτηση για Δημοκρατία, το ξεχασμένο αυτό πολίτευμα που είχε σβήσει με την υποταγή της αρχαίας Ελλάδας στις Ρωμαϊκές λεγεώνες το 146 π.Χ..

Οι Γάλλοι συνειδητοποίησαν το 1792 πως την κυριαρχία σε μια πολιτεία την έχουν οι πολίτες και όχι οι αντιπρόσωποί τους[5]. Στην ουσία συνειδητοποίησαν πως η ισχύς των “αντιπροσώπων” είναι δευτερεύουσα και υπάρχει υπό την ανοχή και την εμπιστοσύνη των πολιτών, οι οποίοι μπορούν όποτε θέλουν, ελεύθερα να την ανακαλέσουν. Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δεν θα μάθει ποτέ αν η Δημοκρατία θα μπορούσε να επικρατήσει και να λειτουργήσει στο τεράστιο Γαλλικό κράτος του 18ου αιώνα. Η άμεση δολοφονία του Λουδουβίκου, ο εμφύλιος πόλεμος που προκλήθηκε από την υποχρεωτική στράτευση, η Κυριαρχία του Τρόμου (ιδιαίτερα επί της εποχής του Robespierre), ο λανθασμένος ιδεολογικός “Δημοκρατικός επεκτατισμός” και οι στρατιωτικές ήττες οδήγησαν σε απανωτά πραξικοπήματα τα οποία κατέληξαν στην επάνοδο της μοναρχίας με την υποστήριξη μιας υποταγμένης πλέον Ολιγαρχίας, στην οποία ο νικητής Ναπολέων έκλεινε το μάτι αποδεχόμενος τον τίτλο του Πρώτου Ύπατου[6]. Ως νεότερος Οκταβιανός που ανακηρύχθηκε “Αύγουστος” από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, ο Ναπολέων απετίναξε το μανδύα του Ύπατου όταν εδραιώθηκε στην εξουσία και ανακηρύχθηκε από την Γαλλική Γερουσία[7] ως Αυτοκράτορας των Γάλλων.

Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις

Η Ευρωπαϊκή ήπειρος στη συνέχεια βυθίστηκε για ακόμα μια φορά στο σκοτάδι της μοναρχίας και όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις είχαν δύο πρόσφατα παραδείγματα για να μελετήσουν και να αξιοποιήσουν. Την βραχύχρονη και επίδοξη Δημοκρατία της Γαλλίας, και την Republic της ανερχόμενης Αμερικανικής υπερδύναμης. Προφανώς, το πρώτο παράδειγμα ήταν προς αποφυγή ενώ το δεύτερο προς απομίμηση. Συνεπώς, κάθε χώρα που απελευθερωνόταν, κοιτούσε προς Δυσμάς για να δημιουργήσει έτσι το νέο της πολίτευμα – δηλαδή μια ακόμη Republic.

Το μυστικό εδώ είναι πως οι λέξεις αυτές, Δημοκρατία και Republic, και η διαφοροποίησή τους δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, ούτε εξηγήθηκαν στους πολίτες. Ο όρος Republic άρχισε να σβήνει σιγά σιγά από την Αμερική και να αντικαθίσταται με τον όρο Δημοκρατία.. Ο λόγος ήταν η δημοκρατική νομιμοποίηση του καθεστώτος και της ηγεσίας των Ολιγαρχών. Με άλλα λόγια, η Republic ντύθηκε με τον μανδύα της Δημοκρατίας για να υπηρετήσει ακόμα καλύτερα και απόλυτα τα συμφέροντα της εκάστοτε ελίτ. Η λέξη Δημοκρατία οδηγούσε και οδηγεί ακόμα με την αγχίνου μνήμη στην Αρχαία Αθήνα, όπου τα όργανα της πολιτείας εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό. Αυτόν ακριβώς το συνειρμό και αυτήν τη νομιμοποίηση αποζητούσαν και έβρισκαν οι Ολιγάρχες στη λέξη και την ανάμνηση της Δημοκρατίας, ενώ επί της ουσίας το πολίτευμα εξυπηρετούσε το ίδιον συμφέρον τους. Όπως και σε κάθε Republic συμβαίνει το ίδιο, τα όργανα της πολιτείας, δηλαδή, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εκάστοτε πολιτικής και κοινωνικής ελίτ.

Με την επιτυχία του Αμερικανικού πειράματος, λοιπόν, και τη νομιμοποίηση αλλά και την όμορφη ανάμνηση της ταμπέλας της “Δημοκρατίας” ήταν εύλογο οι νέες χώρες που απελευθερωνόντουσαν να αγκαλιάσουν την Republic ως το δικό τους πολίτευμα και να εξυπηρετούνται μέσω αυτής τα συμφέροντα των ολίγων της κάθε χώρας.

Συμπεράσματα

Συνοψίζοντας, καθίσταται σαφές ότι απαιτείται ο επιστημονικός διαχωρισμός των δύο πολιτευμάτων, Republic και Δημοκρατία, καθώς και η αποσαφήνιση της ιστορικής πολιτικής εξέλιξης της ανθρωπότητας βάσει αυτών. Ταυτόχρονα, είναι προφανές ότι η στρέβλωση του όρου “Δημοκρατία” συνεχίζεται ως και σήμερα για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Η Republic στη σύγχρονη μορφή της, και για να υπνωτίσει μία παγκόσμια κοινότητα πολιτών που ενημερώνεται και επικοινωνεί διαρκώς, έχει χρησιμοποιήσει νέες τακτικές συγκάλυψης και ψεύδους. Ίσως η πιο επικίνδυνη εξ αυτών είναι η “υποκατηγοριοποίηση” της Δημοκρατίας σε διάφορες “μικρότερες” μορφές της όπως: Άμεση, Αντιπροσωπευτική, Βασιλευόμενη, Ισλαμική, Κοινοβουλευτική, Προεδρευόμενη, Προεδρική, Ρεπουμπλικανική, Σοβιετική, Σοσιαλιστική, Συμμετοχική, Ρωμαϊκή, κ.ο.κ.

Οι υποκατηγορίες αυτές θολώνουν τα πολιτικά και πολιτειακά νερά και είναι πολλές φορές αρκετές για να οδηγήσουν αυτούς που αγνοούν την πολιτική ιστορία στην περιφρόνηση της Δημοκρατίας και την κρυφή και πολλές φορές υποσυνείδητη και χωρίς τη θέλησή τους υποστήριξη της Republic και της πολιτικής της σκευωρίας και πολιτειακής και ιδεολογικής καπηλείας. Προφανώς και οι λέξεις αυτές είναι απλοί νεολογισμοί, ανύπαρκτες έννοιες για ανύπαρκτα πολιτεύματα, μιας και η Δημοκρατία είναι μία όπως ορίζεται ιστορικά και από την πολιτική επιστήμη και δεν επιδέχεται επίθετα.

Εξίσου σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε πως κάθε προσπάθεια αναστήλωσης του αληθινού πολιτεύματος της Δημοκρατίας, οπουδήποτε στον κόσμο, θα μπει στο στόχαστρο των απανταχού ελίτ των Republic του πλανήτη, των οποίων τα συμφέροντα θα θίγοντας προφανώς άμεσα από μία τέτοια εξέλιξη.

Οι σύγχρονες δημοκρατικές ιδέες και προτάσεις[8] που ισχύουν ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις Republic ανά την υφήλιο, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για την επικείμενη αναγέννηση της Δημοκρατίας, αλλά δεν θα έπρεπε να θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά και να συγχέουν δια της ύπαρξής τους τα δύο διαφορετικά πολιτεύματα. Ας μην ξεχνάμε ότι μικρές δημοκρατικές ιδέες είναι ανεκτές έως και θεμιτές από τις άρχουσες ελίτ των Republic, έτσι ώστε να διαιωνίζεται ο δημοκρατικός μύθος των πολιτευμάτων τους.

Θα ήθελα να μου επιτραπεί κλείνοντας, η μη επιστημονική κρίση και άποψη και να εξηγήσω πως η αναφορά στην επικείμενη αναγέννηση της Δημοκρατίας γίνεται λόγω της βαθειάς μου πεποίθησης πως το ευγενές αυτό πολίτευμα, που έχει παραμείνει νεκρό και ανεφάρμοστο τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, μπορεί στη σύγχρονη εποχή να ξαναβρεί τη φωνή του. Αν η εποχή των μικρών πόλεων-κρατών της Ελλάδος στην αρχαιότητα μπορούσε να υποστηρίξει την Δημοκρατία με το μικρό πληθυσμό των πόλεων και την εύκολη συμμετοχή όλων στα κοινά, η επόμενη πραγματική ευκαιρία είναι όντως τώρα. Την εποχή δηλαδή που οι ραγδαίες εξελίξεις στην επικοινωνία και τις τεχνολογίες μπορούν να μας παρέχουν τις δυνατότητες για την αναγκαία αναγέννηση της Δημοκρατίας που θα εκφράσει όσο τίποτα τις νέες γενιές των πολιτών του κόσμου.

Η παραπάνω πολιτική ανάλυση οδήγησε στη σύνταξη της πρώτης «oλοκληρωμένης Συνταγματικής πρότασης για ένα νέο, μοναδικό, Ελληνικό και επιτέλους Δημοκρατικό πολίτευμα για τη σύγχρονη Ελλάδα», που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο «Δημοκρατία, το Πολίτευμα που περιμέναμε».

Είναι χειμώνας και το κάτασπρο χιόνι απλώνεται σαν λευκό μυσταγωγικό πέπλο στη ζαλισμένη από λήθαργο μεγαλούπολη. Οι κάτοικοι της πόλης μένουν εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους για να προστατευτούν από το τσουχτερό κρύο αλλά και τους κινδύνους που παραμονεύουν στα σκοτεινά σοκάκια, και έτσι αναζητούν την ζεστασιά και τη θαλπωρή στο οικογενειακό τζάκι.  

Κάποιος από τους γεροντότερους θα ξεκινήσει μία ιστορία για τα μεγαλεία του παρελθόντος. Τα παιδιά θα εκφράσουν την δυσαρέσκεια και βαρεμάρα τους αλλά ευτυχώς κάποιος θα τα γλιτώσει λέγοντας πως αυτές οι εποχές ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Στη συνέχεια, και αφού πλέον όλοι απολάυσουν τις εκλεκτές γιορτινές λιχουδιές, κάποιος θα ανοίξει το μεγάλο κουτί της τηλεόρασης για επιπλέον συντροφιά, μιας και πλέον η οικογένεια κοιτιέται διστακτικά και αμήχανα και κανείς δεν φαίνεται να έχει κάτι να πει.

Οι μεγαλύτεροι θα παρατηρήσουν με προσοχή και ευλάβεια τις ειδήσεις και θα φωνάξουν τα παιδιά να κάνουν ησυχία για να ακούσουν. Τα νέα είναι πολλά και συναρπαστικά, και δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και κοινωνικά ινδάλματα μυούν την οικογένεια στην νέα σύγχρονη νοοτροπία και διδάσκουν το νέο ελληνικό ήθος. Ο κρύος αέρας που φυσάει έξω από το παράθυρο θα τσιρίξει κάτι αλλά κανείς πλέον δεν μπορεί να τον ακούσει..

..Και ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, ως δια μαγείας, σαν το μαγικό μιας μικρής ατίθασης νεράιδας, σαν ένα αρχαίο και τρομακτικό παραμύθι το οποίο παίρνει ζωή, ο εθνοκτόνος αστικός μύθος ξαναπαίρνει μορφή στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

—-

Δεκαετίες, αιώνας… Μέρες, μήνες, χρόνια…

Όλοι, οι απανταχού Έλληνες που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή εν ζωή, έχουμε όλοι μας έναν κοινό παρανομαστή. Έναν παρανομαστή ο οποίος μας διαιρεί και ταυτόχρονα μας μειώνει και μας αποδυναμώνει. Έχουμε αποδεχτεί όλοι μας πλήρως και χωρίς καμμία ένσταση έναν εθνοκτόνο αστικό μύθο.

Ο μύθος αυτός αποτελεί κοινό μυστικό για κάθε Έλληνα. Αυτό που όμως διαφεύγει από την αντίληψή μας είναι οι σκοποί του εν λόγω μύθου. Ο εθνοκτόνος αυτός αστικός μύθος είναι απόκρυφος, υποχθόνιος και υποσυνείδητος. Παρ’ όλα αυτά, μελετώντας την ιστορία, την δυναμική και το πεπρωμένο του Ελληνισμού, το πέπλο του μύθου διαλύεται σαν μια προσβλητική φάρσα και ο ίδιος απογυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας:

Όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες, μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και άνδρες, πλούσιοι και φτωχοί, βόρειοι και νότιοι, κεντροελλαδίτες και νησιώτες, ιδεαλιστές και ρεαλιστές, προοδευτικοί και υπερασπιστές της παράδοσης, έχουμε υιοθετήσει -μέσω της διαδικασίας ενηλικίωσης, κοινωνικοποίησης και κοινωνικής ένταξης- έναν εξ’ ολοκλήρου εθνοβόρο αστικό μύθο. Η πλήρης αυτή αποδοχή συνέβη σε όλους μας με παρόμοιο τρόπο και από παρόμοια μέσα και θεσμούς της Ελληνικής πραγματικότητας. Μάθαμε για τον μύθο αυτό από τους παιδικούς μας φίλους, οι οποίοι παρά τις όσες διαφορές μας ποτέ δεν θα ήθελαν να μας κάνουν κακό, την οικογένειά μας που η μοναδική της αποστολή είναι να μας φροντίζει στα όποια εμπόδια της ζωής, να μας αγαπά χωρίς αντίτιμο και όρια, να μας στηρίζει σε κάθε ευγενές όνειρό μας και να μας υποστηρίζει στην κάθε αντίξοη προσπάθειά μας για δημιουργία και πρόοδο. Ενστερνιστήκαμε την ιστορία του αστικού μύθου από τους θεσμούς της Εκκλησίας και του Σχολείου, που παρά την υψηλή αποστολή που έχουν για την ενημέρωση, τη διαπαιδαγώγηση και τη μόρφωσή μας, μας μεταλαμπάδευσαν κάτι το οποίο οι θεσμοί αυτοί δυστυχώς δέχονται και με αδυναμία παραδέχονται. Ο μύθος αυτός έχει περάσει σε εμάς ακέραιος, ακατανίκητος και στις μέρες μας δυνατός όσο ποτέ.

Σύμφωνα με τη στιχομυθεία του εν λόγω μύθου, οι Έλληνες είναι ένας χαμένος πραγματικά λαός. Οι Έλληνες Πολίτες είναι δίχως μέλλον. Σύμφωνα με τον μύθο που μας εμφυτεύουν στο υποσυνείδητό μας, είμαστε άνθρωποι συνεπαρμένοι και εξαρτημένοι από οκνηρία και ραθυμία. Είμαστε ανίκανοι, απαίδευτοι, χωρίς τρόπους, φονιάδες της διανόησης, παιδιά μιας ανώτερης γενιάς την οποία απογοητεύσαμε πλήρως και δεν τολμάμε καν να κοιτάξουμε στα μάτια. Σύμφωνα με τον μύθο, είμαστε η ξεπεσμένη γενιά, το τελευταίο σκαλοπάτι, οι τυφλοί στο σκοτάδι της αμάθειας και της αδυναμίας. Σύμφωνα με το μύθο είμαστε το πρόβλημα, το λάθος, ό,τι χειρότερο έχει να αποδείξει το Ελληνικό γένος. Είμαστε οι καταδικασμένοι, οι άνθρωποι που είναι αδύναμοι να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους, να ελέγξουν την μοίρα τους και την μοίρα της χώρας τους. Σύμφωνα με τον μύθο είμαστε οι κάτοικοι μιας αδύναμης χώρας που σβήνει καρτερικά και αιμορραγεί λίγο-λίγο, χάνοντας τα νέα της παιδιά στις ξένες χώρες. Μιας χώρας χωρίς δυνατότητες, χωρίς πλουτοπαραγωγικές πηγές – μιας πραγματικά ευτελούς χώρας. Μιας μίζερης, κακόμοιρης, μικρής και ασήμαντης δικαιολογίας στο κέντρο της Μεσογείου.

Σύμφωνα με το μύθο είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε, ανίκανοι να κρίνουμε, ανίκανοι να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο από την τωρινή αίσχιστη κατάστασή μας, και επιπλέον η κατάσταση αυτή μας αξίζει και ότι οποιαδήποτε αξίωση και απαίτηση από μέρους μας αποτελεί απλό και ωμό θράσος. Το χειρότερο όμως και το πιο απεχθές, είναι ότι σύμφωνα με τον εθνοφθόρο αστικό μύθο που μας κατασπαράζει για χρόνια σαν κακόβουλη ίωση, είναι ότι εμείς, οι Έλληνες Πολίτες, είμαστε η απόλυτη απογοήτευση στον ίδιο μας το εαυτό, και πάνω από όλα οι εκτελεστές των ερχόμενων γενεών, οι καταδικαστές των παιδιών μας…

Δεκαετίες, αιώνας… Μέρες, μήνες, χρόνια…

Όλη η στιχομυθεία του σάπιου αυτού μύθου απευθύνεται και κατηγορεί τους λάθους ανθρώπους. Όχι τους Έλληνες. Δεν είμαστε εμείς αυτοί. Όχι οι Έλληνες.

Μέσα από τις άφθαρτες σελίδες της ιστορίας αρχίζει να διαφαίνεται μια μεγάλη αλλαγή. Μια γενεσιουργός σπίθα υψώνεται περήφανα, και με έπαρση κατατροπώνει το σκοτεινό σάβανο του μύθου. Μία απαστράπτουσα ύπαρξη, μια Αυταπόδεικτη Αλήθεια σαρώνει και μεταμορφώνει σιγά-σιγά τους απανταχού Έλληνες Πολίτες.

Η επιβίωση του έθνους είναι γεγονός.

Αρνούμενοι την υποταγή στον φόβο, την τυραννία και τον μυστικισμό του απεχθούς αυτού μύθου – δυνάστη, αναγνωρίζουμε τα στυγερά ψεύδη όλων αυτών των πολιτικών, δημοσιογραφικών και κοινωνικών ελίτ που δημιούργησαν και αναμοχλεύουν τον μύθο για να μας κρατήσουν υποταγμένους στην δική τους μετριότητα, ανικανότητα, άγνοια και ανυπαρξία. Μία ομάδα – μεσαιωνική σέκτα, ένα κονκλάβιο ζηλωτών που θεοποιεί το μίσος το φθόνο και την ίντριγκα, που ακολουθεί και επιπλέον πρόστυχες τακτικές, όπως είναι η διάδοση του μεγαλείου των Αρχαίων Ελλήνων και η σταδιακή και ολική επανάπαυσή μας σε αυτό για να οδηγηθούμε και να παγιδευτούμε ξανά στην στέρεη μετριότητα της τωρινής μας πραγματικότητας. Οι δυνάμεις αυτές οδήγησαν και οδηγούν ακόμα την Ελλάδα στο αίμα και τις στάχτες.

Η Ελλάδα πρέπει να κατατροπώσει τον μύθο, ειδάλλως ο μύθος θα κατατροπώσει την Ελλάδα.

Υποστηριζόμενοι πλήρως από τις δυνάμεις της Διάνοιας, της Φρόνησης και της Σοφίας, αντιμετωπίζουμε και κρίνουμε τα γεγονότα. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η Ελλάδα με 2.119 ώρες εργασίας το χρόνο κατέχει μία από τις υψηλότερες θέσεις στο μέσο όρο ετήσιας εργατικότητας, αφήνοντας πίσω της κατά πολύ λοιπές αναπτυγμένες χώρες. Επιπλέον ακόμα και στην δυσβάσταχτη περίοδο της οικονομικής κρίσης, έχουμε φροντίσει να αναδείξουμε Ηράκλεια αποθέματα αντοχής και ανθεκτικότητας, κρατώντας σταθερά τα επίπεδα καταναλωτικότητας και αποταμίευσης – από τα πιο υγιή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, και εν μέσω εχθρικών πυρών, παραμένουμε ηγετική δύναμη σε δημιουργικούς και σύγχρονους τομείς ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας όπως η Ναυτιλία (με το μεγαλύτερο στόλο παγκοσμίως) και ο Τουρισμός (με 17 εκ. τουρίστες ετησίως και αύξηση 25% το 2011). Τέλος, τα σαγηνευτικά παραμύθια της σύγχρονης Κακιστοκρατίας κατάφεραν να συμπεριλάβουν στον κακεντρεχή τους μύθο την απόκρυψη των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας μας, καθώς και την αστείρευτη δυναμική της Ελλάδος για ανάπτυξη και πρωτοκαθεδρία σε τομείς της εναλλακτικής ενέργειας.

Η αντοχή αποτελεί έμφυτο στοιχείο του χαρακτήρα μας και το κουράγιο μας δεν μας πρόδωσε ποτέ.

Εμπνευσμένοι απόλυτα από τις αρχές της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Ηθικής ξανα ανακαλύπτουμε το μεγαλείο μας και διεκδικούμε την κατάκτηση του πεπρωμένου μας. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε Έλληνες Πολίτες και αυτό μας δίνει τεράστια ώθηση για να διαπρέψουμε. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε οι συγκεκριμένοι Έλληνες Πολίτες με πανέμορφα όνειρα και μεγαλοπρεπείς αξιώσεις. Είμαστε άνθρωποι ελευφερόφρονες, ηθικοί, δυναμικοί, ενεργητικοί, ζωντανοί και ακμαίοι. Άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονται για τους υπόλοιπους Πολίτες αλλά και για το γενικό καλό της Πατρίδας. Άνθρωποι αυτοδύναμοι οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να φροντίσουν τους δικούς τους. Δεν υπάρχει άλλος λαός στο κόσμο με μεγαλύτερη λατρεία και αφοσίωση στα παιδιά του. Δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θα διστάζαμε, πραγματικότητα που δεν θα αλλάζαμε, θυσία που δεν θα υπομέναμε για να φροντίσουμε τα παιδιά μας και για να τους αφήσουμε μία καλύτερη Ελλάδα και μία καλύτερη ζωή. Σε αυτό είμαστε μοναδικοί και ασύγκριτοι.

Ταυτόχρονα είμαστε και δημιουργικές μονάδες –μέλη ενός ανώτερου συνόλου που σκοπό έχει την επιδίωξη υψηλών επιτευγμάτων. Είμαστε Έλληνες Πολίτες: άνθρωποι ευαίσθητοποιημένοι για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας, με δίψα και ανιδιοτελή όρεξη να ασχοληθούμε, να αναμειχθούμε και να συνδράμουμε στη βελτίωση της ζωής όλων μας και στην πολιτική ενδυνάμωση της χώρας.

Επίσης, είμαστε Πολίτες του Κόσμου: άνθρωποι ευαίσθητοι για τα προβλήματα του πλανήτη και κόσμου μας, τις ανάγκες και κινδύνους του, συμμετέχοντας σε οργανώσεις για την ενίσχυση και σωτηρία του.

Ταυτόχρονα είμαστε άνθρωποι-ανθρωπιστές με βαθειά και ιστορική κατανόηση του πόθου για Δημοκρατία και Ελευθερία και του καθήκοντος να προσφέρουμε τη συνδρομή μας με κάθε τρόπο στην προσπάθεια ανεξαρτησίας  των καταπιεσμένων όλου του κόσμου.

Συνειδητοποιούμε επίσης ότι ο ήλιος ποτέ δεν έλαμψε σε αξιότερη και δυνατότερη χώρα. Η δυναμική της Ελλάδος είναι πράγματι ατέρμονη. Πολλές φορές αυτό το Έθνος δοκιμάστηκε από τους αγγελιοφόρους της τυραννίας και του μυστικισμού, τους πρεσβευτές της υποταγής και της ταπείνωσης, τους προασπιστές του πνευματικού σκότους και του εξανδραποδισμού της ψυχής, τους καγκελάριους της βαρβαρότητας, τους σφετεριστές των προσπαθειών και των Αξιών μας. Οι Πολίτες μας όμως είναι, ήταν και θα είναι μέχρι το τέλος οι ιεροί υπέρμαχοι της Δημοκρατίας. Αυτά που μας χωρίζουν είναι ποταπά ψήγματα μπροστά στο Ελληνικό Έπος το οποίο μας ενώνει. Η δύναμή μας δεν βρίσκεται στον αριθμό αλλά στην ενότητά μας.

Κάθε φορά που μείναμε ενωμένοι, γονατίσαμε αυτοκρατορίες, υπερασπιστήκαμε Αξίες, αποκρούσαμε το κύμμα της βαρβαρότητας που εξαπλωνόταν κατά του Δυτικού πολιτισμού, συμφιλιώσαμε ορκισμένους αντιπάλους, υποτάξαμε τον δεσποτισμό, δημιουργήσαμε «θαύματα του κόσμου», πατάξαμε καταστροφικές και επεκτατικές ιδεολογίες, δαμάσαμε θρησκείες, ανυψώσαμε το Ανθρώπινο γένος και πνεύμα, υπερβήκαμε τα ανθρώπινα όρια και αλλάξαμε τον ρου της Ιστορίας.

Έτσι και τώρα, φιλοδοξούμε να γράψουμε το δικό μας προσωπικό κεφάλαιο στον αρχαιότερο τόμο της ανθρωπότητας – αυτόν του Ελληνισμού. Φιλοδοξούμε να δούμε την Ελλάδα να δεσπόζει ως μία Μεγάλη Δύναμη, Ανθρωπιστική, Εκπαιδευτική, Ενεργειακή, Τουριστική, Πολιτιστική – όπως ακριβώς της αξίζει.

Είμαστε άνθρωποι αδιάφθορης και ακλόνητης ακεραιότητας, φίλοι της Ειρήνης, θαυμαστές της Δημοκρατίας, αφοσιωμένοι στην Δικαιοσύνη, και πολέμιοι του κρατισμού, της ομαδοποίησης και της διάσπασης.

Αναλαμβάνοντας το χρέος μας στην Ιστορία και απέναντι στον καλύτερό μας εαυτό, γινόμαστε δημιουργικές δυνάμεις πρωτοπορίας και προόδου. Η νέα ενθουσιώδης και νουνεχής γενιά των Ελλήνων προάγει διεθνώς τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία προσθέτοντας τις δικές τις ρηξικέλευθες αξίες στο οπλοστάσιο της Ανθρωπότητας:

Πολιτεία, και θεσμοί άμεσης Δημοκρατίας. Δημοψηφίσματα, πολιτική πρωτοβουλία (νομοθετική, και συνταγματικής αναθεώρησης), πολιτική πρόταση μομφής (κατά παντός εκλεγμένου αξιωματούχου), λογοδοσία (κάθε απερχόμενου αξιωματούχου), είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία με τα οποία θέλουμε να εμπλουτίσουμε τη χώρα μας και να ενισχύσουμε έτσι παγκοσμίως το ρόλο, την συμμετοχή και ουσιαστικά την έννοια του Πολίτη. Είναι οι δικές μας καθαρά ελληνικές ιδέες αυτές που θέτουν τον Πολίτη στο επίκεντρο της χώρας του – στο επίκεντρο του κόσμου.

Πνευματική Πυρανδρεία, είναι η έννοια που εξηγεί τα ατελείωτα ψυχικά μας αποθέματα, την ανάγκη μας για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, αυτοσεβασμό, ελευθερία φρόνησης, προάσπισης των δικαιωμάτων μας, και ελευθερία από παράνομες και διαφθαρμένες κρατικές επιρροές, οχλήσεις και αποφάσεις που δεν μας εκπροσωπούν. Είναι επίσης η έννοια που εξηγεί και οριοθετεί την ύπαρξή μας στην Ελληνική κοινωνία ως αναπόσπαστα στοιχεία και συστατικά ενός πανέμορφου συνόλου.

Ηθική, είναι η υπέρβαση της δεδομένης λέξης από την σύγχρονη ελληνική απόδοση μιας κοσμοιστορικά πρωτοποριακής σύλληψης. Η νέα γενιά των Ελλήνων – οι νέοι Έλληνες Πολίτες γίνονται ευαγγελιστές μιας Ηθικής με την πλήρη σημασία της λέξης. Μιας Αιδούς που δεν υπόκειται σε εθνικές σκοπιμότητες και δεν περιορίζεται σε σύνορα κρατών. Μία Ηθική, της αξιοκρατίας, του μη συμβιβασμού, της αυτοθυσίας, της ανταμοιβής, μα πάνω από όλα μια Ηθική της Ανθρωπότητας. Η Ελλάδα μάχεται για να γίνει η πρώτη Ηθική Υπερδύναμη του πλανήτη.

Αυτή η χώρα, η απαρχή του Πολιτισμού, της σκέψης, και ουσιαστικά του Ανθρώπου, υπήρξε πάντα το απόρθητο άσυλο για τους κατατρεγμένους εραστές της Ελευθερίας. Οι Πολίτες της, αυτοδημιούργητοι, και γενναίοι πέρα από κάθε δυνατό θνητό όριο, μπορούν να δημιουργήσουν μία δύναμη μεγαλύτερη από κάθε χώρα που βρίσκεται κάτω από τους ουρανούς. Ας τραβήξουμε μία γραμμή, η οποία σαν μία πράξη λήθης θα θάψει στο παρελθόν κάθε τι που μας κρατούσε πίσω και μας περιόριζε.

Η επιβίωση και η ανύψωση του έθνους είναι γεγονός.

 

Η στοργική μητέρα βάζει τα παιδιά για ύπνο στα ζεστά τους κρεβάτια και τους υπόσχεται ότι αύριο ξεκινάει μία διαφορετική ιστορία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει ένα μόνο μέλλον και μία μόνο μοίρα και αυτή είναι αιώνια και ένδοξη.

Η αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών αποτελεί έμπνευση του Montesquieu την οποία εξέφρασε κατά το 18^ο αιώνα. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος πρέσβευε ότι για την ομαλή πολιτική λειτουργία μιας χώρας απαιτείται ένα σύστημα εξισορρόπησης των δυνάμεων εξουσίας (Νομοθετική, Δικαστική, Εκτελεστική). Η επαναστατική αυτή ιδέα θεωρείται πλέον αυτονόητη στις μέρες μας. Κάθε δημοκρατικό πολίτευμα ενέχει την αρχή αυτή ως απαραίτητη ανάγκη αποκέντρωσης της εξουσίας και καταμερισμό του δημοσίου έργου και της δημόσιας ευθύνης.

Σήμερα στην Ελλάδα (και όχι μόνο) βιώνουμε μία ολοκληρωτική διαστρέβλωση της εν λόγω αρχής. Το πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα καθώς και η Κοινωνία των Πολιτών φαίνεται να έχει αποδεχθεί μία στείρα και επίπεδη «ονομαστική» διάκριση των τριών εξουσιών. Επί της ουσίας είναι κοινώς γνωστό και δυστυχώς αποδεκτό, ότι το πολιτικό μας σύστημα ελέγχεται απόλυτα από μία πανίσχυρη Εκτελεστική εξουσία η οποία και έχει την πολιτική, νομοθετική, και δικαστική πρωτοκαθεδρία σε κάθε ανερχόμενο θέμα και ζήτημα. Με άλλα λόγια, έχουμε όλοι μας αποδεχτεί ένα πυραμιδικό σύστημα εξουσίας στο οποίο μία και μόνο προσωπικότητα, ο πρωθυπουργός – δυνάστης (με την αυλική του ακολουθία – το κόμμα), αποφασίζει ανεξέλεγκτα και τις περισσότερες φορές αυθαίρετα, για τη μοίρα και την πορεία μιας ολόκληρης χώρας.

Αφού αποσαφηνιστεί η πολιτική δομή και λειτουργία της χώρας, γίνεται προφανές ότι η ισχύουσα κατάσταση είναι άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό οι άμεσα εκλεγμένοι εκπρόσωποι των Πολιτών – οι Έλληνες βουλευτές – να είναι υποχείρια και στο έλεος ενός ανθρώπου και της επιλεγμένης κυβερνητικής του ομάδας για να νομοθετήσουν. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό οι ανώτατοι και ικανότεροι δικαστικοί της χώρας να φαντάζουν αδύναμοι και ο λόγος τους να είναι είτε συμβουλευτικός (!) είτε να αναιρείται και να χλευάζεται από την σπείρα της κυβερνήσεως. Είναι αδιανόητο και εξευτελιστικό να επαφίεται η τύχη της Ελλάδος, της ζωής μας και των παιδιών μας στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου, γράφοντάς του μία λευκή επιταγή ανανεώνοντάς την κάθε τέσσερα χρόνια.

Επιπλέον, γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι ακόμα και ο πιο ηθικός και τίμιος άνθρωπος θα κινδύνευε να διαφθαρεί λόγω της παντοδυναμίας της θέσης του πρωθυπουργού. Ο παπικού τύπου πολιτικός του θρόνος τον περιβάλλει με αντίστοιχα θεόσταλτα δικαιώματα, όπως αυτό της πρωτειάς και του αλάθητου. Είναι επίσης υπεράνω νόμου μιας και τα ανώτατα δικαστικά σώματα ορίζονται και διορίζονται από αυτόν και δεν θα μπορούσαν ποτέ να ελέγξουν αυτόν και τους αγαπημένους του ακολούθους. Το πιο τρομαχτικό όλων είναι ότι έχοντας τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της χώρας και 10 εκ. Πολιτών, ο πρωθυπουργός – δυνάστης μπορεί να μας οδηγήσει με την δική του προσωπική αποτυχία στην συνολική αποτυχία και καταδίκη ενός ολόκληρου έθνους, κάτι το οποίο βιώνουμε μάλιστα και στις μέρες μας.

Η Εκτελεστική εξουσία δεν είναι ανώτερη από τις άλλες δύο εξουσίες. Το γεγονός ότι στη χώρα μας η Νομοθετική και Δικαστική εξουσία υπόκεινται σε αυτήν αποτελεί απλά και ευδιάκριτα μια πολιτική διαστρέβλωση. Ένα πολιτικό καρκίνωμα το οποίο μειώνει τις άλλες δύο εξουσίες και τις προσωπικότητες που τις αποτελούν, και υποθηκεύει το μέλλον όλων μας σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι πλήρης παντοδυναμίας της ανώτατης κυβερνητικής σέκτας.

Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν μπορεί να κρίνει κανείς την ισχύουσα κατάσταση ως ένα μείζον συστημικό πρόβλημα της χώρας μας το οποίο έχει βασικότατη ευθύνη για τον εξευτελισμό της πολιτικής και για την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει υποπέσει τώρα η Ελλάδα.

Επομένως, είναι αναγκαίο, και απαιτείται η ενδυνάμωση της έννοιας της διάκρισης των εξουσιών όπου αυτή δεν είναι αρκετή. Απαιτείται μία απόλυτη Αυτοδυναμία των Εξουσιών απέναντι στις άλλες, για κάθε θέμα της αρμοδιότητάς τους. Για παράδειγμα, απαιτείται η Νομοθετική εξουσία να έχει την μοναδική ικανότητα νομοθετικής πρωτοβουλίας και να μην υπόκειται στις θελήσεις και τις ορέξεις της κυβέρνησης (Εκτελεστική εξουσία). Επίσης απαιτείται η ενδυνάμωση της Δικαστικής εξουσίας έτσι ώστε αυτή να μπορεί να ελέγξει και να διώξει τους παράνομους Νομοθέτες και μέλη της κυβέρνησης. Επιπλέον είναι αυτονόητο ότι μια Αυτοδύναμη Δικαστική αρχή θα μπορούσε να σταματήσει απόλυτα και οριστικά κάθε νομοθετική πρωτοβουλία ή κυβερνητική απόφαση που διέκρινε ως αντισυνταγματική.

Στην περίπτωση που τα ανωτέρω γινόντουσαν πράξη θα είμασταν όλοι μάρτυρες μιας αληθινής πολιτικής αναγέννησης στη χώρα. Με ένα σύστημα ισορροπίας δυνάμεων, κάθε εξουσία θα έπρεπε να λάβει υπ’οψιν της τις άλλες δύο με αποτέλεσμα κάθε πρωτοβουλία να ήταν πιο νόμιμη, πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική. Ταυτόχρονα, θα παρατηρούσαμε την ανέλιξη ικανών προσωπικοτήτων και στις τρεις εξουσίες (και όχι μόνο στην Κυβέρνηση), οι οποίες θα προσέθεταν με την διανοητική και πολιτική τους γνώση και κατάρτιση στο πολιτικό κεφάλαιο της χώρας. Επιπλέον, το πολιτικό τους κύρος και η αξία των ανεμπόδιστων (από την αυταρχική κυβέρνηση) προσπαθειών τους θα εμπλούτιζε την Δημοκρατικότητα της χώρας και θα οδηγούσε στην γενική πολιτική πρόοδο και ανάπτυξη.

Αξίζει να αναφερθεί ένα παράδειγμα το οποίο αναδεικνύει τα οφέλη από την ύπαρξη αυτοδύναμων εξουσιών και προσωπικοτήτων – ηγετών τους που συνεργάζονται, αλληλοελέγχονται, αλληλοϋποστηρίζονται, και με τον ευγενή τους ανταγωνισμό και τον μεταξύ τους υγιή και απαραίτητο διάλογο, ανυψώνουν την πολιτική ζωή στη χώρα και εξυμνούν την Δημοκρατία.

Ο Thomas Jefferson, κατά τη διάρκεια ανάληψης των προεδρικών του καθηκόντων (διετέλεσε ως 3^ος Πρόεδρος των Η.Π.Α.), εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι η ύπαρξη μεγάλων ηγετών στη Βουλή και στο Ανώτατο Δικαστήριο θα του προσφέρει «αποθέματα σοφίας, αρετής, και ανταγωνισμού  τα οποία θα τον βοηθήσουν σε όλες του τις δυσκολίες». Ακόμα, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό για την «υποστήριξη, και καθοδήγηση» που θα λάμβανε από τους συνεργάτες του από τις υπόλοιπες εξουσίες.

Έτσι λοιπόν, και κάτω από αυτές τις συνθήκες πρέπει να αναλαμβάνει τα καθήκοντά του ο αρχηγός κάθε Δημοκρατικού κράτους. Αυτός, θα πρέπει να ξέρει ότι γίνεται ηγέτης μιας Δημοκρατίας και τίποτα λιγότερο, όπου θα συναντήσει απέναντί του και δίπλα του καταξιωμένες προσωπικότητες των άλλων εξουσιών τις οποίες οφείλει να ακούσει, να συνεργαστεί μαζί τους, και να τις αξιοποίησει στο έπακρο (ως συμβούλους, ως απεσταλμένους στις διεθνείς σχέσεις, κτλ.). Ταυτόχρονα, οι υπόλοιπες εξουσίες πρέπει να παρέχουν και να παράγουν δυνατές και εμβριθείς πολιτικές και δικαστικές μονάδες που θα υποστηρίζουν τον αρχηγό της χώρας για το εθνικό συμφέρον, αλλά θα τον ανταγωνίζονται σε θέματα που διαφωνούν, θα τον ελέγχουν και θα τον μέμφονται για τις τυχόν αυθαιρεσίες, καθώς και θα αναλαμβάνουν το βάρος της διακυβέρνσησης της χώρας σε περίπτωση δικής του ανεπάρκειας, ανικανότητας ή και προδοσίας. Στις μέρες μας, έχουμε υπάρξει θύματα και ανεπαρκών, και ανίκανων και εθνικά προδοτικών κυβερνήσεων, και δεν υπήρξε κανένας απέναντι ή/και δίπλα σε αυτές έτσι ώστε να διασώσει την κατάσταστη. Ένα γεγονός που είχε ως σκληρό αποτέλεσμα τις μάυρες σελίδες στην ιστορία του Ελληνισμού.

Εν κατακλείδι, διακρίνεται ως απαραίτητη ανάγκη για τις αναφερθέντες πολιτικές εξυγίανσης του Ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης και λειτουργίας, η συνταγματική και πολιτειακή μεταρρύθμιση.

Το εν λόγω άρθρο τίθεται ως βάση και απαρχή για την έρευνα που θα οδηγήσει σε μία τελική, ολοκληρωμένη και επίσημη πρόταση για το νέο σύγχρονο Ελληνικό σύνταγμα το οποίο θα εξασφαλίσει την πάταξη της πολιτικής λοιδορίας, αδαημοσύνης, ανικανότητας, θεσιθηρίας και λοιπών πολιτικών δεινών, και θα οδηγήσει στον πολιτικό εξευγενισμό της Ελλάδας και στην ανύψωση της ποιότητας της Δημοκρατίας της.

Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα θεωρείται δεδομένη η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων σε ένα πολιτικό σύστημα εκπροσώπησης. Τα πολιτικά κόμματα λειτουργούν διαχρονικά ως πολιτικές οντότητες μέσω των οποίων οι πολίτες μπορούν να οργανωθούν βάσει κοινών πολιτικών ή/και ιδεολογικών πεποιθήσεων και να διεκδικήσουν ή να επηρεάσουν την εξουσία. Η προσφορά των πολιτικών κομμάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι αδιαμφισβήτη, όπως επίσης θεωρείται αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι τα κόμματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολιτικού κόσμου. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι αλήθεια στην περίπτωση ενός Ρεπουμπλικάνικου καθεστώτος, αλλά όχι ενός Δημοκρατικού. Στην περίπτωση του πρώτου, οι πολίτες εκλέγουν αντιπρόσωπους οι οποίοι αποφασίζουν για το κοινό συμφέρον. Στην δεύτερη, οι πολίτες αποφασίζουν οι ίδιοι για μείζονα θέματα που τους αφορούν και παίρνουν το μέλλον της ζωής και της χώρας στα χέρια τους. Η δεύτερη αυτή περίπτωση συνιστά το πολίτευμα της Δημοκρατίας, το οποίο συναντάται μερικώς και πολύ σπάνια στην σύγχρονη εποχή.

Η Δημοκρατία δεν είναι τα κόμματα. Η Δημοκρατία γεννήθηκε, άνθισε και επαναπροσδιορίστηκε απελευθερωμένη από κομματικές οργανώσεις. Υπάρχουν διάφορα φωτεινά παραδείγματα των επιτευγμάτων της Δημοκρατίας η οποία λειτούργησε υπεράνω και άνευ κομμάτων.

Στην αρχαία Αθήνα ο Περικλής ήταν από τους σπουδαιότερους ηγέτες της δημοκρατικής πόλης-κράτους. Ο ίδιος, αν και είχε αμέτρητους ακόλουθους καθώς και πολλούς πολιτικούς συμμάχους που χρησιμοποιούσε για να ασκήσει την επιρροή του στην πόλη, δεν ανήκε σε κάποιο πολιτικό κόμμα (οι Δημοκρατικοί αποτελούσαν ιδεολογική ομάδα που υποστήριζε μια συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος και όχι κομματικό μηχανισμό). Αντίθετα, η πολιτική του ισχύς πήγαζε από το ήθος του, από το γεγονός ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και από τα καθήκοντά του ως εκλεγμένος και διακεκριμένος στρατηγός της Αθήνας. Ο Χρυσός Αιώνας που ακολούθησε για την πόλη, αποδεικνύει ότι η παρουσία και λειτουργία πολιτικών κομμάτων δεν είναι υποχρεωτική για την πρόοδο μιας Δημοκρατίας.

Αντίστοιχα, το Κογκρέσο της Φιλαδέλφειας στις Αμερικανικές αποικίες δεν ήταν οργανωμένο βάσει κομματικών πεποιθήσεων ή μηχανισμών. Τα μέλη του περιοριζόντουσαν στο να εκπροσωπούν την θέληση των 13 αποικιών και όχι τις προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων κομματικών ηγετών. Ο George Washington κράτησε ένα κράτος ενωμένο απέναντι σε μια εχθρική διεθνή κοινότητα και έναν Αγγλο-Γαλλικό πόλεμο ο οποίος απειλούσε να σύρει τις νεοσυσταθείσες Η.Π.Α. σε πλήρη εμπλοκή. Ο πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α. αντιμετώπισε αυτές τις πιέσεις έναντι αναπτυσσόμενων κομματικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας τους. Ως αποτέλεσμα, οι Η.Π.Α. εξήλθαν αλώβητες και ικανές να αντιμετωπίσουν από θέση ισχύος την αποδυναμωμένη Ευρώπη.

Αρκεί κάποιος να μελετήσει την σημερινή διεθνή σκηνή για να παρατηρήσει αντίστοιχα φαινόμενα. Οι περιπτώσεις όπου κράτη αποτυγχάνουν (πολιτικά ή/και οικονομικά) λόγω του νεποτισμού και της διαφθοράς που αποτελούν αναπόσπαστα δομικά στοιχεία και χαρακτηριστικά των κομμάτων, αυξάνονται συνεχώς. Η προφανής περίπτωση είναι σαφώς αυτή της Ευρώπης. Ολόκληρη η ήπειρος χαρακτηρίζεται από την παντοδυναμία των κομμάτων στην πολιτική ζωή των χωρών και έχει οδηγηθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στο παρελθόν ή ακόμα και τώρα, σε πολιτικά αδιέξοδα. Επιπλέον, η απάθεια των πολιτών για τα κόμματα και την πολιτική ζωή είναι μεγαλύτερη σήμερα όσο ποτέ. Για παράδειγμα, στην Ιρλανδία, ως αποτέλεσμα της αποδοκιμασίας του κόσμου λόγω της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης, ο Πρωθυπουργός Brian Cowen πολύ πρόσφατα αναγκάστηκε να παραιτηθεί από ηγέτης του κόμματός του. Ο Ιρλανδικός λαός νοιώθει πλέον παγιδευμένος σε πολιτικο-κομματικές επιλογές οι οποίες δεν τον εκπροσωπούν. Αντίσχοιχα παραδείγματα υπάρχουν σε όλη την ήπειρο γενικότερα, και συγκεκριμένα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ε.Ε. έχοντας υιοθετήσει τα κομματικά μοντέλα των κυρίαρχων κρατών μελών της, έχει ορίσει τον εαυτό της ως ένα βραδυκίνητο οργανισμό ο οποίος ξεψυχά από την έλλειψη οράματος και συναίνεσης των πολιτών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ίσως η σημαντικότερη απόδειξη αυτής της νέας τάσης κομματικής απαξίωσης, αφού η συμμετοχή στις ευρωεκλογές του 2009 ήταν πιο μικρή από ποτέ. Αυτό βέβαια δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι οι απλοί πολίτες της Ένωσης δεν γνωρίζουν τον σαφή ρόλο του οργάνου αυτού (όπως επίσης και πολλοί ευρωβουλευτές). Η απαξίωση είναι επίσης αποτέλεσμα της κομματικοκρατούμενης νοοτροπίας που έχει υιοθετηθεί για τη διεξαγωγή ευρωεκλογών, όπου ουσιαστικά οι πολίτες καλούνται από τους τοπικούς αρχηγούς κομμάτων να ψηφίσουν το εθνικό τους κόμμα, χωρίς αυτό βέβαια να έχει κάποια σχέση με την πολιτική πραγματικότητα στο Ευρωκοινοβούλιο (οι εθνικοί τοπικοί άρχοντες δεν έχουν καμμία ουσιαστική εξουσία στο εν λόγω σώμα). Τέλος, αδιαμφισβήτητο παράδειγμα της νέας αυτής τάσης αποτελούν τα διάφορα δημοψηφίσματα των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών (Δανία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία), όπου στην ουσία καταψηφίστηκε ξεκάθαρα το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων στις εν λόγω χώρες, που πήρε θέση υπέρ των Ευρωπαϊκών αυτών δημοψηφισμάτων.

Οι Η.Π.Α. παραμένουν μέχρι σήμερα οι πρωτοπόροι των δυτικών πολιτικών μοντέλων και προτύπων. Στην περίπτωση των Η.Π.Α., η μόδα της «πτώσης» των κομμάτων είναι ήδη πραγματικότητα. Συγκρεκριμένα, τα δύο μεγάλα κόμματα φαίνονται ανίκανα να διαχειριστούν τα πολιτικά κεφάλαια της χώρας και γι’ αυτό το λόγο είτε δημιουργούν, είτε αναγκάζονται να δώσουν χώρο και πολιτική δύναμη σε πολιτικές ομάδες πολιτών. Από τη μία οι Δημοκρατικοί, όντας ανάξιοι να διαχειριστούν την επικράτησή τους στο Κογκρέσο από το 2006, ανάγκασαν τον Barack Obama να προχωρήσει στη δημιουργία προοδευτικού κινήματος εθελοντών πολιτών με την ονομασία Organizing for America (OFA). Είναι γεγονός, ότι ήταν το κίνημα αυτό το οποίο οδήγησε τους Δημοκρατικούς στις μεταρρυθμιστικές τους νίκες (Υγεία, Οικονομία) και όχι το Δημοκρατικό κόμμα. Αντίστοιχα, το Ρεπουμπλικάνικο κόμμα φάνηκε ανίσχυρο να αντιδράσει στο ανερχόμενο Tea Party Express Movement, και παραχώρησε πολιτική ισχύ στο εν λόγω κίνημα. Το Tea Party επέβαλλε πολλούς από τους Ρεπουμπλικάνους υποψηφίους στις εκλογές του 2010, τις περισσότερες φορές ενάντια στη θέληση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος (το οποίο κάποιες φορές υποστήριξε ξεχωριστό δικό του υποψήφιο!), και κέρδισε μεγάλες εκλογικές νίκες, εν αντιθέσει με τους «καθαρόαιμους» πολιτικούς υποψηφίους του Ρεπουμπλικάνικου κόμματος.

Σημαντικότερη όμως απόδειξη της νέας αυτής «μόδας» έναντι των κομμάτων είναι η επανάσταση των «Υακίνθων» στην Τυνησία, στις αρχές του 2011, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του επί 23 χρόνια δικτάτορα Ben Ali και στη διαφυγή του στη Σαουδική Αραβία. Όπως έχουν ήδη αναφέρει τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι διαδηλώσεις που οδήγησαν στις εξελίξεις αυτές δεν καθοδηγήθηκαν από κανένα κόμμα. Αντίθετα, ήταν διαδηλώσεις των πολιτών της Τυνισίας όπου συνειδητοποίησαν ότι το «φτιαχτό» πολιτικό-κομματικό σύστημα του Ben Ali δεν ήταν πλέον χρήσιμο και λειτουργικό γι’ αυτούς και για τη χώρα τους. Στο ίδιο κλίμα, και κατά τη διάρκεια σύνταξης αυτού του άρθρου, έχουν ήδη ξεκινήσει αντίστοιχες διαδηλώσεις σε Ιορδανία και Αίγυπτο. Και στις δύο περιπτώσεις οι δυτικόφιλες πολιτικές ηγεσίες (ένας βασιλιάς και ένας δικτάτορας) έχουν ήδη προβεί σε πολιτικές παραχωρήσεις για την αποφυγή περαιτέρω διαμαρτυριών. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, μάλιστα, η οποία διαφαίνεται ως η πιο σοβαρή, διεθνείς ρεπόρτερ και ακαδημαϊκοί επισημαίνουν πως οι τωρινές διαδηλώσεις είναι οι πρώτες στην ιστορία της Αραβικής Δημοκρατίας που δεν υποκινήθηκαν από κάποιο πολιτικό κόμμα.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι ενώ η Βόρειος Αφρική και η Μέση Ανατολή διψούν για την πολιτική τους αναγέννηση, τα κόμματα διαφαίνονται κατώτερα των περιστάσεων και ανίκανα να ανταπεξέλθουν στην θέληση των πολιτών, με αποτέλεσμα οι πολίτες να τα αγνοούν και να οργανώνονται μόνοι τους (μέσω Facebook και λοιπών social media) για να πάρουν την μοίρα και την τύχη στα χέρια τους.

Διακρίνεται συνεπώς, μία πραγματική πολιτική τάση και ανάγκη υπέρβασης και παραγκωνισμού των πολιτικών κομμάτων, έτσι ώστε να μπορέσουν οι πολίτες να επιφέρουν ουσιαστικές και άμεσες αλλαγές στη ζωή και τη χώρα τους. Μία τάση η οποία ξεκίνησε σαφώς από τον δυτικό κόσμο (Η.Π.Α. και Ευρώπη) και φαίνεται τώρα πως αποκτά προεκτάσεις και σε άλλες ηπείρους (Αφρική, Ασία).

Ως συμπέρασμα, μπορούμε να πούμε ότι η νέα τάση αυτή δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν. Χρειάζεται μόνο να αναλογιστεί κανείς τη σύγχρονη καταστροφική επιρροή των κομμάτων στις ζωές των πολιτών για να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό. Διαφθορά, ανικανότητα, εθνική προδοσία, πολιτική αδαημοσύνη, υποβάθμιση/έλεγχος των Μ.Μ.Ε., υποβάθμιση του κοινωνικού επιπέδου/κουλτούρας, ελεγχος/εκμετάλλευση των νέων και των εργαζομένων (μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων), είναι μέρος μόνο των αρνητικών επιπτώσεν των κομμάτων.

Τέλος, αναλογιζόμενοι ότι η μονοπώληση της πολιτικής εξουσίας, ζωής και συμμετοχής από τα κόμματα είναι ίσως το σημαντικότερο συστημικό πρόβλημα στην σύχρονη Ελληνική πραγματικότητα, καλούμε τους δημιουργικούς πολίτες της ανερχόμενης Ελληνικής Κοινωνίας των Πολιτών να αποφασίσουν να οργανωθούν –όχι κομματικά ή ιδεολογικά, αλλά παραγωγικά και θεματικά για κοινά προβλήματα και ανάγκες, και να επιφέρουν ουσιαστική και μόνιμη αλλαγή στις ζωές τους και τη χώρα μας.

Πολλοί  Έλληνες σήμερα, ενδιαφερόμαστε (άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο) για πολιτικά θέματα και γενικότερα για την Πολιτική. Βάσει του ενδιαφέροντος μας αυτού, επιδιώκουμε να μάθουμε αρχικά τι ακριβώς σημαίνει Πολιτική.  Τυχαίνει παρόλα αυτά, η σημερινή έννοια της Πολιτικής, ή τουλάχιστον αυτή που δεχόμαστε από την κοινωνία να είναι απόλυτα διαστρεβλωμένη. Η διαστρέβλωση αυτής της έννοιας είναι η αιτία που έχει οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση της «ευγενικής αυτής περιπέτειας», και στην αδιαφορία των πολιτών για την ενασχόληση τους με αυτήν. Η διαστρέβλωση αυτή έχει επίσης οδηγήσει στη σημερινή Κακιστοκρατία της Ελλάδος (συμπεριλαμβάνοντας στον όρο τα πολιτικά κόμματα και την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης). Απαιτείται συνεπώς άμεσα, ένας ισχυρός επανακαθορισμός της υψηλής έννοιας της Πολιτικής στη τη χώρα.

Η Πολιτική δεν είναι η Κακιστοκρατία. Ούτε η παρελθοντική, ούτε και η προσωρινή.

Η Πολιτική δεν είναι μία απαρχαιωμένη πολιτική ελίτ, που αποτελεί τα τελευταία 40 χρόνια μέρος του προβλήματος και βασική υπαίτιος της σημερινής κατάστασης της χώρας. Προσωπικότητες οι οποίες έχουν την ίδια μηδενική και μηδενιστική σχέση με την Πολιτική όσο και με τους ανθρώπους τους οποίους, μάλιστα, έχουν το θράσος να λένε πως «εκπροσωπούν».

Η Πολιτική δεν είναι τα κόμματα. Κόμματα-περαστικά, σημαιοφόροι κενών ιδεολογιών, ευπαθείς οντότητες λόγω θολών αντιλήψεων και έλλειψης μεγαλοπρέπειας και βάθους. Κόμματα δυνάστες και νωχελικοί αυτοκράτορες της πολιτικής ζωής, που βαμπιρίζουν υγιείς τομείς του Ελληνισμού (Παιδεία – νεολαίες, σχέσεις εργαζομένων και εργοδοτών – συνδικαλιστικοί φορείς) για να διαιωνίσουν την καταστροφική τους ύπαρξη στη χώρα.

Αντίστοιχα, Πολιτική δεν είναι οι κομματικές νεολαίες που σκοπεύουν να αφομοιώσουν στην κομματική μετριότητα και διαφθορά το πιο δυναμικό τμήμα της Ελλάδας – τα νέα παιδιά. Ούτε βέβαια είναι Πολιτική, οι κομματοβαμμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις που ειρωνικά παριστάνουν τον εκπρόσωπο του εργαζόμενου απέναντι στους κομματικούς τους πατέρες στους οποίους τελικά λογοδοτούν και των οποίων είναι οι μεγαλύτεροι επιδεικτικοί υπέρμαχοι.

Πολιτική δεν είναι η έλλειψη πολιτικών ποιοτικών ιδεών, η μετριοπάθεια, η ανικανότητα, και η πολιτική μωρία σε βαθμό εθνικής προδοσίας.

Τέλος, Πολιτική δεν είναι η στέρεα δημιουργία/συντήρηση δημοσίων έργων, ή η επίτευξη απλής επιβίωσης της Ελλάδας ως χώρα.

Έπειτα από 40 χρόνια πολιτικής ανεπάρκειας, ιδεολογικής λήθης και ηθικής απαλλοτρίωσης, και σε μία εποχή που η Ελληνική Πολιτεία υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών της και απαρνιέται κάθε μορφή και έκφανση Εθνικής αξιοπρέπειας, πρέπει να επανακαθορίσουμε την Πολιτική και να την αποκαταστήσουμε στην αιώνια και απαστράπτουσα μορφή της.

Η Πολιτική είναι μία υψηλή δυναμική, μία γενεσιουργός δύναμη. Μία μόνιμη ευγενής προσπάθεια υπέρβασης του ατομικού συμφέροντος για την επίτευξη κοινών στόχων. Μία γενναία ενασχόληση βελτίωσης της ζωής και του μέλλοντός μας. Μία μαγική δύναμη, που μπορεί να μετατρέψει τη θέληση μας σε εθνική επιταγή, σε μια λαμπερή και απόλυτα δική μας πραγματικότητα.

Πολιτική είναι οι ενεργοί και δημιουργικοί Έλληνες πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν υπεύθυνα στις συλλογικές διαδικασίες μιας Δημοκρατίας, κάνοντας την φωνή τους να ακουστεί και επιφέροντας ουσιαστική αλλαγή στη χώρα. Πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν για να ικανοποιήσουν την ευγενή ανάγκη τους για κοινωνική προσφορά, με γνώμονα πάντα και μόνο το συλλογικό καλό. Πολίτες οι οποίοι μπορούν – παραβλέποντας πατριαρχικούς και κομματικούς μεσάζοντες – να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα στη χώρα που ζουν και αγαπούν.

Πολιτική είναι η υγιής και προσοδοφόρα Κοινωνία των Πολιτών. Με άλλα λόγια, οι δημιουργικές και εμπνευσμένες οργανώσεις των απλών αλλά πανίσχυρων πολιτών. Οργανώσεις όχι κομματικές (στείρες), ούτε ιδεολογικές (κενές), αλλά ουσιώδεις και θεματικές πάνω σε κοινά ζητήματα που αφορούν τους πολίτες και που ως σκοπό έχουν να αρθρώσουν τα ζητήματα αυτά στην Ελληνική κοινωνία και μέσω ενός μοναδικού και επικερδούς διαλόγου να επιφέρουν αλλαγές σε αυτήν.

Πολιτική είναι η ανθρώπινη ευφυία, η βαρύτητα και το μέγεθος του χαρακτήρα, η ακλόνητη ηθική, το ανυπέρβλητο αίσθημα της δικαιοσύνης, η ειλικρινής και αυτό-λυτρωτική αξιοπρέπεια, το ελπιδοφόρο και ζωογόνο θάρρος, και η ακράδαντη πίστη στην πατρίδα.

Πολιτική είναι οι υψηλές πολιτικές ιδέες. Ιδέες πρωτοποριακές, αδέσμευτες από ιστορικά εγκλήματα. Ιδέες συνεχιστές της προόδου της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ιδέες που οδηγούν τους πολίτες σε ψυχική πλήρωση ατομικά, και στην επίτευξη μεγάλων επιτευγμάτων ως σύνολο.

Μα πάνω από όλα, Πολιτική είναι ο δρόμος προς ένα μεγάλο Ελληνικό Όραμα, το οποίο υπερβαίνει εποχές, ανθρώπους και συμφέροντα. Ένα υψηλό ιδεώδες.  Ένας ύψιστος και απόλυτα Ελληνικός στόχος, μία υπερβατική κοινή προσπάθεια που θα μπορέσει να μας καλέσει όλους, μαζί να πολεμήσουμε για την επίτευξη του. Μία κοινωνικά ειρηνική πρωτοβουλία, που θα μπορέσει να μας εμπνεύσει, να δώσει νόημα σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας, και να μας κάνει υπερήφανους που είμαστε Πολίτες και που είμαστε Έλληνες.